https://ikariologos.gr/oroi-xrisis/
Πάντα υπάρχει χώρος για… ελπίδα! Αρκεί να υπάρχει διάθεση και φαντασία!

Πάντα υπάρχει χώρος για… ελπίδα! Αρκεί να υπάρχει διάθεση και φαντασία!

Τα σωσίβια που εγκαταλείφθηκαν στις ελληνικές παραλίες από τους πρόσφυγες, τώρα τους βοηθούν να κάνουν μια καινούργια αρχή στη ζωή τους.

«Όταν δουλεύω, σκέφτομαι τους ανθρώπους που φορούσαν αυτά τα σωσίβια», λέει ο Ramzi Aloker. “Ποιοι ήταν και τι τους συνέβη; Θυμάμαι, όμως, και το δικό μου ταξίδι. Τη σκοτεινή θάλασσα και τα απόκρημνα ελληνικά βουνά”.

Ο Ραμζί Αλόκερ, είναι 46 ετών και στη Δαμασκό σχεδίαζε ρούχα για κορίτσια. Τώρα φτιάχνει θήκες για λάπτοπ και τσάντες για τον ώμο, σε ένα εργαστήριο στα περίχωρα του Άμστερνταμ, από τα σωσίβια που φορούσαν οι πρόσφυγες που διέσχισαν τη Μεσόγειο.

Πάνω από 850.000 άνθρωποι έχουν περάσει από τα ελληνικά νησιά τα τελευταία τρία χρόνια, με περισσότερους από 500.000 να φτάνουν στο νησί της Λέσβου.

Έτσι, οι νησιώτες εκτός από την αντιμετώπιση του μεγάλου αριθμού αφίξεων προσφύγων, αντιμετώπισαν κι ένα ασυνήθιστο πρόβλημα: τα χιλιάδες σωσίβια που έμεναν στις ελληνικές ακτές.

Όταν οι άνθρωποι πίσω από την ολλανδική επιχείρηση Makers Unite που ευαισθητοποιείται σε κοινωνικά θέματα, άκουσαν για το πρόβλημα, αποφάσισαν να φέρουν 5.000 σωσίβια στο Άμστερνταμ.

φωτο: Thessa Lageman

Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, οργάνωσαν πρόγραμμα για τους πρόσφυγες μέσα από το οποίο τους έμαθαν πώς να κατασκευάζουν τσάντες από σωσίβια.

71 πρόσφυγες έχουν συμμετάσχει στην κατασκευή και την πώληση τσαντών, συμπεριλαμβανομένων 13 που έχουν προσχωρήσει σε μια ομάδα ειδικών για να δημιουργήσουν τα ανακυκλωμένα προϊόντα.
Οι τσάντες πουλήθηκαν αποφέροντας κέρδος στους ανθρώπους που άφησαν πίσω την πατρίδα τους.

Το 10% από τους πρόσφυγες που συμμετείχαν στο πρόγραμμα του “Makers Unite” βρήκαν δουλειά. Οι υπόλοιποι απασχολούνται σε πρακτικές, εκπαιδευτικά προγράμματα ή έχουν ξεκινήσει κάτι δικό τους.
Μεταξύ των ραπτών είναι ο Αμάρ και η σύζυγός του Εμάν. Οι δύο τους δούλευαν σε εργαστήριο ραπτικής στο Χαλέπι. Τώρα δουλεύουν στο εργαστήρι του “Makers Unite”.

Στην αρχή, η εργασία με τα σωσίβια ήταν μια οδυνηρή υπενθύμιση του ταξιδιού τους.

«Μου θύμιζε διαρκώς τα παιδιά που έχουν πνιγεί», λέει ο Αμάρ. «Τον τρίχρονο Άλαν Κούρντι, που το σώμα του βρέθηκε σε μια τουρκική παραλία. Τις εικόνες αυτές που προκάλεσαν οργή σε όλο τον κόσμο.

Όμως, αυτές οι τσάντες και οι θήκες μπορούν να «διηγηθούν» την τραγική ιστορία που συνέβη μεταξύ Δαμασκού και Ευρώπης και να κάνουν τους ανθρώπους να σκεφτούν τι αντιμετωπίσαμε και γιατί βρισκόμαστε εδώ» και συμπληρώνει «το εργαστήρι είναι μια σημαντική ευκαιρία για να γνωρίσουμε την Ολλανδία, τους ντόπιους και να μάθουμε τη γλώσσα».

Ο Ραμζί, από την άλλη, ονειρεύεται να φτιάξει τη δική του σειρά ρούχων για κορίτσια. Σύντομα θα ξεκινήσει ένα διήμερο εκπαιδευτικό πρόγραμμα προτού πιάσει δουλειά στην ολλανδική μάρκα ειδών ένδυσης Suitsupply.
Η Makers Unite πουλάει περίπου 100-200 προϊόντα κάθε μήνα, κυρίως μέσω της ιστοσελίδας της.

Οι παραγγελίες προέρχονται κυρίως από τις Κάτω Χώρες, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ. Τα προϊόντα θα είναι επίσης διαθέσιμα στο Μουσείο Victoria and Albert στο Λονδίνο από τις 7 Μαΐου.

φωτο: lesvosnews.net

Mε πληροφορίες από Guardian

ΠΗΓΗ

Κοινοποίηση άρθρου: