Από τον τίτλο πιθανώς –και θα έχετε κάθε δίκιο- καταλάβατε πως το κείμενο αφορά φαγητό. Δυστυχώς θα σας απογοητεύσω σε αυτό. Δεν αφορά φαγητό, αλλά έχει να κάνει με μία λεπτομέρεια που μπορεί να καθορίσει την λεπτή διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου.
Παραξενευτήκατε; Κάντε υπομονή και θα καταλάβετε τί εννοώ και που αναφέρομαι. Φανταστείτε τις εξής σκηνές:
Σκηνή πρώτη.
Ψωνίζετε στο σουπερμάρκετ αμέριμνοι και ξαφνικά βλέπετε μπροστά σας κάποιον άνθρωπο να πιάνει το στήθος του και να καταρρέει αναίσθητος. Τί έπαθε; Πως αντιδράτε;
Σκηνή δεύτερη.
Είστε με παρέα σε μία ταβέρνα και ξαφνικά στο τραπέζι κάποιος στραβοκαταπίνει και αρχίζει να πνίγεται. Το πρόσωπο του μελανιάζει. Προφανώς έχει αποφραχθεί η αναπνευστική οδός. Πως αντιδράτε;
Σκηνή Τρίτη.
Είστε καλοκαίρι στη παραλία και ακούτε κάποιον να βγαίνει με φωνές πόνου από την θάλασσα, τον έχει τσιμπήσει τσούχτρα. Σε λεπτά αρχίζει το πρόσωπο και τα άκρα να πρήζονται. Παθαίνει αναφυλακτικό σοκ. Τί κάνετε σε αυτή την περίπτωση;
Σκηνή τέταρτη.
Έχετε πάει στην παιδική χαρά και ξαφνικά ένα παιδάκι εκεί που τρέχει σκοντάφτει και χτυπάει το κεφάλι του. Τρέχει αίμα πολύ. Εκεί πως θα βοηθήσετε;
Θα μπορούσα να περιγράψω δεκάδες τέτοια περιστατικά δυσάρεστα μεν καθημερινά δε. Ναι, καλά έχετε καταλάβει, δεν θα γράψω για φαγητό. Το θέμα μας είναι οι Πρώτες Βοήθειες, και το κατά πόσο είμαστε σε θέση εκείνα τα πρώτα κρίσιμα λεπτά που ο πανικός κατά κανόνα κυριαρχεί, να αξιολογήσουμε σωστά την κατάσταση, να βοηθήσουμε αποτελεσματικά έως ότου έρθουν οι διασώστες του ΕΚΑΒ και ο γιατρός να παράσχουν την κατάλληλη βοήθεια και θεραπεία. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσω πως σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστούμε τους διασώστες ή τον γιατρό, απλώς
γνωρίζοντας τί πρέπει να κάνουμε και κυρίως τί ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε, κερδίζουμε πολύτιμο χρόνο για τον πάσχοντα να παλέψει και διευκολύνουμε το έργο νοσηλευτών και γιατρών τόσο στην ακριβή εκτίμηση της κατάστασης του ασθενούς, όσο και στην μεταφορά του έγκαιρα. Θα μου πείτε που και πως θα τα μάθουμε όλα αυτά; Ο μέχρι τώρα πλέον ενδεδειγμένος τρόπος είναι να παρακολουθήσει κάποιος το πρόγραμμα εκπαίδευσης της Σχολής Σαμαρειτών και Διασωστών του Σώματος Σαμαρειτών, Διασωστών και Ναυαγοσωστών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού το οποίο περιλαμβάνει δίωρα μαθήματα δύο φορές την εβδομάδα κάθε Δευτέρα και Τετάρτη συνήθως. Το πρόγραμμα και η βασική εκπαίδευση έχει διάρκεια 15 μήνες, που εκτός από τα μαθήματα (θεωρητικά και πρακτικά) οι εκπαιδευόμενοι εξασκούνται στα Τ.Ε.Π. των οικίων δημόσιων νοσοκομείων ή Κέντρων Υγείας. *
Όπως καταλαβαίνετε για την πλειοψηφία των καθημερινών ανθρώπων με τις πλείστες όσες εργασιακές, οικογενειακές και πάσης φύσεως απαιτήσεις, κάτι τέτοιο είναι από πολύ δύσκολο έως ανέφικτο. Είναι όμως ο πλέον έγκυρος και ενδεδειγμένος τρόπος να μάθει κάποιος σωστά τις Πρώτες βοήθειες. Αυτό είναι κρίσιμο. Τί θα γίνει λοιπόν; Πως θα μάθει ο καθημερινός άνθρωπος τον σωστό τρόπο να ανταπεξέλθει σε κάποιο τέτοιο δυσάρεστο αλλά πολύ πιθανό γεγονός. Πως θα βοηθήσει να σωθεί ο άγνωστος, ο φίλος, ο συγγενής;
Υπάρχει τρόπος;
Υπάρχει!
Υπάρχει και είναι απλός, πολύ απλός. Να εισαχθεί ως μάθημα βασικό και πρωτεύων από την Α’ Γυμνασίου έως την Β’ Λυκείου. Σε βάθος πενταετίας η γενιά που θα το έχει διδαχτεί θα ξέρει τί να κάνει όταν και εάν χρειασθεί. Ναι, αναφέρομαι στο μέλλον. Αυτό έχει ζωτική σημασία να κερδηθεί. Το μέλλον των παιδιών που θα μας αντικαταστήσουν. Ένα μέλλον που προς μεγάλη ντροπή της γενιάς μας και των παλαιότερων γενιών από εμάς, φροντίσαμε να συρρικνώσουμε και να υποθηκεύσουμε. Μέσα στα πάμπολλα στραβά που αναγκαστικά τους κληρονομούμε, ας κάνουμε μία προσπάθεια προς κάτι καλό. Συν τοις άλλοις σκεφτείτε πως τα οφέλη για την κοινωνία με την υιοθέτηση και εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος θα είναι πολλαπλά. Το ζωτικό αυτό μάθημα θα πρέπει να το διδάξουν ειδικοί. Και ειδικοί είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Δημιουργούνται έτσι χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα μπορούσαν να καλύψουν νέοι γιατροί και νοσηλευτές.
Θα μου πείτε και με το δίκιο σας, εν μέσω κρίσης και με όλες τις ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό, αίθουσες και μέσα διδασκαλίας, αυτό σε μάρανε; Ναι αυτό με μάρανε. Τα λεφτά μπορούν να βρεθούν εάν υπάρχει η πολιτική βούληση και η συναίνεση, η πίεση της κοινωνίας. Σκεφτείτε μόνο πόσες ζωές δυνητικά μπορούν να σωθούν έτσι. Δυνητικά η δική σας και η δική μου στο μέλλον.
Που κολλάνε τώρα οι 7 ½ τυρόπιτες;
Θα σας πω μία ιστορία, την ιστορία τους.
Όταν πέρναγα το επαναληπτικό σεμινάριο πριν δύο χρόνια, ο εκπαιδευτής γιατρός στην ΚΑΡΠΑ (Καρδιοαναπνευστική Αναζωογόνηση) όταν μας μιλούσε για τις θωρακικές συμπιέσεις ότι πρέπει να γίνονται με συγκεκριμένο τρόπο, ρυθμό και συχνότητα, μας ρώτησε εάν σε καταστασεις πανικού θα μπορέσουμε να μετρήσουμε σωστά μέχρι το 30. Μας έβαλε λοιπόν να το κάνουμε στην πράξη στο ομοίωμα ανθρώπου, στην κούκλα εκμάθησης. Πανικός δεν υπήρχε. Ούτε ένας δεν μέτρησε σωτά 30, ή 1-2 λιγότερα ή 1-2 περισσότερα. Σημειώστε πως αυτό πρέπει να γίνεται συνεχώς μέχρι να μπορέσει ο ασθενής να επανέλθει μόνος του ή μέχρι να έρθουν οι διασώστες του ΕΚΑΒ. Έτσι λοιπόν μας είπε έναν απλό τρόπο να μην χάνουμε το ρυθμό και το μέτρημα. Η λέξη ΤΥΡΟΠΙΤΑ έχει τέσσερεις συλλαβές, ΤΥ – ΡΟ – ΠΙ – ΤΑ. Την επαναλαμβάνουμε ρυθμικά 7 ½ φορές λέγοντας κάθε φορά δυνατά στην τελευταία συλλαβή (την ΤΑ) 1, 2, 3 έως το 7 ½ . Τότε θα έχουμε κάνει τις 30 θωρακικές συμπιέσεις για να ακολουθήσει η εμφύσηση-αναπνοή.
Αυτή ήταν η ιστορία με τις 7 ½ τυρόπιτες και την ζωή και το θάνατο.
Μην μείνετε στις τυρόπιτες όμως, το μείζων είναι να πιέσουμε ως άτομα και ως κοινωνία οι πρώτες βοήθειες να εισαχθούν ως βασικό μάθημα στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Πηγές-Παραπομπές · https://www.samarites.gr/?section=1347&language=el_GR