https://ikariologos.gr/oroi-xrisis/
Βιθέντε Μονκλούς Γκουαλάρ

Βιθέντε Μονκλούς Γκουαλάρ

Ο Ισπανός ελευθεριακός που θυματοποιήθηκε στην ΕΣΣΔ. Το μόνο του έγκλημα; Σκεφτόταν!

Tο Αμπιέγκο, στους πρόποδες του Μπαρμπάστρο, ένα οχυρό της CNT, είχε αντιπροσωπευθεί στο συνέδριο της CNT στη Σαραγόσα το Μάιο του 1936 από το 80μελές συνδικάτο της CNT, τμήμα της ισχυρής οργάνωσης της κοινότητας Μπαρμπάστρο. Αντιπροσωπεύθηκαν, επίσης, κοντινά χωριά όπως το Καστιλαζουέλο (70 μέλη), Ποζάν ντελ Βέρο (47), Κοστεάν (320) και Ναβάλ (13) που έστειλε, επίσης, αντιπρόσωπους στο συνέδριο, ενώ η συμμετοχή ήταν αδύνατη για τους συντρόφους του Σάλας Άτλας.

Η CNT του Αμπιέγκο συνεισέφερε, επίσης, εθελοντές μαχητές για να επανδρωθούν οι εμπροσθοφυλακές και ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από την κολεκτιβοποίηση της πόλης, υπό την ηγεσία του Ραμόν Σανζ Αλμουντέβαρ που συνελήφθη στο μέτωπο της Γκουανταλαχάρα προς το τέλος του εμφύλιου πολέμου και φυλακίστηκε για 4 χρόνια πριν φύγει εξόριστος στη Γαλλία, το 1948.

Ο αδερφός του Μανουέλ, ένας πρώην εθελοντής με τους μαχητές του Μπαρμπάστρο, που είχαν ζήσει τη δράση στα μέτωπα του Χουέσκα και του Τερουέλ πριν αναγκαστούν να αποχωρήσουν από τους κομμουνιστές και στρατολογημένος στο Αλκουμπιέρ με την 26η Μεραρχία «Ντουρούτι», ζούσε ήδη εκεί. Ο Μανουέλ υπηρετούσε σαν κομισάριος του λόχου και τραυματίστηκε στο Τρεμπ πριν το σκάσει για τη Γαλλία, όπου κρατήθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Μπουργκ-Μαντάμ και Λε Βερνέτ απ’ όπου δραπέτευσε για να συμμετέχει στην αντίσταση (στους Μακί Πουάν Γκραβ [ΣτΜ: Μακί: γαλλική αντιστασιακή οργάνωση]).

Ένας άλλος υπέρμαχος της κολεκτίβας ήταν ο Σαντιάγκο Γκουαλάρ, πρόσφυγας από το Φεβρουάριο του 1939, που πέθανε το 1990 σε εξορία στη Γαλλία στην ηλικία των 86 ετών. Οι φασίστες επιτέθηκαν άγρια στο Αμπιέγκο: 9 κάτοικοι ερευνήθηκαν από το Δικαστήριο Πολιτικής Ευθύνης της Αραγονίας, ανάμεσά τους οι Manuel Salas Duran (αντιπρόσωπος της κολεκτίβας του καφέ και της κοπερατίβας) και Mariano Jordan Ballabriga της CNT, οι οποίοι αμφότεροι έγιναν φυγάδες, και ο Julian Bierge Claver. Άλλοι 60 κάτοικοι του Αμπιέγκο πέρασαν από τις φυλακές της Huesca, συμπεριλαμβανομένων 6 γυναικών και τουλάχιστον 8 κατοίκων που φυλακίστηκαν και μετά εκτελέστηκαν: οι Joaquίn Monclus Guallar (η μητέρα του αδερφού του Vicente) στις 30-8-1936 στη Huesca, πέντε άτομα (Santiago Baron Tornil 10-11-1939, Martin Bull Arilla και Jose Naya Allue στις 27-3-1940, Melchor Oliveros Baron στις 31-10-1940 και Agustin Nasarre Gros στις 13-7-1943) στο Μπαρμπάστρο, Vicente Arin Panzano στις 23-6-1944, και Justo Panzano Encuentro στις 14-3-1945, στη Σαραγόσα. Ήταν όλοι και όλες νέοι και νέες, αγρότες, βοσκοί και κουρείς προβάτων και το πιο πιθανό μέλη της CNT και της κολεκτίβας.

Ο Βιθέντε γεννήθηκε στο Αμπιέγκο (επαρχία Χουέσκα) και έζησε 18 χρόνια στην ΕΣΣΔ, 16 χρόνια και 51 μέρες απ’ τα οποία τα πέρασε στη φυλακή και στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Δεν ήταν η μόνη περίπτωση, καθώς υπέφερε την πιο αποκρουστική σκλαβιά μαζί με 50 εκατομμύρια ανθρώπους από πολλές εθνικότητες υπό τους σοβιετικούς χασάπηδες που τοποθέτησαν μια πινακίδα έξω από την είσοδο του στρατοπέδου: «Με σιδηρά πυγμή θα οδηγήσουμε την ανθρωπότητα στην ευτυχία».

Ο Βιθέντε, όντας ελευθεριακός, δήλωσε εθελοντής στην πρώτη γραμμή μαζί με άλλους κατοίκους του Αμπιέγκο και πολέμησε στα μέτωπα Χουέσκα, Σαραγόσα και Λεβάντε. Το 1938 εισήλθε στη σχολή αεροπορίας στη Λα Ριμπέρα (Μούρθια), ένας από τους 250 εκπαιδευόμενους: μετά την πολιτική ανάκριση από τους Ρώσους πράκτορες, κάπου 60 από τους φοιτητές πήραν υποτροφίες από τη δημοκρατική κυβέρνηση των Νεγκρίν και Αλβάρεζ (μαριονέτες του Κρεμλίνου) και ταξίδεψαν στη Ρουέν (Γαλλία) για να πλαισιώσουν την «Coperacia». Αυτή ήταν η αρχή της via dolorosa [ΣτΜ: ο δρόμος της θλίψης] του, και γι’ αυτό τους απαγορεύτηκε να βγουν από τη χώρα. Όταν έφτασαν στο Λένιγκραντ η αστυνομία έψαξε τα μπαγκάζια τους, κατέσχεσε απαγορευμένα βιβλία και τα διαβατήριά τους και στάλθηκαν με τρένο σαν κρατούμενοι μέχρι το Kizobabad [πιθανώς το Kirovabad] (Αζερμπαϊτζάν) – ένα ταξίδι 4.500 χιλιομέτρων. Στη σχολή αεροπορίας, έγιναν στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού και αφού παρέμειναν έξι μήνες έγκλειστοι, πληροφορήθηκαν ότι ο πόλεμος στην Ισπανία τελείωσε. Τον Ιούνιο του 1939, τους κορόιδεψαν και νόμιζαν ότι θα γινόταν πράξη επιτέλους η επιθυμία τους να φύγουν για τη Γαλλία ή το Μεξικό, και πέντε από την ομάδα συμφώνησαν να δράσουν σαν πράκτορες της Ρωσίας. Οι άλλοι δέχθηκαν μια επίθεση από τον Cartόn από το politburo [ΣτΜ: Πολιτικό Γραφείο] του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (πληρεξούσιος του Λαϊκού Μετώπου) που τους συνέστησε να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην ΕΣΣΔ, λέγοντας ότι θεωρούσε όποιον δεν ήταν στο Κόμμα σαν προδότη. Μετακινήθηκαν στο πολιτικό σχολείο της Κομιντέρν στη Μόσχα, όπου ανέλαβε την διαπαιδαγώγησή τους ο Enrique Lίster. Επί πλέον 15 άτομα από την ομάδα προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στην ΕΣΣΔ. Οι εναπομείναντες 40 πληροφορήθηκαν τότε για το σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν και την επικείμενη εισβολή στην Πολωνία, και με το ξέσπασμα του Β΄ Π.Π. η επιθυμία τους να φύγουν εξανεμίστηκε. Αποβλήθηκαν από το σχολείο και τους πήγαν στο Μονίμο όπου τους υποδέχτηκαν, –κάτω από μια πινακίδα που έγραφε «Όλη η εξουσία στους Jose Diaz και Santiago Carrillo»–, ο Arturo Petrel, ο πρώην κομμουνιστής αναπληρωτής της Granada, ο Cabo Giorla, πρώην κυβερνήτης της Μούρθια (και οι δύο μέλη του politburo) και ο Balaquer (ηγέτης των Ισπανών κομμουνιστών στη Ρωσία κατά τη δεκαετία του ’50).

Όταν η ομάδα αρνήθηκε να μπει στις υπηρεσίες της ΕΣΣΔ θέλοντας να τεθεί στην υπηρεσία της Ισπανικής Δημοκρατίας, χρησιμοποιήθηκαν απειλές και τραμπουκισμοί, και μετά από μια επίσκεψη από τον Santiago Castro (άλλο μέλος του politburo) που δρούσε για τους Jose Diaz και την Dolores Ibarruri «La Pasionaria», τους δόθηκε η προθεσμία να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην ΕΣΣΔ ή να καταδικαστούν σαν προδότες του ισπανικού λαού. Δύο από την ομάδα των 40 πιλότων, ο Rafael Estrella και ο Lloret (και οι δυο από τη Βαλένθια) ήταν «εν υπνώσει» και έτσι, στις 25-1-1940, η ομάδα καταδικάστηκε από ένα μυστικό δικαστήριο το οποίο συνέθεταν οι «επισκέπτες» τους και 8 απ’ τους πιλότους, ανάμεσά τους και ο Βιθέντε Μονκλούς στάλθηκαν στις φυλακές της Butiskaya [Butyrskaya] όπου ουσιαστικά θάφτηκαν ζωντανοί. Γι’ αυτό υπήρξε ένα τείχος σιωπής ανάμεσα στους ισπανούς κομμουνιστές στη Ρωσία. Για χρόνια οι συγγενείς τους πίεζαν από τη Γαλλία μέσω του Ερυθρού Σταυρού, στέλνοντας εκατοντάδες γράμματα και τηλεγραφήματα στις ρωσικές αρχές και το ισπανικό ΚΚ, αλλά δεν πήραν καμία απάντηση.

Οι υπόλοιποι εξαφανίστηκαν στα στρατόπεδα των σκλάβων (ήταν έγκλειστοι στην Kasafia το 1943). Μετά από 8 μήνες βασανιστηρίων, καταδικάστηκαν σε 8 χρόνια καταναγκαστική εργασία, κατηγορούμενοι ότι ήταν Τροτσκιστές και πεμπτοφαλαγγίτες και το Σεπτέμβριο του 1940 στάλθηκαν να δουλέψουν στην κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής της Βορκούτα στην Αρκτική. Πέθαιναν ένας-ένας.

Μαζί με το Χουάν Σάλας από τη Βαρκελώνη και το Χοσέ Χιρόνες από το Ρέους, ο Βιθέντε δραπέτευσε και για 3 μήνες επιβίωσε στα δάση μέχρι να αιχμαλωτιστεί και πάλι, ήταν ο μόνος που επέζησε. Κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου πόλεμου ο αριθμός των σκλάβων-εργατών διογκώθηκε από την εισροή κατοίκων της Βεσαραβίας, Ρουμανίας, Εσθονίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Ουκρανίας και Πολωνίας. Το Σεπτέμβριο του 1941, ο Βιθέντε στάλθηκε σε στρατόπεδο θανάτου όπου μια γιατρός τον πήρε υπό την προστασία της και τον έσωσε λόγω του ότι ήταν Ισπανός. Το 1942 εργάστηκε στο κόψιμο δέντρων και στα ανθρακωρυχεία, το βάρος του τώρα έπεσε στα 37 κιλά, και έτσι κατέρρευσε και στάλθηκε σε άλλο στρατόπεδο θανάτου όπου επέζησε χάρη στη βοήθεια γιατρών κρατούμενων που συμπαθούσαν τον Ισπανικό δημοκρατικό σκοπό. Από το 1944 δούλευε σε χημικό εργοστάσιο ώσπου στις 29-1-1948, μετά από 8 απαίσια χρόνια στην Αρκτική και όντας ο μόνος επιζών της 38μελούς ομάδας ισπανών πιλότων, του δόθηκε χάρη και εξορίστηκε στη Samarkand (Uzbekistan). Τα τελευταία χρόνια σαν κρατούμενος συνάντησε το 18χρονο Ramόn Hernάndez, ένα «παιδί του πολέμου» από τη Γκιγιόν, που είχε καταδικαστεί σε θανατική ποινή. Ανακάλυψε ότι ο Valentίn Gonzάlez «El Campesino», κρατούνταν στη Butiskaya [Butyrskaya] και μπόρεσε να συζητήσει με απελαθέντες ρώσους πιλότους και ναύτες, επιβιώσαντες του πλοίου «Juventudes» που είχε πάει στην Ισπανία, και με πολλούς των Διεθνών Ταξιαρχιών –Πολωνούς, Τσέχους, Ούγγρους, Γερμανούς και Ιταλούς– που είχαν αποσπασθεί στη Ρωσία από την Κόκκινη Βοήθεια μόλις μπήκαν στη Γαλλία, για να αντιμετωπίσουν δικαστήρια μαζί με χιλιάδες στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που αιχμαλωτίστηκαν από τους Ναζί, οι οποίοι, όταν ελευθερώθηκαν από τους Σύμμαχους το 1945, απελάθηκαν και εξοντώθηκαν στα δάση και τα ορυχεία της Σιβηρίας.

Ο Βιθέντε πέρασε δυο χρόνια πείνας και ταλαιπωρίας στην Καυκασιανή δημοκρατία, πιάστηκε να προσπαθεί να δραπετεύσει στο Ιράν τον Ιανουάριο του 1950 και στάλθηκε πίσω στη Μόσχα… όπου του δόθηκε χάρη. Τον παρακολουθούσαν μέρα και νύχτα. Ο Andres Guanter, ένας άλλος σοβιετικός κατάσκοπος που καταγόταν από τη Βαλένθια, τον παρακολουθούσε, και στις 20-4-1950 ο Βιθέντε κρατήθηκε από το Υπουργείο Εσωτερικών στη διαβόητη Lubyanka όπου τον έγδυσαν και τον έδειραν. Δεν τον άφησαν να κοιμηθεί για 6 μέρες πριν φυλακιστεί στη Sukhanovska όπου, μετά από 34 μέρες βασανιστήρια, υπέγραψε μια ψευδή δήλωση ότι ήταν κατάσκοπος, με 246 σελίδες κατηγοριών εναντίον του. Στάλθηκε πίσω στη Butiskaya στις 2-1-1951, καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξης σε «μυστική τοποθεσία», όπου πέρασε άλλα 5 χρόνια κρατούμενος μαζί με άλλους 300, ανάμεσά τους ακαδημαϊκοί και δάσκαλοι από τη Γερμανία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Αυστρία και Ουγγαρία. Εκεί συνάντησε τους Ισπανούς Francisco Ramόn Molina και Juan Blasco Cobo που καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια για κατασκοπεία, επειδή απλά έκαναν αίτηση να φύγουν και να πάνε στο Μεξικό και επειδή έγραψαν ένα γράμμα στη δημοκρατική εξόριστη κυβέρνηση. Τον Απρίλιο του 1955, στάλθηκε στις φυλακές Lefortovo, όπου συνάντησε μια φουρνιά Γερμανών αιχμάλωτων πολέμου που περίμεναν τον επαναπατρισμό τους. Και έτσι ο φίλος του Heinz Kregts έκανε τα απαραίτητα διαβήματα για να έρθει σε επαφή με την οικογένεια του Βιθέντε μέσω του Ερυθρού Σταυρού, και η οικογένειά του, μαθαίνοντας ότι ήταν ζωντανός, κινήθηκε για την υπεράσπισή του.

Στις 6-1-1956 ο Βιθέντε μετακινήθηκε στη Lubyanka. Η καταδίκη του ανατράπηκε και κηρύχθηκε αθώος μετά από 16 χρόνια και 51 μέρες κρατούμενος στην ΕΣΣΔ. Ξαναβρήκε την οικογένειά του στη Γαλλία και μας άφησε ένα βιβλίο «10 Anο-s en la URSS» (Editorial Claridad, Buenos Aires 1959) – μια εντυπωσιακή απεικόνιση της Σταλινικής διακυβέρνησης στην ΕΣΣΔ και της συνέργειας του Ισπανικού ΚΚ και της ηγεσίας του σε μια τέτοια γενοκτονία, συγκρίσιμη μόνο με αυτές του ναζισμού.

(πηγή: Gulag Anarchists)

Μετάφραση: Αναρχικός Πυρήνας ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 125, Μάρτιος 2013

ΠΗΓΗ

Κοινοποίηση άρθρου: