Οι μέρες κυλάνε. Και γίνονται εβδομάδες, μήνες, χρόνια… Κι εσύ ακόμα εκεί, στα ίδια κι απαράλλαχτα. Να ζεις μέσα στη δική σου ημέρα της μαρμότας, ζωντανός-νεκρός.
Δίχως να μπορείς να αλλάξεις ούτε καν ένα γράμμα από τη λέξη που τόσο μισείς…
Ανεργία…
Πάλεψες, ρε γαμώτο, κανένας δεν μπορεί να σου πει το αντίθετο. Μονάχα τα πόδια σου γνωρίζουν πόσο έτρεξες. Πόσο έψαξες. Πόσο κυνήγησες μια χαραμάδα στο αδιέξοδο σου… Κανένας δεν δικαιούται να σου κουνήσει το δάχτυλο.
Γιατί όμως νιώθεις πως όλοι τελικά γύρω σου αυτό κάνουν;
Ανεργία…
Ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι να σηκώσεις πια το βλέμμα σου και να τους αντικρίσεις κατάματα. Ντρέπεσαι και φοβάσαι συνάμα. Τρέμεις το αύριο, η ψυχή σου τρέχει να κρυφτεί στην πιο σκοτεινή γωνιά του μυαλού σου κάθε φορά που χτυπάει το ξυπνητήρι. Μήπως και καταφέρει να περάσει απαρατήρητη.
Μήπως και μπορέσει να μείνει στη σκιά…
Ανεργία…
Τα βήματα σου γυρίζουν συνέχεια στα ίδια. Κύκλοι που μοιάζουν να μην έχουν διέξοδο διαφυγής. Κι εσύ στη μέση, παγωμένος και γυάλινος. Έτοιμος να σπάσεις σε μυριάδες κομμάτια.
Εγκλωβισμένος ανάσα στις μυλόπετρες και στα στερεότυπα που σε θέλουν κυνηγό…
Ανεργία…
Εφιάλτης που μοιάζει να μην έχει τέλος. Λύτρωση που ακολούθησε το λάθος σταυροδρόμι. Δρόμοι που χάθηκαν για πάντα.
Δρόμοι δίχως αρχή και τέλος. Ένας αέναος εφιάλτης που σε κατασπαράζει. Κι εσύ βαδίζεις άδειος, δίχως συναισθήματα, δίχως ελπίδα. Μονάχος. Δίχως πια προορισμό.
Χωρίς όνειρα… Δίχως ελπίδα…
Ανεργία…
Νικήθηκες. Γονάτισες. Ύψωσες πια τη λευκή σημαία της ψυχής σου, υποταγμένος στο σκοτάδι και την απόγνωση. Δεν αντέχεις άλλο, δεν μπορείς πια. Στέρεψε η ψυχή σου, έφυγαν μακριά τα όνειρα σου. Για πάντα.
Λύγισες…
Πηγή: enfo.gr