Είναι πια παροιμιώδες, τον πολιτισμό στην Ελλάδα περισσότερο τον αναφέρουμε παρά τον ζούμε.
Αγαπημένε μου Φοίβο δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι η μοναδική επίπτωση από την απαγόρευσή μας να παίζονται τα τραγούδια μας δεν θα είναι μια επιπλέον συνειδητοποίηση για το πόσο λίγο θα κοστίσει αυτό στο μεγάλο κοινό, που καταπίνει αμάσητα τα έργα και τις επιλογές των κυβερνήσεών του σε θέματα που αφορούν στην συλλογική μας επιβίωση σαν χώρα, σαν εργαζόμενοι, σαν έμβιοι οργανισμοί, για να τσινήσει επειδή θα στερηθεί τις μουσικές και τα λόγια μας.
Βy the way θα απαγορευθούν μαζί με τα δικά μας του Ρέμου, της Πάολας, της Λένας Ζευγαρά κλπ για να υπάρχει μια ασφάλεια ότι θα επιδράσει η απαγόρευση; Bλέπεις αυτός ο λαός ξύπνησε και δεν έχει ανάγκη πλέον να του υποδεικνύουν ποιοι είναι οι πολιτισμικοί του θησαυροί, ενστικτωδώς το αίμα τον τραβά προς αυτούς, όπως εξίσου τον οδηγεί και σε επιλογή ισάξιων ηγετών.
Ας κάνουμε όμως ότι πραγματικά θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Π.χ. να πάψουμε να συνεισφέρουμε με την παρουσία και τα τραγούδια μας σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες που συμπλέουν και στηρίζουν αυτό το κράτος. σε θεσμικές παράτες τύπου «Όλοι μαζί μπορούμε» ας προσπαθήσουμε να κάνουμε και χώρια. ας απέχουμε απ’ τα κανάλια και την τηλεόρασή τους, και σ’ αυτούς να μην κάνουμε κακό θα κάνουμε καλό σε μας και στον κόσμο που μας ακολουθεί και επηρεάζεται απ’ τις επιλογές μας. ας το κάνουμε για την υγειά μας ρε παιδιά.
Αλλά φοβάμαι και μακάρι στο μέλλον να βγω ψεύτης ότι η «ελεύθερη» έκφρασή μας ήταν μέχρι σήμερα τουλάχιστον υπηρέτρια πολλών αφεντάδων για να βρει την ακεραιότητα και την απρόσμικτη με την ευτέλεια της συνδιαλλαγής με την εξουσία οντότητά της, κάτι που μαρξιστικά και αντικειμενικά ούτε η τέχνη του Χατζιδάκι, ούτε η τέχνη του Θεοδωράκη με όλη την ανωτερότητα και τη σημασία τους βρήκαν.
Όμως βλέπεις έρχεται ο καιρός για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Ελπίζω να μην αποφασίσουμε εν τέλει τα ίδια με τον δημιουργό του άνωθι κομματιού και να κρατηθούμε σε μια απόσταση όσο νάναι απ’ των Ελλήνων τις κοινότητες μέχρι να πάψουν να ζέχνουν σαν τους στάβλους του Αυγεία.
Μαζί σου και μαζί μας στις δίκαιες διεκδικήσεις για την φέτα βρώμικου ψωμιού που δικαιούμαστε όπως όλοι όσοι χτικιάζουν για να χτίζουν κάποιοι τους μύθους τους στην Ελλάδα.
«Λέξεις» – Φοίβος Δεληβοριάς
Μουσική & Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
Ακόμα υπάρχουν Λέξεις όπως «δημοκρατία»,
«ανθρωπισμός», «ισότης», «κράτος κοινωνικό»
Να παίζουν τα καλά παιδάκια την Ιστορία
Ενώ άλλοι μένουνε στις τάξεις και στο κενό.
Βουβό ένα τέρας στα περίχωρα της αγάπης
Ξυπνάει πονώντας γιατί δεν ξέρει τι να πει
Κι ύστερα γίνεται γαμπρός, γίνεται πελάτης
Διαλέγει σ’ ένα κοκτέιλ πάρτυ τη μουσική.
Ακόμα υπάρχουν φράσεις όπως «χρυσό ζευγάρι»,
«προγαμιαίες σχέσεις», «όρκος συζυγικός»
Τα πάντα για να αιχμαλωτίσουμε το φεγγάρι
Να `ναι δικοί μας οι κρατήρες κι ο κρύος καπνός.
Ένα γερόντιο μες στα λάπτοπ μας συσσωρεύει
Φωτογραφίες απ’ την αγάπη μας κι mp3
Κι ένας αέρας για πολύ λίγο μας χαϊδεύει
Μετά «αποθήκευση», «επικόλληση», «διαγραφή».
Ακόμα συναντάς τη λέξη «ψυχαγωγία»,
«ταινία δράσης», «κωμωδία», «κοινωνικό»
Μέσα στη νύχτα βγάζουν φως ανοιχτά ψυγεία
Τα σπίτια μας τσουγκρίζουν με τον Τιτανικό.
Χτες είχε πόλεμο κατά της τρομοκρατίας
Σήμερα παίρνουμε ξανά το Ευρωπαϊκό
Αύριο στις 10 μεταρρύθμιση της Παιδείας
Αυτό το παίζουν κάθε χρόνο, θα κοιμηθώ…
Ακόμα υπάρχει αυτό το ψέλλισμα το σβησμένο
Αυτό που μόλις πάλι απέφυγα να σου πω
Κάτω απ’ τα πράγματα σαν πάτωμα ηλεκτρισμένο
Φωτίζει ρυθμικά την πίστα και το χορό.
Κι αυτό το ψέλλισμα είν’ το μόνο που δε θα σβήσει
Όταν κι ο νέος μας δυνάστης θα `ναι νεκρός
θα γίνει λέξεις και θα στήσει ξανά τη φύση
Ν’ αστράψει μες στα ποιήματα του ο ουρανός.
ΠΗΓΗ: imerodromos.gr