[…] ο άν­θρω­πος πά­ντα νό­μι­ζε πως εί­ναι πιο ευ­φυ­ής απ’ τα δελ­φί­νια, για­τί εί­χε κα­τα­φέ­ρει να κά­νει τό­σα πράγ­μα­τα –τον τρο­χό, τους πο­λέ­μους, τη Νέ­α Υόρ­κη κ.λπ.–, ε­νώ τα δελ­φί­νια το μό­νο που έ­κα­ναν ή­ταν να κο­προ­σκυ­λιά­ζουν στο νε­ρό και να δια­σκε­δά­ζουν. Α­πό την άλ­λη, τα δελ­φί­νια πά­ντα νό­μι­ζαν πως εί­ναι πο­λύ πιο έ­ξυ­πνα α­πό τον άν­θρω­πο – για τους ί­διους α­κρι­βώς λό­γους.

Το πε­ρί­ερ­γο ή­ταν πως τα δελ­φί­νια γνώ­ρι­ζαν α­πό και­ρό την ε­πι­κεί­με­νη κα­τα­στρο­φή του πλα­νή­τη Γη και εί­χαν κά­νει πολ­λές προ­σπά­θειες να ει­δο­ποι­ή­σουν την αν­θρω­πό­τη­τα για τον κίν­δυ­νο: οι πε­ρισ­σό­τε­ρες ό­μως προ­σπά­θειες ε­πι­κοι­νω­νί­ας τους πα­ρε­ξη­γού­νταν σαν δια­σκε­δα­στι­κές προ­σπά­θειες να χτυ­πή­σουν μια μπά­λα ή να σφυ­ρί­ξουν, για να πά­ρουν έ­να με­ζε­δά­κι και έ­τσι τε­λι­κά ε­γκα­τέ­λει­ψαν τις προ­σπά­θειές τους και έ­φυ­γαν απ’ τη Γη με τον τρό­πο τους, λί­γο πριν φτά­σουν οι Βό­γκον­ς.

Το τε­λευ­ταί­ο μή­νυ­μα των δελ­φι­νιών πα­ρε­ξη­γή­θη­κε σαν μια εκ­πλη­κτι­κά ε­πι­τη­δευ­μέ­νη προ­σπά­θεια δι­πλής κω­λο­τού­μπας, πη­δώ­ντας μέ­σα α­πό έ­να στε­φά­νι και σφυ­ρί­ζο­ντας συγ­χρό­νως την «Α­στε­ρό­εσ­σα», αλ­λά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το μή­νυ­μα ή­ταν το ε­ξής: «Α­ντί­ο κι ευ­χα­ρι­στώ για τα ψά­ρια»». Douglas Adams, Γυ­ρί­ζο­ντας τον Γα­λα­ξί­α με ω­το­στόπ.

Είναι, σίγουρα, σημαντικό, απ’ την πλευρά της αναρχικής θεώρησης, να παρουσιάζονται, να αναλύονται, αλλά κυρίως, να διαχωρίζονται οι πολιτικές παραφυάδες απ’ το ανθοφόρο βλαστάρι της απελευθερωτικής πρότασης. Η αξία, λοιπόν, της αναρχικής θεώρησης αποκτά μία επί πλέον σημασία, όταν η διείσδυση της κυριαρχίας στον κοινωνικό χώρο γίνεται με μη εμφανείς τρόπους, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να εγκλωβίζονται στον ιστό της, δίχως πραγματικά να το συνειδητοποιούν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο αναρχικός λόγος, ως συνολικά απελευθερωτικός, είναι σε θέση να βρει την άκρη του πολιτικού μίτου που συναρμολογεί το εξουσιαστικό παραμύθι· να φωτίσει, δηλαδή, τα εξωραϊσμένα σημεία του, αποκαλύπτοντας, έτσι, τόσο το εύρος της μηχανορραφημένης απάτης, όσο και το προφανές του δόλου που το συνοδεύει.

Γιατί, όμως, ίσως να σκεφτεί κανείς, στεκόμαστε σε τέτοιες λεπτομέρειες; Δεν είναι κουραστικό να διυλίζουμε τον κώνωπα, όταν η κάμηλος των κοινωνικών αγώνων φυλλορροεί; Όχι, το ουσιώδες δεν θα γίνει ποτέ κουραστικό, ειδικά όταν αυτό αναδεικνύει και μάλιστα ευκρινώς την απελευθερωτική προοπτική. Έτσι και αλλιώς, το μέγεθος δεν είναι απαραίτητα και δηλωτικό της σημασίας, τόσο των πραγμάτων, όσο και των καταστάσεων, ακόμη και σε συμπαντική κλίμακα. Είναι γνωστό πως στο αχανές διάστημα ένα σώμα μπορεί να είναι ταυτοχρόνως απίστευτα μικρό, αλλά συνάμα και απίστευτα βαρύ. Είναι, όμως, ουκ ολίγες οι φορές που οι κρατικές μεθοδεύσεις, παρουσιάζουν το σημαντικό ως ασήμαντο και αντιστρόφως. Ας δούμε, λοιπόν, μέσα από μια αναρχική οπτική, πως τα «αθώα» εφευρήματα της τεχνολογικής επιστήμης γίνονται δήμιος της φύσης, αλλά και με ποιον τρόπο φαινομενικά άσχετες, ακόμη και προβαλλόμενες ως ανταγωνιστικές μεταξύ τους, εξουσιαστικές μεθοδεύσεις, συμπλέκονται με άρρηκτους δεσμούς.

Μπορεί η φωτογράφηση, για παράδειγμα, μιας λευκής φάλαινας να έχει ήδη προαναγγείλει τον ίδιο της τον θάνατο; Τελευταία, οι πολυσυσκευές υψηλής ανάλυσης, που αποτελούν μικρούς υπολογιστές τσέπης και τηλεπικοινωνίας, συνθέτουν την τεχνολογία αιχμής. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι οι διαφημίσεις, θέλοντας να μας δείξουν την υψηλή ανάλυση και πιστότητα της εικόνας που αναπαράγεται με ένα «έξυπνο» τηλέφωνο, χρησιμοποιούν φυσικά τοπία απαράμιλλης ομορφιάς από όλη τη γη. Μας διαφημίζουν ότι οι εικόνες της ερήμου, των δασών, των λιμνών, των ποταμών και των πάγων είναι πολύ πιο ευκρινείς από ό,τι αν τις βλέπαμε με τα ίδια μας τα μάτια, με την φυσική μας παρουσία. Έτσι, πρόσφατα κυκλοφόρησαν φωτογραφίες μιας λευκής φάλαινας, που τραβήχτηκαν από κάποιους, όταν κατάφεραν να την εντοπίσουν και να την απαθανατίσουν με μία από αυτές τις γνωστές συσκευές. Εξαιρετικές φωτογραφίες, γιατί η λευκή φάλαινα είναι πανέμορφο ζώο που ζει στις περιοχές του Αρκτικού Ωκεανού. Η λευκότητά της μέσα στο απέραντο γαλάζιο μάς εντυπωσιάζει ως θεατές, που τη συνάντησαν μόνο διαδικτυακά. Μήπως, όμως, μια εικόνα είναι πλέον σήμερα χίλιες καταστροφές;

Δυο δυνάμεις (δεν) μαλώνανε σε ξένον παγετώνα

Πέρα από τις παλιές αντιπαλότητες και τους τωρινούς διαξιφισμούς μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, η πραγματικότητα της παγκόσμιας κυριαρχίας δείχνει ότι μια χαρά μπορούν να συνεργαστούν και να τα βρουν, όταν πρόκειται να έχουν κοινό όφελος. Έτσι, στην περίπτωση του Αρκτικού Ωκεανού, που δυστυχώς διαθέτει μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, η συνεργασία έχει ευοδωθεί. Ήδη, πέρα από την Αμερική και τη Ρωσία, σπεύδουν να μαγαρίσουν την περιοχή και η Κίνα, η Δανία και δεν συμμαζεύεται. Οι μεγαλύτερες εταιρίες των δύο κρατών όμως ετοιμάζονται για από κοινού εξορύξεις στον Αρκτικό Ωκεανό. Οι Exxon Mobil Corp. (XOM) και OAO Rosneft (ROSN) στοχεύουν να ξεκινήσουν φέτος το έργο τους, με στόχο ένα απόθεμα πετρελαίου που θα ξεπερνάει αυτό της Νορβηγίας στη Βόρεια Θάλασσα. Αποτελεί το έναυσμα για μια σειρά έργων που θα εδραιώσουν μια συμμαχία που ξεκίνησε το 2011, όπως λέει η Bloomberg.

Τί είναι όμως αυτό το πετρέλαιο; Μοιάζει ο τρόπος εξόρυξης του με τον αντίστοιχο που χρησιμοποιείται στις ερήμους της Μέσης Ανατολής; Όχι. Πρόκειται να δημιουργήσουν σταθμούς εξαγωγής φυσικού αερίου και πετρελαίου, με μια διαδικασία πολύ πιο σύνθετη και πολυδάπανη. Ο «εύκολος» και πιο οικονομικός τρόπος εξαγωγής πετρελαίου έχει τελειώσει. Το διαθέσιμο πετρέλαιο είναι πλέον ακριβό στην εκμετάλλευσή του, γιατί βρίσκεται σε μεγάλα βάθη στη θάλασσα ή κοντά στον Βόρειο Πόλο (Αρκτική) ή σε σχιστολιθικά πετρώματα είτε είναι πυκνό και χρειάζεται να υποστεί μεγάλη επεξεργασία, οπότε έχει μεγαλύτερο κόστος. Οι φτηνές ενεργειακές λύσεις δεν έχουν βρεθεί, όπως λένε. Μάλιστα, το κόστος εξόρυξης υπολογίζεται ότι θα αυξάνεται κατά 7% (με την επίδραση του πληθωρισμού 9%) κάθε χρόνο. Αντίστοιχα, διαμορφώνονται και οι τιμές για τους καταναλωτές, βέβαια.

Τέτοιου είδους πετρέλαιο στοχεύουν να αντλήσουν οι δύο υπερδυνάμεις και από τον Αρκτικό Ωκεανό. Στη Σιβηρία, μάλιστα, φιλοδοξούν να αντλήσουν το λεγόμενο «σφιχτό πετρέλαιο», δηλαδή αυτό που εξάγεται από τα σχιστολιθικά πετρώματα. Για αυτό και ο Glenn Waller, επικεφαλής της ρωσικής Exxon, σε συνέντευξή του στη Μόσχα δήλωσε ότι «έχουμε μια μοναδική συνεργασία. Έχουν τα μεγαλύτερα αποθέματα στον κόσμο και έχουμε την μεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση της αγοράς». Η συμμαχία αυτή δεν λογαριάζει τις σχέσεις των δύο κυριάρχων, οι οποίες παρουσιάζονται στις σκλαβωμένες ανά την υφήλιο κοινωνίες, ως ανταγωνιστικές. Τι καλύτερη απόδειξη, βεβαίως, για το αντίθετο, απ’ τη στιγμή που η πιο κερδοφόρος εταιρεία ενέργειας της Αμερικής επενδύει δισεκατομμύρια στην Ρωσία. Για τον διευθύνοντα σύμβουλο της Rosneft, τον Igor Sechin, η εταιρεία Irving, που εδρεύει στο Τέξας, αποφέρει οικονομική άνοδο με την απαιτούμενη τεχνογνωσία για το άνοιγμα υπεράκτιων εξέδρων σε μερικές από τις πιο σκληρές κλιματολογικά συνθήκες του κόσμου.

«Υπάρχουν μια σειρά από καλούς λόγους που η Rosneft συνεργάζεται με την Exxon», δήλωσε ο Richard Sakwa, αναπληρωτής ερευνητής στο Chatham House στο Λονδίνο, ο οποίος γράφει για τη βιομηχανία πετρελαίου της Ρωσίας: «υπάρχει η τεχνολογία και το management. Μεταξύ του Sechin (της Rosneft) και της Exxon, υφίσταται ένα επίπεδο εμπιστοσύνης, που χτίζεται και δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά κάτι θετικό και για τους δύο». Τώρα, το να μιλάνε δύο εξουσιαστές και μάλιστα τέτοιας κλίμακας, για σχέσεις εμπιστοσύνης, είναι σα να γυρεύουν δυο κόνδορες μεταξωτά τραπεζομάντιλα για να γευματίσουν την θνησιμαία λεία τους. Αλλά, όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει, η γλώσσα των εξουσιαστών υπάρχει μόνο για να λεκτικοποιεί χυδαία ψέματα.

Πριν από μια δεκαετία ο τότε διευθύνων σύμβουλος της Exxon, ο Lee Raymond, είχε πει ότι ήταν απρόθυμος να επενδύσει περισσότερα, όταν η κυβέρνηση Πούτιν κινήθηκε εναντίον της OAO Yukos Oil Co., μιας από τις μεγαλύτερες παραγωγούς πετρελαίου της Ρωσίας. Τα περιουσιακά στοιχεία της Yukos κατασχέθηκαν, για να πληρωθούν οι φορολογικές απαιτήσεις και ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης Mikhail Khodorkovsky φυλακίστηκε. Σήμερα, η Rosneft διαχειρίζεται το μεγαλύτερο πεδίο της Yukos και διοικείται από τον Sechin, τον πρώην αναπληρωτή πρωθυπουργό και έναν άνθρωπο του Khodorkovsky που θεωρήθηκε ότι ενορχήστρωσε την πτώση του. Ο Khodorkovsky, απ’ την άλλη, αφέθηκε ελεύθερος τον περασμένο μήνα, όταν ο Πούτιν του έδωσε χάρη. Είχε περάσει περισσότερο από μια δεκαετία στη φυλακή.

Η ρωσική Rosneft παράγει πλέον το 5% του παγκόσμιου πετρελαίου, με περισσότερα από 30 δισ. βαρέλια αποδεδειγμένων αποθεμάτων. Η συνολική παραγωγή συμπυκνωμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ρωσίας αυξήθηκε 1% σε ένα μετα-σοβιετικό ρεκόρ των 523.280.000 τόνων το 2013, ανακοίνωσε το Υπουργείο Ενέργειας. Αυτό αντιστοιχεί περίπου στα 10,5 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα. Οι μετοχές της Rosneft, το 69,5% των οποίων κατέχονται από το ρωσικό κράτος, μειώθηκαν κατά 6,9% πέρυσι. Οι μετοχές της Exxon είχαν κέρδος 17%, την καλύτερη απόδοση από το 2007. Οπότε, μία συνεργασία μεταξύ τους αποτελεί αυτό που λέμε «ισχύς εν τη ενώσει».

Οι ήδη –φαινομενικά πάντα– ψυχρές διπλωματικές σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας κλονίστηκαν το 2013, όταν η κυβέρνηση Ομπάμα επέβαλε ταξιδιωτική απαγόρευση σε ορισμένους Ρώσους αξιωματούχους, σχετικά με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μετά την οποία η Ρωσία απαγόρευσε σε πολίτες των ΗΠΑ να υιοθετούν παιδιά από την Ρωσική επικράτεια. Αργότερα, ο Ομπάμα ακύρωσε μια συνάντηση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, εξαιτίας της απόφασης της Ρωσίας να παρέχει άσυλο στον Snowden. Οι εταιρείες, βέβαια, δεν θεωρούν πως όλα αυτά αποτελούν εμπόδιο. Αντίθετα, βρίσκουν στο κοινό τους συμφέρον προοπτική για μεγάλα κέρδη και προσβλέπουν σε μακροχρόνιες συνεργασίες.

Η θάλασσα Kara του Αρκτικού Ωκεανού, όπου η Rosneft θα αναζητήσει φέτος πετρέλαιο, προβλέπεται ότι θα φτάσει στα 9,5 δισεκατομμύρια βαρέλια ισοδύναμου πετρελαίου, σύμφωνα με την BP Plc. Είναι η πρώτη και η μόνη που θα κατασκευάσει μια τέτοιου είδους γεωλογική εξόρυξη. Τα αποδεδειγμένα αποθέματα της Νορβηγίας ανέρχονται στα 7,5 δισεκατομμύρια βαρέλια. Μόνο οι γεωτρήσεις θα αποδείξουν κατά πόσον οι προσδοκίες τους θα επιβεβαιωθούν. Οι εταιρείες έχουν δεσμευτεί ότι θα δαπανήσουν 3,2 δισεκατομμύρια δολάρια για την ανεύρεση τριών τμημάτων στη θάλασσα Kara και στα βαθιά ύδατα της Μαύρης Θάλασσας. Έχουν επίσης προστεθεί άδειες για την εξερεύνηση των περιοχών της Αρκτικής στις θάλασσες Laptev και Chukchi.

Στην ξηρά, οι Exxon και Rosneft στοχεύουν στο λεγόμενο σφιχτό πετρέλαιο (tight oil), που μπορεί να φτάσει τα 9,2 δισεκατομμύρια βαρέλια με την διάτρηση του σχιστόλιθου του σιβηρικού Bazhenov, σύμφωνα με την Rosneft. Η ρωσική κυβέρνηση στήριξε την συνεργασία, βάζοντας μέσα στον σχετικό νόμο ειδική ρύθμιση για ξεχωριστό φορολογικό καθεστώς στις υπεράκτιες γεωτρήσεις και περικοπή δασμών στην γεώτρηση σφιχτού πετρελαίου. Την 1η Δεκεμβρίου επανήλθε το μονοπώλιο της OAO Gazprom (GAZP) στις εξαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου ή LNG, ανοίγοντας χώρο για την Rosneft και τον προγραμματισμένο σταθμό ΥΦΑ της Exxon στο νησί Sakhalin, 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτό μπορεί να αποφέρει, στο εγχείρημα που ξεκίνησε το 1990 μεταξύ των εταιρειών, τα μέσα για την πώληση φυσικού αερίου και συμπυκνωμάτων, σε τομείς που εμπίπτουν στο πεδίο ανοιχτά των ακτών του νησιού Sakhalin.

Η ολοκλήρωση της συνεργασίας μεταξύ Rosneft και Exxon έχει επίσης προχωρήσει σε επιχειρησιακό επίπεδο, μετά τη στρατηγική συμμαχία, που υπεγράφη το 2011. Οι διπλωματικές σχέσεις είναι απίθανο να εκτροχιάσουν τις επιχειρησιακές σχέσεις, σύμφωνα με τον Chris Weafer, διευθύνοντα σύμβουλο της Macro Advisory. «Οι περισσότερες μεγάλες εταιρείες των ΗΠΑ, ειδικά εκείνες που παίρνουν μακροπρόθεσμες στρατηγικές αποφάσεις, απορρίπτουν την πολιτική Ρωσίας-ΗΠΑ, ως ένα είδος σαπουνόπερας με συχνές αλλαγές σεναρίου», δήλωσε ο Weafer.

Όπως είναι βεβαίως γνωστό, τα κράτη, ασχέτως οικονομικής ή στρατιωτικής δυναμικής, αποτελούν και μηχανισμούς που προασπίζουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών, είτε αυτές παράγουν προϊόντα, είτε απλώς διαχειρίζονται αέρα κοπανιστό. Εδώ, εντοπίζουμε και μια ακόμη θεμελιώδη διαφορά της αναρχικής θεώρησης, απ’ τις λαλίστατες κομμουνιστικές ιδεολογίες: για τους αναρχικούς, δεν υφίσταται κεφάλαιο δίχως την πλήρη κάλυψη έμμισθων μπράβων από καταβολής πολιτισμού. Οπότε, είναι αυτονόητο πως αν καταστραφεί το κράτος, η οικονομική δικτατορία των πολυεθνικών θα καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Ο λεγόμενος, λοιπόν, αντικαπιταλισμός δεν είναι απελευθερωτικό μονοπάτι μιας και στην ουσία δεν στρέφεται ενάντια στο κράτος, αλλά προωθεί μια εναλλακτική μορφή κρατισμού, με κράχτη της την πιο «δίκαιη» σχέση κοινωνίας-κεφαλαίου. Οι κομμουνιστές, απ’ την άλλη, διαλαλούν πως το κράτος είναι ένα ακόμη επαναστατικό εργαλείο. Στο κράτος αυτό πρέπει, τη δε υστεραία της επανάστασης, να συγκεντρωθεί κάθε κεφάλαιο, –ακόμη, φυσικά και έμψυχο, μιας και θεωρούν πως οι σκλαβωμένες εργατοώρες μας είναι εν δυνάμει κεφάλαιο και ανήκουν αναφανδόν στην «προλεταριακή» τους επανάσταση. Κι όλα αυτά γίνονται βέβαια, γιατί, μ’ αυτό τον τρόπο θα το διαχειριστεί ορθά η «πεφωτισμένη πρωτοπορία» της κεντρικής επιτροπής του κομμουνιστικού κόμματος. Άραγε όσοι αναρχικοί συμπράττουν με κομμουνιστές, αντιλαμβάνονται τι ακριβώς προωθούν ως πρόταση απελευθερωτικού αγώνα προς την αγωνιζόμενη κοινωνία; Αλλά, ας μην ξεφύγουμε περισσότερο απ’ το θέμα μας.

Το γερασμένο κέρδος και η θάλασσα

Η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας στην Αρκτική είναι δύο φορές μεγαλύτερη από αυτή που έχει καταγραφεί στον υπόλοιπο πλανήτη κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Μέχρι τον Αύγουστο του 2013 ο θαλάσσιος πάγος είχε χάσει το 76% του όγκου του σε σύγκριση με το 1979, σύμφωνα με το ερευνητικό κέντρο Polar Ice του πανεπιστημίου της Ουάσικγκτον. Επικαλούμενη πυρήνα δείγματος που λαμβάνεται από τα φύλλα του πάγου, η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος (μια ομάδα των Ηνωμένων Εθνών) ανέφερε στις 27 Σεπτεμβρίου του 2013 ότι τα τρία κύρια αέρια που ευθύνονται για την υπερθέρμανση του πλανήτη –το διοξείδιο του άνθρακα, το μεθάνιο και το υποξείδιο του αζώτου– βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδό τους σε διάστημα τουλάχιστον 800.000 χρόνων.

Για την Αρκτική ακτή της Αλάσκας, οι ύψους 30 ποδών γκρεμοί, που πέφτουν μέσα στον ωκεανό από μέρα σε μέρα και η διάβρωση των ακτών των χωριών εκθέτουν τους κατοίκους σε κίνδυνο. Οι κεραυνοί που πυροδότησαν δασικές πυρκαγιές έχουν απανθρακώσει περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια στρέμματα (405.000 εκτάρια) σε πέντε από τα τελευταία δέκα χρόνια. Σε μισό αιώνα, η μέση έκταση που καίγεται από τις πυρκαγιές κάθε χρόνο είναι πιθανό να διπλασιαστεί, αναφέρουν οι προβλέψεις. Τα καλοκαίρια τους γίνονται όλο και θερμότερα και πλέον οι χειμώνες φέρνουν περισσότερη βροχή και λιγότερο χιόνι, καθώς η καταστροφή της ατμόσφαιρας από το διοξείδιο του άνθρακα απορροφά την υγρασία, λέει ο Rick Thoman, αναλυτής του κλίματος για την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία στο Fairbanks, στην Αλάσκα. «Οι κάτοικοι της Αλάσκα ζουν εξ αιτίας της αλλαγής του κλίματος με τρόπους που οι άνθρωποι δεν έχουν βιώσει εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια», αναφέρει. «Η Αλάσκα είναι ένα εργαστήριο για όλους, με την έννοια ότι το ίδιο μπορείτε να περιμένετε στην περιοχή σας».

Η Αλάσκα, με μόλις 731.449 κατοίκους το 2012, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων. Μέσα από την καταστροφή, δυστυχώς, εξ αιτίας της κλιματικής αλλαγής προκύπτουν νέα πεδία επενδύσεων, που με τη σειρά τους εξοντώνουν ακόμη περισσότερο κάθε πλάσμα σε μια τεράστια έκταση, που για χιλιάδες αιώνες πατούσε σταθερά πάνω στους πάγους. Για τους οικονομικούς καρχαρίες η καταστροφή αποτελεί πρόκληση για νέο κέρδος, όπως είδαμε. Όλοι συμφωνούν πλέον ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες παράγουν το διοξείδιο του άνθρακα, που συμβάλλει στην κλιματική αλλαγή. Και βέβαια το γνωρίζουν εξίσου και τα στελέχη της βιομηχανίας πετρελαίου.

Η Royal Dutch Shell Plc (RDSA) λέει ότι ενδιαφέρεται για την Αρκτική όχι για σήμερα, αλλά για το 2050 –όταν η χρήση ενέργειας θα έχει διπλασιαστεί και τα δύο τρίτα της συνολικής ενέργειας που δαπανάται θα εξακολουθούν να προέρχονται από ορυκτά καύσιμα. Η Shell και οι άλλες μεγάλες εταιρείες θα συνεχίσουν να αναζητούν πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην Αρκτική. Για μας, όλες αυτές οι προοπτικές μοιάζουν όχι μόνο τρομακτικές, αλλά απ’ την άλλη και γελοίες, όταν βλέπουμε ότι τα δάκρυα του ωκεανού φτάνουν πλέον ακόμη και στην Αμερική. Είναι ενδεικτικό ότι τις μέρες που γράφεται αυτό το κείμενο οι κάτοικοι των Βορείων Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής υποφέρουν από υπερβολικά χαμηλές θερμοκρασίες και παγετούς που φτάνουν ως και τους -50°C. Η φύση δεν εκδικείται, αντιδρά όμως. Ο απολογισμός του 2013 δείχνει τεράστιες καταστροφές, που οφείλονται σε μεγάλο βαθμό και στις ανθρώπινες (ή καλύτερα απάνθρωπες) παρεμβάσεις στο φυσικό τοπίο. Οι χιλιάδες ζωές, ανθρώπων αλλά και μη ανθρωπίνων όντων, που χάθηκαν και συνεχίζονται να χάνονται εξ αιτίας τους, πολύ συχνά δεν έχουν ιδέα για αυτές τις μεγάλες συμφωνίες, αλλά βιώνουν τα αποτελέσματά τους.

Στις 24 Σεπτεμβρίου, η Conoco Phillips ανακοίνωσε την για πρώτη φορά ομοσπονδιακά εγκεκριμένη δοκιμή του μη επανδρωμένου αεροσκάφους Drones. Το σκάφος αυτό, που χρησιμοποιείται για την παρακολούθηση των πάγων και των μεταναστεύσεων των θαλάσσιων θηλαστικών στην Αρκτική εξυπηρετεί και εμπορικούς σκοπούς στις ΗΠΑ. Και τί θα σήμαινε αυτή η παρακολούθηση; Σίγουρα, δε θα σήμαινε τίποτε ουσιαστικό για την προστασία της φύσης. Άλλωστε, η βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου παράγει το 30% του κατά κεφαλήν εισοδήματος της Αλάσκας και παρέχει περίπου το 90% των εσόδων που διαθέτει η πολιτειακή κυβέρνηση κάθε χρόνο. Με άλλα λόγια, η πολιτεία της Αλάσκας είναι εξαρτημένη οικονομικά από το πετρέλαιο. Δεν είναι, λοιπόν, χρήσιμοι οι επιστήμονες, οι τεχνοκράτες και τα ακριβοθώρητα εργαστήριά τους, για την βελτίωση της ζωής μας; Ούτε λόγος…

Είναι, βέβαια, πάρα πολύ γνωστή σήμερα η απειλή εξαφάνισης που αντιμετωπίζουν οι πολικές αρκούδες, εξ αιτίας των εξορύξεων. Πλέον δεν βρίσκουν μέρος να ζήσουν. Ένας καλλιτέχνης του Barrow, ο Vernon Rexford, αντιτίθεται στις υπεράκτιες γεωτρήσεις, καθώς δηλώνει ότι απειλούν τον εγγενή τρόπο ζωής. «Οι υπεράκτιες γεωτρήσεις παραβιάζουν άμεσα την ικανότητά μας να συνεχίσουμε ως άνθρωποι Eskimo (Inuit) να ζούμε με αυτάρκεια» και προσθέτει, «είναι μια ωρολογιακή βόμβα που περιμένει, απλώς, να ενεργοποιηθεί». Κάποιοι, βέβαια, κόπτονται για τον τουρισμό και τα κέρδη που αποφέρει η εκμετάλλευση της φύσης, αδιαφορώντας για την άγρια ζωή που αναγκάζεται να μεταναστεύσει χωρίς άλλη επιλογή. Αλλά, έτσι και αλλιώς, όσοι επιλέγουν τόσο θλιβερά μονοπάτια, έχουν αυτοβούλως αναγορεύσει τους εαυτούς τους σε εχθρούς της κοινωνίας, αλλά και της ζωής γενικότερα.

Η εταιρεία εξορύξεων φιλοδοξεί να κατασκευάσει ένα χωματόδρομο και έναν υπόγειο αγωγό που θα μεταφέρει το πετρέλαιο 109 μίλια ανατολικά στο σύστημα Trans – Alaska Pipeline. «Η Αλάσκα χρειάζεται μόνιμες αρτηρίες, επειδή η κλιματική αλλαγή είναι πιθανό να καταστρέψει περαιτέρω τον πάγο», λέει ο Joe Balash, αναπληρωτής διευθυντής του κρατικού Τμήματος Φυσικών Πόρων. Η Αλάσκα, το μόνο που χρειάζεται, όπως φυσικά και όλος ο πλανήτης, είναι να τους αφήσουν τα κράτη και ο πολιτισμός στην ησυχία τους, λέμε εμείς, κύριε Balash. Ογδόντα χιλιόμετρα νοτιότερα, οι 350 ιθαγενείς της Αλάσκας, που ζουν στο πέρασμα Anaktuvuk, στους πρόποδες της χιονισμένης οροσειράς Brooks αντιτάσσεται σε έναν μόνιμο δρόμο. Η διαδρομή θα μπορούσε να διαταράξει τη μετανάστευση καριμπού. Το 2007 μια πυρκαγιά, που προκλήθηκε από ανθρώπινο παράγοντα, έκαψε 401 τετραγωνικά μίλια (1.039 τετραγωνικά χιλιόμετρα), εμποδίζοντας το ταξίδι και εξαντλώντας τα αποθέματα τροφής των κατοίκων και των ζώων.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 135, Φεβρουάριος 2014

ΠΗΓΗ