https://ikariologos.gr/oroi-xrisis/
Η Μάχη του Όρους Μπλαιρ

Η Μάχη του Όρους Μπλαιρ

Το Φεβρουάριο του 2017, το Fortune έγραψε για μια προτροπή στο Twitter από την κοινωνιολόγο Eve Ewing:
«Αν θα έπρεπε να επιλέξετε έναν ιστορικό αγώνα που πολλοί άνθρωποι δε ξέρουν για αυτόν και θα διδάσκονταν στα σχολεία, ποιος θα ήταν αυτός;»

Μεταξύ των δεκάδων «αφυπνιστικών» απαντήσεων σε αυτό «το crowdsourced πρόγραμμα σπουδών», το Fortune ξεχώρισε τη Μάχη του Όρους Μπλαίρ, τη μεγαλύτερη εσωτερική ένοπλη εξέγερση στις Ηνωμένες Πολιτείες από τον εμφύλιο πόλεμο (και που διεξάχθηκε σε αυτό που σήμερα είναι η καρδιά της αποκαλούμενης «χώρας του Τράμπ»).

Αν δε γνωρίζετε για τη σύγκρουση του 1921, δεν είστε οι μόνοι. Ο David Alan Corbin, συγγραφέας του «Gun Thugs, Rednecks, and Radicals: A Documentary History of the West Virginia Mine Wars», γράφει πως «στα δώδεκα χρόνια δημόσιας εκπαίδευσης του στη Δυτική Βιρτζίνια», δεν άκουσε «τίποτα» για τη σύγκρουση ή τους βασικούς πρωταγωνιστές της, παρόλο που πρόκειται για τη μεγαλύτερη εργατική εξέγερση στην αμερικανική ιστορία και παρά το γεγονός πως μεγάλωσε στο επίκεντρό της.

Ο ιδεολογικός πυρήνας αυτής της σύγκρουσης, για την οποία έχουν ακούσει ελάχιστοι, όπως γράφει το Smithsonian, ήταν η μάχη μεταξύ «του κολεκτιβισμού και του ατομικισμού, των δικαιωμάτων του εργαζομένου και των δικαιωμάτων του ιδιοκτήτη».

Ιδιαίτερα, στη Μάχη του Όρους Μπλαίρ πήραν μέρος 10.000-15.000 ανθρακωρύχοι από τη Δυτική Βιρτζίνια, πολλοί οπλισμένοι μόνο με «τουφέκια για κυνήγι σκίουρων», ενάντια σε 3.000 υποστηρικτές της εταιρίας εξόρυξης άνθρακα, συμπεριλαμβανομένων της τοπικής αστυνομίας, των ομοσπονδιακών στρατευμάτων, ακόμη και ενός βομβαρδιστικού αεροπλάνου του αμερικάνικου στρατού («η μοναδική φορά στην ιστορία ότι η αμερικάνικη πολεμική αεροπορία έχει χρησιμοποιηθεί ενάντια σε αμερικανικούς πολίτες», σύμφωνα με το NPR (National Public Radio)).

Τι πυροδότησε μια τόσο αιματηρή εσωτερική σύγκρουση άνευ προηγουμένου;

Με απλά λόγια, οι ανθρακωρύχοι, που αντιμετώπιζαν απειλητικές συνθήκες για τη ζωή τους στις καλύτερες των περιπτώσεων, ήθελαν καλύτερη αντιμετώπιση από τις εταιρίες εξόρυξης άνθρακα. Αναλύει το Smithsonian:

«Η βιομηχανία άνθρακα ήταν ουσιαστικά η μόνη πηγή εργασίας της πολιτείας, και οι μαζικές εταιρίες έχτιζαν τα σπίτια, τα καταστήματα, τα σχολεία, τις εκκλησίες και τις ψυχαγωγικές εγκαταστάσεις στις απόμακρες πόλεις κοντά στα ορυχεία. Για τους ανθρακωρύχους, το σύστημα αυτό έμοιαζε σαν αυτό της φεουδαρχίας. Οι συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης στα σπίτια των εταιρειών ήταν αβυσσαλέες, οι αμοιβές ήταν χαμηλές, και οι ντόπιοι πολιτικοί υποστήριζαν τους πλούσιους ιδιοκτήτες των ορυχείων άνθρακα παρά τους ανθρακωρύχους».

Ο Doug Estepp, ένας τοπικός ιστορικός που οργανώνει περιοδείες στη περιοχή, είπε στο NPR το 2011 ότι μερικές από τις εταιρείες είχαν συμβάσεις που απαγορεύαν και τιμωρούσαν τους ανθρακωρύχους που προσπαθούσαν να οργανωθούν στα νεοσύστατα συνδικάτα:

«Έκαναν συμβάσεις (yellow-dog contract) που ουσιαστικά έλεγαν, πως αν έπιανες δουλειά σε αυτό το ορυχείο, δεν θα μπορούσες να συναναστραφείς με οποιοδήποτε μέλος του συνδικάτου, δεν θα μπορούσες να οργανωθείς. Θα απολυόσουν, θα έμπαινες σε μαύρη λίστα και θα διωχνόσουν — και πιθανώς θα σε χτυπούσαν οι φρουροί καθώς έφευγες για να είναι σίγουροι».

Στα χρόνια που οδήγησαν στη Μάχη του Όρους Μπλαίρ, οι απεργίες και οι προσπάθειες να οργανωθεί συνδικάτο εμποδίστηκε επίσης από την Baldwin-Felts Detective Agency, μια ιδιωτική εταιρία που μισθώθηκε από τις μεταλλευτικές εταιρείες για να συμμορφώνει τους εργάτες.

Μην τον γραφικό τίτλο «Detective Agency» να σας ξεγελάσει. Πράκτορες οπλισμένοι με πολυβόλα, τα αυτόματα όπλα, και μεγάλης ισχύος τουφέκια, και γνωστοί για τα περάσματα τους μέσα στους καταυλισμούς των απεργών, μέσα σε ένα θωρακισμένο όχημα γνωστό ως «Θανατηφόρο Ειδικό», πυροβολώντας τους ανθρακωρύχους και τις οικογένειές τους. Μια μητέρα τριών ανέφερε αργότερα σε κυβερνητικούς επίσημους ένα ιδιαίτερα τρομακτικό γεγονός:

«Η κα Annie Hall, που μπήκε κουτσαίνοντας στην αίθουσα της επιτροπής, είπε στην επιτροπή πώς προστάτευσε τα τρία μικρά παιδιά της από τις σφαίρες, κρύβοντας τα στη καπνοδόχο του σπιτιού της στο Χόλι Γκρόουβ όταν το θωρακισμένο τραίνο έκανε την εμφάνισή του. Είπε ότι μια σφαίρα διαπέρασε τα πόδια της, έχοντας περάσει μέσα από μια Βίβλο και ένα υμνολόγιο στον τραπέζι του δωματίου της».

Το 1920, αυτή η βία έφερε περισσότερη βία, και προκάλεσε μια σύγκρουση που στο τέλος άφησε πίσω της ένα πεδίο μάχης τόσο «μεγάλο και εκτεταμένο όσο σχεδόν και ένα πεδίο μάχης του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου», σύμφωνα με τον Kenny King, ένα μεταλλοθήρα, «ερασιτέχνη αρχαιολόγο», και ντόπιο ειδικό της Μάχης του Όρους Μπλαίρ.

Μια ένοπλη συμπλοκή την άνοιξη εκείνης της χρονιάς μεταξύ των πρακτόρων της Baldwin-Felts και μιας ομάδας υπέρ του συνδικάτου, στο Matewan, τον αρχηγό της αστυνομίας της Δυτικής Βιρτζίνια, έληξε με 10 νεκρούς, συμπεριλαμβανομένου του δημάρχου της πόλης. Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, αφότου ο αρχηγός της αστυνομίας απαλλάχθηκε από ένα τοπικό δικαστήριο ενόρκων, οι πράκτορες της Baldwin-Felts πυροβόλησαν αυτόν και τον και τον βοηθό του στα σκαλοπάτια του δικαστηρίου.

Αυτή η κραυγαλέα δολοφονία τροφοδότησε την ένταση, οδηγώντας 10.000 και πλέον ανθρακωρύχους να διεξάγουν πόλεμο εναντίον των πρακτόρων, της εταιρίας άνθρακα, και όταν είδε την ανάγκη επέμβασης ο Πρόεδρος Harding, των ομοσπονδιακών στρατεύματων με τα πυρομαχικά που περίσσεψαν από το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για περισσότερο από μια εβδομάδα, η περιοχή που γίνεται μετατράπηκε σε μια ανηλεή ζώνη πολέμου για τους κατοίκους της περιοχής, σύμφωνα με τον James Green, ο συγγραφέας του The Devil Is Here in These Hills: West Virginia’s Coal Miners and Their Battle for Freedom:

«Ο τοπικός γιατρός, βετεράνος του πολέμου, είπε ότι άκουσε περίπου τόσους πυροβολισμούς όσους την ημέρα που οι αμερικανικές δυνάμεις επιτέθηκαν τη Μανίλα στις Φιλιππίνες κατά τη διάρκεια του αμερικανοϊσπανικού πολέμου. Και κάποιοι από τους ανθρακωρύχους είπαν στους δημοσιογράφους πως η Μάχη του Όρους Μπλαίρ έμοιαζε με την άγρια μάχη που είχαν δώσει ενάντια στους Γερμανούς στο πυκνό δάσος της Αργκόν στη Γαλλία».

Όταν έκατσε ο καπνός από τη Μάχη του Όρους Μπλαίρ, υπολογίστηκε πως ρίχτηκαν περίπου ένα εκατομμύριο σφαίρες, δεκάδες σκοτώθηκαν και 985 ανθρακωρύχοι συνελήφθησαν. Η εξέγερση καταστάληκε, αλλά η δημόσια επίγνωση για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκάζονταν να ζουν οι ανθρακωρύχοι, να δουλεύουν, και να αναθρέψουν τις οικογένειές τους, μεγάλωσε αρκετά.

Παρόλα αυτά, οι εργάτες στις νότιες ανθρακοφόρες περιοχές της Δυτικής Βιρτζίνια επιτράπηκε να οργανωθούν κανονικά σε συνδικάτο παρά μόνο το 1933 με το Νόμο Εθνικής Ανασυγκρότησης της Βιομηχανίας, με τους ανθρακωρύχους να διαπραγματεύονται συλλογικά για καλύτερους όρους δίχως το φόβο δίωξης — ή της εκτέλεσης. Στα χρόνια που ακολούθησαν, σύμφωνα με το Jacobin, ο αριθμός θανάτων που σχετίζονταν με τις εξορύξεις μειώθηκε κατά ένα τρίτο.

Με τη συζήτηση τα τελευταία χρόνια για τη βιομηχανίας άνθρακα, τη θέση της στην αμερικάνικη ιστορία, και τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της αναγέννησης της, η γνώση του πώς οι ανθρακωρύχοι στη Δυτική Βιρτζίνια πάλεψαν για τις ακόμα και σήμερα όχι σπουδαίες συνθήκες εργασίας τους ακόμη και σήμερα, είναι κρίσιμο αν θέλετε να καταλάβετε τη ταξική σύγκρουση στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ιδανικά, η επίγνωση της Μάχης του Όρους Μπλαίρ και οι Πόλεμοι των Ορυχείων της Δυτικής Βιρτζίνια θα προστατέψει την ιστορία της ενάντια στη στρέβλωση του αφηγήματός της σε μια «εναλλακτική ιστορία», στηριγμένη σε «εναλλακτικά γεγονότα», μια ιστορία που αποκρύπτει το πώς η εργατική τάξη έπρεπε πάντα να παλέψει, μερικές φορές επιτυχώς, ενάντια στις άθλιες και μερικές φορές θανατηφόρες συνθήκες εργασίας — και εκείνους στην εξουσία που συνωμοτούν για να τις διατηρήσουν.

Άρθρο του Kellen Perry, πηγή All That’s Interesting

ΠΗΓΗ

Κοινοποίηση άρθρου: