Πρωινό καλοκαιριού στην αυλή. Σκουπίζω. Ένας γείτονας, παιδικός φίλος του πατέρα μου, κοντοφθάνει με το κεφάλι σκυφτό.
-Βρε καλώς τον!
– Καλημέρα, παιδί μου. Πού είναι οι δικοί σου;
-Στον κήπο. Να τους φωνάξω;
-Όχι, να εδωνά α κάτσω και α περιμένω.
-Εντάξει, πάω να κάμω καφέ.
-Όχι για μένα. Ε θέλω.
Γυρνώ και τον κοιτώ με ανησυχία.
– Πώς έτσι;
-Εεε, να…εν έχω όρεξη.
-Γλυκό; Έχω βύσσινο. Φετινό.
-Μπαααα, εν έχω όρεξη…
Τα πράγματα φαίνονταν σοβαρά. Τραβώ μια καρέκλα και κάθομαι δίπλα του.
-Έγινε κάτι;
-Μπα… Τι να γίνει; Εν έχω όρεξη, λέμε…
-Ε, κάτι θα ‘γινε. Δε μπορεί.
Σηκώνει το κεφάλι, κοιτά κατά τη θάλασσα και ξαφνικά βάζει μια φωνή όλο αγανάκτηση:
-Τι να ‘γινε; Έβλεπα αφ’ τα χαράματα μια εκπομπή στην τηλεόραση απ’ αυτές που συζητάνε.
-Και;
-Τι και; Ήμαθα πως ο καπετάν Χοντρός θα μείνει στην Ελλάδα άλλα τρία χρόνια….
Και χτυπά τη μαγκούρα με οργή στο τσιμέντο.
-Άκουσές το; Άλλα τρία χρόνια!
Το κεφάλι μου αρχίζει να διαγράφει κύκλους, ζαλίζομαι, ο παππούς τα ‘χει τα λογικά του τετρακόσια, αρχίζω να σκέφτομαι ότι χάνω επεισόδια, σκέφτομαι ότι γυρνάω όλη μέρα από δω κι από κει και δεν ενημερώνομαι πια, σκέφτομαι μπας και είχανε βάλει τίποτα στο κρασί που ήπια χτες, στο τέλος δεν μπορώ να σκεφτώ πια και κάνω την ερώτηση με βλέμμα τρίχρονου που έχει καθυστέρηση στην ανάπτυξη:
-Ποιος είναι ο καπετάν Χοντρός;
-Ε; Εν τονε ξέρεις; Είναι αυτός, βρε, που ηβάλανε να φυλάει τα λεφτά στις τράπεζες!
Κενό. Σκοτάδι. Απελπισία. Πάτος. Κι εκεί στο βάθος του πηγαδιού έρχεται μια ακτίνα φωτός ξαφνικά και με σώζει.
-Capital controls!!!!! Έλεγχοι κεφαλαίου! Δεν είναι χοντρός!
Κι ο παππούς ατάραχος:
-Ααααααα, κι ήλεα κι εγώ γιατί τον ελένε έτσι αφού μας αδυνατάει….
Δέσποινα Σιμάκη
desikaria@yahoo.gr