Η ζωή είναι ωραία και δεν αναφέρομαι στην ταινία La Vita è Bella του Ρομπέρτο Μπενίνι (1997), μια όντως καταπληκτική κι ευαίσθητη ταινία. Αναφέρομαι στη δική μας ζωή, του καθένα και της καθεμιάς από μας. Στη ζωή που λίγο ή πολύ είναι τις περισσότερες φορές κουραστική, δύσκολη, πληκτική, μίζερη, με ελάχιστες ανάπαυλες ευτυχίας και χαράς. Ειδικά αυτά τα χρόνια τα τελευταία. Όσα προβλήματα έχουμε αντικειμενικά, ή νομίζουμε πως έχουμε, ακόμα και στις πιο μαύρες στιγμές μας, πρέπει στο πίσω μέρος του μυαλού να έχουμε αυτή τη σκέψη. Δύσκολο βέβαια όταν είσαι απελπισμένος κι απογοητευμένος, όταν πονάς, υποφέρεις, είσαι μόνος σου εγκαταλελειμμένος. Όταν δίπλα σου δεν υπάρχει κανείς. Εύκολο να το λες πως η ζωή είναι ωραία, όταν είσαι καλά, εκ του ασφαλούς, δύσκολο όταν έρθουν τα ζόρια. Εμένα αυτό μου το έμαθε η γιαγιά μου. Στα τελευταία της. Δεν ήταν πραγματική μου γιαγιά, αλλά αυτή μας μεγάλωσε δίπλα στη μάνα μου. Για μένα ήταν πάντα και θα είναι η Γιαγιά. Θειά της μάνας μου, κοσμοκαλόγρια, δεν παντρεύτηκε ποτέ, άνθρωπος άκακος, με τους αγίους της τις προσευχές της και εμάς. Απλός άνθρωπος μα με τη γνήσια λαϊκή σοφία του χωριού κι ας μην έμαθε γράμματα πολλά. Τα τελευταία της χρόνια τα πέρασε κοντά μας χτυπημένη από εγκεφαλικό και άνοια κατάκοιτη. Τον περισσότερο καιρό τα είχε χαμένα, πονούσε από τις πληγές της κατάκλισης, όσο κι αν την φροντίζαμε, όλη η οικογένεια, το γέρικο φτενό ταλαιπωρημένο κορμί δεν άντεχε, άνοιγε. Τις στιγμές της διαύγειας μας φώναζε, κυρίως εμένα και τη μάνα μου. Μιλούσαμε τότε για διάφορα, κυρίως μας έλεγε ιστορίες από το χωριό των νιάτων της. Βογκούσε εκείνες τις ώρες αλλά το χαμόγελο αρνιόταν να το αποχωριστεί. Μια φορά θυμάμαι μου είχε πει «φοβάμαι να πεθάνω, πονάω γιέ μου και παρακαλάω το Θεό να με πάρει αλλά δεν θέλω να πεθάνω, είναι ωραία, είναι γλυκιά η ζωή». Μου έκανε εντύπωση, ήμουν νέος τότε, ούτε 20 χρονών, πως ένας άνθρωπος στη κατάσταση αυτή, με ηλικία πάνω από τα 80 είπε αυτή τη κουβέντα. Ήξερα πως πόναγε. Τη ρώτησα λοιπόν πως μπορεί να λέει πως η ζωή είναι ωραία.
Η απάντηση;
« Γιατί έχω εσάς…»
Κατάλαβα μετά από χρόνια τι ακριβώς ήθελε να πει η γερόντισσα γιαγιά μου.
Πέρα από τον ενστικτώδη μεταφυσικό φόβο για το άγνωστο του θανάτου, σε όποιον κι ότι κι αν πιστεύει κανείς, πέρα από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αυτό που ήθελε να μου πει ήταν πως η ζωή είναι ωραία, είναι γλυκιά, όταν υπάρχουν άνθρωποι κοντά σου να μοιραστείς τον πόνο, να σου κρατήσουν το χέρι, να σκουπίσουν το δάκρυ σου, να σε κεράσουν ένα χαμόγελο. Όσο κι αν υποφέρεις το μυστικό για να κρατηθείς είναι η αγάπη των ανθρώπων. Είναι δε σχέση αμφίδρομη και πλήρως ανταποδοτική.
Τότε γίνεσαι πραγματικά άνθρωπος, όταν μοιραστείς την αγωνία, τους φόβους του άλλου. Όταν του κρατήσεις το χέρι, ας ξέρετε κι οι δυό πως το τέλος είναι αναπόφευκτο.
Ναι λοιπόν, ΜΠΟΡΕΙ η ζωή να είναι ωραία ακόμα και στα πιο φοβερά πράγματα που τυχαίνουν. Μπορεί η ζωή να είναι ωραία αν εμείς σταθούμε δίπλα σε αυτούς που υποφέρουν κι αν αυτοί σταθούν δίπλα μας όταν υποφέρουμε. Δεν είναι απαραίτητο να είναι συγγενείς μας ξέρετε. Είναι άνθρωποι κι αυτό φτάνει και περισσεύει. Είναι θέμα οπτικής των πραγμάτων, συνείδησης και καρδιάς.