Η Κατάρρευση του Πολιτισμού και ο Σπόρος του Μέλλοντος

Η γενιά μας είναι στα πρόθυρα της πιο βαθιάς καταστροφής, που αντιμετώπισε ποτέ το ανθρώπινο είδος. Ξεπηδούν απειλές θανάτου για την ζωντανή γη από όλες τις πλευρές. Το νερό, το φως του ήλιου, ο αέρας και το χώμα, όλα απειλούνται. Τη στιγμή που οι Εσκιμώοι στις βορειότερες περιοχές αρχίζουν να πάσχουν από λευχαιμία λόγω της πυρηνικής ακτινοβολίας και το μητρικό γάλα των γυναικών Εσκιμώων περιέχει κρίσιμα επίπεδα από PCB1, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κάθε οργανισμός στον πλανήτη απειλείται.

Το κύριο στοιχείο αυτής της κρίσης είναι το γεγονός ότι η βασική δύναμη σε αυτή την υπόθεση, οι πολιτισμένοι άνθρωποι, δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν πλήρως το πρόβλημα. Το πρόβλημα βρίσκεται κρυμμένο πίσω από τα όρια της συνείδησης, επειδή οι άνθρωποι που ζουν μέσα στον πολιτισμό (η έννοια πολιτισμός –civilization– προέρχεται από την λατινική, civis, που σημαίνει όσοι ζουν σε πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά) δεν έχουν πλέον σχέση με την ζωντανή γη. Οι ζωές των πολιτισμένων ανθρώπων επικεντρώνονται στο ίδιο το κοινωνικό σύστημα. Δεν αντιλαμβάνονται ότι τα εδάφη διαβρώνονται και τα δάση εξαφανίζονται. Τα θέματα αυτά δεν έχουν άμεσο αντίκτυπο στη μισθοδοσία. Η αντανακλαστική κίνηση του πολιτισμού σε κρίση είναι να κάνει ό,τι έκανε ήδη, αλλά πιο δραστήρια προκειμένου να απεγκλωβιστεί από την κρίση. Αν ο αριθμός των ανθρώπων μεγαλώνει και η πείνα καραδοκεί, συχνά η «παρόρμηση» είναι να ασκηθεί μεγαλύτερη πίεση στα γεωργικά εδάφη για να παράγουν περισσότερα και να κοπούν τα δάση ταχύτερα.

Αντιμετωπίζουμε την πλανητική καταστροφή. Η καταστροφή της ζωής του πλανητικού συστήματος συνεχίζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια και τώρα πλησιάζει στην τελική αποκάλυψη, που κάποιοι από εμάς θα δούμε όσο ζούμε. Δεν είναι μια δύσκολη και περίπλοκη κατάσταση, στην πραγματικότητα είναι πολύ απλή, αν κάποιος μπορεί να κατανοήσει και να αποδεχτεί μερικές απλές και θεμελιώδεις θέσεις.

Η πλανητική καταστροφή οφείλεται σε ένα απλό γεγονός. Ο πολιτισμός είναι εκτός ισορροπίας σε σχέση με τη ροή της πλανητικής ενέργειας. Το κοινό συμπέρασμα του πολιτισμού είναι ότι μια γεωμετρική αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού, με ταυτόχρονη γεωμετρική πρόοδο της ανάπτυξης της κατανάλωσης των υλικών πόρων, μπορούν να συνεχίσουν στην βάση της εξάντλησης των πόρων και του ετοιμοθάνατου οικοσυστήματος. Αυτό είναι απλά παράλογο. Παρ’ όλα αυτά, ο πολιτισμός συνεχίζει… ακάθεκτος χωρίς μνήμη της ιστορίας του και χωρίς όραμα για το μέλλον της.

Ενδεχομένως, η πιο σημαντική πηγή ζωής σε αυτόν τον πλανήτη να είναι η λεπτή στρώση του επιφανειακού εδάφους. Η ζωή του πλανήτη είναι ουσιαστικά ένα κλειστό, ισορροπημένο σύστημα με ήλιο, νερό, χώμα και αέρα ως τα βασικά του στοιχεία. Τα στοιχεία αυτά εργάζονται από κοινού για να παράγουν τη ζωή και να λειτουργούν σύμφωνα με τα πρότυπα που βασίζονται στους νόμους της φυσικής, στους οποίους αναφερόμαστε ως Νόμοι της Φύσης.

Το βάθος του εδάφους και ο πλούτος του, είναι ένα βασικό δεδομένο της υγείας του ζωντανού πλανήτη. Ως γενική αρχή, μπορούμε να πούμε ότι όταν το έδαφος χάνεται, αυτό οδηγεί σε ανισορροπία και τραυματισμό της ζωής του πλανήτη. Στο γεωλογικό χρονικό διάστημα της ζωής του πλανήτη, αυτό είναι μια ραγδαία εξέλιξη που οδηγεί προς το θάνατο. Ακόμα κι αν μόνο ένα τοις εκατό του εδάφους χάνεται ανά χίλια χρόνια, τελικά ο πλανήτης θα πεθάνει. Αν ένα τοις εκατό κερδηθεί, τότε ο ζωντανός πλούτος, ο πλούτος του πλανήτη αυξάνεται. Το κύριο αυτό δεδομένο πρέπει να το έχουμε υπ’ όψη για να αντιληφθούμε πόσο αργά συσσωρεύεται το έδαφος. Οι επιστήμονες του εδάφους εκτιμούν ότι απαιτούνται από 300 ως 1000 χρόνια για τη συγκέντρωση της κάθε ίντσας επιφανειακού εδάφους.

Η θρέψη του εδάφους εξαρτάται από τη φωτοσυνθετική παραγωγή της φυτικής κάλυψης που έχει. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές στην καθαρή φωτοσυνθετική παραγωγή στις διαφορετικές φυτικές καλύψεις. Κατά κανόνα, το πιο πλούσιο οικοσύστημα σε όποια περιοχή της γης, είναι και το πιο παραγωγικό στην μετατροπή της ενέργειας του ήλιου σε ανάπτυξη των φυτών, που με τη σειρά τους μετατρέπονται σε οργανικά υπολείμματα που αναζωογονούν το έδαφος.

Ένα πλούσιο οικοσύστημα είναι η κατάσταση ισορροπίας της «σάρκας» της γης. Μετά από μια σοβαρή δασική πυρκαγιά, ή για να ανακάμψει από τον τραυματισμό της καθολικής υλοτομίας, ο δασικός οργανισμός θεραπεύει αργά την πληγή επεκτεινόμενος στην πληγείσα περιοχή με μια διαδοχή φυτικών κοινοτήτων. Κάθε κοινότητα που πετυχαίνει να αναγεννηθεί, προετοιμάζει την περιοχή για την επόμενη κοινότητα. Σε γενικές γραμμές, μια πληγή σε ένα αειθαλές δάσος θα πρέπει να καλυφτεί από σκληρά μικρά φυτά, που ονομάζονται κοινώς «ζιζάνια» και από χορτάρια, που θα κρατήσουν «πατημένο» το επιφανειακό έδαφος και θα προετοιμάσουν το δρόμο για άλλα χόρτα και ξυλώδεις θάμνους, που θα κλείσουν την πληγή. (Τα «ζιζάνια» είναι το «πρώτο πλήρωμα ενισχύσεων» σε ακάλυπτο έδαφος.) Κατά γενικό κανόνα, το «πρώτο πλήρωμα ενισχύσεων» –η πρώτη κοινότητα των φυτών που θα έρθουν να καλύψουν το γυμνό έδαφος και να το κρατήσουν «πατημένο»– είναι η πιο απλή φυτοκοινωνία με τον μικρότερο αριθμό ειδών των φυτών, των ζώων, των εντομών, των μικροοργανισμών και ούτω καθεξής. Καθώς προχωρά η διαδοχή, η ποικιλομορφία, ο αριθμός των ειδών, αυξάνει όπως και η καθαρή φωτοσυνθετική παραγωγή, έως ότου επιτευχθεί και πάλι να γίνει πλουσιότερο το σύστημα και να επέλθει η ισορροπία. Το σύστημα οδηγεί προς την πολυπλοκότητα της μορφής, την μέγιστη ικανότητα να μετατρέπει την εισερχόμενη ενέργεια (καθαρή φωτοσυνθετική παραγωγή) και την ποικιλομορφία των ενεργειακών οδών (αλυσίδες τροφής και άλλες υπηρεσίες που τα φυτά και τα ζώα εκτελούν το ένα για το άλλο). Τα φυτά είναι που θα συγκρατούν το χώμα, έτσι ώστε να μπορεί να ξανακάτσει και να δημιουργηθεί νέα στρώση χώματος. Θα προσφέρουν σκιά στο έδαφος για να εμποδίσουν την οξείδωση του (η θέρμανση και η ξήρανση του εδάφους προωθεί χημικές αλλαγές που το κάνουν άγονο) και θα βοηθήσουν στη διατήρηση της υγρασίας. Κάθε φυτό αντλεί διαφορετικούς συνδυασμούς θρεπτικών συστατικών από το έδαφος, προετοιμάζοντάς το για συγκεκριμένες κοινότητες διαδοχής, που με τη σειρά τους θα κάνουν το ίδιο. Μετά την προετοιμασία του σημείου από αυτά τα φυτά, τα μεγαλύτερα φυτά, όπως η κλήθρα και άλλα πλατύφυλλα δέντρα θα έρθουν και με τις ζωές και τους θανάτους τους θα προετοιμάσουν περαιτέρω το μικρο-κλίμα και το έδαφος για τα δέντρα. Αυτά τα δέντρα λειτουργούν ως δέντρα «νοσοκόμες» για τη τελική αποκατάσταση της κοινότητας, που θα έρθει με τα κωνοφόρα. Τα σπορόφυτα Douglas Fir (ελατοειδή), για παράδειγμα, δεν μπορούν να αναπτυχθούν στο φως του ήλιου και πρέπει να έχουν σκιά, που παρέχεται από αυτές τις κοινότητες πρόδρομους.

Τα οικοσυστήματα της γης τραυματίζονται από ανεμοστρόβιλους, φωτιά, ή άλλες καταστάσεις και στη συνέχεια γυρίζουν πίσω στην ισορροπημένη κατάσταση, με το πιο πλούσιο οικοσύστημα. Αυτό είναι παρόμοιο με το τραύμα σε ένα ανθρώπινο χέρι που αιμορραγεί πρώτα, κάνει φουσκάλες και στη συνέχεια αρχίζει να κατασκευάζει νέο δέρμα, που θα αντικαταστήσει το παλιό και θα φθάσει σε κατάσταση ισορροπίας και πάλι. Το σύστημα τότε, είναι το βασικό πρότυπο υγείας της ζωντανής γης, η δυναμική κατάσταση ισορροπίας του. Το σύστημα αυτό είναι το σύστημα με τη μεγαλύτερη φωτοσυνθετική παραγωγή. Οτιδήποτε άλλο σαν κατάσταση που μειώνει αυτήν την διαδικασία, μειώνει την υγεία του οικοσυστήματος.

Τα πλουσιότερα οικοσυστήματα είναι τα πιο παραγωγικά, επειδή είναι τα πιο ποικιλόμορφα. Κάθε οργανισμός ανατροφοδοτεί με κάποιο μέρος της ενέργειάς του τους παραγωγούς ενέργειας που τον τρέφουν (καθώς και παρέχει ενέργεια σε άλλες οδούς) και καθώς αυτά τα συστήματα υποστήριξης μεγαλώνουν, η μάζα και η ποικιλία των πράσινων φυτών και των ζώων αυξάνει, εκμεταλλευόμενη κάθε δυνατή θέση. Ό,τι θα μπορούσε να εξεταστεί ως σύνολο, ως ενιαίο όργανο του σώματος ζωής του πλανήτη, ένα δάσος ή μια χορτολιβαδική εκτάση, έχει καλή υγεία εξαιτίας της ποικιλομορφίας μέσα του.

Σε μεγάλη κλίμακα, οι βιοπεριοχές και τα ηπειρωτικά εδάφη, υποστηρίζουν ουσιαστικά τη θαλάσσια ζωή με το «ξέπλυμα» (φυσικά και μη φυσικά) της οργανικής γονιμότητας μέσα σε υδάτινο περιβάλλον και στον ωκεανό. Αυτή είναι μια περαιτέρω υπηρεσία, που αυτά τα ολόκληρα οικοσυστήματα εκτελούν για άλλα ολοκληρωμένα οικοσυστήματα.

Μερικές βασικές αρχές της ζωής της γης στον Κόσμο έχουν πλέον καθιερωθεί. Η ισορροπία είναι το κοσμικό δίκαιο. Η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο σε μια λεπτή συντονισμένη ισορροπία. Το ισοζύγιο της θερμότητας του πλανήτη είναι μια τέλεια συντονισμένη ισορροπία. Εάν η εισερχόμενη θερμότητα μειωθεί, ο πλανήτης θα παγώσει ή αν ο πλανήτης δεν απομακρύνει τη θερμότητα σωστά θα καεί. Το υγιές, πλούσιο, οικοσύστημα διατηρεί μια ισορροπία και μια σταθερότητα, ανά τους αιώνες, καθώς οι διαφορετικές ροές ενέργειας κινούνται συνεχώς, ανακυκλώνονται μέσα σε αυτό. Κατά τον ίδιο τρόπο, το ανθρώπινο σώμα διατηρεί την ισορροπία του (ομοιόσταση), ενώ το αίμα, η πέψη και η δημιουργία κυττάρων, κυκλοφορούν και πραγματοποιούνται μέσα σε αυτό.

Η ζωή της γης ουσιαστικά στηρίζεται πάνω στο έδαφος. Αν δεν υπάρχει χώμα, δεν υπάρχει ζωή όπως την ξέρουμε. (Ορισμένοι μικροοργανισμοί και κάποιες άλλες μορφές μπορεί να εξακολουθούν να υπάρχουν). Το έδαφος διατηρείται από την φυτοκάλυψη και για την βέλτιστη, ισορροπημένη υγεία, η κάλυψη αυτή είναι το φυσικό πλουσιότερο οικοσύστημα.

Αν κάποιος μπορεί να δεχθεί αυτές τις λίγες απλές αρχές, τότε έχουμε δημιουργήσει μια βάση της επικοινωνίας πάνω στην οποία μπορούμε να προχωρήσουμε. Όποιος δεν μπορεί να δεχθεί αυτές τις αρχές πρέπει να αποδείξει ότι ο κόσμος λειτουργεί με κάποιον άλλο τρόπο. Αυτό πρέπει να γίνει γρήγορα, γιατί η ζωή του πλανήτη Γη κρέμεται από μια κλωστή.

Μιλάμε για τη βασική προϋπόθεση της ζωής μας στη γη. Έχουμε ακούσει ότι είναι πολλοί οι δρόμοι προς τη σωτηρία. Έχουμε ακούσει ότι η οικονομική ανάπτυξη θα μας σώσει, η ηλιακή θερμότητα θα μας σώσει, η τεχνολογία, η επιστροφή του Ιησού Χριστού, ο οποίος θα αποκαταστήσει τον ουρανό και τη γη, η διάδοση της αγροτικής μεταρρύθμισης, η ανακύκλωση των υλικών, η δημιουργία του καπιταλισμού, του κομμουνισμού, ο σοσιαλισμός, ο φασισμός, ο μουσουλμανισμός, η χορτοφαγία, η τριμερής επιτροπή και ακόμη και η γέννηση της νέας Εποχής του Υδροχόου, μας έχουν πει, θα μας σώσουν. Αλλά η αρχή του εδάφους λέει ότι, αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να διατηρήσουν το έδαφος του πλανήτη, δεν μπορούν να ζήσουν εδώ. Το 1988, η ετήσια απώλεια εδάφους λόγω διάβρωσης ήταν είκοσι πέντε δισεκατομμύρια τόνοι και αυξανόταν ραγδαία. Διάβρωση σημαίνει ότι το έδαφος χάνεται από τη γη. Ένα εξίσου σοβαρό πλήγμα είναι ότι η γονιμότητα του εδάφους έχει μειωθεί. Εξάντληση του εδάφους υπάρχει σχεδόν σε όλα τα μέρη όπου ο πολιτισμός έχει εξαπλωθεί. Αυτή είναι μια κυριολεκτική θανάτωση του πλανήτη, εξαντλώντας το αποθεματικό της βιολογικής γονιμότητας, που υποστηρίζει άλλες βιολογικές ζωές. Γεγονός: από τότε που ο πολιτισμός εισέβαλε στις μεγάλες πεδιάδες της Βόρειας Αμερικής, το ήμισυ του επιφανειακού εδάφους της περιοχής έχει εξαφανιστεί.

 

 

 

 

 

Το Ρεκόρ της Αυτοκρατορίας

Το ρεκόρ –διάρκειας οκτώ χιλιάδων χρόνων– για εγκλήματα κατά της φύσης που διαπράττονται από τον πολιτισμό, περιλαμβάνει επιθέσεις στα ανώτερα στρώματα του εδάφους σε όλες τις ηπείρους.

Τα δάση, οι μεγαλύτερες γεννήτριες του επιφανειακού εδάφους, κάλυπταν περίπου το ένα τρίτο της γης πριν από την έλευση του πολιτισμού. Μέχρι το 1975, η δασική κάλυψη άγγιζε το ένα τέταρτο και από το 1980 το δάσος είχε συρρικνωθεί στο ένα πέμπτο και η ταχύτητα της εξάλειψης των δασών συνεχίζει να αυξάνεται. Αν συνεχιστούν οι παρούσες τάσεις, χωρίς διακοπή, το ογδόντα τοις εκατό της βλάστησης του πλανήτη θα πρέπει να έχει εξαφανιστεί ως το 2040.

Το απλό γεγονός είναι, ότι ο πολιτισμός δεν μπορεί να διατηρήσει το έδαφος. Οκτώ χιλιάδες χρόνια της ιστορίας του, το αποδεικνύουν. Ο πολιτισμός δολοφονεί τη γη. Η φυτική γη είναι η ενεργειακή τράπεζα, που έχει με κόπο συσσωρευτεί στη διάρκεια χιλιετιών. Μεγάλο μέρος της έχει εξαφανιστεί και το υπόλοιπο οδεύει γρήγορα προς τα εκεί.

Όταν πραγματοποιείται η πολιτισμένη «ανάπτυξη» της γης, το πλούσιο οικοσύστημα αποδυναμώνεται, η βλάστηση είναι πολύ απλουστευμένη ή έχει εξαφανιστεί πλήρως, και η καθαρή φωτοσυνθετική παραγωγή πέφτει κατακόρυφα. Στους τροπικούς, που οι βοσκότοποι δημιουργήθηκαν από την καταστροφή των δασών, τα δύο τρίτα της αρχικής καθαρής φωτοσυνθετικής παραγωγής έχουν εξαλειφθεί. Στα μέσα γεωγραφικά πλάτη, το ήμισυ της καθαρής φωτοσυνθετικής παραγωγής χάνεται, όταν η καλλιεργήσιμη γη δημιουργείται από προηγούμενες δασικές εκτάσεις. Το επόμενο βήμα είναι ότι οι άνθρωποι παίρνουν πολλά ακόμη και από αυτήν την εξασθενημένη παραγωγή με τη μορφή των γεωργικών προϊόντων, έτσι ώστε ούτε καν η εξασθενημένη παραγωγή δεν επιστρέφει για να θρέψει το χώμα.

Αυτό καταδεικνύει μια απλή αρχή: Η ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να έχει ως κεντρική αξία της την ευθύνη για τη διατήρηση του εδάφους. Αν μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν πολιτισμό που να μπορεί να διατηρήσει το χώμα, τότε υπάρχει η δυνατότητα του ανθρώπινου πολιτισμού να επανακτήσει την ισορροπία με τη ζωή της γης.

Το κεντρικό πρόβλημα είναι ότι ο πολιτισμός είναι εκτός ισορροπίας με τη ζωή της γης.

Η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι για την ανθρώπινη κοινωνία, να ανακτήσει την ισορροπία με τη γη.

Είμαστε τώρα πίσω στο αρχικό ερώτημα όλων μας, σχετικά με το πώς να ανταποκριθούμε στην πλανητική κρίση. Οι περισσότερες προτάσεις για τη σωτηρία, λίγο έχουν να κάνουν με τη διατήρηση του εδάφους. Όλα αυτά επιδιώκουν να ανακουφίσουν την κατάσταση, χωρίς να γίνει καμία «δυσάρεστη» αλλαγή στις βασικές αξίες ή τη δομή της υπάρχουσας κοινωνίας. Μπορούν μόνο να προσπαθήσουν να «διορθώσουν» τα συμπτώματα. Αν είχαμε μια κοινωνία της οποίας οι βασικές αξίες ήταν να διατηρήσει και να βοηθήσει τη γη, τότε όλες οι άλλες αξίες της κοινωνίας ήταν απόρροια αυτών των δύο αξιών.

Σε πολλές σημαντικές λειτουργίες ο πολιτισμός λειτουργεί με έναν εθιστικό τρόπο. Η πορεία του πολιτισμού είναι αυτοκαταστροφική, αυτοκτονική, σαν να ήταν ένα άτομο που είναι εθισμένο στο αλκοόλ, τη λευκή ζάχαρη, τα φάρμακα ή τον καπνό. Ο εξαρτημένος αρνείται ότι υπάρχει πρόβλημα. Ο εξαρτημένος ασχολείται με την άρνηση της πραγματικότητας. Ο ίδιος ο πολιτισμός είναι εθισμένος κατά τον ίδιο τρόπο.

Οι πολιτισμένοι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν την υποχρέωση, να φέρουν τους πρωτόγονους και «υπανάπτυκτους» ανθρώπους ως το επίπεδο τους. Ο πολιτισμός, ο οποίος πρόκειται άμεσα να αυτοκαταστραφεί, θεωρεί τον εαυτό του ως ανώτερο πολιτισμό, που έχει τις απαντήσεις για όλους τους ανθρώπους του κόσμου.

Ένας εξαρτημένος, πράγματι, είναι ένα άτομο που συναισθηματικά εξαρτάται από πολλά: την τηλεόραση, τις ουσίες, τις προσωπικές ρουτίνες, από άλλους ανθρώπους, από ιδεολογίες, από ολική βύθιση σε κάποιο σκοπό ή στην εργασία. Αν αφαιρεθεί το αντικείμενο της εξάρτησης, οι τοξικομανείς θα βιώσουν την ανασφάλεια, την ταλαιπωρία, την αγωνία, τα συμπτώματα της απόσυρσης.

Ο πολιτισμός είναι μια πολιτιστικό-διανοητική θεώρηση, που πιστεύει ότι η ασφάλεια βασίζεται σε μέσα εξαναγκασμού. Το μέγεθος αυτής της πλάνης είναι τέτοιο, ώστε οι συνδυασμένες στρατιωτικές δαπάνες από όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου το 1987, ήταν τόσο μεγάλη, ώστε το σύνολο των κοινωνικών προγραμμάτων των Ηνωμένων Εθνών θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν για τριακόσια χρόνια από τις δαπάνες αυτές.

Αν δούμε την απλή αρχή, που λέει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν σε αυτόν τον πλανήτη, εκτός αν μπορούν να διατηρήσουν το επιφανειακό έδαφος, η αυταπάτη διαλύεται αμέσως. Η πολιτισμένη άρνηση της επιτακτικής ανάγκης της διατήρησης της φυτικής γης, αποδεικνύει την αυταπάτη. Η αυταπάτη της στρατιωτικής ισχύος δεν οδηγεί σε ασφάλεια, οδηγεί στο θάνατο. Η πολιτισμένη άρνηση της επιτακτικής ανάγκης της διατήρησης της φυτικής γης, και η εθιστική εμμονή στην αυταπάτη ότι η ασφάλεια μπορεί να παρέχεται από τα όπλα του θανάτου, είναι παρόμοια με την ψευδαίσθηση ενός αλκοολικού με τρομώδες παραλήρημα!

Το πρώτο βήμα για την απεξάρτηση είναι ο εξαρτημένος να αναγνωρίσει ότι αυτό στο οποίο πιστεύει είναι μια αυταπάτη. Ο αλκοολικός πρέπει να δει ότι «ένα ακόμη ποτό» δεν είναι η απάντηση, ο εργασιομανής πρέπει να δει ότι «λίγο περισσότερη προσπάθεια» δεν θα χαρίσει τα συναισθήματα της αυτοεκτίμησης και μια ομαλή ζωή. Ο βουλιμικός πρέπει να δει ότι «μόνο ένα ακόμη πιάτο φαγητό» δεν θα προσφέρει την συναισθηματική πληρότητα. Ο πολιτισμός πρέπει να δει ότι η εικόνα της πραγματικότητας οδηγεί στην αυτοκτονία.

Εδώ, έχουμε το σύνολο των συμπερασμάτων. Το πρόβλημα είναι η ανισορροπία και η λύση για την ανάκτηση της ισορροπίας. Εδώ έχουμε την απλή αρχή: αν οι ανθρώπινες ενέργειες βοηθούν στο να ανακτηθεί η ισορροπία, σε σχέση με την κατάσταση του εδάφους, τότε είμαστε στο δρόμο της επούλωσης της γης. Αν η θεωρία, το πρόγραμμα, το σχέδιο ή οτιδήποτε άλλο, δεν συνάδουν με αυτό το πρότυπο, τότε γυρνάμε πίσω στο σύστημα ψευδαισθήσεων.

Όλοι μας είμαστε τοξικομανείς. Εμείς του πολιτισμού έχουμε χάσει τον δρόμο μας. Λειτουργούμε σε έναν κόσμο σύγχυσης και χάους. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το σύστημα ψευδαισθήσεων του πολιτισμού, οι μαζικοί θεσμοί και η προσωπική μας ζωή, λειτουργούν σε μια αυτοκαταστροφική βάση. Ζούμε σε έναν πολιτισμό, που κάνει τη γη να αιμορραγεί ως τον θάνατο, ενώ κάνουμε μακρόπνοα προσωπικά σχέδια ή σχέδια καριέρας μέσα σε αυτόν τον πολιτισμό. Προσπαθούμε προς μια κατεύθυνση που δεν υπάρχει.

Πρέπει να ξυπνήσουμε και να ανακτήσουμε την εικόνα της πραγματικότητας. Πρέπει να αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις ζωές μας και για το χώμα. Αυτό είναι μια υψηλή ευθύνη. Αυτό θα απαιτήσει τη μελέτη και την προνοητικότητα. Οι άνθρωποι δεν έχουν ποτέ ασχοληθεί με κάτι τέτοιο πριν. Αυτή η γενιά έχει μια πρόκληση που στις διαστάσεις της είναι κοσμική. Ένα κοσμικό ερώτημα: Θα γυρίσουν σε μορφή μικροβίων τα δεκάδες εκατομμύρια χρόνια της διάδοσης της ζωής; Αυτή η πρόκληση θα είναι είτε η υπέρτατη τραγωδία είτε η υπέρτατη επιτυχία.

Δημιουργώντας έναν ουτοπικό παράδεισο, ένα νέο κήπο της Εδέμ, είναι η μόνη μας ελπίδα. Τίποτα λιγότερο δεν θα μας βγάλει από την κρίση. Πρέπει να δημιουργήσουμε τη θετική, συνεργατική κουλτούρα, που θα είναι αφιερωμένη στην αποκατάσταση της ζωής και στη συνέχεια να το επιτύχουμε στο διηνεκές, αλλοιώς, εμείς, ως είδος, δεν μπορούμε να ζούμε πάνω στη γη.

[Από το βιβλίο του William H. Koetke, The final Empire: σελ. 9-14]

Μετάφραση Κ.

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 143, Νοέμβριος 2014

___________________

Τα πολυχλωριωμένα διφαινύλια και τριφαινύλια PCB/PCT) είναι ελαιώδεις σύνθετες χημικές ουσίες. Είναι τοξικές ενώσεις τόσο για τον άνθρωπο όσο και για το υπέδαφος, τη χλωρίδα και την πανίδα.

ΠΗΓΗ