https://ikariologos.gr/oroi-xrisis/
ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ «ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ» ΣΤΟΝ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ «ΕΝΔΟΞΟΥ» ΚΚΕ…

ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ «ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ» ΣΤΟΝ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ «ΕΝΔΟΞΟΥ» ΚΚΕ…

Ο Κουτσούμπας ενώ εναποθέτει το κουμπούρι στην έκθεση. Ήταν, άραγε, σκουπισμένο από τα αίματα των δολοφονημένων στον Μελιγαλά και αλλαχού; Μετά το πήρε πίσω, στο «Σπίτι του Λαού»…

Οι πράγματι γελοίες και απεχθείς εικόνες των «μεγάλων» σύγχρονων κομμουνιστών ηγετών, του καπετάν Δημήτρη Κουτσούμπα του ΚΚΕ και του καπετάν Αλέξη Τσίπρα του Συριζα, να συναγελάζονται και να περιεργάζονται το πιστόλι του Ν. Μπελογιάννη, προς στιγμήν φαντάζουν από μόνες τους αποτρεπτικές από το να ασχοληθεί κάποιος με το «γεγονός» διατηρώντας ταυτόχρονα την σοβαρότητά του.
Οι μεγάλοι ηγέτες έδωσαν ένα βροντερό παρών στα εγκαίνια της μόνιμης έκθεσης Ν. Μπελογιάννης, που στεγάζεται στην πρώην οικία του, στην Αμαλιάδα.

Με άλλα λόγια επρόκειτο για μια κακόγουστη φιέστα, ένα φθηνό κομματικό πανηγύρι του ΚΚΕ και του Συριζα, που ήρθε για να προπαγανδίσει το «αδιαφιλονίκητα ένδοξο» παρελθόν, στιγμές του οποίου τελικά δέχθηκαν αμφότερες πλευρές να μοιραστούν διατηρώντας τις απαραίτητες «αποστάσεις» μεταξύ των δύο μαντριών. Οι νεολαίοι γενικά κούνησαν έστω και βαριεστημένα τις κομματικές σημαίες στις ομιλίες των κομμουνιστών ηγετών τους, ενώ από την πλευρά τους οι ΚΚέδες σιγοψιθύρισαν ορισμένα αντιμνημονιακά συνθήματα, πήραν τις σημαιούλες και προς σημαντική ένδειξη της «διαφοροποίησής» τους αποχώρησαν κατά την ομιλία Τσίπρα.

Συγκινητικά ήταν και τα λόγια του καπετάν Τσίπρα που ισχυρίστηκε ότι «Αυτό που διεκδίκησε ο Ν. Μπελογιάννης, για λογαριασμό ολόκληρου του λαού, ήταν το δικαίωμα να επιστρέψει ο τόπος στη δημοκρατική ομαλότητα».

Διδακτική και η ομιλία του καπετάν Κουτσούμπα παρ’ ότι σε ορισμένα σημεία ολίγον ασυνάρτητη: «Ο Μπελογιάννης έκανε το καθήκον του. Τίμησε τους νεκρούς των εργατικών αγώνων του μεσοπολέμου, του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, των αγώνων για τα κοινωνικά δικαιώματα, ήταν άξιος συνεχιστής τους, υπηρέτησε την κοινωνική πρόοδο για το λαό συνολικά. Γι’ αυτό δεν θεωρούμε ότι είναι ήρωας μόνο για το ΚΚΕ».

Τώρα πως ήταν συνεχιστής ακόμα και του εαυτού του, με δεδομένο ότι υπήρξε μέλος του ΚΚΕ από το 1934 σε ηλικία 19 ετών, καπετάνιος του ΕΛΑΣ, γραμματέας της Κ.Ο. Ηλείας, επικεφαλής της «διαφώτισης» της περιοχής, οργανωτής του κομματικού γραφείου Ν. Πελοποννήσου το 1944, ενώ συμμετείχε και στον ΔΣΕ, μόνο ο μεγάλος γραμματέας του ΚΚΕ Κουτσούμπας το έχει καταλάβει (Ο Μπελογιάννης όλα αυτά τα χρόνια της κομματικής του δράσης τραυματίστηκε πολλές φορές, συνελήφθη, βασανίστηκε και εξορίστηκε),

Μεγάλη εντύπωση παρ’ όλα αυτά έκανε για μιαν ακόμη φορά ο λόγος της «σοφής κουκουβάγιας» του προέδρου της Βουλής Ν. Βούτση, ο οποίος μεταξύ άλλων και εκ της θέσεώς του βεβαίως φρόντισε να κοιμίσει για πάντα τις εμφυλιοπολεμικές μνήμες: «Εργαζόμαστε για να ενώνουμε και για να απομονώνονται τα διχαστικά κηρύγματα, να μην διαιωνίζονται τα εμφύλια πάθη. Εργαζόμαστε ταυτόχρονα για να είναι διαχρονικά τα διδάγματα ότι μόνο η ζωή με αγώνες και θυσίες έχει σημασία και αφήνει το ιστορικό της αποτύπωμα.»

Όλα, λοιπόν, κόσμια και κομματικά συμφωνημένα. Κατανοητές και οι κομματικές ανάγκες ένθεν και ένθεν, αλλά και ο πονοκέφαλος του παγκόσμιου κομμουνιστή ηγέτη Τσίπρα να «περάσει» το τέταρτο μνημόνιο κάνοντας έναν ακόμη περίπατο…

Ας θυμηθούμε, όμως, ορισμένα πράγματα, αφού μπήκαμε στον «πειρασμό».

Ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν ένας από τους βασικούς υπεύθυνους για την σφαγή στον Μελιγαλά (15-19 Σεπτεμβρίου 1944), όπου δολοφονήθηκαν, αλλά και βασανίστηκαν με απάνθρωπο τρόπο, όχι μόνο ταγματασφαλίτες, όπως ψευδώς υποστηρίζει το ΚΚΕ μαζί με την κάλπικη αριστερή «ιστοριογραφία», αλλά και πλήθος ανθρώπων, ακόμα και ανήλικων παιδιών και γυναικών, επειδή απλά δεν ανήκαν στο ΕΑΜ.

Ο Μπελογιάννης ως πολιτικός επίτροπος του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου παρ’ ότι οργάνωσε την σφαγή στον Μελιγαλά, προστατεύθηκε από το ΚΚΕ, όπως και δεκάδες άλλα στελέχη του, στα πλαίσια της Συμφωνίας της Βάρκιζας.

Σύμφωνα με τον ΑΝ της 14ης Φεβρουαρίου 1945 Περί παροχής αμνηστίας εις τα πολιτικά εγκλήματα, η αμνήστευση αφορούσε αδικήματα που διαπράχθηκαν μετά τις 3 Δεκεμβρίου 1944, και μολονότι ίσχυε ως τη δημοσίευση του νόμου δεν συμπεριελάμβανε τα αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, ενώ επιπροσθέτως έθετε ως όρο την παράδοση των όπλων από τα μέλη των ΕΛΑΣ, Εθνικής Πολιτοφυλακής και ΕΛΑΝ έως τις 15 Μαρτίου.

Εδώ είναι χαρακτηριστικό ότι ως κριτήριο κατά την εφαρμογή του νόμου κρίθηκε η διάταξη, που ενώ απάλλασσε τους ηθικούς αυτουργούς των εκτελέσεων, δηλαδή τους εκπονητές και εγκεφάλους που αποφάσιζαν κατά κανόνα ποιούς θα σκότωναν τα μέλη της ΟΠΛΑ, καθιστούσε εύκολη λεία των συγγενών των θυμάτων τούς εκτελεστές. Η φυσική αυτουργία καταγγελλόταν από τους ίδιους τους συγγενείς, γείτονες, συναδέλφους και δεν παραγραφόταν από το Συμβούλιο Εφετών, αλλά παραπεμπόταν για εκδίκαση στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο.

Ο γιος του Νίκου Μπελογιάννη σε μήνυμά του που διαβάστηκε μεταξύ άλλων στην εκδήλωση αναφέρει: «Από την άλλη, η κοντόφθαλμη Αριστερά της εποχής ήταν εξ ορισμού καχύποπτη απέναντι σε όποιον τολμούσε να σκέπτεται. Η τύχη ενός αγωνιστή με αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν προδιαγεγραμμένη».

Μόνο που αυτή «η κοντόφθαλμη αριστερά», ηγετικό στέλεχος και καθοδηγητής της οποίας διετέλεσε ο Μπελογιάννης, δεν ήταν απλά «εξ ορισμού καχύποπτη απέναντι σε όποιον τολμούσε να σκέπτεται». Το ΚΚΕ και το σύνολο των ηγετικών του στελεχών δεν ευθύνονται με δήθεν λάθη, με δήθεν λανθασμένες εκτιμήσεις της συγκυρίας, ή για να ανυπαρξία τόλμης και αποφασιστικότητας.

Το ΚΚΕ είναι το κόμμα που θεωρούσε και θεωρεί τιμή του και μέρος της «ένδοξης» ιστορίας του το ότι κατόρθωσε να εξορίσει χιλιάδες ή δεκάδες χιλιάδες μέλη του, να συγκροτήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους «δικούς» του. όπως εκείνα στην Αλβανία ή την Γιουγκοσλαβία, ή τόπους «εκκαθάρισης», (όπως στο περιβόητο «νησάκι» του Δούναβη), των κατασυκοφαντημένων ως «πρακτόρων» και «εχθρών του λαού», των διαφωνούντων, όλων εκείνων που απλά δεν συμφωνούσαν με το κόμμα, ή εξέφραζαν απλά αντιρρήσεις για την «αλάθητη» γραμμή.

Παραθέτουμε στην μνήμη όλων αυτών ένα μικρό απόσπασμα από τις «σκληρές» αναμνήσεις του Ν. Τσιρώνη στελέχους της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης, από την παραμονή του στο Μπουλκές της Γιουγκοσλαβίας, όπου χωρίς την θέλησή του είχε μεταφερθεί, έως ότου το κόμμα αποφάσισε να επιστρέψει, όπως και χιλιάδες άλλα μέλη για να πολεμήσουν στις γραμμές του ΔΣΕ (Από την Βάρκιζα στο Μπουλκές, Διαδρομές ζωής και θανάτου).

«Δεν ξέρω αν ήταν το αίσθημα του «ραγιαδισμού», που κατάφεραν να μας μεταδώσουν μπολιάζοντας το με αυτό του καθήκοντος που μας μπέρδευε και μας έκανε να βλέπουμε το κάθε τι όπως μας το παρουσίαζαν. Το σίγουρο ήταν πως αυτό έκανε η πλειοψηφία των αγωνιστών του Μπουλκές. Έκανε κριτική στα μουλωχτά, στα φανερά συμφωνούσε με το κομματικό γραφείο. Και όταν ακόμα κυκλοφορούσε με τον γνωστό τρόπο (μυστικά) η πληροφορία για τον πνιγμό συντρόφου μας στον Δούναβη ή την εξαφάνιση άλλων που το έσκασαν σε άλλο κράτος η αντίδραση ήταν από αδύναμη έως ανύπαρκτη. Πολλοί «αγανακτούσαν» σε στενό κύκλο γνωστών συντρόφων και μετά ξεχνούσαν… ίσως γιατί δεν θέλανε να πιστέψουν πως μπορούσαν να συμβούν στην κοινότητά μας τέτοιες αθλιότητες. Το «νησί» ήταν η φυσική συνέχεια των μέτρων, που αργότερα χαρακτηρίστηκαν σαν τα μελανά σημεία, που σφράγισαν ανεξίτηλα την κομματική οργάνωση του Μπουλκές. Και όχι μόνο αλλά και αυτής της ίδιας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που σίγουρα γνώριζε όσα συνέβαιναν στο Μπουλκές και δεν έκανε καμιά προσπάθεια να διορθώσει όποια λάθη διέπραξαν τα στελέχη που η ίδια Κεντρ. Επιτροπή ανάθεσε να ηγηθούν της οργάνωσής μας. Δεν ήταν όμως και λίγοι που πίστευαν πως τα ανώτερα στελέχη της ΚΕ Ιωαννίδης-Ρούσσος, που καθοδηγούσαν από το Βελιγράδι και την οργάνωση μας, ήταν αυτοί που αποφάσιζαν όχι μόνο αν έπρεπε να παρθούν μέτρα, αλλά και ποια μέτρα θα παρθούν. Όσοι γνωρίζουν πως λειτουργεί αυτό το κόμμα δεν πιστεύουν πως η απόφαση να φτιάξουμε ένα κάτεργο χειρότερο και από αυτά των φασιστικών κρατών, όπου θα στέλνονται σύντροφοί μας για «σωφρονισμό», πάρθηκε στο Μπουλκές. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν απόφαση του σ. Μιχάλη (Πεχτακτσίδη) γραμματέα της κομ. Οργάνωσης στο Μπουλκές. Αυτό ήταν σίγουρο γιατί αλίμονο στον σ. Μιχάλη και σε κάθε Μιχάλη των κομματικών οργανώσεων αν αποφάσιζαν για σοβαρά προβλήματα χωρίς την έγκριση των «παραπάνω», τους έτρωγε στο σκοτάδι.

Βέβαια τον δικό μας Μιχάλη τον έφαγε το σκοτάδι μετά από δυο χρόνια (1948) όχι βέβαια γιατί έπαιρνε μόνος του αποφάσεις αλλά γιατί κάποιος έπρεπε να πληρώσει. Τον εκτέλεσε στο Μπουλκές και τον πέταξε σε ένα πηγάδι ο Ηπειρώτης αγωνιστής Σεραφείμ, ύστερα από εντολή του Ζαχαριάδη, όπως διαδόθηκε. Και το πιθανότερο ήταν η διαταγή να δόθηκε από τον αρχηγό γιατί ο δεύτερος στην ιεραρχία Ιωαννίδης συνδέονταν συγγενικά με τον Μιχάλη –ήταν ανεψιός της γυναίκας του– και θα ’ταν λίγο δύσκολο να δώσει τέτοια εντολή.

Δυστυχώς αυτό γίνεται σχεδόν πάντα όταν κάτι δεν πάει καλά και δημιουργείται μια κατάσταση επικίνδυνη για το κύρος, τη θέση στην ιεραρχία, ακόμα και την ζωή όσων κατά κάποιον τρόπο ευθύνονται. Βέβαια, το «μάρμαρο» πληρώνουν πάντα οι «κάτω» οι εκτελεστές. Όσοι σχεδιάζουν, αποφασίζουν και διατάζουν και αυτοί είναι τα ανώτερα στελέχη, πολύ σπάνια καλούνται να δώσουν λόγο. Είναι δύσκολο για κάποιον να καταλάβει μια τέτοια λογική, να μένουν έξω από κάθε κριτική και τιμωρία τις περισσότερες φορές οι πραγματικοί υπεύθυνοι των σφαλερών αποφάσεων. Δυστυχώς όμως αυτό γίνεται, ίσως γιατί θέλουν να πιστεύουν ότι λάθη κάνουν μόνο τα μεσαία και κατώτερα στελέχη μια και… δεν διαθέτουν ούτε «το μυαλό ούτε την πείρα της κορυφής». Λυπούμαι που το γράφω, πως αυτή είναι η ΛΟΓΙΚΗ της κορυφής, της κάθε κορυφής να θέλει τους δικούς της ανθρώπους «απυρόβλητους». Χωρίς να το θέλω στο μυαλό μου «ήρθε» ό όρος της συμφωνίας της Βάρκιζας (1945), που έδινε άφεση αμαρτιών στους ΗΘΙΚΟΥΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΥΣ. Ο πιο ατιμωτικός όρος της άθλιας συμφωνίας που έστειλε εκατοντάδες αγωνιστές στην πλειοψηφία τους νέους, στις φυλακές και τα εκτελεστικά αποσπάσματα με την κατηγορία του ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΥΤΟΥΡΓΟΥ που τόσο εύκολα χάλκευε ο εχθρός, και άφηνε έξω από τον χορό των διώξεων και του θανάτου τα ανώτερα στελέχη που από τον ρόλο τους δεν μπορούσαν να ήταν ΦΥΣΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ. Βέβαια ο αντίπαλος λίγο αργότερα και αφού πέτυχε τον σκοπό του, που ήταν ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ αγνόησε όχι μόνο τον όρο αυτόν, αλλά και ολόκληρη την συμφωνία, με συνέπεια να οδηγηθούν στις φυλακές και τα αποσπάσματα και αρκετοί ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ. Αυτό όμως δεν μειώνει την ευθύνη των εμπνευστών αυτού του κατάπτυστου όρου».

Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά το 1947, ο ίδιος ο Νίκος Μπελογιάννης γράφει κλείνοντας το βιογραφικό του το οποίο συνέταξε λίγο μετά την άφιξή του στην έδρα του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ:

«Στο Γ.Α. τοποθετήθηκα πρώτα στο ΙΙο Γραφείο, ύστερα υποδιοικητής στη σχολή αξιωματικών, σήμερα δουλεύω στην διαφώτιση. Δεν έχω κανένα λόγο να μην είμαι ικανοποιημένος από τη δουλειά που έχω τοποθετηθεί. Δεν είμαι όμως ικανοποιημένος από την απόδοση ή την ποιότητα της δουλειάς μου, που ακόμα δεν μπόρεσα να την πλησιάσω στο ύψος, που απαιτούν οι σημερινές περιστάσεις».

Τα επιπλέον σχόλια θεωρούμε ότι περιττεύουν…

Συσπείρωση Αναρχικών

ΠΗΓΗ

Κοινοποίηση άρθρου: