Μια φορά κι έναν καιρό…
Ήταν κάπου στο 2000.. καινούρια ωρομίσθια δασκάλα της ζωγραφικής σε κάποιο Γυμνάσιο στα Κάτω Πατήσια, όταν συνειδητοποίησα πώς υπάρχουν κάποια παιδιά που έμοιαζαν με παιδιά “φαντάσματα”. Ήταν εκείνα τα παιδιά που δεν έπιαναν πολύ χώρο στην αίθουσα διδασκαλίας και περνούσαν απαρατήρητα τον περισσότερο χρόνο, αλλά τα βλέμματα όλων στρέφονταν πάνω τους, ασυνείδητα, όταν είχε γίνει κάποια κλοπή στο σχολείο. Ο θυμός μου και η στεναχώρια μου με είχαν κάνει επιδεικτικά να διαλέγω στα κενά και στα διαλείμματα να πίνω τον καφέ μου μαζί τους στο παγκάκι του προαυλίου. Μεγάλο “σχολείο” για τους εκπαιδευτικούς το παγκάκι στο προαύλιο.
Εκεί τα “Άλλα”, μου έλεγαν τον πόνο της καρδιά τους.
Εκεί άκουσα για την Ιστορία της Εντόνας, παιδί της Α`Γυμνασίου όπου ένας αστυνομικός της είχε κάνει σωματικό έλεγχο ενώ γυρνούσε σπίτι της από το σχολείο, ενώ ακόμα φόραγε τη σχολική τσάντα στην πλάτη. Εκεί μου μιλούσε ο Χαλίλ για τους αγώνες και τις αγωνίες του, που αν και ήταν μόλις 6 χρόνια στη χώρα, είχε καταφέρει να είναι ένας από τους πρώτους μαθητές.
Είχα λίγες εμπειρίες από την τάξη και πολύ λιγότερες με πολυπολιτισμικές τάξεις. Σε εκείνο το σχολείο είχα αισθανθεί ανήμπορη από την πρώτη στιγμή, λες και με είχαν πετάξει με βία στον βαθύ Ωκεανό χωρίς σωσίβιο.
Και την στιγμή εκείνη που συνειδητοποίησα πως στο συγκεκριμένο σχολείο ήμουν μόνη και πως δεν ήταν στις προτεραιότητες των συναδέρφων μου να γεφυρωθούν οι διαφορές, τότε αποφάσισα να κολυμπήσω. Στα βαθιά.
Η ιδέα ενός Φεστιβάλ όπου με αφορμή και μέσο την Τέχνη, τα παιδιά των Ελλήνων θα συνεργάζονταν με τα παιδιά των μεταναστών και μετά θα παρουσίαζαν τα έργα τους στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς, δεν ξέρω καν αν γεννήθηκε πραγματικά σαν ιδέα. Απλά μια μέρα αποφάσισα να το κάνω. Και το έκανα.
Ένας τεράστιος μουσαμάς με γκράφιτι ζωγραφίστηκε από τα παιδιά. Μια έκθεση ζωγραφικής με τα έργα τους στόλισαν το σχολείο μέσα και έξω. Μια αυθόρμητη συναυλία όπου εγώ έπαιζα κουτσά στραβά την κιθάρα και τα παιδιά τραγουδούσαν σε ελληνικά αλλά και στη νοηματική…Μια αυθόρμητη παράσταση με ταμπλό βιβάν όπου τα παιδιά σατίριζαν γνωστούς πίνακες ζωγραφικής. Αυτά ήταν το Φεστιβάλ “μας”.
Δεν ξέρω πως τα συντόνισα αυτά μόνη μου. Δεν είχα παρακολουθήσει ούτε ένα σεμινάριο με βιωματικές ή καινοτόμες δράσεις. Απλά έγιναν. Απλά τα παιδιά το έκαναν.
Και τα επόμενα χρόνια τέτοιες μικρές γιορτές Αποδοχής, Αλληλεγγύης και Τέχνης έγιναν και σε άλλα σχολεία στα οποία βρέθηκα. Έγιναν στο Ίλιον, στο Μενίδι και στο Ναύπλιο (οργανώθηκε από συναδέρφους τοπικού σχολείου) και προτάθηκαν ως καινοτόμα προγράμματα στο μάθημα των εικαστικών. Στα τελευταία φεστιβάλ, η ιδέα πήρε την πιο ολοκληρωμένη μορφή της και στο οργανωτικό κομμάτι ενεπλάκησαν και άλλοι συνάδερφοι. Μέσα από προσωπική επικοινωνία, με συναδέρφους που με πλησιάζουν, μαθαίνω πως υπάρχουν και άλλα σχολεία που σκέφτονται να κάνουν αυτήν την δράση.
Νομίζω πως η ιδέα πρέπει να διαχυθεί.
Να γεμίσει η χώρα από μικρά ή μεγάλα Σχολικά Φεστιβάλ Αποδοχής. Που θα διοργανώνονται από τα ίδια τα σχολεία. Ένα Φεστιβάλ Αποδοχής της κοινότητας. Που θα ενώνει εκείνους που δεν πιστεύουν στις πολιτισμικές διαφορές.
Κάποιοι θα τα ονόμαζαν αντιφασιστικά αυτά τα Φεστιβάλ. Αλλά εμείς θα τα πούμε Τέχνης και Αποδοχής γιατί οι λέξεις που κουβαλούν το “αντί” είναι και οι ίδιες επιθετικές.
Φεστιβάλ Τέχνης και Αποδοχής και Αλληλεγγύης και Αγάπης.
Η επανάσταση των παιδιών;
Ελένη Καραγιάννη
Επιμελήτρια Φεστιβάλ
Το Σχολικό Street Festival Τέχνης και Αποδοχής είναι μια δράση που είχε ξεκινήσει τα προηγούμενα χρόνια ως καινοτόμο πολιτιστικό πρόγραμμα σε διάφορα σχολεία της Αττικής και της Περιφέρειας .
Το Φεστιβάλ, έχει τους παρακάτω στόχους:
Να δημιουργήσει ένα πλαίσιο το οποίο θα δώσει την ευκαιρία στην εκπαιδευτική κοινότητα (τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς), να βγουν “έξω” από τα όρια του σχολικού κτιρίου και να αλληλεπιδράσουν με την Κοινότητα.
Να αποκτήσουν ορατότητα όλες εκείνες οι καλές πρακτικές που συμβαίνουν σήμερα στο ελληνικό Δημόσιο Σχολείο, γύρω από το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά των διακρίσεων. Φυσικά είναι ευπρόσδεκτα και τα ιδιωτικά σχολεία σε αυτήν τη δράση, αλλά τονίζουμε το Δημόσιο, γιατί αυτό φέρει ένα αρνητικό στερεότυπο που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική εικόνα.
Να γεφυρώσει πολιτισμικές διαφορές και να φέρει κοντά όλους τους λαούς και τις κοινότητες που ζουν, εργάζονται και προσφέρουν σε αυτήν την χώρα.
Να συστήσει εκείνες τις ομάδες (οργανώσεις, συλλογικότητες, καλλιτεχνικές ομάδες, κ.α) που ήδη βρίσκονται κοντά στο ελληνικό σχολείο και αλληλεπιδρούν με τα μέλη του γύρω από το θέμα των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά των διακρίσεων, ή προσφέρουν υπηρεσίες σε χώρους όπου υπάρχουν ευπαθείς ομάδες (πχ κεντρα φιλοξενίας προσφύγων).
Να μας παρουσιάσει είδη Τεχνης με τα οποία δεν είναι εξοικειωμένος ο περισσότερος κόσμος.
Να διασκεδάσουμε και να κάνουμε καινούριους φίλους.
Το Φεστιβάλ της Αθήνας έχουμε σαν στόχο να λειτουργήσει ως το κάλεσμα για να οργανωθούν και άλλα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Πάμε λοιπον!
“Μια Αγκαλιά να αλλάξουμε τον κόσμο!”
Δείτε όλο το φωτογραφικό υλικό εδώ:
[ngg_images source=”galleries” container_ids=”3″ display_type=”photocrati-nextgen_basic_thumbnails” override_thumbnail_settings=”0″ thumbnail_width=”240″ thumbnail_height=”160″ thumbnail_crop=”1″ images_per_page=”60″ number_of_columns=”0″ ajax_pagination=”0″ show_all_in_lightbox=”0″ use_imagebrowser_effect=”0″ show_slideshow_link=”0″ slideshow_link_text=”[Προβολή slideshow]” order_by=”pid” order_direction=”DESC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]