«Η CNT πά­ντα φώ­να­ζε να ε­πι­κε­ντρω­θούν οι έ­ρευ­νες στους δρά­στες, πι­στεύ­ο­ντας ό­τι ή­ταν πρά­κτο­ρες των μυ­στι­κών υ­πη­ρε­σιών και ό­τι το κρά­τος ή­θε­λε να δυ­σφη­μί­σει τη CNT σε μια ε­πο­χή που ή­ταν η αιχ­μή της α­ντι­πο­λί­τευ­σης ε­νά­ντια στο νό­μο Moncloa (Κοι­νω­νι­κό Συμ­βό­λαιο της Ι­σπα­νί­ας)». (Solidaridad Obrera)

«Η CNT ε­πα­να­ε­πι­βε­βαιώ­νει τους ι­σχυ­ρι­σμούς της ό­τι η υ­πό­θε­ση Scala ή­ταν πνευ­μα­τι­κό τέ­κνο του υ­πουρ­γεί­ου ε­σω­τε­ρι­κών, μα­γει­ρεύ­τη­κε α­πό την α­στυ­νο­μί­α και υ­λο­ποι­ή­θη­κε μέ­σω των υ­πη­ρε­σιών ε­νός χα­φιέ, του Joaquin Gambin. Μό­νο μια α­πο­κά­λυ­ψη ό­λων αυ­τών των υ­παι­νιγ­μών θα θε­ω­ρού­νταν α­λη­θι­νά ά­ξια διε­ρεύ­νη­σης» (ό.π.)

«Πώς μπο­ρώ ε­γώ (που πεί­στη­κα να συμ­με­τέ­χω σε μια α­πο­στο­λή) να δι­κα­στώ χω­ρίς οι α­νώ­τε­ροί μου να α­πο­κα­λύ­ψουν την α­πο­στο­λή που μου εί­χαν α­να­θέ­σει;» (Joaquin Gambin Hernandez, CAMBIO 16: 19.12.83)

H Πρά­ξη

Στις 1.15 το με­ση­μέ­ρι στις 15 Γε­νά­ρη 1978, λί­γο με­τά από μία δυ­ναμική πο­ρεί­α της CNT με 10.000 ά­το­μα, πο­ρεί­α ε­νά­ντια στις ερ­γα­τι­κές συμ­φω­νί­ες του Moncloa, κά­που αλ­λού στην πό­λη, αρ­κε­τά «ά­γνω­στα ά­το­μα» πέ­τα­ξαν βόμ­βες μο­λό­τοφ στο νυ­χτε­ρι­νό κέ­ντρο La Scala στην πε­ριο­χή Paseo de San Juan της Βαρ­κε­λώ­νης. Τέσ­σε­ρις ερ­γά­τες που έ­κα­ναν ερ­γα­σί­ες συ­ντή­ρη­σης στο κέ­ντρο ε­κεί­νη την ώ­ρα πέ­θα­ναν α­πό την ε­πί­θε­ση. Δύ­ο α­πό τους νε­κρούς, ο Ramon Egea και ο Diego Montero, α­νή­καν στο σο­σια­λι­στι­κό συν­δι­κά­το UGT. Οι άλ­λοι, ο Juan Manuel Lopez και ο Bernabe Bravo Betarano, ή­ταν μέ­λη του α­ναρ­χι­κού συν­δι­κά­του της CNT, που διορ­γά­νω­νε την πο­ρεί­α ε­κεί­νη την η­μέ­ρα. Το 75% του νυ­χτε­ρι­νού κέ­ντρου α­νή­κε στη CNT.

Η α­στυ­νο­μί­α αρ­χι­κά α­να­κοί­νω­σε ό­τι η ε­πί­θε­ση εί­χε υ­λο­ποι­η­θεί α­πό έ­να κο­μά­ντο 8 μελ’ων των CNT, FAI και Aναρ­χι­κής Νε­ο­λαί­ας (FIJL). Μέ­σα σε 12 ώ­ρες α­πό τον ε­μπρη­σμό, 150 ε­λευ­θε­ρια­κοί εί­χαν συλ­λη­φθεί, και 8 μέ­λη της CNT εί­χαν κα­το­νο­μα­στεί ως υ­πεύ­θυ­νοι για την ε­πί­θε­ση στη Scala. Τέσ­σε­ρις απ’ αυ­τούς (Jose Cuevos Carado, Luis Munoz Garcia, Arturo Palma Seguia και Francirco Javier Caradas Garcon) ή­ταν α­πό τους πρώ­τους συλ­λη­φθέ­ντες. Αρ­γό­τε­ρα κα­τα­δι­κά­στη­καν συ­νο­λι­κά σε 52,5 χρό­νια φυ­λά­κι­σης γι’ αυ­τή την ε­πί­θε­ση. Άλ­λοι 4 κα­τά­φε­ραν να δια­φύ­γουν της σύλ­λη­ψης και εκ­δό­θη­καν ε­ντάλ­μα­τα σύλ­λη­ψης. Οι τρεις, Gonzalez Garcia, Martinez Perez και Fortiz Gil πέ­τυ­χαν να φύ­γουν σε Ι­τα­λί­α και Ι­σπα­νί­α. Μό­νο ο τέ­ταρ­τος, ο Joaquin Gambin Hernandez ή­ταν ε­ντο­πί­σι­μος α­πό την α­στυ­νο­μί­α, αλ­λά δεν συ­νε­λή­φθη.

Οι συλ­λή­ψεις ή­ταν έρ­γο του α­στυ­νο­μι­κού ε­πι­θε­ω­ρη­τή Jose Maria Escuerdo Tejada, διευ­θυ­ντή του α­ντι-α­ναρ­χι­κού α­πο­σπά­σμα­τος της Κε­ντρι­κής Τα­ξιαρ­χί­ας Πλη­ρο­φο­ριών στη Μα­δρί­τη, με 18 χρό­νια στο σώ­μα. Ο Escuerdo πή­γε α­ε­ρο­πο­ρι­κώς λί­γες ώ­ρες με­τά την ε­πί­θε­ση, για να πε­τύ­χει τον «αιφ­νι­δια­σμό», να ο­μο­λο­γή­σουν οι δρά­στες. Αυτό που δεν ή­ξε­ρε κα­νείς, ε­κεί­νο τον και­ρό, ή­ταν ό­τι η ε­πι­τυ­χί­α του ο­φει­λό­ταν στη σκιώ­δη δου­λειά ε­νός πλη­ρο­φο­ριο­δό­τη… του Joaquin Gambin.

Για­τί κα­τη­γο­ρή­θη­κε η CNT

Η με­γά­λη α­ναρ­χι­κή δια­δή­λω­ση στη Βαρ­κε­λώ­νη την η­μέ­ρα της ε­πί­θε­σης στη Scala ή­ταν η πρώ­τη δη­μό­σια δια­δή­λω­ση α­πό τό­τε που η CNT έ­γι­νε νό­μι­μη συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση. Εί­χε ε­πι­μεί­νει στην πα­ρα­νο­μί­α ως τη βα­σι­κή πη­γή α­ναρ­χι­κής α­ντί­στα­σης στη στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρί­α του Φράν­κο α­πό τό­τε που κη­ρύ­χθη­κε πα­ρά­νο­μη στο τέ­λος του ι­σπα­νι­κού εμ­φύ­λιου το 1939. Πα­ρά την ά­γρια κα­τα­στο­λή που εί­χε στό­χο να σπά­σει το ορ­γα­νω­μέ­νο κί­νη­μα των ερ­γα­τών, η CNT ε­πι­βί­ω­σε σαν α­ναρ­χο-συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση, α­να­δυό­με­νη «α­πό τις κα­τα­κόμ­βες» (ό­πως το έ­θε­σαν οι Times), με­τά το θά­να­το του Φράν­κο το 1976, προς έκ­πλη­ξη των δη­μο­σιο­γρά­φων και ι­στο­ρι­κών πα­γκό­σμια, που έ­γρα­φαν για χρό­νια ό­τι το α­ναρ­χι­κό κί­νη­μα στην Ι­σπα­νί­α εί­ναι «α­πό και­ρό νε­κρό». Η CNT ή­ταν η τε­λευ­ταί­α συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση που α­να­γνω­ρί­στη­κε νό­μι­μα α­πό τη «νέ­α δη­μο­κρα­τί­α» της Ι­σπα­νί­ας, και στο πρώ­το κύ­μα εν­θου­σια­σμού με­τά το θά­να­το του Φράν­κο, έ­φτα­σε να έ­χει 300.000 μέ­λη. Την ε­πο­χή της ε­πί­θε­σης στη Scala, εθε­ω­ρείτο ξα­νά α­πό την κυ­βέρ­νη­ση σαν η μό­νη σο­βα­ρή ε­πα­να­στα­τι­κή α­πει­λή στην πο­λι­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα στην Ι­σπα­νί­α. Το μό­νο συν­δι­κά­το που δη­μό­σια α­ντι­τί­θε­το στην πο­λι­τι­κή συ­ναί­νε­σης και τους α­ντι-ερ­γα­τι­κούς νό­μους της νέ­ας δη­μο­κρα­τί­ας, που (ό­πως ο Φράν­κο πριν απ’ αυ­τούς) σκό­πευαν να εν­σω­μα­τώ­σουν τα ερ­γα­τι­κά συν­δι­κά­τα στη δο­μή του κρά­τους, σαν πρα­κτο­ρεί­α δια­χεί­ρι­σης της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης και δια­τή­ρη­σης της βιο­μη­χα­νι­κής ει­ρή­νης.

Ο τό­τε υ­πουρ­γός ε­σω­τε­ρι­κών, Rudolfo Martin Villa, συ­χνά δή­λω­νε δη­μό­σια ό­τι η πραγ­μα­τι­κή α­πει­λή στην στα­θε­ρό­τη­τα στην Ι­σπα­νί­α δεν ή­ταν η «Ε­ΤΑ και οι βόμ­βες της», αλ­λά «η Συ­νο­μο­σπον­δια­κή συν­δι­κα­λι­στι­κή κάρ­τα» της CNT. Με­τά την ε­πί­θε­ση στη Scala, δεν έ­κρυ­ψε τη χα­ρά του. Πο­τέ δεν έ­κρυ­ψε την α­νη­συ­χί­α του για την αυ­ξα­νό­με­νη ε­πιρ­ρο­ή της CNT, και εί­χε δη­λώ­σει σε συ­νέ­ντευ­ξη τύ­που στις 31 Ια­νουα­ρί­ου 1978, ό­ταν η α­στυ­νο­μί­α εί­χε κα­το­νο­μά­σει τους φε­ρό­με­νους ως ε­μπρη­στές, «αυ­τή η πρά­ξη α­πό α­ναρ­χι­κές ο­μά­δες στη Βαρ­κε­λώ­νη με εν­δια­φέ­ρει ι­διαί­τε­ρα ε­πει­δή πά­ντα εί­χαν μια ε­νο­χλη­τι­κή ε­πί­δρα­ση στην ει­ρη­νι­κή συ­νύ­παρ­ξη». Το έ­γκλη­μα στη Scala ή­ταν η ι­δα­νι­κή ευ­και­ρί­α για την ι­σπα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να δια­λύ­σει το α­διάλ­λα­κτο α­ναρ­χι­κό συν­δι­κά­το ως μια μά­ζω­ξη «τρο­μο­κρα­τών» και έ­τσι να ε­γκλη­μα­το­ποι­ή­σει την α­ντί­θε­σή της στο νό­μο Moncloa.

Στις 3 Δε­κεμ­βρί­ου 1981 τα χα­μό­γε­λα πρέ­πει να πά­γω­σαν στα πρό­σω­πα των Martin Villa και του ε­πι­θε­ω­ρη­τή Escuardo. Ο Joaquin Gambin συ­νε­λή­φθη α­πό την α­στυ­νο­μί­α με­τά α­πό σύ­ντο­μους πυ­ρο­βο­λι­σμούς στον σι­δη­ρο­δρο­μι­κό σταθ­μό της Valencia, ό­ταν έ­νας έ­λεγ­χος ρου­τί­νας πα­ρε­μπό­δι­σε τον Gambin να πά­ει να που­λή­σει κά­τι ό­πλα. Ό­ταν ή­ταν κρα­τού­με­νος προ­σπά­θη­σε να α­γο­ρά­σει την ε­λευ­θε­ρί­α του α­πει­λώ­ντας να δη­μο­σιεύ­σει ντο­κου­μέ­ντα που α­πο­δείκνυαν τη δρά­ση του ως πλη­ρο­φο­ριο­δό­τη των μυ­στι­κών υ­πη­ρε­σιών. Ο ι­σχυ­ρι­σμός της CNT ό­τι ο Gambin ή­ταν έμ­μι­σθος προ­βο­κά­το­ρας της α­στυ­νο­μί­ας, και ο πραγ­μα­τι­κός αυ­τουρ­γός της ε­πί­θε­σης στη Scala, ξαφ­νι­κά έ­γι­νε α­ξιό­πι­στος στην κοι­νω­νί­α.

Αλ­λά ο Gambin, ο «δη­μό­σιος κίν­δυ­νος Νο 1», o κρί­κος που έ­λει­πε στην υ­πό­θε­ση της Scala, α­πέ­τυ­χε να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει την α­πει­λή του. Για τα ε­πό­με­να δύ­ο χρό­νια το στό­μα του έ­μει­νε κλει­στό, ό­ντας κρα­τού­με­νος στις φυ­λα­κές της Α­λι­κά­ντε, πε­ρι­μέ­νο­ντας να έ­χουν α­πο­τέ­λε­σμα τα λό­για του, ό­πως στο πα­ρελ­θόν και οι προ­στά­τες του μέ­σα στο Α­ντι-α­ναρ­χι­κό Α­πό­σπα­σμα να έρ­θουν να τον σώ­σουν ξα­νά. Η τύ­χη του στα­μά­τη­σε τε­λι­κά. Ή­ταν πια ε­μπό­διο α­κό­μα και για τον Escuerdo. Ό­ταν το Δε­κέμ­βριο του 1983 φά­νη­κε ό­τι οι πρώ­ην ερ­γο­δό­τες του τον ά­φη­σαν έρ­μαιο, άρ­χι­σε τε­λι­κά να δί­νει τη δι­κή του εκ­δο­χή για την υ­πό­θε­ση Scala, και την κα­ριέ­ρα του σαν πλη­ρο­φο­ριο­δό­τη της α­στυ­νο­μί­ας, στο ι­σπα­νι­κό πε­ριο­δι­κό Cambio 16, μό­λις μια ε­βδο­μά­δα πριν πά­ει στο α­κρο­α­τή­ριο για να δι­κα­στεί.

Ο Προ­βο­κά­το­ρας της Scala

Ο Joaquin Gambin Hernandez, γνω­στός ως «El Grillo» (ο Γρύ­λος) ή Cesar (55), συ­νε­λή­φθη για πρώ­τη φο­ρά στην η­λι­κί­α των 17. Ό­ταν βγή­κε α­πό τη φυ­λα­κή, εί­χε ή­δη ε­κτί­σει 28 χρό­νια της ζω­ής του α­πό ‘δω κι α­πό ‘κει πί­σω α­πό τα κά­γκε­λα. Σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις εί­χε συμ­με­τά­σχει σε α­πο­τυ­χη­μέ­νες α­πό­πει­ρες α­πό­δρα­σης, αλ­λά πε­ριέρ­γως –πα­ρά το ό­τι εί­χε α­πο­κτή­σει ό­νο­μα στον τύ­πο και μέ­σα στις φυ­λα­κές σαν «θρύ­λος στις α­πο­δρά­σεις»– δεν τι­μω­ρή­θη­κε πο­τέ γι’ αυ­τές τις α­πό­πει­ρες α­πε­λευ­θέ­ρω­σης. Ό­ταν ή­ταν στις φυ­λα­κές Modelo της Βαρ­κε­λώ­νης το 1977, εί­χε συ­να­ντή­σει α­ναρ­χι­κούς κρα­τού­με­νους. Α­νά­με­σά τους ή­ταν ο Jose Cuevas και αρ­κε­τοί άλ­λοι σύ­ντρο­φοι που εί­χαν συλ­λη­φθεί σε μια α­πό τις συ­νη­θι­σμέ­νες ε­πι­χει­ρή­σεις της α­στυ­νο­μί­ας ε­νά­ντια στη CNT και το ε­λευ­θε­ρια­κό κί­νη­μα στην Κα­τα­λω­νί­α.

Ο Gambin τε­λεί­ω­σε την ποι­νή του και α­πε­λευ­θε­ρώ­θη­κε, ε­πι­στρέ­φο­ντας στο πα­τρι­κό του στην πό­λη Μούρ­θια. Ε­κεί, ι­σχυ­ρί­ζε­ται, τον προ­σέγ­γι­σε έ­νας α­ξιω­μα­τι­κός της α­στυ­νο­μί­ας, ο Jose «Pepe» Martin (πρώ­ην ε­πι­θε­ω­ρη­τής με την Κοι­νω­νι­κή Τα­ξιαρ­χί­α, την Ει­δι­κή Μο­νά­δα της Ι­σπα­νί­ας) και του προ­σέ­φε­ρε μια α­πλή ε­πι­λο­γή: «ή θα συ­νερ­γα­στείς μα­ζί μας», εί­πε ο Martin στον πρώ­ην κα­τά­δι­κο, «ή δε θα σε α­φή­σου­με ή­συ­χο». Στις συ­νε­ντεύ­ξεις του στο Cambio 16, o Gambin ε­ξή­γη­σε, «δεν εί­χα ε­πι­λο­γή. Φυ­σι­κά προ­τί­μη­σα να συ­νερ­γα­στώ με την α­στυ­νο­μί­α απ’ το να πά­ω πί­σω στη φυ­λα­κή και να σα­πί­σω». Μια ε­βδο­μά­δα αρ­γό­τε­ρα ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι ο Marin τον συ­νέ­στη­σε στον ε­πι­θε­ω­ρη­τή Escuerdo (control No. Α-1260-GO-7553), διευ­θυ­ντή του Α­ντι-α­ναρ­χι­κού Α­πο­σπά­σμα­τος στην Κε­ντρι­κή Τα­ξιαρ­χί­α Πλη­ρο­φο­ριών και ο Escuerdo τού έ­δω­σε 30.000 πε­σέ­τες για τις υ­πη­ρε­σί­ες του και το κω­δι­κό ό­νο­μα «Cesar» με το ο­ποί­ο θα δού­λευε και τον κα­θο­δή­γη­σε στο πως να διεισ­δύ­σει σε α­ναρ­χι­κούς κύ­κλους στην Κα­τα­λω­νί­α, για να ορ­γα­νώ­σει ε­ντυ­πω­σια­κές δρά­σεις για τη δό­ξα των α­νω­τέ­ρων του α­στυ­νο­μι­κών.

Ε­κεί­νο τον και­ρό, το 1977, ο Gambin έ­κα­νε αί­τη­ση να μπει στη CNT στη Μούρ­θια, αλ­λά η ορ­γά­νω­ση το α­πέρ­ρι­ψε. Αρ­γό­τε­ρα έ­γι­νε δε­κτός, πα­ρά τις υ­πο­ψί­ες ό­τι ή­ταν α­να­ξιό­πι­στος. Βα­σι­ζό­με­νος στις ε­πα­φές που έ­κα­νε ό­ταν ή­ταν στη φυ­λα­κή, α­κο­λού­θη­σε τις ε­ντο­λές του Escuerdo και πή­γε στη Βαρ­κε­λώ­νη ό­που, στις 10 Ια­νουα­ρί­ου 1978, πή­γε α­πρό­σκλη­τος στο σπί­τι του Jose Cuevas, ζη­τώ­ντας να γί­νει δε­κτός. Ε­κεί γνώ­ρι­σε άλ­λους α­ναρ­χι­κούς, φί­λους του Cuevas. Ο Jose Cuevas και οι φί­λοι του ή­ταν οι πρώ­τοι που συ­νε­λή­φθη­σαν αρ­γό­τε­ρα, ό­ταν ο Gambin ορ­γά­νω­σε τον ε­μπρη­σμό στη Scala. Ο Cuevas συ­νε­λή­φθη σε έ­να ση­μεί­ο που ή­ξε­ρε μό­νο ο ί­διος και ο Gambin. «Γι’ αυ­τή την πλη­ρο­φο­ρί­α», εί­πε ο Gambin στο Cambio 16, «μού έ­δω­σαν 100.000 πε­σέ­τες σαν ει­δι­κή α­πο­ζη­μί­ω­ση. Μου υ­πο­σχέ­θη­καν το φεγ­γά­ρι και τ’ ά­στρα, αλ­λά με­τά δεν εί­δα ού­τε μια πε­σέ­τα».

Με­ρι­κές ε­βδο­μά­δες με­τά την ε­πί­θε­ση στην Scala, ό­ταν δη­μό­σια κα­το­νο­μά­στη­κε ως έ­νας α­πό τους αυ­τουρ­γούς του ε­γκλή­μα­τος και θε­ω­ρη­τι­κά κα­τα­ζη­τού­με­νος α­πό την α­στυ­νο­μί­α, ο Gambin κλή­θη­κε στη Μα­δρί­τη για να συ­να­ντή­σει τους α­στυ­νο­μι­κούς προ­ϊ­στα­μέ­νους του. Το Α­ντι-α­ναρ­χι­κό Α­πό­σπα­σμα εί­χε δε­χτεί σφο­δρή κρι­τι­κή για το ό­τι δεν κα­τά­φε­ρε να α­πο­τρέ­ψει τον ε­μπρη­σμό του Scala, που οι ί­διοι εί­χαν ορ­γα­νώ­σει και υ­λο­ποι­ή­σει! Ο Gambin ε­νη­με­ρώ­θη­κε ό­τι έ­πρε­πε να στρω­θεί μια και­νούρ­για δου­λειά ε­να­ντί­ον των α­ναρ­χι­κών για να α­πο­κα­τα­στή­σει το κύ­ρος τους.

O προ­δό­της της ERAT

Μια ο­μά­δα α­ναρ­χι­κών ερ­γα­τών στο ερ­γο­στά­σιο αυ­το­κι­νή­των της SEAT εί­χε για κά­ποιο και­ρό α­ντι­στα­θεί στα πλαί­σια ε­νός ερ­γα­τι­κού α­γώ­να που γι­νό­ταν στη SEAT, μέ­σω της έ­νο­πλης α­παλ­λο­τρί­ω­σης. Η ο­μά­δα ο­νο­μα­ζό­ταν ERAT, ή Ερ­γα­τι­κός Ε­πα­να­στα­τι­κός Στρα­τός Υ­πο­στή­ρι­ξης, και η δου­λειά του Gambin ή­ταν να δο­κι­μά­σει να διεισ­δύ­σει στην ERAT. Με­ρι­κές μέ­ρες με­τά την ε­πί­σκε­ψή του στο Α­ντι-α­ναρ­χι­κό Α­πό­σπα­σμα, ο Gambin δέ­χθη­κε την ε­πί­σκε­ψη του ε­πι­θε­ω­ρη­τή Escuerdo στην παν­σιόν Cordoba της Μα­δρί­της, για να ορ­γα­νώ­σουν τις λε­πτο­μέ­ρειες της ε­πί­θε­σης ε­νά­ντια στην ERAT. Ο Escuerdo πλή­ρω­σε τον Gambin 20.000 πε­σέ­τες για τα έ­ξο­δα, του πή­ρε α­πο­τυ­πώ­μα­τα και του ζή­τη­σε κά­ποιες φω­το­γρα­φί­ες. Με­ρι­κές ώ­ρες αρ­γό­τε­ρα έ­νας α­πό τους ά­ντρες του Escuerdo έ­φε­ρε στον Gambin μια ο­λο­καί­νουρ­για α­στυ­νο­μι­κή ταυ­τό­τη­τα με τη φω­το­γρα­φί­α του και τα α­πο­τυ­πώ­μα­τά του με το ό­νο­μα του Joaquin Fernandez Sanz.

Ο Escuardo έ­δω­σε λε­πτο­με­ρείς ε­ντο­λές στον Gambin, σύμ­φω­να με τις α­πο­κα­λύ­ψεις που έ­κα­νε ο ί­διος στο Cambio 16. Τα πράγ­μα­τα κα­νο­νί­στη­καν έ­τσι ώ­στε να έρ­θει σε ε­πα­φή με τον Juan «El Barbas», τον Gabriel Botifoll, και έ­ναν υ­πάλ­λη­λο με το ό­νο­μα Carlos, για τους ο­ποί­ους η α­στυ­νο­μί­α είχε υποψίες ό­τι εί­χαν ι­δρύ­σει την ERAT.

Προ­σποιού­με­νος το μέ­λος της GRAPO στους μα­χη­τές της ERAT, ο Gambin έ­στρω­σε το δρό­μο του στην ο­μά­δα και συμ­με­τεί­χε (εν γνώ­σει της α­στυ­νο­μί­ας) σε μια λη­στεί­α στο σού­περ-μάρ­κετ Catalesa. Φέ­ρε­ται ε­πί­σης να έ­χει πά­ρει μέ­ρος σε αρ­κε­τές α­κό­μα λη­στεί­ες της ERAT σε ε­πι­χει­ρή­σεις και ε­ται­ρί­ες.

Ε­κεί­νο τον και­ρό άρ­χι­σε να κυ­κλο­φο­ρεί σε κύ­κλους της CNT ό­τι ο Gambin ή­ταν χα­φιές της α­στυ­νο­μί­ας και προ­βο­κά­το­ρας, του ο­ποί­ου η δου­λειά ή­ταν να δυ­σφη­μί­σει το α­ναρ­χι­κό κί­νη­μα. Ο ε­πι­θε­ω­ρη­τής Escuerdo ήρ­θε στη Βαρ­κε­λώ­νη και συμ­βού­λε­ψε τον Gambin να κου­βα­λά­ει έ­να ό­πλο στη ζώ­νη για την προ­σω­πι­κή α­σφά­λειά του. Ο Gambin τον ά­κου­σε και με­τα­τρά­πη­κε σε κι­νη­τό ο­πλο­στά­σιο. Τον Α­πρί­λιο του 1978 ο Escuerdo ε­πέ­στρε­ψε στη Βαρ­κε­λώ­νη για να δώ­σει στον Gambin ο­δη­γί­ες της τε­λευ­ταί­ας στιγ­μής. Ή­ταν το κα­τώ­φλι της α­στυ­νο­μι­κής ε­πι­χεί­ρη­σης με στό­χο την ERAT. Α­πό φό­βο μή­πως οι δι­κα­στές α­φή­σουν κά­ποιους ύ­πο­πτους ε­λεύ­θε­ρους λό­γω έλ­λει­ψης στοι­χεί­ων, ο Gambin θα φύ­τευε έ­να πι­στό­λι και κά­ποια χρή­μα­τα κά­τω α­πό το κρε­βά­τι του Gabriel Botifoll, τον ο­ποί­ο η α­στυ­νο­μί­α θε­ω­ρού­σε αρ­χη­γό της ERAT. Με το τυ­πι­κό κλα­ψου­ρί­στι­κό του ύ­φος, ο Gambin αρ­γό­τε­ρα πα­ρα­πο­νέ­θη­κε στο Cambio 16: «το “ψω­μί”, πε­ρί­που 40.000 πε­σέ­τες απ’ αυ­τά, έ­πρε­πε να τα βά­λω απ’ την τσέ­πη μου».

Η σύλ­λη­ψη της ERAT, που ή­ταν πιο ση­μα­ντι­κή και α­πό τις συλ­λή­ψεις για τη Scala, ε­πι­βε­βαί­ω­σε τις ό­ποιες υ­πο­ψί­ες των α­ναρ­χι­κών στην Κα­τα­λω­νί­α χω­ρίς κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α. Λί­γες μέ­ρες με­τά τις συλ­λή­ψεις του Gabriel Botifoll και των άλ­λων φε­ρό­με­νων ως με­λών της ERAT, η CNT κυ­κλο­φό­ρη­σε κά­ποια φυλ­λά­δια που α­πο­κή­ρυτ­ταν τον προ­βο­κά­το­ρα και χα­φιέ της αστυνομίας, που προ­σπα­θού­σε να γί­νει τρο­χο­πέ­δη στην ε­ξά­πλω­ση του ε­λευ­θε­ρια­κού κι­νή­μα­τος. Ε­κτε­θει­μέ­νος τώ­ρα στα μά­τια των α­ναρ­χι­κών, και κα­τα­ζη­τού­με­νος α­πό τα ι­σπα­νι­κά δι­κα­στή­ρια για την α­νά­μει­ξή του στον ε­μπρη­σμό τού κέ­ντρου La Scala, ο Gambin ζή­τη­σε ά­με­σα μια συ­νά­ντη­ση με τους α­στυ­νο­μι­κούς του προ­ϊ­στα­μέ­νους. Κλή­θη­κε σε έ­να ρα­ντε­βού στο κα­φέ La Paloma, α­πέ­να­ντι α­πό το κτί­ριο της DGS στο Puerto del Sol της Μα­δρί­της. Ε­κεί, ο Escuerdo και το α­φε­ντι­κό του Manuel Gomez de Sandoval, πρό­τει­ναν στον Gambin να ε­ξα­φα­νι­στεί για λί­γο. Με συ­στά­σεις του Sandoval, ο Gambin βρή­κε δου­λειά στις αρ­χές του κα­λο­και­ριού του 1978 στο ζα­χα­ρο­πλα­στεί­ο των α­δερ­φών Perret στο Benicasim (Castellon).

Από το αγ­γλι­κό πε­ριο­δι­κό Anarchy, σει­ρά 2, τ. 38, 1985

Με­τά­φρα­ση: Α­ναρ­χι­κός Πυ­ρή­νας ΞΑ­ΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟ­ΜΟΥΣ

Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 134, Ιανουάριος 2014

ΠΗΓΗ