Μπορεί ένα πρακτικά ασήμαντο ψήφισμα του ΟΗΕ να προκαλεί διεθνείς, αλυσιδωτές αντιδράσεις, απειλώντας γεωπολιτικές ισορροπίες δεκαετιών; Όσοι παρακολούθησαν την τρομακτική (στα όρια του γελοίου) αντίδραση του Ισραήλ στο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας, το οποίο καταδικάζει τους παράνομους εποικισμούς σε κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, κατάλαβαν ότι πίσω από την θεατρικότητα όλων των πλευρών κρύβονται σημαντικές εξελίξεις.
Το ψήφισμα απλώς επαναδιατύπωνε μια προφανή, βάσει του διεθνούς δικαίου, απόφαση χωρίς όμως να λαμβάνει κανένα μέτρο για την εφαρμογή της. Ουσιαστικά αποκρυστάλλωσε την υποκριτική στάση της διεθνούς κοινότητας, η οποία πάντα επιτρέπει στο Ισραήλ να ασκεί την πραγματική πολιτική δημιουργώντας τετελεσμένα στο έδαφος. Η μόνη (διόλου αμελητέα βέβαια) διαφορά με όλα τα προηγούμενα ψηφίσματα ήταν ότι οι ΗΠΑ προτίμησαν να απέχουν από την ψηφοφορία αντί να το μπλοκάρουν με το δικαίωμα βέτο.
Πώς εξηγείται λοιπόν η υστερική απάντηση του Ισραήλ, το οποίο απείλησε άμεσα να υποβαθμίσει τις διπλωματικές του σχέσεις με σχεδόν όλες τις χώρες του Συμβουλίου Ασφαλείας; Ο Νετανιάχου έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίζει την ψήφο χωρών, όπως η Νέα Ζηλανδία, σαν «κήρυξη πολέμου» ενώ διέκοψε το πρόγραμμα ανθρωπιστικής βοήθειας προς την Σενεγάλη – το οποίο για χρόνια παρουσίαζε ως απόδειξη του ισραηλινού «ανθρωπισμού». Παράλληλα διακόπτει την χρηματοδότηση του ΟΗΕ και εξετάζει σοβαρά την απέλαση υπαλλήλων των Ηνωμένων Εθνών με πρώτο στη λίστα τον Κρις Γκάνες, επικεφαλής της Υπηρεσίας αρωγής του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA). Πρόκειται για έναν από τους λίγους, τόσο υψηλόβαθμους αξιωματούχους του ΟΗΕ, που τιμούν πραγματικά την αποστολή τους. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος έγινε παγκοσμίως γνωστός όταν ξέσπασε σε λυγμούς κατά τη διάρκεια απευθείας τηλεοπτικής σύνδεσης μη μπορώντας να αντέξει άλλο τις φρικαλεότητες που πραγματοποιούσαν οι Ισραηλινοί σε γυναίκες και παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας.
Η λυσσαλέα αντίδραση του Τελ Αβίβ ακόμη και απέναντι στον Μπαράκ Ομπάμα – ο οποίος θα μείνει στην ιστορία ως ο πρόεδρος που έδωσε στο Ισραήλ την μεγαλύτερη οικονομική ενίσχυση στην ιστορία, ύψους 38 εκατομμυρίων δολαρίων – είναι αποτέλεσμα των υποσχέσεων που έχει προσφέρει ο επερχόμενος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ. Τοποθετώντας ως πρέσβη στον Ισραήλ τον σκληροπυρηνικό Ντέιβιντ Φρίντμαν, ο οποίος αποκαλούσε τον Ομπάμα «αντισημίτη», ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ υπέγραψε μια λευκή επιταγή που δίνει στον Νετανιάχου το σήμα να προχωρήσει αν θέλει ακόμη και σε ανοιχτή γενοκτονία των Παλαιστινίων.
Το γεγονός βέβαια ότι ο Ομπάμα υπήρξε ίσως ο πιο φιλοϊσραηλινός Αμερικανός πρόεδρος, πριν από τον Τραμπ, δεν σημαίνει ότι η σημερινή αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ισραήλ αποτελεί απλώς μια παράσταση εντυπωσιασμού. Ουσιαστικά είναι μια αντανάκλαση της μάχης που διεξάγεται στο εσωτερικό και των δυο χωρών ανάμεσα στη λύση των δυο κρατών, για τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους ή ενός Μεγάλου Ισραήλ που επιδιώκουν οι πιο σκληροπυρηνικές φωνές στο Τελ Αβίβ.
Σε μια ομιλία που αποτέλεσε το διπλωματικό κύκνειο άσμα του για το μεσανατολικό, ο απερχόμενος υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, προειδοποίησε ότι εάν υπάρξει ένα ενιαίο κράτος «είτε θα είναι εβραϊκό είτε θα είναι δημοκρατικό» συμπληρώνοντας ότι «δεν μπορεί να είναι και τα δυο και δεν θα μπορεί ποτέ να βρίσκεται σε πραγματική ειρήνη». Η φράση του Κέρι συνοψίζει την μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πολιτική της Ουάσιγκτον η οποία προέβλεπε την δημιουργία ενός μη βιώσιμου και απόλυτα εξαρτημένου από το Ισραήλ κράτους για τους Παλαιστίνιους.
Αντίθετα η πιο σκληρή γραμμή τους ενός κράτους που αναμένεται να ακολουθήσει ο Τραμπ σε συνεργασία με τον Νετανιάχου προτάσσει την περαιτέρω υποδούλωση του Παλαιστινιακού λαού μέσω ενός νέου μεγάλου ξεριζωμού και μετατροπής των αυτόνομων περιοχών σε γκέτο στο εσωτερικό του Ισραήλ. Η πραγματική διαφορά δηλαδή δεν είναι το αν, αλλά μέσω ποιας διαδικασίας θα στηρίξει η Ουάσιγκτον τα σχέδια του Τελ Αβίβ για τον ολοκληρωτικό έλεγχο και σε βάθος χρόνου τον αφανισμού των Παλαιστινίων.
Η πιο «συνετή» στάση, που εκφράζουν οι Δημοκρατικοί λαμβάνει υπόψη της και τη σημαντική υποχώρηση που υπέστησαν τα αμερικανικά συμφέροντα στη Συρία από την αποτυχία ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ. Η δημιουργία μάλιστα ενός σκιώδους κράτους για τους Παλαιστίνιους προστατεύει θεωρητικά και τα συμφέροντα όλων των φιλοαμερικανικών αραβικών καθεστώτων της περιοχής που γνωρίζουν ότι μια ολομέτωπη επίθεση του Ισραήλ στους Παλαιστίνιους θα προκαλέσει αλυσιδωτές εντάσεις και εξεγέρσεις σε μια ζώνη που εκτείνεται από τη βόρεια Αφρική μέχρι τη Σαουδική Αραβία.
Η λύση των δυο κρατών, όμως, όπως την οραματίζονταν η Ουάσιγκτον είναι κλινικά νεκρή. Το φαινομενικά παράδοξο αλλά διόλου παράλογο είναι ότι για αρκετούς αναλυτές, συγγραφείς και πανεπιστημιακούς, με γνήσια φιλοπαλαιστινιακά διαπιστευτήρια, ίσως αυτή η εξέλιξη να βρίσκεται πολύ πιο κοντά σε μια ρεαλιστική λύση. Το σχέδιό τους προβλέπει τη δημιουργία ενός μαζικού, εξεγερτικού κινήματος που θα διεκδικήσει ίσα δικαιώματα για Άραβες και Εβραίους στο πρότυπο του απελευθερωτικού αγώνα των μαύρων στις ΗΠΑ και τη Νότια Αφρική.
«Το αμερικανικό όραμα των δυο κρατών είναι νεκρό και ο Ομπάμα βοήθησε (παρά τη θέλησή του) να το θάψουν» εξηγούσε ο συγγραφέας Αλί Αμπουνιμάχ, ο οποίος εδώ και χρόνια υποστηρίζει ότι η καλύτερη λύση για τους Παλαιστίνιους είναι ένα ενιαίο κράτος μέσα στο οποίο οι Παλαιστίνιοι θα δώσουν τις νέες τους μάχες με ταξικά και όχι εθνικά κριτήρια.
Σε κάθε ενδεχόμενο το άμεσο μέλλον διαγράφεται και πάλι αιματοβαμμένο, αλλά και υπερήφανο για τον Παλαιστινιακό λαό, που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τη στήριξη όλων μας.
Εφημερίδα ΠΡΙΝ – 31/12/2016
Πηγή: info-war.gr