Σοβαρό πρόβλημα λειψυδρίας αντιμετώπιζε η Αθήνα στο τέλος του 19ου αιώνα, εποχή όπου βρήκε ευκαιρία να αναδειχθεί ένας ήρωας-ευεργέτης, ο βροχοποιός Σωτηράκης Καρρόρης, ο οποίος με… βουτιές στον Κηφισό έδινε λύσεις.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο βιβλίο “Ψυρρή, η γειτονιά των ηρώων”, Εκδόσεις Πατάκη, Άρτεμις Σκουμπουρδή:
“Ενώ όλα δείχνουν να κυλούν όμορφα στην Αθήνα του 19ου αιώνα, η οργή του Ποσειδώνα της αρχαιότητας απειλεί πάλι τους Αθηναίους, και ιδιαίτερα την πυκνοκατοικημένη γειτονιά του Ψυρρή.
Οι γραφικότατες βρυσούλες της παλαιάς Αθήνας είχαν στερέψει. Το Αδριάνειο Υδραγωγείο, που χρόνια τώρα τροφοδοτούσε την Αθήνα, είχε υποστεί μεγάλες ζημιές, και το μικρό φράγκικο υδραγωγείο του Κουντίτο της Πλάκας είχε σταματήσει να λειτουργεί. Τα πράγματα χειροτέρεψαν με την παρατεταμένη ανομβρία…Τότε, πάλι, η συνοικία του Ψυρρή διέπρεψε… Γέννημα θρέμμα του Ψυρρή, ο Σωτηράκης Καρρόρης είχε τον τρόπο του να ευεργετεί τους γείτονές του αλλά και όλους τους κατοίκους της πρωτεύουσας κάθε φορά που τα σύννεφα δεν έφερναν βροχή.
Στην ανομβρία του 1838, τη λύση έδωσε ο Σωτηράκης Καρρόρης, που ήταν κάτι μεταξύ…βροχοποιού και θαυματοποιού. Ο Σωτηράκης, αφού προσευχήθηκε, έπεσε μέσα στον Κηφισό με τα ρούχα του και σε λίγο ξέσπασε άγρια νεροποντή!
Το ίδιο και το Μάρτη του 1845, όπως διαβάσαμε στον Εθνικό τύπο: “Ο ευσεβής Σωτηράκης Καρρόρης εθαυματούργησε και φέτος, εις την γενομένην χθες ραγδαίαν βροχήν, ως ο άλλος προφήτης Ηλίας, με την διαφοράν ότι ο μέν Προφήτης εδέετο του Θεού να μη βρέξει και δεν έβρεχε. Ο δε Σωτηράκης πίπτει ενδεδυμένος τα ρούχα του εις τον ποταμόν της Κολοκυνθούς και…βρέχει αμέσως!..”.
Γι’ άλλη μια φορά η περιοχή του Ψυρρή ανέδειξε έναν ήρωα-ευεργέτη του αθηναϊκού λαού. Όμως, κάποτε, ο Σωτηράκης Καρρόρης -καθ’ ότι θνητός- μας άφησε χρόνους και το μείζον πρόβλημα της λειψυδρίας ήρθε πάλι στην επικαιρότητα. Τότε οι επαΐοντες θυμήθηκαν το -άλλοτε σωτήριο για τους Αθηναίους- Αδριάνειο υδραγωγείο, Φρόντισαν να το καθαρίσουν (επί δημαρχιών Κυριακού και Σούτσου) όχι όμως και να το συντηρήσουν… Στη συνέχεια, έγιναν πολλές προσπάθειες ώστε να εξασφαλιστεί ύδρευση για τους διψασμένους ανθρώπους της Αθήνας, χωρίς επιτυχία. Η Αττική παρέμενε πεισματικά “ξηρά πάσα και ούκ εύυδρος”…
Στις αρχές του 20ού αιώνα, επί δημαρχίας Σπύρου Μερκούρη, έγιναν σοβαρότερες εργασίες με ευεργετικά αποτελέσματα. Στήθηκαν παντού βρύσες, συγκεκριμένα απλές μαρμάρινες κρήνες -όλες ίδιες μορφολογικά (με μία τρίαινα και ένα δελφίνι)-, που εξυπηρετούσαν τους Αθηναίους σε κάθε γειτονιά. Αλλά πάλι τα μέτρα δεν επαρκούν, καθώς ο πληθυσμός στην πρωτεύουσα αυξάνεται καθημερινά”.
Παράλληλα, η Βικιπαίδεια αναφέρει ότι μετά τον Μάρτη του 1845, τον επόμενο μήνα, η βροχή δεν ήταν αρκετή και οι περιβολάρηδες ζήτησαν από τον Σωτηράκη να επαναλάβει το κατόρθωμά του. Αυτός τους ζήτησε οπωροκηπευτικά για αμοιβή. Οι περιβολάρηδες αρνήθηκαν κι εκείνος “θύμωσε και εστράφη εις την πόλιν χωρίς να πέσει εις τον ποταμόν”.
Τον Σεπτέμβριο του 1846 ο Καρόρης παρουσιάστηκε να θαυματουργήσει ξανά, “αλλά οι Αθηναίοι άρχισαν να δυσπιστούν γιατί παρουσίαζε τη θαυματουργή του δύναμη μόλις ο καιρός ήταν έτοιμος να βρέξει”. (Τα Αθηναϊκά, τ.4, Ιούλιος 1956, σελ. 15-16).
Με πληροφορίες από τη Βικιπαίδεια και το βιβλίο “Ψυρρή, η γειτονιά των ηρώων”, Άρτεμις Σκουμπουρδή, Εκδόσεις Πατάκη, Οκτώβριος 2003
ΠΗΓΗ:http://www.enikos.gr