https://ikariologos.gr/oroi-xrisis/
Ηθελημένες μοναξιές.

Ηθελημένες μοναξιές.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που καταλαβαίνεις πως είσαι μόνη.
Παντελώς όμως.
Χωρίς τα φιλαράκια, τις μεμονωμένες στιγμές συντροφεύματος και επιφανειακών λέξεων , χωρίς τα παιχνιδάκια και τα μεγάλα λόγια μικρών πράξεων.
Όταν τελειώσει αυτή η ελάχιστη στιγμή ενδιαφέροντος καθένας κλείνει την πορτούλα του και μένεις μόνη.
Οι άνθρωποι έχουν δουλειές μάτια μου έχουν γυναίκες και άντρες και παιδιά και υποχρεώσεις και χρέη και βόλεμα, κυρίως βόλεμα.
Τόσο οσο , μέχρι εκεί που δεν , όταν και αν φυσικά!
Τι νομίζεις, πως είσαι εσύ που τα τίναξες όλα για να μην χρειαστεί να κρυφτείς ούτε πίσω από το δάχτυλο σου;
Έχουν ζωή που άλλοι διάλεξαν και άλλοι όχι.
Και αυτοί που κάποτε την διάλεξαν και τώρα δεν αντέχουν να την ζούν.
Και ψάχνουν τρόπους να ζήσουν παράλληλα και κάτι άλλο..
Εφήμερο ακίνδυνο και ασφαλές.
Προπάντων ασφαλές για να μπορούν να κλείσουν την πόρτα πίσω τους με ανακούφιση χωρίς ζημιά και χωρίς κόστος.
Κυρίως αυτό.
Εκεί λοιπόν μαθαίνεις να ‘σάι μόνη.
Από παιδί ήξερα και καταλάβαινα τις επιλογές μου.
Πάντα ζήλευα τις γυναίκες που δεν έβλεπαν που δεν άκουγαν που δεν ήξεραν για να μπορούν να είναι εκεί χωρίς τον πανικό της άδειας καμάρας.
Και τους άντρες που θέριευαν και κινηγούσαν έξω από το κλουβί τους.
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο να καταπίνεις και να μην μιλάς ;
Να κρύβεσαι γιατί είσαι βολεμένος και φοβάσαι;
Ή να την κάνεις και να γράφεις όπως εγώ απόψε?
Ζήλευα πιο πολύ σαν παρόρμηση παράξενης συμπεριφοράς.
Μου έμοιαζε τοσο αλλόκοτο να κρύβεις.
Αλλόκοτο και ψυχοφθόρο.
Και έτσι έμαθα να είμαι μόνη εκεί που άλλοι λογιούνται για μαζί.
Εκεί που ξέρουν πως δεν είναι πια, αλλά αντέχουν από πείσμα πάνω από στάχτες άλλοτε ζωντανής φωτιάς.
Ή δεν αντέχουν να σκεφτούν πως δεν τραβάει.
Εγώ το είπα πολύ νωρίς και αποφάσισα αυτό το ‘μόνη’.
Όχι ακριβώς απόφαση μάλλον σαν στάση που την ζεις και εξελίσσεται.
Αυτό ναι ήταν αναμενόμενο και λογικό.
Αυτό που δεν γνώριζα είναι τι μεγάλη πέραση έχει αυτή η ελευθερία.
Τι μεγάλη πέραση έχει σ’αυτους που δεν την ζούν.
Σε αυτούς που θεωρούν την ελευθερία διαθεσιμότητα και την μοναξιά ως αδυναμία.
Η φύση του ανθρώπου τελικά είναι να κρύβει ότι ποθεί ,να ζει παράλληλες ζωές μια κανονική και μια δεύτερη δίκη του με όποιον είναι διαθέσιμος και συνένοχος στο ψέμα του.
Αυτό είναι κάτι που το μαθαίνω τώρα.
Και εκπλήσσομαι γιατί για μένα χρόνια υπήρχε μόνο το μαυρό και το λευκό , στα σαράντα μου πρέπει να μάθω πως σχεδόν όλοι κινούνται στην σφαίρα του γκρι.
Σχεδόν , αλλά αυτό το σχεδόν μου έφτασε να ξέρω.
Τελικά δεν έχω καταλάβει αν είναι χειρότερη μια μοναξιά μέσα σ’ενα ‘μαζι’ ανελεύθερο που προσπαθείς να το γεμίσεις σαν τρύπα με ότι πιστεύεις πως σε παίρνει.
Ή μια ηθελημένη μοναξιά ελευθερίας χωρίς βαρίδια και κρυφές ζωές.
Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι τόσο κακό αυτό το ‘μόνη’.
Και που ξέρω , ίσως κάποτε πάψει να είναι και…παντελώς!

Δήμητρα Περλορέντζου.
16/3/2019.

Κοινοποίηση άρθρου: