Φίλος, μας έστειλε το παρακάτω κείμενο, ο άγνωστος συγγραφέας του οποίου θεωρεί πως, για τους λόγους που περιγράφει, η Ελλάδα χρειάζεται τη χρεοκοπία – σαν ένα πικρό φάρμακο που πρέπει να πιεί, για να ανακτήσει τον πραγματικό της Εαυτό.
Κατά το συγγραφέα λοιπόν, η Ελλάδα πρέπει υποχρεωτικά να χρεοκοπήσει – αφού μόνο πτωχεύοντας θα μπορέσει να διορθώσει τα απίστευτα λάθη και τις παραλείψεις της, τα οποία την οδήγησαν στη «φυλετική και κοινωνική της παρακμή». Το κείμενο, το οποίο διαμορφώσαμε ελαφρά και θα σχολιάσουμε ίσως σε επόμενο άρθρο μας, έχει ως εξής:
Η παρακμή
Θα αποφύγω αυτή την φορά να ασχοληθώ με τις πολιτικές επιλογές των Πολιτών αυτής της χώρας, για τις εμμονές τους σε διεφθαρμένα κόμματα και κλίκες – επειδή, την περίπτωση αυτή, οφείλει να την ερευνήσει η ψυχιατρική επιστήμη, την οποία δεν κατέχω. Αυτή είναι η μια πλευρά της κρίσης.
Υπάρχει όμως και η δεύτερη πλευρά, η οποία περιγράφεται από τις συμπεριφορές, από την διαμόρφωση της καθημερινότητας, από το «μιμητισμό» της μάζας, από την αρρωστημένη αισθητική και τις «παρακμιακές αξίες» που υπηρετεί.
Φυσικά δεν έχω την πρόθεση να προβώ στην «αποπολιτικοποίηση» των παραπάνω – επειδή όλα είναι πολιτική, με την ευρεία έννοια της λέξης. Εν τούτοις, σε διάφορες πτυχές της ζωής μας, έτσι όπως αυτή διαπιστώνεται μέσα από την ελληνική πραγματικότητα, αντιλαμβάνεται κανείς πως είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, τα οποία μας οδηγούν όλο και πιο βαθιά, μέσα στον βούρκο. Για παράδειγμα τα παρακάτω:
Συμπεριφορά κατά την οδήγηση
Οι περισσότεροι Έλληνες οδηγοί, περιμένοντας στα φανάρια, περνούν τη λευκή λωρίδα και δημιουργούν μια δεύτερη «νοητή» – ακριβώς μπροστά, για να έχουν ένα προβάδισμα λίγων δευτερολέπτων. Παρκάρουν επάνω σε πεζοδρόμια και «μπάρες» για αμαξάκια αναπήρων, παρκάρουν σε διπλές γραμμές, σε ήδη στενούς δρόμους χωρίς φώτα συναγερμού (alarm), δεν δίνουν καμία σημασία σε αυτόν που περιμένει υπομονετικά πίσω τους, όταν σταματούν στη μέση του δρόμου για να κάνουν κάτι, αδιαφορούν για τις διαβάσεις πεζών και περιφρονούν τους ίδιους τους πεζούς. Δεν είναι τυχαίο που είμαστε, δυστυχώς, η πρώτη χώρα στην Ευρώπη, όσον αφορά τον αριθμό θυμάτων από τροχαία.
Συμπεριφορά σε δημόσιους χώρους
Ο Έλληνας νομίζει πως τα πάντα του ανήκουν. Καπνίζει σε δημόσιους χώρους θεωρώντας πως οι μη καπνιστές πρέπει να βγουν έξω, πετάει σκουπίδια όπου βρει, σπάνια μαζεύει τα απορρίμματα του σκύλου του και δεν σέβεται τις πάσης φύσεως υποδομές, τις οποίες τόσο ο ίδιος χρησιμοποιεί, όσο και οι φίλοι ή συμπολίτες του. Αδιαφορεί για την τυχόν ασχήμια του χώρου που ζει, συμβάλλοντας στο να γίνει περισσότερο άσχημος – ακριβώς επειδή δεν κάνει απολύτως τίποτα για να τον ομορφύνει, περιμένοντας τα πάντα από το «μισητό» του κράτος.
Οι δημόσιοι χώροι
Η Αθήνα είναι μια τσιμεντούπολη – μια πρωτεύουσα με ελάχιστο πράσινο, με λίγους χώρους άθλησης, με παρατημένα πάρκα, χωρίς επαρκή χώρο για τους πεζούς. Αυτό που χαρακτηρίζει δε τις ελληνικές μεγαλουπόλεις είναι η προχειρότητα και η άτακτη αστικοποίηση. Συνήθως η καθαριότητα λείπει από παντού, ενώ η αποπνικτική μυρωδιά που επικρατεί στο κέντρο της πρωτεύουσας προκαλεί θλίψη.
Κοινωνική συνείδηση
Η Ελλάδα είναι τελευταία στην Ευρώπη των 27, όσον αφορά τον αριθμό των Πολιτών, οι οποίοι συμμετέχουν σε εθελοντικές οργανώσεις – τελευταία επίσης, σχετικά με την εκούσια αιμοδοσία. Ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα θεωρούνται απαραίτητα μεν για το «εγώ», αλλά όχι για το «εσύ». Οι Έλληνες θέλουν να γίνονται σεβαστά τα κεκτημένα και τα δικαιώματα τους απο την κοινωνία τους και τους άλλους λαούς, αλλά δεν συμπεριφέρονται το ίδιο με τις υποχρεώσεις τους – οι οποίες είναι στην ελεύθερη κρίση τους εάν τις σεβαστούν ή όχι.
Πολιτισμικές επιλογές και κουλτούρα
Η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει τίποτα για να υπερηφανεύεται. Ο πολιτισμός της περιορίζεται στα μπουζούκια και την παραλιακή, ενώ η δήθεν εναλλακτική τέχνη, η οποία φιλοξενείται σε «παρακμιακούς» χώρους, δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια – αφού εξαρτάται από τα κρατικά κονδύλια, προσφέροντας άλλοθι για την μηδενική στήριξη σε πραγματικούς καλλιτέχνες, οι οποίοι «πεθαίνουν στην ψάθα». Τέλος, οι Έλληνες ανήκουν σε αυτούς που διαβάζουν λιγότερο ενώ, κατά κάποιον τρόπο, «σνομπάρουν» ή αποφεύγουν οτιδήποτε ξεφεύγει από την «ανατολίτικη» αισθητική τους – επικρίνοντας με φθόνο και μισαλλοδοξία τους πάντες και τα πάντα.
Δικαιολογίες
Η ελληνική κοινωνία δεν μοιάζει καν ως κοινωνία, αλλά ως ένα «πάζλ», όπου ο καθένας απλά ανέχεται το διπλανό του «κομμάτι». Δεν συνυπάρχουμε, δεν αντέχουμε τους διπλανούς μας και συμπεριφερόμαστε εγωιστικά, σαν να μην έχουμε ανάγκη τους άλλους – οπότε δεν τους υπολογίζουμε και δεν τους σεβόμαστε.
Οι δικαιολογίες για αυτή την άθλια κατάσταση μας, περιστρέφονται συνεχώς γύρω από το πόσα χρόνια ήμασταν σκλαβωμένοι στους Τούρκους – ενοχοποιούμε την Κατοχή, τη Χούντα και τους Γερμανούς σήμερα, για τις καταστροφές που περάσαμε και περνάμε γενικά ως λαός.
Δεν έχουμε ευθύνη σαν πολίτες, για τις κομματικές μας επιλογές, επειδή χειραγωγούμαστε, όντας ενήλικοι, από τα «άθλια ΜΜΕ» – ενώ το ευρώ είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για την οικονομική μας κατάρρευση και για την καταστροφή του παραγωγικού μας ιστού.
Ακόμα όμως και μετά απ’ όλα αυτά, μετά από την απίστευτη κρίση που βιώνουμε σήμερα, ενώ έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά και να στήσουμε τα θεμέλια μιας κοινωνίας συνειδητοποιημένων, πολιτισμένων Πολιτών, δεν το προσπαθούμε – δεν φροντίζουμε καν να διορθώσουμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητα μας, για να την κάνουμε λιγότερο επώδυνη.
Βέβαια, δεν βιώσαμε ούτε την Αναγέννηση, ούτε το Διαφωτισμό – οπότε η «ευημερία» μας αποδείχθηκε επίπλαστη και υλιστική. Δεν «παράγαμε» πολιτισμικά προϊόντα σχεδόν ποτέ, αρκούμενοι να αναφερόμαστε σε αυτά που δημιούργησαν οι πρόγονοι μας – αφού η μοναδική μας αγωνία, ο αποκλειστικός μας στόχος ήταν να κερδίσουμε χρήματα. Όλο και περισσότερα χρήματα με κάθε θεμιτό αλλά, κατά προτίμηση, με αθέμιτο τρόπο.
Επιμύθιο
Στην Ελλάδα υστερούμε δυστυχώς σε οργανωμένες μειοψηφίες – οι οποίες θα μπορούσαν να συμπαρασύρουν δημιουργικά όλους τους Έλληνες. Αντίθετα, υπάρχουν πολλές «ομάδες συμφερόντων» – συντεχνίες που ακόμα και σήμερα ενδιαφέρονται μόνο για την προάσπιση των δικών τους συμφερόντων. Η αιτία είναι ο κατακερματισμός της κοινωνίας – όχι απλά η ατομικότητα που κυριαρχεί παντού, εις βάρος της συλλογικότητας.
Στα πλαίσια αυτά, ο πρωταρχικός στόχος μας θα πρέπει να είναι να εξελιχθούμε σε μία πραγματική, σε μία σύγχρονη λειτουργική κοινωνία – δηλαδή, σε ένα σύνολο ανθρώπων με σχέσεις και δίκτυα, αρκετά ανεπτυγμένα ώστε να αλληλοϋποστηρίζονται συνειδητά. Οφείλουμε βέβαια να το πετύχουμε χωρίς να χάσουμε τα θετικά μας χαρακτηριστικά – μεταξύ των οποίων ένα από τα σπουδαιότερα είναι η διατήρηση της οικογένειας, ως θεμέλιο της κοινωνίας μας.
Μέχρι τότε, όσο περιμένουμε τον «από μηχανής Θεό» ή/και τον «εμπνευσμένο ηγέτη», το «διαίρει και βασίλευε» θα κυριαρχεί δυστυχώς στην Ελλάδα – οδηγώντας την σε νέες συμπληγάδες και σε καινούργιες, πολύ πιο οδυνηρές καταστροφές. Ίσως λοιπόν, για να τα καταφέρουμε, να είναι απαραίτητο να πιούμε το πικρό φάρμακο της χρεοκοπίας – αφού διαφορετικά θα διαιωνίζεται η σημερινή μας συλλογική παρακμή.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 09.12.2013