Ένα κείμενο από παλιά… που αγγίζει το σήμερα.
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 71, Απρίλιος 2008
«Οι μάζες έχουν συνήθως την τάση να συσπειρώνονται γύρω από τον πιθανότερο νικητή (οπότε και οι ευνοϊκότερες σφυγμομετρήσεις λειτουργούν ή τουλάχιστον μπορούν υπό προϋποθέσεις να λειτουργήσουν σαν «αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες»). Το «ρεύμα» λειτουργεί επιταχυντικά συνήθως. Υπάρχει όμως η περίπτωση να συμβεί και το αντίθετο: είναι πιθανό ένας αριθμός μετριοπαθών εκλογέων, που δεν θα ήθελε να καταστήσει μονοκράτορα, να επηρεασθεί αρνητικά από υπέρμετρα ευνοϊκά προγνωστικά. […] Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που η προπαγάνδα των μεγάλων κομμάτων τείνει, συχνότατα, να δημιουργήσει συγκρατημένη αισιοδοξία, ενώ τα πιο μικρά, που δεν ελπίζουν σε άμεση κατάληψη της εξουσίας, δεν έχουν κατ’ ανάγκη αντίστοιχους φραγμούς». Θανάσης Διαμαντόπουλος, Το Κομματικό Φαινόμενο, Κομματική στρατηγική και προπαγάνδα.
Οι κόρακες της εξουσίας, κατά καιρούς, βγάζουν από την τσέπη τους, άλλοι με δήθεν ανησυχία και άλλοι με έκδηλη ικανοποίηση, την γνωστή «βαρύγδουπη» διάγνωση των ειδικών που μελετούν τις δημοσκοπήσεις: «μια δραστική αλλαγή συσχετισμών βρίσκεται εν εξελίξει και το ζητούμενο πλέον είναι το νέο σημείο πολιτικής ισορροπίας».
Συνήθως ακολουθεί το εξ ίσου γνωστό τροπάρι, αφ’ ενός για τα «μεγάλα σχέδια» και τις «μεγάλες ανατροπές», «τις νέες λαϊκές πλειοψηφίες» και τους προβληματισμούς μιας «κοινωνίας που είναι δυσαρεστημένη» και αμφισβητεί τον «δικομματισμό» και αφ’ ετέρου για «τους κινδύνους πολιτικής αστάθειας και ακυβερνησίας».
Οι μεγαλύτεροι θρίαμβοι της προπαγάνδας έχουν επιτευχθεί, όχι κάνοντας κάποιος κάτι, αλλά, αποφεύγοντας να κάνει κάτι.
Έτσι και η αποσιώπηση της αλήθειας για τον κάθε τεχνικό της εξουσίας έχει πολλή μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από την ανασκευή της, ακόμα και με σωρεία «λογικών» και «πειστικών» επιχειρημάτων.
Πόσα και πόσα στόματα δεν διατηρήθηκαν κλειστά γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, είτε με την εξαγορά, είτε με τον εκβιασμό, είτε με την φυσική εξόντωση εκείνων που δεν φαίνονταν διατεθειμένοι να σιωπήσουν;
Πόσες και πόσες απόψεις και πρακτικές δεν επιχειρήθηκε να απομονωθούν κοινωνικά, μέσα σε ένα πέπλο σιωπής και ακόλουθα κατασυκοφάντησης;
Ζητούμενο, λοιπόν, για τους εξουσιαστές «το νέο σημείο πολιτικής ισορροπίας». Μια νέα τεχνική, ένας «νέος» συναινετικός δρόμος, να πεισθούμε ότι, είτε συγκεντρώνονται, είτε διαιρούνται οι εξουσιαστικές δυνάμεις μεταξύ τους, η σύγκλιση των συμφερόντων τους, είναι δεδομένη;
Μα είμαστε ήδη πεισμένοι.
Και δεν είμαστε οι μόνοι.
Μήπως η ουσία βρίσκεται στο αν χαρακτηρίζεται ένα πολιτικό σύστημα είτε από τον λεγόμενο πλήρη δικομματισμό ή από έναν περιορισμένο πολυκομματισμό;
Μα θα πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να πιστεύει κάτι τέτοιο.
Οι κομματικές συμμαχίες συγκροτούνταν ανέκαθεν είτε στις εκλογές είτε στο κοινοβούλιο, είτε στην κυβέρνηση. Η λογική του πολυκομματισμού και των συμμαχικών κυβερνήσεων συνεχίζει να εμπερικλείει την λύση πολλών εξουσιαστικών προβλημάτων, αφού διευκολύνεται περαιτέρω η συναινετική διαδικασία, ο συμβιβασμός και η μεγαλύτερη κατά το δυνατόν αποδοχή τους από κοινωνικά κομμάτια τα οποία παραμένουν αρνητικά διακείμενα στην πολιτική και στα κόμματα.
Ακόμα εξασφαλίζεται η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση όλων των πολιτικών ευαισθησιών, η εξοικείωση όλων των πολιτικών δυνάμεων με τα προβλήματα διαχείρισης της εξουσίας, ενώ τέλος ενδυναμώνεται και ο μακρόπνοος σχεδιασμός.
Ο πολυκομματισμός, επίσης δοκιμασμένα, μπορεί να καλύψει την παράλληλη συνύπαρξη μη απορροφώμενων και μη ταυτιζόμενων εξουσιαστικών αντιπαραθέσεων, αναδεικνύοντας τις «διαφορές» μεταξύ «ακραίων» και «μετριοπαθών» στο εσωτερικό ενός κομματικού σχηματισμού και κατ’ επέκταση του εξουσιαστικού στρατοπέδου.
Η πολιτική μετριοπάθεια του τάδε πολιτικού αναδεικνύεται, κατά τους προπαγανδιστές της, από την παρουσία ενός ακραίου.
Και δεν έχουν άδικο. Θα μπορούσε κανείς να διακρίνει την αντιδιαστολή αυτή σε πολλές και διαφορετικές περιπτώσεις.
[…]
Αλλά για να δούμε ένα άλλο παράδειγμα όσον αφορά το θέμα που θίγουμε.
Η πριμοδότηση της αριστερής λύσης «επικοινωνήθηκε» εκτός των άλλων με την προβολή της «ριζοσπαστικότητας» και της «επαναστατικότητας» του Τσίπρα έναντι της «μετριοπάθειας» και της «σοβαρότητας» του Κουβέλη. Τώρα βέβαια αν είναι για γέλια ή για κλάματα το γεγονός ότι η «επαναστατικότητα» του Τσίπρα στηρίζεται στο ότι προσπάθησε να φθάσει στην Γένοβα, έστω και αν τελικά δεν το κατόρθωσε, αυτό ακόμα εξετάζεται…
Οι κυβερνητικές κατευθύνσεις και διαθέσεις όμως δίνονται με σαφήνεια και χωρίς υπονοούμενα: «Δεν είμαστε το πρόβλημα», διακήρυσσε ο«αγγελιοφόρος του καινούργιου» Αλαβάνος, «είμαστε η λύση του» σε μια κρίση ειλικρίνειας όσον αφορά τις προθέσεις. Πάνε και οι ανατροπές, πάνε και οι λογιών-λογιών ευαισθησίες, πάει και η όσμωση με τα κινήματα…
Και είχε δίκιο.
Γιατί αυτός είναι κατά τα άλλα ο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» που επαγγέλλονται οι Συνασπισμένοι: να γίνουν το «επίκεντρο μιας νέας» αριστερής διακυβέρνησης που θα οδηγήσει σε νέες πολιτικές λύσεις και «μια κυβέρνηση Μεγάλου Αριστερού Συνασπισμού». Γι’ αυτό και ο ηρωικός αγώνας κατά της ψήφισης του Ασφαλιστικού Νομοσχεδίου κλιμακώθηκε με την επαναστατική πρόταση για δημοψήφισμα, που έδωσε τη θέση της σε ασυμβίβαστους αγώνες, απεργίες και καταλήψεις…
Όμως «στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», είχε ξεκαθαρίσει ο Πάγκαλος, μη διστάζοντας να μας φανερώσει ότι είναι το ίδιο θεμιτή μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, όσο και μια ανάλογη ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ.
Και αυτός έχει δίκιο.
Η «επανίδρυση της σοσιαλδημοκρατίας», ο «νέος πολιτικός βολονταρισμός», οι στροφές μια «δεξιά» και μια «αριστερά» μπορεί να έχουν ζαλίσει και αυτούς τους ίδιους τους Πασόκους, αλλά είναι απλές μπουρδολογίες μπροστά στο πραγματικό ζητούμενο: όχι βέβαια ποιοι θα μπουν στην καμπίνα του κυβερνήτη, αλλά να υπάρχουν πάντα οι προϋποθέσεις να μπει κάποιος ή κάποιοι ομαλώς…
Γι’ αυτό και δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι τα «καλά αριστερά» παιδιά του κάθε εξουσιαστικού «συστήματος», για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του συρμού, έδωσαν το τελευταίο διάστημα και δίνουν επιτυχημένες εξετάσεις όσον αφορά την μετριοπάθεια, τον συμβιβασμό, τις «μετρημένες» πολιτικές κορώνες, την σοβαρότητα.
Ας επιμένουμε λοιπόν, όσοι εξακολουθούν να το κάνουν, να πολεμούμε όταν επιλέγουμε εμείς, με το δικό μας λόγο επιλέγοντας οι ίδιοι τις πρακτικές μας.
Ας επιμένουμε αυτήν την περίοδο, περισσότερο από ποτέ, να απομακρυνόμαστε με συνέπεια από κάθε «εχθροπραξία» κινηματικών συμπράξεων, που ορίζει και ορίζεται με όρους ενδυνάμωσης των αριστερών λύσεων στα εξουσιαστικά κιτάπια.
Και οι εκπλήξεις θα είναι δεδομένες για όλους τους…
Συσπείρωση Αναρχικών