https://ikariologos.gr/oroi-xrisis/
Θεωρία των άκρων, πολιτική διολίσθηση, και σύγχρονος αστισμός

Θεωρία των άκρων, πολιτική διολίσθηση, και σύγχρονος αστισμός

Του Ανδρέα Βελισσάριου
Οι “πολεμικού τύπου παρεμβάσεις” του Ρουβίκωνα, το γιαούρτωμα πολιτικών προσώπων, η ανυπακοή και οι κάθε τύπου εργατικές παρεμβάσεις, οι αιματηρές επιθέσεις και δολοφονίες με μαχαίρια φασιστών, αναμιγνύονται σε ένα πολιτικό μίξερ του σύγχρονου αστικού κράτους με το “προϊόν” να είναι η αναπαραγωγή για πολλοστή φορά της θεωρίας των δύο άκρων. Μια θεωρία που αναμασάται εντόνως από το ευρύτερο σύστημα, αλλά και τα πολιτικά κόμματα που ξεκινούν από τις πατροπαράδοτες δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ/Ν.Δ και φτάνουν μέχρι το Τζήμερο και τον Καρατζαφέρη. Η θεωρία των δύο άκρων υποστηρίζει ότι η άκρα Αριστερά και η άκρα Δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος ταυτίζονται, καθώς αποτελούν πανομοιότυπα βίαιες εκφράσεις του ολοκληρωτισμού, με διαφορετικό πρόσημο. Πρόκειται για ένα χονδροκομμένο σόφισμα, κατά το οποίο ο ναζισμός και ο μαρξισμός αποτελούν ένα αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα που αντιμάχεται τον κοινοβουλευτισμό και επιβουλεύεται τη δημοκρατία (κόκκινος και μαύρος φασισμός).

Μια θεωρία που αμαυρώνει και απαξιώνει έντονα τόσο τους αγώνες του εργατικού κινήματος παγκοσμίως όσο και την ίδια την κομμουνιστική ιδεολογία που αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος με τα τόσα δεινά του. Πολλές φορές ακούμε να εξισώνονται με τεράστια ευκολία φυσιογνωμίες τύπου Στάλιν και Χίτλερ για να καταλήξουν οι εκφραστές αυτών των απόψεων στο ιδιοφυές συμπέρασμα ότι είχαν τα ίδια θύματα, διέπραξαν τα ίδια εγκλήματα, άρα ταυτίζονται.

Η ταύτιση του σταλινισμού με τον κομμουνισμό στο σύνολο του δηλαδή με την θεωρητική και πρακτική πολιτική των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν είναι κάθε άλλο παρά προκλητική. Ο Στάλιν επικράτησε πάνω στα ερείπια της επανάστασης και δεν αποτελεί την εκδοχή του κομμουνισμού. Παρόλα αυτά, να επισημάνω πως ενώ η σταλινική πρωτοκαθεδρία στην ΕΣΣΔ ήταν ένα μεγάλο αγκάθι και εμπόδιο για την υλοποίηση του σοσιαλιστικού οράματος και την ανοικοδόμηση του κομμουνισμού, κατάφερε παρόλα αυτά να αντισταθεί και νικήσει το τέρας του φασισμού. Αυτό αποκρύπτεται με πολύ επιδέξιο τρόπο από τους υποστηρικτές της θεωρίας αυτής, ώστε να ευλογίσουν την φαρέτρα του απολιτίκ, του εξισωτισμού και της άποψης “τα ίδια είναι”.

Με άλλα λόγια, για τους φορείς της κατάπτυστης αυτής θεωρίας, η Γαλλική επανάσταση, ήταν το ίδιο με το ολοκαύτωμα, η Οκτωβριανή επανάσταση δε διέφερε σε τίποτα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και η άνοδος του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας στην εξουσία, που σήμανε και το τέλος της Βαιμαρικής δημοκρατίας, ήταν αντίβαρο στους αγώνες των «Σπαρτακιστών». Η μαχόμενη επαναστατική Αριστέρα και όχι ο ρεφορμισμός του σοσιαλδημοκρατικού Μαξίμου έχει μάθει να αγωνίζεται και να υπερασπίζεται τις διάφορες εκδοχές της πολιτικής ανυπακοής μπροστά στο καταπιεστικό σύστημα με διάφορους τρόπους αλλά όχι με το να σφάζει! Η Δεξία των τσεκουράδων Βορίδηδων, των δολοφόνων Ρουπακιά-Χ.Α, και των Φαήλων, Ψωμιάδηδων που ξεστομίζουν ότι ανακρίβεια υπάρχει με μοναδικό στόχο να δημιουργήσουν ένα κλιμα πόλωσης με έντονες δόσεις μισαλλοδοξίας, έχουν γαλουχηθεί σε τέτοιους είδους ιδεολογικά συμπλέγματα βίας.

