Πόσες φορές αναρωτιόμαστε γιατι οι σχέσεις μένουν επιφανειακές;
Σχεδον ανύπαρκτες ή τοσο λιγες που ειμαστε πρόσκαιρες σκιές στο τίποτα του αλλού.
Γιατι δεν φτάνει μόνο να σαι ερωμένη ή εραστής .
Για να εντυπωθείς σε κάποιον άνθρωπο ,
για να σε κουβαλάει μέσα του μέχρι το τέλος ακόμα κι αν δεν είσαι πια εκεί ,
πρέπει να έχεις γίνει δεύτερο του δέρμα.
Ζεστό, ανθρώπινο, ειλικρινές, σταθερό δευτερο δερμα.
Πρέπει να είσαι κάτι σε “Απ’Όλα” του.
Να είσαι φίλος κολλητός,
γονιός και παιδί του ταυτόχρονα σύντροφος στα έξω του και αγκαλιά γεμάτη στα μέσα του.
Να είσαι δύναμη στα ζόρια του και ευάλωτος στα χέρια του.
Να είσαι εκεί όταν δεν τον αντέχεις και κοντά οταν θέλει το φευγιό .
Και πάνω απ’ολα να αγαπάς οτι ο ίδιος δεν αντέχει ν’αγαπήσει στον εαυτο του.
Εκεί παίζεται το παιχνίδι μάτια μου.
Και όλοι μα όλοι το γνωρίζουν οσο κι αν αρνούμαστε απο εγωισμό να το φωνάξουμε.
Πως κατά βάθος ειμαστε παιδια,
πληγωμένα παιδιά που παίζουμε κρυφτό με την πραγματικότητα .
Που κάνουμε λάθη και πανικούς παρακαλώντας υποσυνείδητα για εκείνο το “Απ’Ολα”.
Που τεστάρουμε τον αλλον για να δουμε αν θα φυγει πρωτος.
Η μαγική λέξη σε καθε σχεση περα απο την Αγάπη είναι η Ενσυναίσθηση.
Να μπαίνεις “στα παπούτσια του αλλου” σαν να ναι δικά σου.
Και να του φέρεσαι όπως θα ήθελες να σου φερθεί και να του δίνεις οτι θα ήθελες να πάρεις.
Οχι μονάχα σαν εραστής ή ερωμένη λοιπόν, γιατι έτσι αγγίζεις οντως την επιφάνεια.
Επιφάνεια που σε καθιστα “στο λιγο” και στο ανεπαρκες.
Και εμεις γαμωτο ανεξαιρέτως εχουμε τοσο μεγάλη ανάγκη απο εκεινο το “ΑΠ’ΟΛΑ!

Της Δήμητρας Περλορέντζου.