Δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει ότι το ζήτημα του ελέγχου ζωτικής σημασίας περιοχών, όπως το Αιγαίο, προβάλλεται και επανατοποθετείται κάθε φορά που επιχειρείται μεταβολή των όρων του εξουσιαστικού παιχνιδιού σε ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές, όπως αυτές της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Είναι ακόμα γνωστό στον καθένα ότι η κυριαρχία, κινούμενη προς τον μακρύ δρόμο της ενοποίησης των επιμέρους συνιστωσών της, δεν διστάζει να μεταχειριστεί οποιοδήποτε μέσο για να πετύχει τους αφανείς ή πρόδηλους στόχους της.
Η διάλυση του γιουγκοσλαβικού κράτους στην δεκαετία του ’90 και του Σανταμικού κράτους, λίγα χρόνια αργότερα, σηματοδότησαν, με τον πλέον αιματηρό τρόπο, τις νέες προτεραιότητες και τα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων για τα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή, αμέσως μετά την έναρξη ενοποίησης των δυο μπλοκ κυριαρχίας, το 1990.
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, στο επίκεντρο παραμένει το Αιγαίο πέλαγος και η Κύπρος, των οποίων η στρατηγική σημασία όχι μόνο δεν μειώθηκε μετά το επίσημο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αποτελούν αντικείμενο ζωηρότατων διαπραγματεύσεων και διεθνών εντάσεων για τον έλεγχο και την μοιρασιά τους, μεταξύ των εμπλεκόμενων δυνάμεων, «μεγάλων» και «μικρότερων», «περιφερειακών» και μη.
Το Αιγαίο αποτελεί το σημαντικότερο θαλάσσιο κομβικό σημείο της Ευρασιατικής ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά-Νότου, σε κοντινή απόσταση από τρεις ηπείρους (Ευρώπη-Αφρική-Ασία) και παρέχει την δυνατότητα του ανοίγματος και στις τρεις, χωρίς κάποιο χερσαίο εμπόδιο. Αποκτά, λοιπόν, καίρια στρατηγική σημασία, όχι μόνο για το ελλαδικό και οθωμανικό κράτος, αλλά για τις παρευξείνιες χώρες και αυτές της βορείου Αφρικής και φυσικά για τις παγκόσμιες δυνάμεις που έχουν ανάγκη ενός μεταφορικού και εμπορικού κόμβου. Η στρατηγική σημασία του αυξάνεται από τους υποάξονες που σχηματίζουν οι έξι νησιωτικές ομάδες (Νησιά Βορείου Αιγαίου, Σποράδες, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, νησιά Ανατολικού Αιγαίου και νότιου Αιγαίου).
Σύμφωνα με το ισχύων καθεστώς (των 6 ναυτικών μιλίων) το ποσοστό του Ελλαδικού κράτους ανέρχεται στο 35%, της Τουρκίας στο 8.8% και το υπόλοιπο 56,2% είναι «διεθνή ύδατα». Σημειωτέον ότι με το καθεστώς των 12 ναυτικών μιλίων η ελληνική κρατική κυριαρχία θα ανέλθει στο 63,9%, αποκόπτοντας πρακτικά την Τουρκία από το Αιγαίο, αφού κάθε τουρκική εμπορική εκμετάλλευση θα απαιτεί, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, άδεια των ελληνικών αρχών.[1]
Δεν είναι τυχαίο ότι η κατοχή και ο έλεγχος των στενών του Βοσπόρου, της Θράκης και των νησιωτικών διαύλων αποτέλεσαν βασική προτεραιότητα για την ρωμαϊκή, την βυζαντινή, την σλαβική και την οθωμανική αυτοκρατορία.
Το ιστορικό αξίωμα ότι η αναζωπύρωση των λεγόμενων «εθνικών θεμάτων», συχνά με δραματικές εξελίξεις, πυροδοτείται από αμέσως προηγούμενες κοινωνικές εξεγέρσεις και σηματοδοτεί ουσιαστική μεταβολή στους όρους επιβολής και εκμετάλλευσης, επιβεβαιώνεται ξανά. Η εισβολή και κατοχή του βορείου κομματιού της Κύπρου από τον τουρκικό στρατό έλαβε χώρα ελάχιστους μήνες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και αποτέλεσε την θρυαλλίδα για ραγδαίες εξελίξεις στον ελλαδικό κοινωνικό χώρο, αυτό που οι ντόπιοι εξουσιαστές ονομάζουν Μεταπολίτευση: ανατροπή της χούντας-ερχομός Κων. Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου, νομιμοποίηση του ΚΚΕ και θεμελίωση των βάσεων για τους νέους όρους καταπίεσης για τα επόμενα 35 χρόνια. Η εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου συνιστά μια διαδικασία που οδήγησε μεν στη «μεταπολίτευση», αλλά δεν καθιστά υπερήφανους τους πολιτικούς, αφού αυτή η εναλλαγή στην διαχείριση του κράτους κοστολογήθηκε με μια προδοσία εκ μέρους τους, σύμφωνα με τα εθνικά δεδομένα που λιβανίζουν οι εκάστοτε εξουσιαστικές κλίκες.
Η ανακύκλωση του Μακεδονικού τοποθετείται χρονικά αμέσως μετά τις ευρύτατες κοινωνικές αναταραχές του ’90-’91 αλλά και τις αλλεπάλληλες συγκυβερνήσεις, που παρ’ ότι βραχύβιες, έθεσαν τα θεμέλια της «εθνικής συνεννόησης» στο εξουσιαστικό επίπεδο, αλλά και τακτοποίησαν μια σειρά από καίρια ζητήματα που καμμία κυβέρνηση από μόνη της δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί, όπως τις τηλεοπτικές συχνότητες της ιδιωτικής τηλεόρασης και τις ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ στην γνωστή SIEMENS.
Αντίστοιχα, η νύχτα των Ιμίων, της 30-31 Ιανουαρίου 1996, ελάχιστο καιρό μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1995, έθεσε τις βάσεις, όχι μόνο για την ανατροπή του τότε κυριάρχου δόγματος στο Αιγαίο μέσω των «γκρίζων ζωνών», αλλά αποτέλεσε το έναυσμα για την εκσυγχρονιστική στροφή του Ελλαδικού κράτους και το ξεπέρασμα της αστάθειας λόγω των κοινωνικών αναταραχών αλλά και του θανάτου του Α. Παπανδρέου.
Λίγο καιρό αργότερα, ο Κώστας Σημίτης, ανέλαβε την πρωθυπουργία, αφού πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις του στον «διεθνή παράγοντα» και ευχαρίστησε δημοσίως τους Αμερικανούς για την βοήθειά τους…
Αποδεικνύεται, λοιπόν, με τον πιο κραυγαλέο τρόπο ότι οι εντάσεις, οι έριδες και τα σοβαρότερα ή λιγότερα σοβαρά πολεμικά γεγονότα γύρω από μια «στρατηγικής σημασίας» περιοχή, δεν αφορούν απλώς τους φυσικούς πόρους και τα φυσικά κάλλη της αλλά έχουν ως «βάθος» την σταθερότητα και τον έλεγχο ευρύτερων περιοχών και κοινωνικών χώρων που θεωρούνται ασταθείς ή επικίνδυνοι για τα «διεθνή συμφέροντα». Σε τέτοιες περιπτώσεις οι Κυρίαρχοι δεν είναι καθόλου φειδωλοί στο αίμα που θα χύσουν. Άλλωστε και η ίδια η διαδικασία για μια απρόσκοπτη λεηλασία, απαιτεί πρώτα και κύρια την περιβόητη σταθερότητα. Ένας λεηλατημένος από πριν, διαλυμένος και φοβισμένος από τις μηχανές του ψεύδους και της υποταγής, κοινωνικός χώρος, βίαια αναμεμειγμένος με ετερόκλητα στοιχεία, με αδιάφορο, ασύμβατο ή ακόμα και εχθρικό, ως προς τις κοινωνικές διεργασίες, προσανατολισμό, είναι ο πλέον πρόσφορος για κάθε λογής μνημόνια και δόγματα εκμετάλλευσης που μπροστά τους οι παλιότερες συνθήκες καταπίεσης ήταν κάτι σαν «απολεσθείς παράδεισος».
Αυτές οι μεταβολές σπανίως συμβαίνουν εν θερμώ, αντίθετα σχεδιάζονται για πολλά χρόνια και υλοποιούνται βήμα-βήμα. Οι εξουσιαστές ξέρουν να κάνουν υπομονή. Ο πατήρ Μπους, έχοντας εκμηδενίσει τον Σανταμικό στρατό, θα μπορούσε, θεωρητικά πάντα, να έχει καταλάβει το Ιράκ από το 1991 έχοντας μάλιστα την «ηθική» δικαιολογία ότι η Βαγδάτη κατέλαβε το Κουβέιτ. Γιατί τότε δεν το έκανε; Προφανώς γιατί δεν ήταν έτοιμος. Η ιδέα του εγκλωβισμού των εξεγερμένων παλαιστινίων σε μιας μορφής κράτους ήταν σε θεωρητικό επίπεδο και το φάσμα μιας γενικευμένης εξέγερσης των αραβικών πληθυσμών θα έθετε σε κίνδυνο όχι απλώς την λεηλασία του πετρελαίου και των λοιπών φυσικών πόρων της Μεσοποταμίας, αλλά και την σταθερότητα των γειτονικών αραβικών κρατών και σημαντικών εταίρων για την «ειρήνευση» στην Μέση Ανατολή.
Πέρασαν δώδεκα ολόκληρα χρόνια μέχρι να επιτευχθεί ένας εύκολος, θεωρητικά, στόχος, η κατάληψη της Βαγδάτης. Τι μεσολάβησε σε αυτό το διάστημα; Πείνα των ανθρώπων στην Μεσοποταμία από τα αλλεπάλληλα διεθνή εμπάργκο και βομβαρδισμοί από τα αεροσκάφη του Κλίντον. Και όμως σε πείσμα των στρατηγικών σχεδιασμών οι κατοχικές δυνάμεις, επτά χρόνια μετά, επιχειρούν με απεγνωσμένο τρόπο να απεμπλακούν από τον ιρακινό «βάλτο».
Με αντίστοιχη μεθοδικότητα και προσοχή προχωρούν, εδώ και δεκαετίες, οι ευρύτεροι κυριαρχικοί σχεδιασμοί για το Αιγαίο και για την Κύπρο, σχεδιασμοί που συνδέονται στενά με τα τεκταινόμενα στην Μέση Ανατολή, αν κρίνει κανείς από διάφορα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά θινκ τανκ (δεξαμενές «σκέψης») που κατατάσσουν την Ελλάδα στην «ευρύτερη μέση ανατολή». Η νέα «ελληνοτουρκική προσέγγιση», εγκαινιάστηκε μετά τα γεγονότα των Ιμίων, που είχαν σαν αποτέλεσμα τον θάνατο τριών ελλήνων στρατιωτικών και επικυρώθηκε από την συμφωνία του Ελσίνκι, φέρει δε την υπογραφή τόσο του «αναντικατάστατου» Σημίτη, όσο και του τότε ΥΠΕΞ Γιωργάκη Παπανδρέου και σημερινού πρωθυπουργού. Αυτά στο επίπεδο της «υψηλής πολιτικής» είναι αρκετά. Αρκούν,όμως, για να πειστεί η κοινωνία να συναινέσει στην μεσο-μακροπρόθεσμη ολοκληρωτική υποδούλωση της που βασίζεται στο παλαιό μοντέλο της συνεργασίας αλλά και της υποκατάστασης των τυράννων;
Όχι βέβαια. Γι’ αυτό ενεργοποιήθηκαν όλες οι «φίλιες» διεθνιστικές και αντιπολεμικές κινήσεις προς την κατεύθυνση της συνεργασίας με τους νεόκοπους εκσυγχρονιστές. Πάνω στη τούρλα των γεγονότων, συγκροτηθήκαν αμέσως τα διάφορα «Μέτωπα λογικής» που αιτούσαν στην ελληνική και τουρκική κυβέρνηση να μειώσουν, αμοιβαία, τους εξοπλισμούς. Αριστεριστές, φιλελεύθεροι, τεχνοκράτες παρέα με τους νεόκοπους τότε εκσυγχρονιστές προπαγάνδιζαν, από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικό λεξιλόγιο μεν, αλλά συγκλίνοντας ως προς τον κοινό «στόχο», την σημασία αποτροπής ενός «θερμού επεισοδίου», που «οπωσδήποτε θα φέρει την καταστροφή». Πρόκειται για ένα σημαντικό σταθμό στην ιδιότυπη ιδεολογική συγκυβέρνηση αριστεράς, «κέντρου» και ενός κομματιού της «δεξιάς» προς την κατεύθυνση της ενοποίησης των ιδεολογιών, μια συγκατοίκηση που αποδεικνύεται σημαντική σε καταστάσεις «εκτάκτου ανάγκης». (Κραυγαλέο παράδειγμα η πολύπλευρη στήριξη της «μνημονιακής ιδεολογίας» από φαινομενικά ετερόκλητα κομμάτια και θραύσματα, όπως η Δημοκρατική Αριστερά, το Νέο Μητσοτακικό Κόμμα, οι καρατζαφεριστές και διάφορες προσωπικότητες από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα).
Η τεχνική που εφαρμόζουν δεν είναι άλλη από την παμπάλαιη και δοκιμασμένη στρατηγική του φόβου ενάντια στην κοινωνία, μέσω της προβολής του δευτερεύοντος ως το κυρίαρχο, της προσθαφαίρεσης νοημάτων και εννοιών που ισχύουν σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις. Το φόβητρο μιας «ελληνοτουρκικής σύρραξης» χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για να θολωθεί η αλήθεια στις πραγματικές της διαστάσεις. Μια αλήθεια που δεν δίσταζαν να ομολογήσουν ανοιχτά ξένα θινκ-τανκς όταν όριζαν από τότε το Αιγαίο ως «αμφισβητούμενη περιοχή» και προέκριναν την περίφημη «συνεκμετάλλευση». Τα αριστερά αντιεθνικιστικά κομμάτια, με την αλλοπρόσαλλη, αντικοινωνική και μισαλλόδοξη ρητορεία τους, πότισαν όχι απλώς τις κρατικές ρίζες αλλά τους ευρύτερους διακρατικούς σχεδιασμούς και εν τέλει τους κοινωνικά ανύπαρκτους εθνικιστικούς κύκλους που βρήκαν για πρώτη φορά, ακροατήριο…
Βέβαια οι εξοπλισμοί δεν μειώθηκαν αμοιβαία, σχεδόν τριπλασιάστηκαν μέσα στην επόμενη τριετία. Ο φόβος, όμως, ξεχάστηκε και οι στρατηγικοί σχεδιασμοί προχώρησαν απρόσκοπτα μέσω της «σεισμικής διπλωματίας», (σεισμοί σε Ελλάδα-Τουρκία το 1999), την παράδοση Οτσαλάν, των κουμπαριών, της αμοιβαίας συμφωνίας για αλλαγή των εγχειριδίων της Ιστορίας και την διόρθωση «ανακριβειών», των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας-ΕΕ και του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο. Τα αριστερά εξαπτέρυγα της κυριαρχίας που έχουν καταλάβει θέσεις-κλειδιά στα πανεπιστήμια και διαθέτουν προνομιακούς διαύλους επικοινωνίας με τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν και εδώ το δύσκολο έργο της διαστρέβλωσης της Ιστορίας και της πραγματικότητας μέσα από ξεφτισμένα ιδεολογικά ψιμύθια, διαστρέφοντας, κατά την συνηθισμένη τακτική της εξουσίας, ακόμα και το νόημα των λέξεων.
Συνεκμετάλλευση του Αιγαίου
Ο Νοέμβρης του 2010 στον Ελλαδικό χώρο σημαδεύεται από σημαντικότατα γεγονότα όπως την διαπραγμάτευση του κράτους με τους δανειστές για την Τρίτη Δόση του δανείου με σκληρότατους όρους για την κοινωνία αλλά και την προαναγγελθείσα υπαγωγή της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας στον, μόνιμο πια, μηχανισμό στήριξης της ΕΕ. Την ίδια στιγμή που προεξοφλείται από πολλές πλευρές η διάλυση της Ευρωζώνης, στον ελλαδικό χώρο φουντώνουν τα σενάρια για κυβερνήσεις προσωπικοτήτων και ξεκινούν οι πρώτες βολιδοσκοπήσεις, ο Ονούρ και η Σεχραζάτ, πρωταγωνιστές στην γνωστή τουρκική σαπουνόπερα κάνουν τον περίπατο τους στο Μοναστηράκι, φιλοξενούνται σε πολλά τηλεοπτικά πάνελ και γίνονται πρωτοσέλιδο στις «ελαφρές» φυλλάδες, οι μουσουλμάνοι μετανάστες προσεύχονται μαζικά σε διάφορα σημεία αλλά και «σύμβολα» του κέντρου της Αθήνας, όπως τα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών επικυρώνοντας, πλέον, μ’ αυτό τον τρόπο μια πολυπληθή θρησκευτική παρουσία, σύμφωνα με τις επιταγές, τόσο ευρωπαϊκών, όσο και ανατολικών κέντρων εξουσίας και κυριαρχίας και ο Εγκεµέν Μπαγίς, υπουργός Επικρατείας και επικεφαλής των διαπραγματεύσεων Τουρκίας – Ευρωπαϊκής Ένωσης, προτείνει ανοικτά συνεκμετάλλευση του Αιγαίου…
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Ταγίπ Ερντογάν δεν καταφέρουν να επιλύσουν όλα τα θέµατα στο Αιγαίο, τότε στις «διαφιλονικούμενες» περιοχές «να φτιάξουµε πλατφόρμες πετρελαίου και αυτές να γίνουν πλατφόρμες επίλυσης των διαφορών». Από την εποχή του Ατατούρκ και του Βενιζέλου είναι η πρώτη φορά που υπάρχουν στις δύο χώρες δύο ηγέτες «που καταλαβαίνει και σέβεται ο ένας τον άλλο». Προηγουμένως, λέει, «είτε δεν υπήρχαν ταυτοχρόνως, είτε δεν είχαν την απαραίτητη λαϊκή υποστήριξη. Χρειάζονται δύο για να χορέψεις ταγκό. Τώρα είµαστε δύο και ήδη χορεύουµε» (Ο Βενιζέλος έφτασε να προτείνει τον Κεμάλ Ατατούρκ για Νόμπελ Ειρήνης).
Και ποιο είναι το δέλεαρ σε καιρούς «οικονομικής κρίσης»;
Το Αιγαίο θα γίνει «ένας παράδεισος τουρισµού και εισοδήματος για όλες τις εμπλεκόμενες χώρες».
Λίγους μήνες πριν, στις 2 Αυγούστου 2010, ο ειδικός απεσταλμένος του State Department για την ενέργεια στην Ευρασία, Richard Morningstar[2] σε συνέντευξη στην Καθημερινή λέει (μάλλον παραγγέλλει) ακριβώς τα ίδια πράγματα:
Άμεση εμπορική συμφωνία Ελλάδας – Τουρκίας για συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που βρίσκονται στο Αιγαίο, ακόμη και αν προηγουμένως δεν έχουν επιλύσει τις μεταξύ τους διαφορές, ενώ χαρακτηρίζει το Αιγαίο «αμφισβητούμενη περιοχή». Έχει προηγηθεί η απόφαση σύστασης ελληνικού δημόσιου φορέα για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων αλλά και η δημοσίευση της προκήρυξης διεθνούς διαγωνισμού από την ΤRAO (Turkiye Petrolleri Anonim Ortakligi) για την πραγματοποίηση τρισδιάστατων σεισμικών ερευνών (3D seismics) σε θαλάσσια περιοχή 1.100 τετραγωνικών χιλιομέτρων, μεγάλο μέρος της οποίας καλύπτει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) Καστελόριζου.
Τώρα εξηγείται η ανακοίνωση της χρεωκοπίας της χώρας από τον Γιωργάκη Παπανδρέου στο ακριτικό Καστελόριζο αλλά και τα σούρτα-φέρτα του Καρατζαφέρη στο νησί!
Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι η διεθνής θέση του τουρκικού κράτους αλλά και της ευρύτερης κυριαρχίας στην Ανατολική Μεσόγειο βγαίνει σημαντικά ενισχυμένη από τα γεγονότα του Μαΐου 2010 με τον περίφημο πια στολίσκο της Ελευθερίας. Η τόσο κραυγαλέα στήριξη του τουρκικού κράτους στην αποστολή σχετίζεται άμεσα με τις αναθεωρημένες προτεραιότητες της Τουρκίας που επιχειρεί να διαδραματίσει τον ρόλο γεφυροποιού ανάμεσα στην Δύση και τη Μέση Ανατολή και την διεθνή αναγνώριση της ως Προστάτιδας Δύναμης για τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς σύμφωνα με το «δόγμα Νταβούτογλου», προς όφελος της συνολικής κυριαρχίας βέβαια. Το ίδιο άλλωστε, επιχειρεί, είτε στα Βαλκάνια, είτε στην Τσετσενία, είτε στις σχέσεις με το Ιράν.[3]
Το κρίσιμο καλοκαίρι του 2010, οι τουρκικές φρεγάτες φτάνουν να περιπολούν οπλισμένες ως το Σούνιο, ενώ ο Γιωργάκης διαψεύδει «εσπευσμένη διευθέτηση» τύπου Fast truck, του Κυπριακού και του Μακεδονικού αλλά και την παρουσία του διαβόητου Αλεξ Rontos στις μυστικές διαπραγματεύσεις. Εννοείται ότι η διάψευση και μόνο από τον Γιωργάκη σημαίνει ότι τα πράγματα θα προχωρήσουν πολύ πιο γρήγορα από όσο αναφέρουν οι διάφορες πληροφορίες. Ακόμα και ο γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ, του σημαντικότερου, κρατικώς χρηματοδοτούμενου θινκ-τανκ που προώθησε, όσο κανείς, το νέο «ελληνοτουρκικό δόγμα», εκφράζει την δυσφορία του για το που το πάει ο Γιωργάκης…4
Τι θα γίνει, όμως, αν «απρόοπτα» όπως ένας κοινωνικός ξεσηκωμός, ματαιώσουν κάποιες ή όλες τις κυριαρχικές προτεραιότητες στην περιοχή; Την λύση έχει έτοιμη από καιρό η Κυριαρχία μέσω της αιώρησης σεναρίων για «θερμή λύση» ως εκβιαστικού μέσου για την επίτευξη ευρύτερων κοινωνικών συναινέσεων, γρήγορων διευθετήσεων στα καίρια ζητήματα, ακόμα και αν δεν πραγματοποιηθεί εκείνη τη χρονική στιγμή.
Η «τιμή» της προαναγγελίας της κοινωνικής εξέγερσης αλλά και αυτού ακριβώς του «θερμού επεισοδίου» ανήκει στον διάσημο ακαδημαϊκό και νομικό σερ Βασίλειο Μαρκεζίνη, γιο του γνωστού Μαρκεζίνη, ο οποίος παρουσίασε σε τηλεοπτική συνέντευξη του, ένα σενάριο για τουρκική εισβολή στην Θράκη. Όλως «τυχαίως» στην Θράκη, δραστηριοποιούνται, με αίτημα του ελληνικού κράτους, τα στρατεύματα της FRONTEX που ως προκάλυμμα δράσης έχουν την ασφάλεια των ελληνοτουρκικών συνόρων. Είναι φανερό ότι η δοκιμασμένη μέθοδος των γκρίζων «κοσσοβοποιημένων» ή «αποστρατικοποιημένων» ζωνών που τον έλεγχο τους θα έχουν απευθείας οι Μεγάλες Δυνάμεις, θα εφαρμοστεί και στην Θράκη, εκτός από το Αιγαίο και την Κύπρο, χτίζοντας έτσι τις νέες σκληρότερες συνθήκες υποδούλωσης των ανθρώπων. Οι κυρίαρχοι θα ορίζουν απευθείας και τον τοποτηρητή των ζωτικών, γι’ αυτούς περιοχών, είτε αυτός είναι η Νέα Οθωμανική αυτοκρατορία είτε το Γερμανικό Ράιχ.
Και όποιος έχει αμφιβολία για τον «νέο παράδεισο» του Αιγαίου ας ρίξει μια ματιά στην τεράστια περιβαλλοντική και κοινωνική καταστροφή στο Δέλτα του Νίγηρα. Οι λέξεις περιττεύουν από τις εικόνες των εξαθλιωμένων κατοίκων, της κρατικής μαφίας, των κολοσσιαίων εγκαταστάσεων διύλισης πετρελαίου και τις εκατοντάδες χιλιάδες κυβικά μέτρα μαζούτ και αποβλήτων που ρυπαίνουν ένα από τα σημαντικότερα οικοσυστήματα στην Αφρική.
Ευλογία είπατε το πετρέλαιο; Οι ντόπιοι νιγηριανοί το καταριούνται και το αποκαλούν «σκατά του διαβόλου».
Απόγονοι του Κατιλίνα
Αχμετ Νταβούτογλου, Το στρατηγικό βάθος, σ. 269
Ο Richard Morningstar έχει διατελέσει σύμβουλος του προέδρου Clinton, πρέσβης στην Ε.Ε., επικεφαλής της αμερικανικής ενεργειακής διπλωματίας στη Κασπία προωθώντας τον αγωγό Μπακού-Τιφλίδα-Τσεϊχάν ενώ με τη σημερινή του ιδιότητα εκπροσώπησε τις ΗΠΑ στην τελετή υπογραφής της συμφωνίας για τον αγωγό Nabucco.
Διαδρομή Ελευθερίας, φύλλο 97, Σεπτέμβριος 2010
Καθημερινή, 24/11/2010
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 100, Δεκέμβριος 2010