Ο μανιχαϊστικός λόγος επανέρχεται με δριμύτητα στην προεκλογική προπαγάνδα των αστικών κομμάτων. Του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ που προσπαθούν να μπετονάρουν το δικομματικό σκηνικό, ώστε η επιλογή εξουσίας να αφορά τους δυο τους και κανέναν άλλο.
Για «σύγκρουση δύο κόσμων» μιλούν και οι δύο μονομάχοι του νέου δικομματισμού. Και την περιγράφουν ο καθένας με τον τρόπο που τον βολεύει.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, οι δύο κόσμοι που συγκρούονται είναι από τη μια η «αναβαπτισμένη νεοφιλελεύθερη και ακραία Δεξιά όλων των μορφών της, με βασικό πόλο το μεταμορφωμένο κόμμα της ΝΔ», και από την άλλη οι «προοδευτικές δυνάμεις του τόπου», με ηγέτη τον ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά.
Για τη ΝΔ, οι δύο κόσμοι που συγκρούονται είναι από τη μια ο κόσμος «της αυταπάτης και του ψέματος, που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ», και από την άλλη ο κόσμος «της παραγωγής και της εξωστρέφειας, που εκφράζει η ΝΔ».
Εύκολα διαπιστώνει κάποιος πως τα δίπολα που έχουν κατασκευάσει τα προπαγανδιστικά επιτελεία των δύο κομμάτων διαφέρουν. Το νεοδημοκρατικό δίπολο μοιάζει αδέξιο, καθώς είναι ασαφές και γενικόλογο, ενώ το συριζαϊκό πιο δουλεμένο, καθώς περιλαμβάνει κοινωνικές αναφορές. Ομως μ’ αυτά ας ασχοληθούν οι «πολιτικοί αναλυτές» του αστικού Τύπου.
Περιττεύει να σημειώσουμε ότι αυτοί οι δυο κόσμοι είναι κατασκευασμένοι από την αρχή μέχρι το τέλος. Πρόκειται για ένα ψευτοδίλημμα, το οποίο τίθεται δεκαετίες τώρα κατά τις προεκλογικές περιόδους, με μοναδικό σκοπό να εγκλωβίσει τις εργαζόμενες μάζες στο μαντρί του ενός ή του άλλου αστικού κόμματος εξουσίας και, τελικά, στη λογική της ίδιας της αστικής εξουσίας. Η «ελεύθερη επιλογή» ανάμεσα σε διαφορετικές αστικές δυνάμεις, οι οποίες υπηρετούν -η καθεμιά με τον τρόπο της- το σύστημα, είναι η δύναμη του καπιταλισμού.
Πλέον δεν υπάρχουν ούτε αυτές οι μικροδιαφορές στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, που ξεχώριζαν παλαιότερα τη Δεξιά από την Αριστερά του αστικού στρατοπέδου. Πλέον, η πολιτική είναι δεδομένη ακόμα και στις λεπτομέρειές της, επειδή η κρίση σμίκρυνε έως εξαφάνισης τις δυνατότητες διαφοροποιήσεων. Εμεινε μόνο η βιαιότητα της κομματικής αντιπαράθεσης στα λόγια.
Εδώ και οχτώ χρόνια εφαρμόζεται η ίδια πολιτική, με σκυταλοδρομία κομμάτων και κυβερνήσεων, μολονότι κατά τις προεκλογικές περιόδους η αντιπαράθεση χτυπάει κόκκινο. Κάποιες φορές, οι θανάσιμοι αντίπαλοι χρειάστηκε να συνεργαστούν για να προωθήσουν αυτή την πολιτική. Εγινε ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ το 2011, ανάμεσα στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ το 2012, ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι τον Ιούλη και τον Αύγουστο του 2015. Αυτοί που είτε μαζί είτε «χώρια» διαμόρφωσαν ένα σκηνικό εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας, το οποίο έχουν φορέσει σαν ατσάλινο ζουρλομανδύα στον ελληνικό λαό, θέλουν τώρα να μας πείσουν ότι εκπροσωπούν δυο αλληλοαποκλειόμενους κόσμους!
Υπάρχουν πράγματι δυο κόσμοι. Ο κόσμος της δουλειάς και της δημιουργίας, από τη μια, ο κόσμος της εκμετάλλευσης και του παρασιτισμού, από την άλλη. Μόνο που βρισκόμαστε σε μια φάση μονόπλευρου πολέμου. Ο κόσμος του κεφαλαίου επιτίθεται, ο κόσμος της εργασίας δεν μπορεί καν να αμυνθεί. Για ν’ αρχίσει να το κάνει, θα πρέπει να βγει έξω από τις διαδικασίες του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Κοινοβουλευτικός κρετινισμός και πολιτικό lifestyle
H ανακοίνωση της πρώτης δόσης υποψήφιων του ΣΥΡΙΖΑ σχεδιάστηκε με όλους τους κανόνες του πολιτικού lifestyle που προσπαθεί να ενισχύσει τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Πέραν των τριών ήδη ευρωβουλευτών (Παπαδημούλης, Κούλογλου, Κούνεβα) και του Κουρουμπλή, που είχε διαπραγματευθεί τη θέση εδώ και καιρό, με τα υπόλοιπα ονόματα έπρεπε να υπάρξουν συγκεκριμένες σηματοδοτήσεις.
Σηματοδότηση πρώτη, τα «βαριά» ονόματα. Οχι τα δικά τους αλλά των γονέων τους. Η κόρη του Μάνου Λοΐζου, ο γιος του Νίκου Πλουμπίδη, η κόρη του Δημήτρη Τσάτσου. Ακόμα και ο Δ. Πλουμπίδης, που έχει φτιάξει ένα καλό όνομα ως ψυχίατρος και πανεπιστημιακός, προβλήθηκε όχι ως αυτό που είναι ο ίδιος, αλλά ως κληρονόμος ενός ονόματος.
Υπήρξε, βέβαια, κάποιο στραβοπάτημα, καθώς λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της, η κ. Λοΐζου βρέθηκε στην ανάγκη να κάνει μια μεγαλοπρεπέστατη δήλωση μετανοίας για κάποια ανάρτησή της («τα θύματα του Ξηρού θα έπρεπε να σηκωθούν και να μας ζητήσουν συγγνώμη», είχε γράψει). Μπροστά σε μια λαμπρή πολιτική καριέρα, όμως, δεν μετράει ο αυτοεξευτελισμός. «Η ψευδαίσθηση της προφορικότητας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με οδήγησε πριν από αρκετά χρόνια σε ένα γλωσσικό ατόπημα στο Twitter».
Εκείνοι που «απαρνούνταν τον κομμουνισμό και τας παραφυάδας αυτού» το έκαναν αφού προηγουμένως είχαν βασανιστεί φρικτά. Το μόνο που προσδοκούσαν ήταν να γλιτώσουν από το μαρτύριο. Συνήθως ζούσαν την υπόλοιπη ζωή τους με τη ντροπή να στοιχειώνει τη ζωή τους. Κάποιοι έσβησαν τη ντροπή με το ίδιο τους το αίμα, συμμετέχοντας στον ΔΣΕ το 1946-49. Αντίθετα, οι Μυρσίνες αυτοεξευτελίζονται με την προσδοκία μιας πολιτικής καριέρας. Απολύτως λογικό τον βρίσκουμε τον αυτοεξευτελισμό, διότι είναι δεύτερος στη σειρά. Ο πρώτος είναι η επιλογή της συμμετοχής στις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ.
Σηματοδότηση δεύτερη, το άνοιγμα στις «προοδευτικές δυνάμεις». Η Φ. Σκοπούλη, της παρέας Κουβέλη (έχει χρηματίσει υφυπουργός επί Σαμαροβενιζέλων). Η Ι. Κοντούλη, άλλοτε των Οικολόγων Πράσινων και εδώ και καιρό συριζαία. Ηταν απαραίτητη μια «οικολογική» νότα, επειδή οι Οικολόγοι Πράσινοι μάλλον θα κατέβουν χωριστά (για να μη χάσουν τα «κονέ» με τους ευρωπαίους Πράσινους). Ο Μουζάλας από την «κοινωνία των πολιτών». Το ίδιο και ο Πελεγρίνης. Βέβαια, έχουν διατελέσει και οι δύο μέλη των κυβερνήσεων Τσίπρα, αλλά ουδέποτε συνδέθηκαν με το στενό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ίδια κατηγορία και ο Γ. Χρηστάκης (έχει μια ομάδα χορού που στηρίζεται σε άτομα με κινητική αναπηρία).
Σηματοδότηση τρίτη, η «πολυπολιτισμικότητα». Μια εκπρόσωπος των ελληνικών κοινοτήτων Ιταλίας, ένας αφγανός μετανάστης και ένας εκπρόσωπος της μουσουλμανικής μεινότητας. Ολως τυχαίως… ο τελευταίος είναι γιος του Μουσταφά Μουσταφά, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα (του Περισσού παλιότερα), που απ’ όσο ξέρουμε υποστήριζε ότι η μεινότητα πρέπει να προσδιορίζεται εθνικά (τουρκική) και όχι θρησκευτικά. Εγώ είμαι άθεος, γιατί με βαφτίζετε μουσουλμάνο, έλεγε κάποτε σε μια ολομέλεια της ΚΕ του Περισσού. Είχε δίκιο, φυσικά, αλλά σήμερα προέχει η συλλογή ψήφων και όχι οι (όποιες) αρχές.
Μια κατηγορία μόνος του είναι ο δημοσιογράφος Κ. Αρβανίτης. Σιγά το όνομα, θα μας πείτε. Ναι, αλλά έχει όλα τα κομματικά «μέσα». Εδώ η ΕΡΤ οργάνωσε ολόκληρο σόου για πάρτη του. Εμαθε «στον αέρα» της εκπομπής του ότι είναι υποψήφιος (α, πα, πα, δεν ήξερε τίποτα!) και αποχώρησε αμέσως, γιατί προέκυψε -λέει- ασυμβίβαστο.
Υποθέτουμε ότι με ανάλογο τρόπο θα ανακοινωθούν και τα υπόλοιπα ονόματα. Σε μία ή σε δύο δόσεις. Οχι πως κάνουν τίποτα διαφορετικό τα άλλα αστικά κόμματα, όμως οι συριζαίοι υποτίθεται ότι απεχθάνονται αυτά τα φτηνά διαφημιστικά κόλπα, τα βγαλμένα από το Χόλιγουντ και την αμερικάνικη πολιτική σκηνή. Αμ δε, πρώτοι και καλύτεροι είναι και σ’ αυτά. Το ότι αυτά τα λαϊφσταϊλίκια δείχνουν μια βαθιά υποτίμηση του ελληνικού λαού είναι αυτονόητο. Ενα αστικό κόμμα εξουσίας, όμως, μπορεί να… προκόψει μόνο όταν περιφρονεί βαθύτατα το λαό. Οταν τον αντιμετωπίζει ως μια μάζα χωρίς κρίση, που άγεται και φέρεται από τις εικόνες που καταφέρνουν να κατασκευάσουν οι «εικονοπλάστες» των εταιριών «επικοινωνίας». Το ότι καταφέρνουν και κοροϊδεύουν τον κόσμο δεν είναι καινούργιο. Είναι αποτέλεσμα του ριζωμένου στις λαϊκές συνειδήσεις κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Πρέπει όμως να πούμε ότι μόνο το πολιτικό μάρκετινγκ δεν αρκεί για να νικήσουν. Διαμορφώνονται και άλλες τάσεις που γέρνουν την πλάστιγγα προς τη μεριά των άλλων κομμάτων.
Για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ το πιο σημαντικό δεν είναι τα ονόματα που θα βάλει στο ευρωψηφοδέλτιο. Ονόματα ηχηρά (ηχηρά σαν τους άδειους ντενεκέδες) δεν είναι δύσκολο να βρει ένα αστικό κόμμα εξουσίας. Η επιλογή από τόσους πολλούς ενδιαφερόμενους είναι το δυσκολότερο. Το πιο σημαντικό είναι να καταφέρει να υλοποιήσει το «μέτωπο των προοδευτικών δυνάμεων», έστω και σ’ ένα πρώιμο επίπεδο. Ηδη, η πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ πήρε απόφαση πως στις ευρωεκλογές θα κατέβουν με το όνομα «ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία». Τις επόμενες μέρες θα γίνουν οι «ζυμώσεις» με ομάδες και άτομα της «Κεντροαριστεράς» και στις 27 Μάρτη θα οργανώσουν μεγάλη συγκέντρωση, στην οποία θα συγκροτήσουν κοινή εκλογική επιτροπή και ενδεχομένως να ανακοινώσουν και την πλήρη λίστα των υποψήφιων ευρωβουλευτών.
Γιατί στις 27 Μάρτη; Για να είναι ελάχιστες μέρες πριν από το συνέδριο του ΚΙΝΑΛ (30-31 Μάρτη). Οπως αντιλαμβάνεστε, στόχος είναι να τραβήξουν πάνω τους όλα τα φώτα της δημοσιότητας, αφήνοντας τη Φώφη και την παρέα της στο ημίφως.
Πηγή: “ΚΟΝΤΡΑ”