https://ikariologos.gr/oroi-xrisis/
Γιώργος Κοκκινάρης: "Ποιο το νόημα ενός αντισυμβατικού έργου μουσικής σε μία απάνθρωπη κοινωνία ;"

Γιώργος Κοκκινάρης: ”Ποιο το νόημα ενός αντισυμβατικού έργου μουσικής σε μία απάνθρωπη κοινωνία ;”

Ο Γιώργος Κοκκινάρης ασχολείται με την σκήνη του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού στην Ελλάδα. Κοντραμπασίστας, performer και συνθέτης ο ίδιος πάνω στην σκηνή απελευθερώνει χρησιμοποιώντας κάθε μέσο που διαθέτει όλα εκείνα που τον ταλανίζουν σαν προσωπικότητα εμπνεύοντας και εμάς να πράξουμε το ίδιο.

Γιώργος Κοκκινάρης είναι κοντραμπασίστας – performer – αυτοσχεδιαστής και συνθέτης. H σκηνή του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμα στα πρώτα της βήματα. Το λιγοστό φανατικό κοινό ορκίζεται πως σαν μουσική σκηνή κρύβει μια απελευθερωτική δύναμη μέσα της η οποία κινεί την περιέργεια στον ακροατή.

Ο Γιώργος Κοκκινάρης προσεγγίζει την μουσική και τη ζωή με ένα δικό του τροπο. Ξεφεύγει απο την πραγματικότητα και κινείται σε ένα άλλο επίπεδο μέσα σε αυτή. Τηρεί μια σαρκαστική στάση απέναντι στα πράγματα, προσπαθώντας να εκφράσει την ασφισβήτηση του ενάντια σε ένα κόσμο αδιάφορο και σκληρό απέναντι στις ανθρώπινες ανάγκες, παρά τον πλούσιο πνευματικό πολιτισμό που υπάρχει γύρω μας. Επιστρατεύει τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό ώστε να δώσει μια νέα προσέγγιση τόσο στην μουσική σαν τέχνη, όσο και στο τρόπο που εμείς, κομμάτι αυτού του τόσο αδρανούς κόσμου, προσεγγίζουμε την ζωή γύρω μας . Πειραματίζεται με τα παραδοσιακά όργανα, κινούμενος απο την επιθυμία να περιγράψει με έναν ανορθόδοξο τρόπο αυτόν τον διχασμό τον οποίο βιώνουμε, ανάμεσα στην ομορφιά των τεχνών που το ίδιο ανθρώπινο γένος δημιούργησε και στην άθλια ζωή στην οποία διαβιώνει στο σήμερα. «Αν δεν προσέξεις πως θα χειριστείς αυτό το είδος της μουσικής είναι εύκολο να ξεφύγεις και να γελοιοποιηθείς εξευτελίζοντας το σημαντικό μήνυμα που θες να περάσεις στο θεατή εκείνη την στιγμή…».

Λένε πως για να παίξεις ή να τραγουδήσεις ”άτεχνα” πάνω σε μια σκηνή πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά την τέχνη την οποία θες να παρουσιάσεις στο κοινό. Αυτό προσπαθεί να πετύχει ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός, εξαιρετικοί μουσικοί παίζουν με τρόπο ”λοξό” αντιδρώντας στην ορθολογικότητα του πλήθους που μας έχει φέρει σε αυτό το αταβιστικό και άγριο τρόπο ζωής καταρρίπτοντας κάθε αξία. Σαν η ”τρέλα” πάνω στην σκηνή να κοροϊδεύει τον καθωσπρεπισμό και ταυτόχρονα να προσπαθεί να μας ξυπνήσει απο έναν λήθαργο, να μας βάλει να σκεφτούμε πόσο ”παράλογα” πρέπει να λειτουργήσουμε σαν άνθρωποι και σαν πολίτες για να απελευθερωθούμε απο τις όποιες συμβατικότητες μας περιορίζουν και μας καταστέλλουν σαν πνευματικές οντότητες.

Ομολογώ πως δεν γνώριζα, την αυτοσχεδιαστική πειραματική μουσική. Και να είχε πέσει στο μάτι μου ή να είχα ακούσει κάποια στιγμή δεν έδωσα σημασία. Ξαφνιάστηκα όταν είδα για πρώτη φορά τον Γιώργο Κοκκινάρη να παίζει με το σχήμα που διατηρεί με το Γιώργο Μιζήθρα τους ”ΚΟΗΜΑ”. Δεν έμοιαζε με τίποτα από όσα είχα δει ή είχα ακούσει ως τότε… Παραδόξως μ’ άρεσε σαν εμπειρία και απο τότε συχνά προσπαθώ να παρακολουθώ τι συμβαίνει μέσα σε αυτή.

Κυκλοφόρησες το πρώτο σου δίσκο με τίτλο ”Touch” μπορείς να μας μιλήσεις για αυτή την πρώτη σου δισκογραφική απόπειρα;

Ο δίσκος αποτελείται από 8 κομμάτια βασισμένα στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό για σόλο κοντραμπάσο. Μπήκα στο στούντιο χωρίς να έχω προηγουμένως υλικό, οποιουδήποτε είδους παρτιτούρα, οδηγό ή σημειώσεις. Προσπάθησα να παίξω την μουσική που “άκουγα” στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή. Ηχογραφήθηκε σε 2 τρίωρα και τελικά προέκυψαν 25 κομμάτια από τα οποία επιλέχθηκαν τα οκτώ καλύτερα. Τα οκτώ αυτά μέρη τα έδωσα σε οκτώ δικά μου πρόσωπα αγαπημένα και τους ζήτησα να γράψουν σκέψεις ή να μου στείλουν φωτογραφίες, ποιήματα τους κ.α. που συνδύασαν αισθαντικά με το άκουσμα κάθε κομματιού.

https://www.youtube.com/watch?v=5gABRfh0muA#action=share

Αυτό για ποιο λόγο έγινε; Ήθελες να έχεις κάποιο feedback ή υπήρχε κάποιου είδους προσωπικής ανασφάλειας από πίσω;

Ήθελα να γνωρίζω πώς οι δικοί μου άνθρωποι αντιλαμβάνονται την μουσική μου, αν μπορεί να αγγίξει κάτι από “το μέσα” τους. Για μένα ήταν εξαιρετικά σημαντικό, αφού τα άτομα με επηρεάζουν και στο έργο και στην ζωή μου. Το concept του δίσκου “Touch” = επαφή, ήταν ευκαιρία να ακουμπήσω τους ανθρώπους γύρω μου και να επαναπροσδιορίσω την αντίληψή μου.

Αν αντιλαμβάνομαι σωστά, επιχείρησες μια αλληλεπίδραση ώστε ο τίτλος του δίσκου να αποκτήσει πραγματική διάσταση..

Ακριβώς και για αυτό, σε αυτή την κατεύθυνση, όλο το artwork του δίσκου είναι χειροποίητο. 200 εξώφυλλα κατασκευάστηκαν στο χέρι. Όταν κάποιος αγοράζει τον δίσκο, μου δίνει την ευκαιρία να τον γνωρίσω και να με γνωρίσει. Αυτή την αξία δεν νομίζω ότι την καταγράφουν οι ψηφιακές εκτυπώσεις, παρά μόνο τα χειροποίητα, με την ευρύτερη έννοια.

Υπάρχει η ανάγκη αυτή η μουσική να ξεπεράσει τους λιγοστούς γνώστες και να εξαπλωθεί στο ευρύ κοινό;

Η ελεύθερη αυτοσχεδιαστική σκηνή δεν κινείται με τα γνωστά “εργαλεία” της μουσικής ευρείας κυκλοφορίας. Από την άλλη όμως δεν αποκλείεται και η δουλειά σου αργά και σταθερά να γίνει ευρέως γνωστή. Για μένα, ουσιαστικός στόχος είναι να συγκεντρωθεί η “κρίσιμη μάζα” που αγαπά τις τέχνες και από αυτό να δημιουργηθεί το κοινό/σκηνή που να έχει ανάγκη νέας καλλιτεχνικής έκφρασης.

Αυτή την αγωνία προσπαθώ να εκφράσω μέσω του δίσκου. Σήμερα, στην εποχή της μαζικής κατανάλωσης τέχνης και κρίσης ποιο το νόημα της (μουσικής) δημιουργίας… Υπάρχουν άνθρωποι και κοινό που ακόμα ψάχνουν την ποιότητα, την καινοτομία, την πειραματική τέχνη και την αμφισβήτηση;

Υπήρξε κάποιο συναισθηματικό γεγονός το οποίο σε κλόνισε απέναντι στο πόσο γρήγορα εναλλάσσονται οι προσωπικές μας στιγμές ή ήταν κάποια κοινωνική ανάγκη, μίλησες για κρίση πριν…

Βρισκόμουν σε ένα σταθμό τρένου όταν ένας άνθρωπος αυτοκτόνησε πέφτοντας στις γραμμές. Έγινε η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα και έβλεπα τις αντιδράσεις του κόσμου. Εκνευρισμός μέχρι και χλευασμός του νεκρού. Τότε σκέφτηκα ποιο είναι το νόημα να κάνεις τέχνη για αυτή την κοινωνία; Εγώ τι έχω να προσφέρω; Ποιο το νόημα ενός αντισυμβατικού έργου μουσικής σε μία απάνθρωπη κοινωνία;

Ταυτόχρονα, είναι σύνηθες ο κόσμος να συμπεριφέρεται “πολιτισμένα” σε άλλους νεκρούς. Στους “μεγάλους και καταξιωμένους” καλλιτέχνες ο κόσμος υποκριτικά στενοχωριέται και πέφτει σε πένθος. Χωρίς να γνωρίζει κανένας το γιατί και πως, στήνονται μνημόσυνα υποκρισίας όπου από πίσω ελλοχεύει το κέρδος και η εμπορική αξιοποίηση του θανάτου.

Αυτή η αντίθεση και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής με έκανε να βγάλω τον δίσκο αυτό, αναζητώντας την επαφή με ανθρώπους που ψάχνουν την ανθρωπιά γύρω του.

Νομίζω πως υπάρχει ρομαντισμός στον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα που δύσκολα μπορεί να βρει ανταπόκριση στην σημερινή εποχή. Ποια είναι η γνώμη σου για την σημερινή ελληνική κοινωνία και την σχέση που μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης μαζί της;

Από τις συναυλίες και παραστάσεις που δίνω, βλέπω πως ο κόσμος ανταποκρίνεται θετικά. Εμφανίζονται μικρά δυναμικά ανθρώπων που ψάχνουν όχι απλώς τεχνικά δουλεμένα θεάματα, αλλά παραστάσεις που συγκινούν και σοκάρουν, φέρνοντας μία νέα οπτική για την πραγματικότητα.

Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που ψάχνει καλλιτεχνικά να βρει κάτι καινούργιο και “παράξενο”. Αναζητεί εναλλακτικές παραστάσεις με ειλικρίνεια. Υπάρχει κίνηση και ενδιαφέρον για νέα πράγματα, αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει μία αισθητική οξυμένου κοινού. Καλλιτέχνες και κοινό πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε, αν όχι σε χαμηλό, σε μέτριο επίπεδο και να παλέψουμε για την διαμόρφωση ενός υψηλότερου.

Ας μιλήσουμε σχετικά με το τι είναι η ελεύθερη αυτοσχεδιαστική πειραματική μουσική. Τι χρειάζεται ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει τι είναι αυτό το είδος με περισσότερα στοιχεία;

Βασικό χαρακτηριστικό είναι η στιγμιαία σύνθεση και ο αυτοσχεδιασμός. Σε αντίθεση με γνωστότερα είδη αυτοσχεδιαστικής μουσικής, όπως jazz, baroque, παραδοσιακή μουσική, ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός (free improv) δεν έχει ιδιωματικό χαρακτήρα. Δεν βασίζεται στην αναπαραγωγή και διατήρηση υπάρχουσας μουσικής φόρμας, αλλά στην στιγμιαία μουσική δημιουργία βασισμένη στην προσωπικότητα του κάθε μουσικού.

Για να κατανοήσει κάποιος τι είναι η ελεύθερα αυτοσχεδιαζόμενη μουσική πρέπει να αναζητήσει τα τρία βασικά στοιχεία της: Την αφροαμερικάνικη σκηνή (jazz, free jazz), την έντεχνη λόγια μουσική με κέντρο κυρίως την Ευρώπη και τις ΗΠΑ (Cage, Feldman, Xenakis, κ.α.) και την καλλιτεχνική τάση για συνύπαρξη μουσικής με άλλες τέχνες (θέατρο, χορός, εικαστικά, κ.α.)

Οι περισσότεροι μουσικοί του είδους προερχόμαστε από την τζαζ ή την κλασική μουσική. Ο ίδιος μελετώ κλασική μουσική έχοντας περάσει από πολλά είδη μουσικής. Η μουσική αυτή έχεις απαιτήσεις και δυσκολίες ίδιες με άλλα είδη μουσικής. Βασίζεται πολύ στην ψυχολογία και στην προσωπικότητα του μουσικού παρά στην τεχνική κατάρτιση.

Ωστόσο ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι κάτι το οποίο συναντάμε μόνο στην σύγχρονη μουσική. Υπήρχε πάντα ακόμα και στους κορυφαίους κλασικούς…

Φυσικά, η baroque μουσική είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα αυτοσχεδιασμού. Ο Μπαχ ήταν μεγάλος αυτοσχεδιαστής και με προσεχτική ανάγνωση των έργων του (partitas, suites) βλέπεις την πολυσύνθετη διάθεση. Εκτιμώ πως ο Μπαχ, αν είχε την δυνατότητα ηχογράφησης, θα έγραφε λιγότερες συνθέσεις (σε μορφή παρτιτούρας) και θα κατέγραφε στο χαρτί μόνο τα μεγάλα έργα για μεγάλα σύνολα.

Δύο μουσικοί βρίσκονται για πρώτη φορά και παίζουν χωρίς να έχουν συνεννοηθεί. Αυτό κρύβει το μη-αναμενόμενο, την έκπληξη, το ρίσκο; Υπάρχει “αρμονία” σε ένα τέτοιο άκουσμα;

Για κάποιον μη μυημένο στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό μια παράσταση μας μπορεί να του φανεί κάπως περίεργη. Κάτι τύποι που “κοπανάνε” μουσικά όργανα και μια μουσική ασυγχρόνιστη, γεμάτη διαφωνίες.

Είναι σχετικό τι εννοεί ο καθένας με την λέξη και τον όρο αρμονία. Αυτό που συμβαίνει πάνω στην σκηνή είναι μια στιγμιαία προσπάθεια μουσικής σύνθεσης. Προσωπικά όταν βρίσκομαι με άλλους μουσικούς ή χορευτές προσπαθώ να έχω συνεχή επαφή με το τι συμβαίνει γύρω μου. Ο καθένας λέει ότι έχει να πει έχοντας πλήρως συνείδηση του τι συμβαίνει στο περιβάλλον του. Τότε δημιουργείται ΑΡΜΟΝΙΑ. Είναι η ίδια αρμονία που επιδιώκουμε στην συνύπαρξη μας, στις διαπροσωπικές σχέσεις. Με αυτό τον τρόπο δεν υπάρχει σωστή ή λάθος νότα. Μπορείς να παίξεις ότι τα αυτιά σου σε διατάζουν. Το ερώτημα είναι υπάρχει επικοινωνία με τον άλλο βασισμένη στον αλληλοσεβασμό. Αρετές που απαιτούνται και στα υπόλοιπα είδη μουσικής.

Βέβαια γειτνιάζει αυτό το είδος λίγο με το “κακό παίξιμό” ή με το γκροτέσκο…

Πάντα υπάρχει αυτό το ρίσκο. Για να είμαστε καινοτόμοι και για να παίζουμε μη “αναμασημένες” ιδέες φέρνουμε τους εαυτούς μας στα άκρα παίζοντας τα όργανα περίεργα, ανάποδα κ.λπ. Κατ’ εμέ έτσι σπάει το κενό μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού και να προκαλείς τον θεατή να πάρει στάση απέναντι σου. Όχι μόνο “απόλαυση”.

Άκουσα το καλύτερο σχόλιο μετά από μία παράσταση μου: «Ξέρεις, ήθελα να σηκωθώ από την καρέκλα και να κάνω κάτι -το οτιδήποτε.» Αυτό μου δείχνει ότι όλοι καταλαβαίνουν και σέβονται το γεγονός πως πάνω στην σκηνή καταθέτουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, έστω και αν δεν είναι πλήρως κατανοητό. Υπάρχει ένας σεβασμός, γιατί όλοι βλέπουν τον κόπο και την αγωνία να φτάσουμε την υψηλή τέχνη.

Τί χρειάζεται ένας καλλιτέχνης ώστε να είναι “καλός” σε αυτό το είδος;

Δεν υπάρχει καλός και κακός. Το θέμα είναι πόσα χρόνια μπορείς να συνεχίζεις να το κάνεις αυτό παρ’ όλες τις δυσκολίες.

Νομίζω γενικά ότι κάποιος πρέπει να αγαπά την μουσική αυτή και την ζωή που την συνοδεύει πραγματικά, να έχει γνώση και ακούσματα από πολλά είδη μουσικής και να τα έχεις βρει με τον εαυτό του. Να μην προσπαθεί να φτάσει κάποιο “είδωλο” αλλά να τα γκρεμίζει. Το τελευταίο είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι. Χωρίς αυτήν την τελευταία υπέρβαση δεν θα μπορέσει κανείς να παίξει πέρα από συμβατότητες.

Πέρα από την δουλειά με τον εαυτό σου, το είδος αυτό απαιτεί να γνωρίσεις καλύτερα και τον συνάδελφο που παίζει μαζί σου. Πρέπει να τον εμπιστεύεσαι καλλιτεχνικά και να μοιράζεσαι τις ίδιες ανησυχίες. Παίζοντας σόλο γίνεσαι καλός. Παίζοντας με καλούς συνεργάτες γίνεσαι καλύτερος.

 

Συνεργάζεσαι και ο ίδιος με χορευτές και ηθοποιούς. Πες μας για αυτές τις συνεργασίες.

Τους τελευταίους μήνες συνεργάζομαι πολύ συχνά με χορευτές. Ο αυτοσχεδιασμός στον χορό είναι οργανικό στοιχείο. Φανταστείτε στις Ακαδημίες διδάσκεται. Παρ όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί βγάζοντας παραστάσεις υψηλού επιπέδου, αντίστοιχων των χορογραφιών που προετοιμάζονται.

Στην Ελλάδα ο αυτοσχεδιασμός είναι περισσότερο διαδεδομένος στον χορό από ό,τι στην μουσική. Και για αυτό τον λόγο μαθαίνω πάρα πολλά μέσα από το πως δουλεύουν οι χορευτές. Για μένα δεν έχει διαφορά το πως συνεργάζεσαι με έναν χορευτή απ’ ό,τι με έναν μουσικό. Στις τελευταίες μου performance η κίνηση καταλαμβάνει πολύ μεγάλη σημασία και ρόλο.

Τους τελευταίους μήνες έχω μόνιμη συνεργασία με την Χρύσα Καλλιάφα, Εριφύλη Δαφέρμου (χορό) με τον φίλο και συνεργάτη για πολλά χρόνια Γιώργος Μαλεφάκη (βιόλα). Σποραδικά συμπράττω με τον Κωνσταντίνο Μίχο, που με έχει επηρεάσει πολύ μέσω της ιστορία που φέρει ο ίδιος του Contact Improvisaton (Steve Paxton, Lisa Nelson). Τον τελευταίο μήνα γνώρισα τον Jurij Konjar, έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη και χορευτή υψηλού γούστου και αισθητικής. Στο μέλλον προγραμματίζονται εμφανίσεις και σεμινάρια με κέντρο τον χορό και την μουσική. Στις 30 & 31 Μαρτίου διοργανώνεται στο Συνεργατικό Στούντιο “Λάθος κίνηση” μία διήμερη συνάντηση χορευτών, ηθοποιών, μουσικών κά για το τι εννοεί ο καθένας όταν μιλάμε για “αυτοσχεδιασμό”. Είναι μία ευκαρία να γνωριστούμε να ανταλλάξουμε πρακτικές και προσεγγίσεις.

Συνεργάζεσαι και με τον Γιώργο Μιζήθρα σε ένα σχήμα με το όνομα “ΚΟΗΜΑ”, με το οποίο θα σας δούμε αύριο σε μια performance. (σ.σ εδώ η κριτική για τη βραδιά). Ποιες άλλες συνεργασίες διατηρείς αυτό τον καιρό;

Ο Γιώργος Μιζήθρας είναι συνθέτης και performer και ασχολείται με την πειραματική ηλεκτρονική μουσική. Παίζει μουσική μέσω κασέτας ή βινυλίου, ευρεθέν υλικό και ηχογραφήσεις απλών καθημερινών ήχων από το φυσικό ως το αστικό-βιομηχανικό τοπίο. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν αρμονικό συνδυασμό ηλεκτρονικής μουσικής και φυσικού ήχου του ακουστικού οργάνου. Επόμενη συναυλία μας Κυριακή 3 Μαρτίου 20:00 στον χώρο Ngallery σε συνδυασμό με Exᴘᴇʀɪᴍᴇɴᴛᴀʟ Tᴜʀɴᴛᴀʙʟɪsᴍ Wᴏʀᴋsʜᴏᴘ από τον ΜΙΖΙ.

Θα κυκλοφορήσει ένας ακόμα δίσκος με τον Γιάννη Αράπη και τον Νίκο Κορδέλη, που είναι κιθαρίστες ηλεκτρικής κιθάρας. Οι δύο συνεργάτες παίζουν την ηλεκτρική κιθάρα με συμβατικό τρόπο αλλά και με αρκετά αντισυμβατικά στοιχεία που δημιουργούν ένα έντονο αποτέλεσμα, σαν πανκ μπάντα.

Τέλος διατηρώ από τον Οκτώβριο ένα ντουέτο με τον Γάλλο Τσελίστα Εμμανουέλ Κρεμέρ (Emmanuel Cremer) το Codex Consort. Ο Emmanuel είναι παίχτης με πολύ εμπειρία στο εξωτερικό και έχει παίζει με καλλιτέχνες που αγαπώ και θαυμάζω. Ετοιμάζουμε τον δίσκο μας καθώς και διάφορα εργαστήρια αυτοσχεδιασμού για παιδιά και ενήλικες. Χαίρομαι που παίζω με έναν έμπειρο παίκτη και πολύ καλό φίλο. Ο ίδιος έχει την εταιρεία παραγωγών Alambik.fr η οποία πια διανέμει ηλεκτρονικά τον δίσκο μου.

Είναι τόσο εύκολο να κυκλοφορήσει κάποιος δίσκος σε αυτό το είδος μουσικής; Μέχρι στιγμής έχω ακούσει για 2-3 δίσκους ήδη;

Ναι, γιατί είναι ανεξάρτητης παραγωγής. Δεν περιμένουμε από εταιρίες να μας στηρίξουν. Τα μοιράζουμε χέρι -χέρι και στις συναυλίες μας. Το κόστος είναι μεγάλο βέβαια. Δεν έχουμε βοήθεια ούτε από ιδιώτη, ούτε από κράτος, ούτε από ιδρύματα. Εκεί είναι το δύσκολο κομμάτι.

Ευτυχώς υπάρχουν μικροί αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι όπως οι Χίμαιρες/Chimeres.space, το συνεργατικό στούντιο “Λάθος Κίνηση” και το “Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων” στην Κυψέλη, το Boiler, το Booze Cooperative κ.α.. Συνεχώς εμφανίζονται χώροι νέοι απλά εκτιμώ ότι η σκηνή και οι μουσικοί της πρέπει να οργανωθούν ώστε να μένει το επίπεδο υψηλά και οι μουσικοί να έχουν τις αντίστοιχες απολαβές.

Το λες και λίγο με πίκρα όπως “αν είχαμε βοήθεια θα ήταν καλύτερα”

Το λέω με πλήρη συνείδηση. Έρχονται ξένοι καλλιτέχνες και πραγματικά εκπλήσσονται που υπάρχει τέτοια ποιότητα και κινητικότητα σε αυτό το είδος στην ελληνική σκηνή.

Αυτό το είδος της μουσικής δεν μπορεί ούτε να φιλοξενείται συνέχεια σε μεγάλους χώρους, όπως τα ιδρύματα που αναφέραμε. Πρέπει να υπάρχουν μικροί χώροι που να μπορούν οι μουσικοί να παίζουν τακτικά ώστε να εκπαιδεύονται οι ίδιοι και το κοινό.

Πέρα από τα μαγαζιά, σημαντικό είναι η μουσική και ο ελεύθερο αυτοσχεδιασμός να μπει σε χώρους που μπορεί να προσφέρει κοινωνικά. Στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στους καταυλισμούς των προσφύγων, σε γηροκομεία είναι αναγκαίο να μπει ο αυτοσχεδιασμός και με συναυλίες, αλλά και με σεμινάρια για το κόσμο. Απο προσωπική μου εμπειρία γνωρίζω πως μέσω του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, δουλεύονται αρκετά θέματα προσωπικότητας ενώ πιστεύω ότι προσφέρει χαλάρωση και στιγμές ανάπαυλας στους χώρος όπου επικρατεί ένταση και άγχος από τους λειτουργούς (γιατροί, κοινωνική λειτουργοί). Κάπως έτσι φαντάζομαι να επαναπροσδιορίζεται η ανθρώπινη επαφή.

Μ΄ αρέσει που κλείνουμε κυκλικά, όπως ξεκινήσαμε, με την λέξη επαφή και ελπίζω πραγματικά να συμβεί και να σου δοθεί η ευκαιρία να παίξεις σε όλα αυτά τα μέρη. Σε ευχαριστούμε για την παραχώρηση της συνέντευξης.

Περισσότερες πληροφορίες για τον Γιώργο Κοκκινάρη και

την σκήνη του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού στους παρακάτω

συνδέσμους:

www.kokkinaris.com

https://kokkinaris.bandcamp.com

ΠΗΓΗ:http://www.katiousa.gr 

Κοινοποίηση άρθρου: