Επιμέλεια: Δήμητρα Μπέη
Οι διαδηλώσεις του φετινού Ιουλίου στην Κούβα αποτέλεσαν αφορμή για σωρεία υποθέσεων σχετικά με τα κίνητρα, τη φύση και τις σκοπιμότητες αυτών των κινητοποιήσεων. Το δίπολο πάνω στο οποίο εξελίχθηκε ο δημόσιος διάλογος αφορούσε αφενός την δαιμονοποίηση του κομμουνιστικού καθεστώτος της Κούβας και αφετέρου την απόδοση ευθυνών σε φιλο-αμερικανικά στοιχεία στο εσωτερικό της χώρας. Σε μια προσπάθεια να διερευνηθεί περαιτέρω η κατάσταση στην Κούβα, πε΄ρα από το επίσημο αφήγημα και την προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ, ήρθαμε σε επαφή με την πολιτική συλλογικότητα Taller Libertario Alfredo López, μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής.
Μεγάλη μερίδα της αριστεράς έχει μια ρομαντική εκδοχή στο μυαλό της για την κουβανική κοινωνία. Συμπεριλαμβανομένου του παράγοντα του αμερικανικού εμπάργκο, πώς αντιμετωπίζει η κυβέρνηση την οικονομική κρίση και την κρίση από την πανδημία του COVID-19;
Το εμπάργκο που έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ είναι σίγουρα άδικο και επιβλαβές. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Η πρώτη κίνηση της κυβέρνησης τότε ήταν να εδραιώσει μια μακροχρόνια γεωπολιτική συμμαχία με την ΕΣΣΔ. Όταν η ΕΣΣΔ έπαψε να υφίσταται το 1991, το εμπάργκο χρησιμοποιήθηκε από το κουβανικό κατεστημένο ως ο κύριος παράγοντας που θα δικαιολογούσε τις ελλείψεις που αντιμετώπιζε ο κουβανικός λαός. Αυτό πιστεύουν πολλοί αριστεροί, μεταξύ αυτών και ο Λούλα (πρώην Πρόεδρος της Βραζιλίας και σοσιαλιστής ηγέτης) ο οποίος είπε ότι χωρίς το εμπάργκο, η Κούβα θα είχε παρόμοια επίπεδα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης με την Ολλανδία.
Το περίεργο αυτής της λογικής είναι ότι αγνοείται εντελώς η τεράστια οικονομική βοήθεια που παρασχέθηκε στην Κούβα από τις χώρες που συμμετείχαν στην πρωτοβουλία COMECON κατά τη σοβιετική περίοδο. Χαρακτηριστικά, όλος ο οπλικός εξοπλισμός που διαθέτει σήμερα η Κούβα, δόθηκε δωρεάν από την ΕΣΣΔ. Επιπλέον, πάνω από μισό εκατομμύριο Κουβανοί σπούδαζαν δωρεάν σε χώρες της COMECON οι οποίοι στη συνέχεια έγιναν μηχανικοί, επιστήμονες, στρατιωτικοί, πανεπιστημιακοί και καλλιτέχνες. Επίσης στις αρχές του 2000, η Βενεζουέλα βοήθησε και αυτή σημαντικά την Κούβα. Αλλά μέχρι σήμερα, το κουβανικό καθεστώς απέτυχε να αναπτύξει ένα βιώσιμο οικονομικό σύστημα παρά την τεράστια προαναφερθείσα βοήθεια που έλαβε και παρά τον τεράστιο όγκο εμβασμάτων που κατέφθαναν στη χώρα από την ευκατάστατη διασπορά. Σίγουρα το αμερικανικό εμπάργκο είναι γεγονός, αλλά η συστημική ανικανότητα του καθεστώτος να παρέχει στους πολίτες τα προς το ζην είναι επίσης γεγονός.
Ο λαός εδώ ήταν αρκετά ελπιδοφόρος όταν ο Ραούλ Κάστρο ανέλαβε την Προεδρία το 2006. Και πραγματικά, αναίρεσε πολλές απαγορεύσεις όπως η κατοχή κινητού τηλεφώνου ή η πρόσβαση στο διαδίκτυο. Η επαναφορά της «κανονικότητας» στις σχέσεις με τις ΗΠΑ συνέβαλε επίσης στο όλο γενικό κλίμα αισιοδοξίας. Ο κόσμος ήλπιζε ότι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις θα άκμαζαν από τα χρήματα των Βόρειων τουριστών και ότι το ίδιο το καθεστώς θα βελτίωνε τις οικονομικές ελευθερίες και την πολιτική του ανοχή μιας και ο εχθρός του παρελθόντος έπαψε να υφίσταται. Η άνοδος του Τραμπ ωστόσο διέψευσε αυτές τις ελπίδες. Την ίδια στιγμή όμως, λίγους μήνες πριν τις αμερικανικές εκλογές του 2016, η έβδομη Σύνοδος του ΚΚΚ έβαλε επίσης φρένο στις μεταρρυθμίσεις. Έτσι η κυβέρνηση, παρά το νέο Σύνταγμα που ψηφίστηκε το 2019, περίμενε μέχρι τον Ιανουάριο του 2021 για να συνεχίσει τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο ήταν η χειρότερη περίοδος για να το πράξει εξαιτίας της κρίσης του COVID-19 που οδήγησε τελικά στην κατάρρευση της οικονομίας. Παράγοντες που συνέβαλαν σε αυτό ήταν και οι συστηματικές ελλείψεις αγαθών, η μείωση των εμβασμάτων που έφθαναν στην χώρα και η συνέχιση της τραμπικής πολιτικής ενάντια στην Κούβα από τον Μπάιντεν.
Το καθεστώς είχε δύο τρόπους για να αντιμετωπίσει την κουβανική κρίση, ας τους αποκαλέσουμε χάριν απλότητας τον μεν «σοσιαλιστικό» και τον άλλον «καπιταλιστικό». Γενικά εμείς αυτοαποκαλούμαστε ελευθεριακοί σοσιαλιστές. Ωστόσο κάποιος που είναι σοσιαλιστής εδώ δεν υποστηρίζει τον αναρχισμό αλλά περισσότερο μια κίνηση για μια πιο διευρυμένη κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και των πηγών κεφαλαίου, της εξουσίας (στο κομμάτι της λήψης των αποφάσεων και της υλοποίησης) και της γνώσης. Δεν θεωρούμε το παρόν κουβανικό σύστημα σοσιαλιστικό, γιατί η λήψη των αποφάσεων βρίσκεται στα χέρια μιας γραφειοκρατικής ολιγαρχίας, όπως η σοβιετική νομενκλατούρα. Σχεδόν όλες οι εκφάνσεις της κοινωνικής αυτονομίας παρακωλύονται από το κράτος, από τις πολιτικές (κομματικές) ομάδες, συμπεριλαμβανομένης της μυστικής αστυνομίας, και από την κυρίαρχη κουλτούρα της κοινωνικής απάθειας και του ατομικισμού (το τελευταίο μπορεί να αποτελεί έκπληξη για τους αριστερούς αλλά θα αναφερθούμε εκτενώς στη συνέχεια).
Ο καπιταλιστικός τρόπος που προωθήθηκε από φιγούρες ηγετικών κουβανών οικονομολόγων και που υποστηρίχθηκε ακόμα και από πολλούς αξιωματούχους του Κόμματος και του καθεστώτος, αφορούσε την εφαρμογή πάνω-κάτω φιλελεύθερων πολιτικών, εμπνευσμένο από τα «success stories» της Κίνας και του Βιετνάμ, ή και από τα παλαιότερα και πιο εύπεπτα σχήματα των Σκανδιναβικών σοσιαλδημοκρατιών (και τα λατινοαμερικάνικα αντίστοιχά τους σε χώρες όπως η Κόστα Ρίκα και η Ουρουγουάη). Έτσι επέλεξαν την φιλοκαπιταλιστική προσέγγιση μιας και έμοιαζε ευκολότερο, για τους ανθρώπους της παραπάνω νομενκλατούρας που ήθελαν τις μεταρρυθμίσεις, να διαπραγματευτούν με τους εγχώριους και αλλοδαπούς καπιταλιστές. Και αυτό είναι που κάνουν εν τέλει.
Η πλειοψηφία των οικονομικών, τουριστικών και εισαγωγικών οντοτήτων υπάγονται στο GAESA, μια τεράστια επιχείρηση-«ομπρέλα», η οποία ελέγχεται από τον στρατό και η οποία διαθέτει θυγατρικές στο εξωτερικό. Στο όγδοο Συνέδριο του ΚΚΚ, ο Λόπεζ Καγιέχα, CEO του GAESA, ανακηρύχθηκε μέλος της εκτελεστικής Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ. Αλλά από το 2019, το GAESA άρχισε να μονοπωλεί το τοπικό εμπόριο με αποτέλεσμα το λιανεμπόριο να περιέλθει στο καταναλωτικό σύστημα «σκληρού νομίσματος» (πχ. δολάριο) του GAESA. Αρχικά είχαν πει πως το παραπάνω μονοπώλιο θα αφορούσε μόνο αγαθά πολυτελείας. Όμως πλέον όλα τα καθημερινά αναγκαία αγαθά πωλούνται με αυτό τον τρόπο με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην έχουν το κατάλληλο νόμισμα για να τα προμηθευτούν. Μερικά αγαθά πωλούνται μέσα από το σύστημα των κρατικών διανομών, αλλά η ποσότητα αγαθών που αντιστοιχεί πχ. σε μια οικογένεια για ένα μήνα είναι πενιχρή.
Ερχόμενοι στο τώρα, η Κούβα αντιμετωπίζει μια συστημική κρίση μιας και η κυβέρνηση δεν κατάφερε να βρει διέξοδο ούτε τις πιο ευνοϊκές εποχές πχ. Προεδρία Ομπάμα, ούτε ακόμη και πιο πριν πχ. κατά τη διάρκεια της συμμαχίας Κάστρο-Τσάβες. Η αλήθεια είναι ότι φοβούνται να επιτρέψουν στον λαό να αυτό-οργανωθεί μιας και έτσι θα γινόταν ξεκάθαρο στους ανθρώπους ότι η νομενκλατούρα που κυβερνά αυτό τον τόπο είναι εντελώς άχρηστη και παρασιτική. Ωστόσο πρέπει να αναφέρουμε πως ακόμη υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι ικανοί και ειλικρινείς στο παρόν κατεστημένο, αλλά είναι ελάχιστοι. Φυσικά η πολιτική ηθική είναι σημαντική, αλλά σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για ένα καθεστώς γεμάτο ολιγαρχικό παρασιτισμό, έλλειψη οριζοντιότητας και πληροφόρησης, και ανεπάρκεια.
Οι πρώτες πληροφορίες που λάβαμε από τα διεθνή συστημικά ΜΜΕ αφορούσαν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Ωστόσο μετέπειτα, υπήρξαν πληροφορίες και για διαδηλώσεις υπέρ της κυβέρνησης. Ποια ήταν η φύση των δύο παραπάνω διαδηλώσεων;
Αρχικά δεν είναι ξεκάθαρο τι μπορεί να αποτελέσει μια φιλοκυβερνητική διαδήλωση. Προφανώς δεν υπήρξαν στη Κούβα περιστατικά σαν την κόκκινη φρουρά των μαοϊστών στη Κίνα. Υπάρχουν μερικές μικρές ομάδες νέων ανθρώπων, κυρίως στα πανεπιστήμια και η Νεολαία του ΚΚΚ, που υποστηρίζουν την κυβέρνηση και αυτοκαθορίζονται ως διαδηλωτές (προσπάθησαν να οργανώσουν ένα παρόμοιο κίνημα το Νοέμβριο το 2020 μετά την καθιστική διαμαρτυρία εναλλακτικών καλλιτεχνών στο Υπουργείο Πολιτισμού). Αλλά αυτοί οι φιλοκυβερνητικοί κομμουνιστές γρήγορα εργαλειοποιήθηκαν από τα επίσημα ΜΜΕ και απώλεσαν κάθε χαρακτήρα «ανεξάρτητου».
Αυτό που μπορεί να θεωρηθεί ως φιλοκυβερνητική διαδήλωση είναι η δράση των «ταξιαρχιών άμεσης αντίδρασης» που είναι μορφώματα που καθοδηγούνται από αξιωματούχους του ΚΚΚ, οι οποίοι στοχεύουν στο να αντιμετωπίσουν αυτό που το κόμμα αποκαλεί «αντι-επαναστατικές προκλήσεις» όπως πχ. αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Αυτοί λειτουργούν ως μια επίδειξη της κυβέρνησης να πείσει ότι δεν χρειάζεται την αστυνομία για να αστυνομεύσει τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις στο δρόμο.
Όσον αφορά μια αμερικανική παρέμβαση, η πλειοψηφία του κουβανικού λαού αντιτίθεται σε κάτι τέτοιο. Υπάρχουν όμως μερικοί που θεωρούν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν θετικό. Για εμάς αυτό αποτελεί μεγάλο λάθος μιας και δεν χρειαζόμαστε καμία παρέμβαση.
Από την άλλη, η πλειοψηφία του πολιτικού πανοράματος εδώ είναι διπολική. Πολλοί προσπαθούν να μην σκέφτονται με μανιχαϊστική λογική, αλλά η ιδεολογική χωροφυλακή της κυβέρνησης έχει κάνει καλή δουλειά στο να αποδυναμώσει όλη την εναλλακτική αριστερά και τις κεντρώες προτάσεις, και να μετατοπίσει τους αγωνιστές τους στη δεξιά, μιας και εκεί μπορούν να τους ελέγχουν ευκολότερα.
Επομένως, οι φιλοαμερικάνοι δεξιοί, πολλοί από τους οποίους πιστεύουν πραγματικά ότι οι Αμερικάνοι είναι τα καλά παιδιά και ότι το εμπάργκο αποτελεί ξεκάθαρη προπαγάνδα του ΚΚΚ, έδωσαν πολλά από τα συνθήματά τους στους διαδηλωτές μιας και υπολόγιζαν σε τέτοιες διαμαρτυρίες και τις υποκινούσαν για καιρό τόσο με οικονομική βοήθεια από τις ΗΠΑ αλλά και με την ταυτόχρονη εμφανή υποστήριξη από τη κυβέρνηση που τους κατέστειλε και τους στοχοποιούσε στη δημόσια τηλεόραση και που με αυτό τον τρόπο τους έκανε δημοφιλείς στα κατώτερα λαϊκά στρώματα.
Για πολλούς πραγματικούς αριστερούς είναι δύσκολο να αποξενώσουν τους εαυτούς τους και την πίστη τους στο ΚΚΚ μιας και οι προπαγανδιστικές προσπάθειες της κυβέρνησης κατάφεραν να τους δημιουργήσουν την πεποίθηση ότι δεν μπορούν να είναι αριστεροί αν δεν την υποστηρίζουν.
Πόσο απολυταρχική είναι η κυβέρνηση; Υπήρξαν αναφορές για δολοφονίες ανθρώπων από την αστυνομία, τις οποίες η κυβέρνηση έχει αρνηθεί. Υπάρχει χώρος για αυτό-οργάνωση και οριζόντιο ταξικό ακτιβισμό;
Είναι δύσκολο στο να οργανωθεί το οτιδήποτε, αρχικά γιατί οι άνθρωποι παλεύουν για να επιβιώσουν με αποτέλεσμα να μην έχουν χρόνο να επενδύσουν σε τίποτε, και δεύτερον επειδή κατά βάση με τον όρο οργάνωση ο κόσμος καταλαβαίνει τη συμμετοχή σε επίσημους θεσμούς όπως το CDR, το FMC και το CTC, οι οποίοι έχουν καταστεί ανεπαρκείς, ιεραρχικοί και βαρετοί. Είναι δημοκρατικοί μόνο στα χαρτιά, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να τους απορρίπτουν μιας και δεν νιώθουν να αντιπροσωπεύονται από αυτούς. Η άλλη μορφή οργάνωσης είναι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί στο εξωτερικό που αντιπροσωπεύουν την Κούβα πριν το 1959, τους οποίους δεν εμπιστεύονται.
Όλα αυτά δημιουργούν τεράστιο σκεπτικισμό όσον αφορά την οργάνωση. Αν επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε μια γειτονιά για να επισκευάσουμε πχ. ένα πεζοδρόμιο, οι άνθρωποι θα πιστέψουν ότι είμαστε οπορτουνιστές που θέλουμε να πατήσουμε πάνω τους για να ανελιχθούμε πολιτικά. Τέλος υπάρχει φυσικά παρακολούθηση και καταστολή, που συμβάλλει σε αυτόν τον σκεπτικισμό.
Όσον αφορά τις δολοφονίες είναι γνωστό για ένα άτομο που σκοτώθηκε αλλά δεν είναι γνωστό το πώς έγινε και για ποιο λόγο. Η συλλογικότητά μας απαιτεί επίσης την άμεση απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων διαδηλωτών.
Όσον αφορά τον αυταρχισμό θα παραθέσουμε κάποια παραδείγματα. Ένας σύντροφος μόλις έλαβε προειδοποίηση από το αφεντικό του ότι θα απολυθεί αν δεν σταματήσει να δημοσιεύει τις ανακοινώσεις της συλλογικότητάς μας στο Facebook. Μια άλλη συντρόφισσα πρόσφατα έχασε δύο συναδέλφους γιατί δεν ήταν «πολιτικά επαρκείς» για τις δουλείες τους. Τα επίσημα σωματεία του CTC, που είναι ιεραρχικά, δεν αναλαμβάνουν να υπερασπιστούν τους εργαζόμενους σε τέτοιες περιπτώσεις.
Για εμάς δεν είναι αναγκαία μόνο η ελευθερία της έκφρασης αλλά και οι ελευθερίες των εργατών να δημιουργούν ανεξάρτητα σωματεία και να απεργούν. Αμέσως μετά την επανάσταση, το CTC κατήργησε το δικαίωμα των εργαζομένων να απεργούν και δεν υπάρχει κάποια σκέψη να το επαναφέρουν. Επομένως απαιτούνται νέα ελευθεριακά σωματεία με ταξική συνείδηση για να πολεμήσουν την κυβερνώσα και προνομιούχα τάξη.
Αλλά όπως αναφέραμε, ο λαός πρέπει να μάθει να οργανώνεται. Πρέπει να ξεπεράσουμε τον υπάρχοντα ατομικισμό που φέρει την κουκούλα της κρατικής κολλεκτιβοποίησης και που δίνει τη δυνατότητα στον καπιταλισμό να παίξει το παιχνίδι του.
Η εναλλακτική δεν είναι ένα «δημοκρατικό» κράτος που θα επανιδρύσει τον ιδιωτικό καπιταλισμό. Η εναλλακτική είναι η αυτό-οργάνωση του λαού. Σήμερα η φωνή των εργατών δεν ακούγεται και αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει το δικαίωμα του συνδικαλισμού και της απεργίας να αποκτήσουν κοινωνική αναγνώριση ασχέτως με του τι γράφεται στο νόμο.
Ποια είναι η κατάσταση σήμερα όσον αφορά τις διαδηλώσεις; Πιστεύετε πως ο λαός έχει αγανακτήσει με το καθεστώς και πώς αντιμετωπίζει την πιθανότητα μιας αμερικανικής παρέμβασης;
Ο λαός έχει κουραστεί από τον έλεγχο, τις ελλείψεις βασικών ειδών και την προπαγάνδα. Οι νέοι μάλιστα είναι από τους πιο ενθουσιώδεις στο να ανακτήσουν τις ελευθερίες τους. Ωστόσο είναι δύσκολο να διακρίνουμε τι εννοούν όταν λένε ελευθερίες, μιας και τα κοινωνικά δίκτυα είναι γεμάτα από καπιταλιστική προπαγάνδα και για πολλούς οποιαδήποτε σοσιαλιστική ιδέα θεωρείται πρακτικά ανεφάρμοστη. Θεωρούν ότι το καθεστώς είναι σοσιαλιστικό και κατά συνέπεια ο σοσιαλισμός είναι μια μεγάλη αποτυχία.
Πολλοί φαντάζονται την Κούβα να γίνεται καπιταλιστική όπως όλες οι «φυσιολογικές χώρες» στον κόσμο. Αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως στη μετασοβιετική Ρωσία και οι νεοφιλελεύθεροι αναλάβουν την εξουσία, είναι αναμενόμενο να δημιουργηθεί μια νέα κατάσταση ελέγχου. Από την άλλη, με την παρούσα κυβέρνηση δεν υπάρχει κάποια καλύτερη προοπτική να περιμένουμε. Μέχρι στιγμής η εκπαίδευση και η υγεία είναι δωρεάν στη θεωρία, αλλά υπάρχουν φαινόμενα όπως ο χρηματισμός των γιατρών και των δασκάλων, ενώ και στα πανεπιστήμια δεν υπάρχει κάποια οικονομική βοήθεια για τους λιγότερο προνομιούχους, μη λευκούς φοιτητές. Σίγουρα όμως κάτω από ένα καπιταλιστικό νεοφιλελεύθερο καθεστώς όλα τα παραπάνω ως δημόσια θα εξαφανίζονταν.
Επομένως, πολλοί ενεργοί διαδηλωτές πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο σενάριο, και είναι σκεπτικοί απέναντι σε κάθε έννοια κοινωνικού αλτρουισμού. Για άλλους αυτό που συμβαίνει είναι απλά ζήτημα ανικανότητας, διεφθαρμένων γραφειοκρατών που ανέλαβαν την εξουσία τη στιγμή που οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της επανάστασης και οι λόγοι της έχουν εξαφανιστεί. Η όλη διαδικασία ωστόσο άρχισε από το 1959-1960 όταν προωθήθηκε ένας σοβιετικού τύπου ολοκληρωτισμός ως πραγματική κομμουνιστική ιδέα.
Πρόσφατα, η νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση κάλεσε σε διαδηλώσεις σε κουβανικές πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της Αβάνας, στις 20 Νοεμβρίου. Είναι δύσκολο να προβλέψουμε τι θα συμβεί αλλά η γενική αίσθηση είναι ότι η κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει να λάβουν χώρα και θα ετοιμάσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της.
Η διάθεση αυτή τη στιγμή αυτών των ανθρώπων δεν έχει καμία σχέση με τον διάλογο. Χρησιμοποιούν επιχειρήματα όμοια με αυτά που ιστορικά χρησιμοποιούσε το ΚΚΚ. «Ήθελαν να μας σκοτώσουν και τώρα θα σκοτώσουμε εμείς τους κομμουνιστές. Συμπορεύθηκαν με τους Σοβιετικούς, και εμείς τώρα θα συμπορευθούμε με γιάνκιδες για να διορθώσουν αυτό το χάλι». Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι αν κάποιοι από αυτούς πάρουν στα χέρια τους όπλα θα συμπεριφερθούν σαν φασίστες.
Φυσικά όλα αυτά βοηθούν την κυβέρνηση να καταδικάσει αυτές τις διαδηλώσεις και να τις αποδώσει στη διείσδυση ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας στη χώρα και πληρωμένους κατασκόπους. Φυσικά είμαστε ενάντια σε κάθε μορφή κρατικής καταστολής. Αλλά είμαστε και ενάντια στον καπιταλισμό σε όλες του τις μορφές. Παρόλα αυτά είμαστε υπέρ της ελευθερίας της γνώμης. Η καταστολή της κυβέρνησης παραποιεί την πραγματικότητα και ετοιμάζει το έδαφος για μια νέα καπιταλιστική, νεοφιλελεύθερη και «δημοκρατική» Κούβα.
Πρόσφατα η συλλογικότητά μας εξέδωσε διακήρυξη απαιτώντας να υπάρξουν εγγυήσεις σε αυτές τις διαδηλώσεις σε κάθε περίπτωση. Πιστεύουμε ότι τσιτάτα όπως τα «Πατρίδα ή Θάνατος», «Πατρίδα και Ζωή» που χρησιμοποιούν τόσο φιλοκυβερνητικοί όσο και αντικυβερνητικοί διαδηλωτές, είναι σοβινιστικές διαστρεβλώσεις. Ο Χοσέ Μαρτίν, απόστολος της ελευθερίας, είχε πει ότι η πατρίδα είναι η ανθρωπιά.
Αν και η Κούβα είναι ένα απολυταρχικό κράτος, στο επίπεδο της βίας δεν μοιάζει σε τίποτα με τα κλασσικά Λατινοαμερικανικά κράτη με τις στρατιωτικές δικτατορίες και το εμπόριο ναρκωτικών. Περιστατικά όπως η απαγωγή των 43 φοιτητών του πανεπιστημίου Αγιοτζινάπα στο «δημοκρατικό» Μεξικό ή στρατιωτικά βαν με ένοπλους στρατιώτες να ζητούν ταυτότητες από οδηγούς όπως στη «δημοκρατική» Δομινικανή Δημοκρατία, είναι απολύτως ξένα την Κούβα. Η Κούβα είναι μια άλλη περίπτωση και είναι σημαντικό να γίνει αυτός ο διαχωρισμός.
Η παλαιότερη γενιά των Κουβανών κυβερνώντων έμαθαν από το καθεστώς Μπατίστα ενάντια στο οποίο πάλεψαν, αλλά και από άλλα δικτατορικά καθεστώτα όπου οι δολοφονίες πολιτών μπορούν να προκαλέσουν μαζική οργή. Αλλά αυτό, που πλέον θεωρείται δεδομένο από την παλαιότερη γενιά, ίσως δεν είναι τόσο δεδομένο για την νεότερη γενιά ολιγαρχών.
Επομένως στις 20 Νοεμβρίου αυτή η άγνοιά τους μπορεί να προκαλέσει πρωτοφανή βία. Και από την άλλη έχουμε μια φιλοκαπιταλιστική αντιπολίτευση με κάποιους από τους εκπροσώπους της να λένε ότι ο Πινοσέτ δεν ήταν τόσο κακός μιας και σκότωσε κομμουνιστές και εγκαθίδρυσε μια αποτελεσματική οικονομία της αγοράς. Η πρόσφατη ιστορία της Ρωσίας και άλλων μετακομμουνιστικών χωρών έχει δείξει ότι τέτοιες διαδηλώσεις μπορούν να οδηγήσουν σε καταστάσεις μεγαλύτερου ελέγχου και σοβινιστικών, ολιγαρχικών καθεστώτων που καταπατούν ελευθερίες. Δεν θέλουμε ένα τέτοιο σενάριο για την Κούβα όπως δεν θέλουμε και μια αμερικανική παρέμβαση.
Επομένως προβλέπουμε τρία πιθανά σενάρια. Έναν μαφιόζικο καπιταλισμό όπως στη Ρωσία κατά τη δεκαετία του 1990, μια κλασσική Λατινοαμερικάνικη δικτατορία, ή έναν εμφύλιο όπως στην Κολομβία και το Λίβανο αν νικήσει η αντιπολίτευση, ή τη συνέχιση του απολυταρχικού καπιταλιστικού κράτους αν το καθεστώς καταφέρει να επιβιώσει.
ΠΗΓΗ: info-war.gr