Στα δεξιά είναι ο πατέρας μου, με πούρο στο χέρι, μιλώντας με τον φίλο του Φιντέλ Κάστρο, έναν συναγωνιστή κομμουνιστή επαναστάτη.
Η γωνία λήψης της φωτογραφίας το κάνει να μοιάζει σαν ο πατέρας μου να κρατά το πούρο μπροστά στο στόμα μου, αλλά δεν είναι έτσι. Ήταν ασυνήθιστο να καπνίζει κοντά μου.
Δεν θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία, ούτε ποιος την τράβηξε. Ήμουν πολύ μικρή. Θα πρέπει να είμαι γύρω στα τρία εκείνη την εποχή.
Γεννήθηκα τον Νοέμβριο του 1960 και αυτή η φωτογραφία μου είπαν ότι τραβήχτηκε το 1964 στην Plaza de la Revolución της Αβάνας.
Είμαι η μεγαλύτερη από τα τέσσερα παιδιά του Τσε με τη μητέρα μου. Ο μπαμπάς ήταν γνωστός σε όλο τον κόσμο ως Αργεντινός επαναστάτης, ηγέτης ανταρτών και κυρίαρχη μορφή της κουβανικής επανάστασης, αλλά εμείς ήμασταν απλά μια κανονική οικογένεια.
Ποτέ δεν ένιωθα ιδιαίτερη ως κόρη του. Αισθανόμουν ξεχωριστή γιατί ήμουν το παιδί ενός ζευγαριού που αγαπούσε πολύ ο ένας τον άλλον.
Ως παιδιά, χαρήκαμε πολύ λίγο τον μπαμπά μας. Ήμουν μόλις έξι όταν εκτελέστηκε στη Βολιβία πριν από 50 χρόνια, στις 9 Οκτωβρίου 1967. Η μητέρα μου διαμόρφωσε τις αξίες μας και τον κρατούσε ζωντανό στη μνήμη μας πολύ καιρό αφού πέθανε. Ποτέ δεν τον χρησιμοποίησε ως τρόπο να μας πείσει ή να μας απειλήσει. Ο μπαμπάς ήταν πάντα ο καλός.
Ποτέ δεν απολάβαμε κανένα προνόμιο: ο πατέρας μου ήταν αντίθετος σε αυτό και η μητέρα μου διατήρησε αυτή τη γραμμή. Όταν έμεινε χήρα με τέσσερα μικρά παιδιά, οι φίλοι του πατέρα μου ήθελαν να βοηθήσουν. Δεν μπορούσαν να υποκαταστήσουν την αγάπη που είχε χαθεί, έτσι προσπάθησαν να μας δώσουν υλικά αγαθά.
Η μητέρα μου δεν επέτρεπε τίποτα. Μας έλεγε: “Πρέπει να έχετε τα πόδια σας σταθερά στο έδαφος και να αφήνετε όλα όσα δεν έχετε κερδίσει.” Αυτό ήταν ένα σημαντικό μάθημα.
Περάσαμε δύσκολες περιόδους. Στα εφηβικά μας χρόνια, έραβε παντελόνια για τους αδελφούς μου με υλικά από τις παλιές μπλούζες της. Αλλά ήμασταν ευτυχισμένοι: παίζαμε, γελούσαμε. Μεγαλώσαμε σαν όλα τα παιδιά στην Κούβα, μαζί με τους ανθρώπους της κοινότητάς μας.
πηγή: Guardian