Η απόπειρα που γίνεται καθημερινά να εξισωθούν πολιτικά τα παραδείγματα που ανέφερα στην αρχή του κειμένου με τις δολοφονικού τύπου επιθέσεις και τα πογκρόμ είναι τόσο εξωφρενική αλλά και σχεδόν συνηθισμένη από τα δελτία ειδήσεων. Ο νέος τύπου δημοσιογραφικός σχολιασμός που λανσάρεται στα πάνελ με τους “λαμπερούς, πετυχημένους” δημοσιογράφους να ξεπερνούν τα όρια του αντικειμενικού σχολιασμού, ενημέρωσης και δημοσιογραφικής δεοντολογίας και προπαγανδίζουν χτίζοντας πολιτικά ακροατήρια, συστηματοποιείται. Είναι γνωστή άλλωστε πλέον, η τακτική μεταλαμπάδευσης αντιλήψεων από τους ιδιοκτήτες – “βασιλιάδες” των media στα δημοσιογραφικά συστημικά πιόνια. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί ο Γιάννης Πρετεντέρης να αποφαίνεται πως η διαμάχη αναρχικών-φασιστών είναι «εσωτερική διαμάχη στο κόμμα της βίας» με τον Στέφανο Κασιμάτη να συμπληρώνει πως «το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της.

Ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: ΚΚΕδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες – όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου». Το ακραίο στην όλη υπόθεση δεν είναι το “ξέπλυμα” και το συγχωροχάρτι που αποδίδουν τα νεοφιλελεύθερα πιόνια που άδραξαν τις ευκαιρίες τους στα χρόνια του πασοκικού εκσυγχρονισμού, αλλά η ταύτιση της πολιτικής διαμαρτυρίας και ανυπακοής(:η μόνη που έχει απομείνει στον κόσμο της εργασίας ώστε να μην γκρεμιστεί/ισοπεδωθεί ο κοινωνικός ιστός) με τις εκδηλώσεις ρατσιστικού μίσους. Από το στάδιο της “προοδευτικής κριτικής” έχουμε περάσει στην πλήρη “συστημική υπεράσπιση” με τον Παύλο Τσίμα να δηλώνει στο δελτίο του ΣΚΑΙ πως η φασιστική δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι ίδια μορφή βίας με το γιαούρτωμα στον Θεόδωρο Πάγκαλο, μιας και στις δύο περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε βία. Φυσικά αποκρύπτει εύλογα, την διάκριση μεταξύ πρωτογενούς και δευτερογενούς βίας, εξισώνοντας την βία του θύτη με την βία του θύματος.

Ο προοδευτικός συστημισμός που οι Τσίμες, Πρετεντέρηδες και Παπαχελάδες ακολουθούν πιστά και βιοπορίζονται από αυτόν, προσπαθεί να μας κοινωνικοποιήσει με φασιστικές νοοτροπίες. Εξυπηρετούν το σύστημα τέτοιου είδους “αντικειμενικοί σχολιασμοι” που βασίζονται στην θεωρία των άκρων και προσπαθούν να πλήξουν το εργατικό κίνημα και την Αριστερά, ως πολιτική έκφραση αλλά και «ακτιβιστική» αιχμή του ταξικού αγώνα. Έτσι λοιπόν το ένα άκρο (η αριστερά) ψεκάζεται με χημικά, συλλαμβάνεται, βασανίζεται στη ΓΑΔΑ, δικάζεται στην Ευελπίδων και λοιδορείται στα ΜΜΕ για τους κοινωνικούς του αγώνες, την ίδια στιγμή που το άλλο άκρο (ο ναζισμός) δρα ελεύθερα χωρίς καμία συνέπεια των ενεγεργείων του, τοποθετείται δίπλα στο κράτος, τροφοδοτεί τη «νόμιμη» αστυνομία και νομιμοποιείται να δρα με ρατσιστική και φασιστική βία ενάντια στις κοινωνικές δυνάμεις.

Η πολιτική και κοινωνική παράδοση της αριστεράς δεν είναι να αποτελεί τον απολογητή της επανάστασης, αλλά τον εκφραστή της.

ΠΗΓΗ

Κοινοποίηση άρθρου: