Πληροφορούμεθα από δημοσιεύματα του Τύπου ότι ο κρατούμενος κ. Δημήτριος Κουφοντίνας ξεκίνησε την 28ην Μαϊου 2018 απεργία πείνας .
Σύμφωνα με επιστολή του ιδίου που εδημοσιεύθη σε απογευματινή εφημερίδα, οι εισαγγελείς οι οποίοι συμμετείχαν στο Συμβούλιο Φυλακής που του εχορήγησε άδεια δύο φορές κατά το παρελθόν,εδιώχθησαν πειθαρχικά με αποτέλεσμα να δηλώσουν αποχή για λόγους ευπρέπειας και ένεκα του μη ορισμού αντικαταστάτου αυτών, να παράμενει από μακρού χρόνου εκκρεμής σχετική αίτησή του .
Επιτρέψατέ μου εξ’αφορμής της ανωτέρω πράξεως διαμαρτυρίας του αιτουμένου την χορήγησιν αδείας να σημειώσω τα εξής :
Πρώτον κάθε δικαστικός λειτουργός όταν είτε ως μονοπρόσωπο όργανο ,είτε ως μέλος συλλογικού οργάνου καλείται να εκφέρει κρίση επί ζητήματος αγομένου ενωπιόν του ,οφείλει να πράττει τούτο με απροσωποληψία ,η οποία συνιστά επιμέρους πτυχή της αμεροληψίας ,να έχει δε ως μοναδικό γνώμονα το νόμο και τη συνείδησή του,αδιαφορώντας για τις όποιες σκοπιμότητες και πολιτικές προεκτάσεις της απόφασής του ,αφού τέτοιου είδους σταθμίσεις είναι ολότελα ξένες προς την απονομή δικαιοσύνης .
Δεύτερον εντυπωσιάζει η ευαισθησία και τα αντανακλαστικά των ευρισκομένων στην κορυφή της εισαγγελικής Αρχής . Ευθύς ως εξεδηλώθησαν αντιδράσεις από πολιτικά πρόσωπα, ησκήθησαν όλως τυχαίως οι πειθαρχικές διώξεις .
Την αυτήν στιγμήν όμως πλανάται το ερώτημα γιατί δεν υπάρχει ανάλογη ευαισθησία επί αποφάσεων που προκαλούν το κοινό αίσθημα (Βατοπέδι ,Ζίμενς, Μαντέλης ,συνεχείς απαλλακτικές κρίσεις για τους ιθύνοντες της ΕΛΣΤΑΤ που με αλχημείες υπήγαγαν την χώρα σε καθεστώς ξένης επιτροπείας ).
Το ερώτημα βεβαίως είναι ρητορικό και η απάντηση ευρίσκεται στο γεγονός ότι οι εντολοδότες των ως άνω πειθαρχικών διώξεων εισαγγελέων ,εμπλέκονται κατ ‘ άμεσο ή έμμεσο τρόπο στις υποθέσεις για τις οποίες εξεδόθησαν σκανδαλωδώς ευμενείς αποφάσεις για καταχραστές δημοσίου χρήματος.
Εάν υποθέσουμε –εσφαλμένως και καταχρηστικώς αλλά για λόγους προαγωγής του σχετικού προβληματισμού- ότι οι ως άνω πειθαρχικές διώξεις είναι δικαιολογημένες ,ερωτάται τί θα έπρεπε να συμβεί στις λοιπές περιπτώσεις και πώς δύναται να δικαιολογηθεί η προαγωγή πειθαρχικώς τιμωρηθέντος σε αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά ,υποκρισία όλως ασύμβατη με την ιερότητα απονομής Δικαιοσύνης και σαφές μήνυμα επιβράβευσης της φαυλότητας και δίωξης του ανεξάρτητου φρονήματος,εκπέμπεται από τις ως άνω πράξεις και παραλείψεις
Τρίτον ,επανερχόμενοι στο ζήτημα που απετέλεσε την αφορμή του παρόντος σημειώματος ,τονίζουμε τη σπουδαιότητα του θεσμού της άδειας (άρθρα 54-58 Σωφρ.Κωδ.) που συμβάλλει στην εύρυθμη λειτουργία των καταστημάτων κράτησης,την κοινωνική επανένταξη των κρατουμένων και την περιστολή των δυσμενών συνεπειών του πολυχρόνιου εγκλεισμού στην ψυχοπνευματική υπόσταση αυτών .
Πρέπει επί του συγκεκριμένου ζητήματος να εξαρθεί ότι ο κρατούμενος Κουφοντίνας έκανε δύο φορές καλή χρήση της αδείας ,επλήροι δε τους όρους χορήγησης ήδη από επταετίας προ της πρώτης θετικής κρίσεως .
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι εκείνο που ενόχλησε περισσότερο τους εκπροσώπους του πολιτικού παρασιτισμού ήταν όχι τόσο αυτό καθαυτό το γεγονός της χορήγησης άδειας ,αλλά η εικόνα ενός ανθρώπου που εξήλθε των φυλακών –όχι ως σκιά του εαυτού του -με τη ζωτικότητα ενός ατόμου που δεν εκάμφθη από την πολυετή στέρηση ελευθερίας.
Επίσης ο λαός κι αν δε γνωρίζει επακριβώς ,διαισθάνεται ποία είναι η διαφορά μεταξύ ενός πολιτικού εγκληματίου που η δράση του υπαγορεύεται από αίτια μη ταπεινά και ενός εγκληματία πολιτικού που κινείται με γνώμονα την ιδιοτέλεια και καταχράται το αξίωμά του προς ίδιον αθέμιτον πλουτισμόν .
Ούτε λόγος βέβαια ποία θα ήτο η απάντησις επί ενός υποθετικού ερωτήματος σχετικά με το ποιός εκτιμάται περισσότερο στο πεδίο της συνέπειας λόγων και πράξεων ή για να το θέσουμε και διαφορετικά από ποιόν αισθάνεται απειλούμενος ο μέσος πολίτης,από τον Κουφοντίνα ή από τους διεφθαρμένους πολιτικούς της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς του σαλονιού,που είναι μακράν επικινδυνώτεροι και από τους ομογάλακτούς της που φέρουν τον αγκυλωτό σταυρό .
Τέταρτον σημειώνουμε την αιδήμονα σιωπή των κατά τα λοιπά λαλίστατων εκπροσώπων του λεγομένου δικαστικού συνδικαλισμού ,που συνήθως παρέχουν κάλυψη σε κάθε είδους αυθαιρεσία με την προσχηματική και ψευδεπίγραφη επίκληση της δικαστικής ανεξαρτησίας.
Λόγω παρεκκλίσεως εκ του σκοπού αυτών και συνακόλουθου εκφυλισμού ,επιβάλλεται στο μέλλον η συνταγματική απαγόρευση σύστασης παρόμοιων μορφωμάτων-ενώσεων.
Πέμπτον εκφράζω το σεβασμό και την ηθική συμπαράστασή μου στους αδίκως πειθαρχικώς διωκομένους εισαγγελείς καθώς και την ελπίδα ότι τέτοιου είδους μεθοδεύσεις δε θα κάμψουν ούτε το φρόνημα των ιδίων ,ούτε άλλων ανθρώπων που θα κληθούν στο μέλλον να χειριστούν παρόμοιες υποθέσεις.
Έκτον δηλώνω τη συμπαράστασή μου στον απεργό πείνας κρατούμενο, αναγνωρίζοντας τη δικαιότητα των αιτημάτων του και συναισθανόμενος τις δυσχέρειες που συνεπάγεται το ακραίο μέσο διαμαρτυρίας που επέλεξε .
Τέλος σκοπίμως παραλείπω ως στερουμένη νοήματος κάθε αναφορά στη στάση της Κυβερνήσεως . Η ασυνέπεια ,η ενδοτικότητα και η μεγάλη και μακροπρόθεσμη ζημία που επιφέρει στους θεσμούς και τη χώρα κάθε λόγος και πράξη της είναι πρόδηλα .
Το φαινόμενο Τσίπρα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο επισταμένης μελέτης όχι μόνον της πολιτικής επιστήμης αλλά και πλειάδος άλλων επιστημών, ως εκδήλωση ακραίας μορφής θεσμικής παρακμής και ηθικής σήψης .
Επειδή πλησιάζει ημερολογιακώς η τρίτη επέτειος του δημοψηφίσματος του 2015, πρέπει να τονιστεί ότι παρόμοιο ιστορικό προηγούμενο δεν απαντάται σε καμία χώρα .
Σε δημοκρατικές χώρες ο πρωθυπουργός που δεν μπορεί να διαχειριστεί το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος παραιτείται .
Ακόμη και δικτατορίες μέσω νοθείας αλλοιώνουν τη βούληση του λαού,αλλά ουδείς ,ουδέποτε και ουδαμού διενοήθη να έρθει σε ευθεία αντίθεση με την ρητώς και με συντριπτικό τρόπο εκφρασθείσα λαϊκή βούληση,δια του κορυφαίου θεσμού άμεσης δημοκρατίας που είναι το δημοψηφισμα,όπως αντιθέτως έπραξε ο άθλιος Τσίπρας.
Μετά Τιμής
Σάββας Ε. Ιωακειμίδης
Δικηγόρος Αθηνών –Μ.Δ.Ποινικού Δικαίου –Υπ.Δ.Ν.