Επειδή το ζήτημα της δικαιοσύνης αφορά όλους μας σας αποστελλω μια περίπτωση, την δική μου, στην οποια η ταξική δικαιοσύνη εχει υπερβεί εαυτόν: Δρώντας προληπτικά δεν επιτρέπει καν να φτάσει η περιπτωσή μου στις δικαστικές αιθουσες καταστρατηγώντας βάναυσα το δικαίωμα μια Ελληνίδας πολίτη να προσφύγει στη δικαιοσύνη. Για ποιο λόγο? Γιατι στο σκαμνί του κατηγορούμενου πρέπει να κάτσει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα των τελευταίων δεκαετιών

Η υπόθεση στην οποία εχω εμπλακεί για την οποία προσπαθώ, μήνες τώρα να κινήσω ποινική διαδικασία, χωρίς αυτό να είναι εφικτό, αφορά τους υπεύθυνους Προέδρους/Διευθύνων Συμβούλους γνωστής ΔΕΚΟ των κυβερνήσεων Συριζα Ανελ και Νεας Δημοκρατίας Πασόκ.

Παρακαλώ για την τοποθέτησή σας

Σας ευχαριστώ

Στέλλα Κόκκωνα

Λέγομαι Στελλα Κόκκωνα, κάτοικος Αιγάλεω (Αθήνα). Ειμαι πρώην υπάλληλος του μετρο (Σταθερές Συγκοινωνίες)
από το οποίο αναγκάστηκα να αποχωρήσω πριν μερικούς μήνες λόγω άκρατου μπουλινγ που βίωνα επι σειρα ετών…..
από πλήθος «συναδέλφων» με τις ευλογίες της Διοίκησης. Επειδή τυχαία βρέθηκα υπάλληλος του μετρο, χωρίς
να αποτελώ πελάτη του πελατειακού συστήματος, ενώ είχα αξιόλογα προσόντα στο χώρο των συστημάτων
διαχείρισης ποιότητας, προσόντα που είχαν οικοδομηθεί στον ιδιωτικό τομέα, η αδηφαγία του πελατειακού
συστήματος δεν με τοποθέτησε, κατά την πρόσληψή μου το 2009, σε θέση του οργανογράμματος που άρμοζε στα
προσόντα μου. Αυτό όμως δεν αποτελούσε πρόβλημα για εμένα αφενός μεν γιατί δεν ήξερα πως δουλεύει το
πελατειακό σύστημα αφού δεν είχα την παραμικρή σχέση με τα πολιτικά κόμματα και αφετέρου έχοντας μείνει
άνεργη ( ως αποτέλεσμα της στάσης που κράτησα όταν αντιλήφθηκα την «ηθική» της πολυεθνικής στην οποία
εργαζόμουν για περίπου 15 συναπτά έτη) αποζητούσα μια εργασία για να μπορώ να ζω. Προσλήφθηκα λοιπόν ως
απλή υπάλληλος. Αυτό όμως είχε στη συνέχεια αρνητικά επακόλουθα όπως θα διαπιστώσετε και εξελίχθηκε σε
μια υπόθεση όπου κατά την άποψή μου η πραγματικότητα ξεπέρασε την όποια φαντασία .
Λόγω αφανών πιέσεων που δεχόμουνα από την άσχετη με το αντικείμενο της διαχείρισης ποιότητας, προϊσταμένης
μου (ισχυρότατο και άκρως διεφθαρμένο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ), προκειμένου να διεκπεραιώνω εγώ τη δουλειά
της, «έτρεχα» κοινώς εγώ το αντικείμενο της διαχείρισης ποιότητας στο μετρό…. Ως αντιστάθμισμα για αυτές μου
τις υπηρεσίες έδρεπα κάποιας μορφής προνομιακή μεταχείριση. Υποθέτω, ότι όταν η Διοίκηση ανακάλυψε με
κάποιο τρόπο ότι μια απλή υπάλληλος έκανε τη δουλειά μιας Διευθύντριας (περίπτωση βραδυφλεγούς βόμβας για
την περίπτωση του status quo του μετρο έτσι όπως εξελίχθηκε η υπόθεση), η προϊσταμένη μου έχασε την διπλή
οργανογραμματική της θέση: δηλ και τη θέση της Διευθύντριας Διοικητικών Υπηρεσιών που μέχρι τότε κατείχε και
τη θέση της προϊσταμένης Ποιότητας. Βίωνα χρόνια άγριο μπουλινγ, εντός και εκτός εταιρίας, από μυριάδες
αγνώστους χωρίς να γνωρίζω το λόγο. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι επειδή προφανώς με θεώρησε υπεύθυνη
για την καρατομησή της, εξαπέλυσε έναν ανελέητο και βρώμικο πόλεμο εναντίον μου χτίζοντας μου ένα προφιλ
που μόνο ένα βρώμικο μυαλό θα μπορούσε να σκεφτεί. (δηλ ότι είμαι πράκτορας, λαμόγιο, κακιά, ότι έχω πάρει
μίζες εκατομμυρίων ευρώ, ότι ύπουλα ενεργώ εις βάρος των συναδέλφων μου, ότι δρομολογώ την ιδιωτικοποίηση
του μετρο, ότι φέρω ευθύνη για την οικονομική υποβάθμιση των Ελλήνων και πολλά άλλα). Το προφίλ αυτό, που
υποστηριζόταν από την αυτοπεποίθηση της παρουσίας μου και το ότι διέφερα ουσιαστικά από τους συναδέλφους
μου, συνδυαζόμενο με την δύναμη της εξάπλωσης της πληροφορίας που προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης, έκανε δυνατή την γνωστοποίηση της υπόθεσης μου σε μεγάλες μάζες ανθρώπων, όπως αντιλήφτηκα,
και ρίζωσε σε αυτούς ως μη αμφισβητήσιμο δεδομένο. Επι έξι χρόνια βίωνα από τους ανθρώπους που πίστευσαν
όλα αυτά ένα ανελέητο μπουλινγ όπου κι αν πήγαινα που αδυνατούσα να καταλάβω γιατί. Όταν άρχισα να
αντιλαμβάνομαι τι μου είχαν προσάψει, γιατί η Διοίκηση φρόντιζε να με απομονώνει για να μην καταλαβαίνω,
αγανάκτησα από την αχαριστία και τη βρωμιά της προϊσταμένης μου, που απέδειξε ότι ουδείς αχαριστότερο του
ευεργετηθέντος, και υιοθέτησα το ρόλο του πράκτορα που μου είχε προσάψει, αφενός μεν για να συλλέξω
στοιχεία για το τι πραγματικά μου καταλογίζεται προκειμένου να εκκινήσω νομική διαδικασία ( αφού ήξερα ότι
όποιον κι αν ρωτούσα για το τι μου καταλογίζεται δεν θα μου έλεγε, γιατί το «ήθος» μας μας επιβάλλει να
«μιλούμε» δυστυχώς μεταξύ ανθρώπων της ίδιας νοημοσύνης και ηθικότητας ) και αφετέρου, για να δημιουργήσω
τη μέγιστη δυνατή αντίδραση του κόσμου και να τον στρέψω κατά της Διοίκησης που τόσα χρόνια με την
συμπεριφορά της με έκανε να υποφέρω για να καλύψει τόσο το υψηλόβαθμο διεφθαρμένο στέλεχός της όσο και
τις ατασθαλίες του πελατειακού της κράτους.
Η Διοίκηση τα ΣΤΑΣΥ, πέρα από το πρωταρχικό της μέλημα που ήταν να εξασφαλίζει να μην καταλαβαίνω τι
γίνεται, φρόντισε να με παρουσιάζει ως ένα άτομο που έδρεπα υψηλότατη προστασία με σκοπό να αποθαρρύνει
τους δικαιολογημένα αγανακτισμένους συναδέλφους να κινήσουν οποιαδήποτε νομική ή άλλης μορφής
διαδικασία εναντίον μου. Η αγανάκτησή τους μάλλον δεν εδραζόταν τόσο στα προνόμια που έδρεπα (που
περιελάμβαναν δυνατότητα να μην χτυπώ κάρτα κατά την προσέλευση/αποχώρηση από την εταιρία, άγραφες
άδειες, προνομιακό ωράριο εργασίας κλπ) όσο στο γεγονός της υψηλής προστασίας -που τονίζω εν αγνοία μου
Σελ.: 1/5
μου παρείχε η Διοίκηση- ενισχύοντας προφανώς την διαδοθείσα φήμη ότι όντως μπορεί να αποτελούσα κρυφό
στέλεχος που εμπλεκόμουν στην τυχόν ιδιωτικοποίηση της ΣΤΑΣΥ. Προφανώς την βόλευε αφάνταστα όλο αυτό…
Ταυτόχρονα με την παροχή προς εμένα «υψηλής προστασίας» αξιοποίησε όλους αυτούς τους μυριάδες κόσμου
στο μπούλινγ εναντίον μου με απώτερο σκοπό να με εξοντώσει, αφού αποτελούσα κίνδυνο για να ξεσκεπάσω τις
ατασθαλίες του πελατειακού κράτους (γιατί είχε επιβεβαιώσει στο μεταξύ ότι δεν «μιλάμε» την ίδια γλώσσα) Για
να κερδίζει χρόνο με άφηνε να πιστεύω ότι δήθεν κάνει προσπάθειες να πείσει τον κόσμο να σταματήσει το
μπούλινγ. Εξι χρόνια έδρεπα αρνητικότητα τόσο εγώ όσο και η οικογένεια μου. Εξι χρόνια έστελνα εμπιστευτικά
σημειώματα στην Διοίκηση χωρίς να λαμβάνω οποιαδήποτε απάντηση στα ερωτήματα μου.
Όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι το βρώμικο παιγνίδι της Διοίκησης εις βάρος μου και εν τω μεταξύ οι αντοχές μου
είχαν εξαντληθεί από το εξάχρονο μπουλινγ, άρχισα να μην προσέρχομαι καν στην εργασία μου, ως δηλωτική
κίνηση προς αυτήν ότι είχα αντιληφτεί το βρώμικο κόλπο τους και ότι εάν δεν έδιναν λύση στο πρόβλημά μου δεν
σκόπευα να επιστρέψω στην εργασία μου… Με αυτή μου την κίνηση όμως ενισχυόταν το μένος των συναδέλφων
μου τόσο εναντίον μου όσο και εναντίον της Διοίκησης που θεωρούσαν ότι αφού είχα καταχραστεί εκατομμύρια,
όπως μου καταλογιζόταν, δεν είχα ανάγκη να εργάζομαι, και φυσικά ότι η Διοίκηση με «κάλυπτε». Αναγκάστηκα
να αποδεχθώ οικειοθελή αποχώρηση από την ΣΤΑΣΥ ως αποτέλεσμα σχετικής γνωστοποίησης που μου έγινε ότι
έπρεπε να επιστρέψω στην εργασία μου. Επρόκειτο ουσιαστικά για την εξής επιλογή: ή έπρεπε να επιστρέψω στην
εργασία μου και να υπόκειμαι στο άγριο μπουλινγ των συναδέλφων μου που θα οδηγούσε επί τοις ουσίας στο
θάνατό μου (αφού η Διοίκηση όπως απέδειξε έξι χρόνια τώρα, δεν έκανε απολύτως τίποτα για να το αντιμετωπίσει,
ενώ εγώ υπέφερα και είχα φτάσει σε οριακό σημείο πλέον) ή θα αποχωρούσα από την εταιρία επιλέγοντας να
ζήσω, ή τουλάχιστον να ζήσω λίγο ακόμη. Η αναγκαστική μου αποχώρηση από την ΣΤΑΣΥ προφανώς
σηματοδοτούσε την πρόθεσή μου να κινήσω νομική διαδικασία εναντίον της αφού είχα χάσει τον μοναδικό
τρόπο βιοπορισμού μου
Τέλος Μαϊου 2018 ανακάλυψα ένα πρόβλημα υγείας, μόρφωμα στο αιδοίο (υποθέτω λόγω του υπέρμετρου στρες
που βίωνα έξι χρόνια από το μπουλινγκ) το οποίο μου αφαιρέθηκε από το νοσοκομείο Μεταξά. Ωστόσο, έχω
ισχυρές ενδείξεις ότι ενώ θεωρώ ότι επρόκειτο για καλοήθη όγκο, η ιστολογική που μου δόθηκε σκοπίμως το
παρουσίαζε ως θανατηφόρο καρκίνο (μελάνωμα). Για ποιο λόγο? Για να οδηγηθώ να αποδεχτώ την εγχείριση που
θα ακολουθούσε σε μια τέτοια περίπτωση (και που σημειωτέον δέχτηκα ισχυρότατες πιέσεις να αποδεχτώ)
προκειμένου να επέλθει αργά η γρήγορα ο θάνατος μου και επομένως να μην κινήσω καμμία νομική διαδικασία η
οποία θα αναδείκνυε τη δυσοσμία του πελατειακού κράτους. Μέχρι πρότινος, θεωρούσα ότι ήταν πολύ πιθανό,
βασιζόμενη στην υπαρκτή υπόθεση με το νοσοκομείο Μεταξά, ότι η Διοίκηση θα προσέμενε την στιγμή που θα
χρειαζόμουν ιατρική βοήθεια ώστε να φρόντιζε, αργά η γρήγορα, να επιτευχτεί την κατάλληλη όμως στιγμή (για να
μην υπάρξει η υποψία ότι όντως επιβεβαιώθηκε η θέση μου αυτή) αυτό που επιδίωξαν, αλλά απέτυχαν στο
Μεταξά. Εκτοτε προσέγγισα πλήθος δικηγόρων για να κινήσω νομική διαδικασία. Αλλά η άρνηση όλων αυτών,
να αναλάβουν την υπόθεσή μου, (περίπου 2000 εχω προσεγγίσει μεσω εμαιλ) αποδυναμώνει την θέση μου αυτή
αφού έτσι εξασφαλίζεται ότι η υπόθεση μου δεν θα πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης που εναγωνίως επιδιώκω.
Ωστόσο η εξουσία εκδικείται. Και αυτός είναι πλέον ο λόγος που είναι πιθανόν να επαναληφθεί εν καιρώ η
προσπάθεια εξόντωσής μου… Μεχρι στιγμής εχω προσεγγίσει περίπου 2000 δικηγόρους μεσω εμαιλ
παρουσιάζοντας τους την υποθεσή μου αυτή και καλώντας τους αν έχουν το σθένος να την αναλάβουν . Δέχθηκα
μονο περίπου 60 απαντήσεις… Ιδου με ποιο ομοιόμορφο τρόπο που προφανώς κάτι υποδηλώνει….… το κατωτέρω
κείμενο είναι απόσπασμα από το κείμενο της παρουσίασης της υποθεσής μου στους δικηγόρους
ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΟΣ:
Αναρωτιέμαι λοιπόν εάν αποτελεί σύμπτωση άραγε το γεγονός ότι όταν γνωστοποίησα την υπόθεσή μου
στέλνοντας εμαιλ για πρώτη φορά σε περίπου 80 γνωστά δικηγορικά γραφεία ουδείς μου απάντησε, και όταν
προσπαθώντας να ερμηνεύσω αυτή την σιωπή, επαναπροσέγγισα τα ίδια δικηγορικά γραφεία προσθέτοντας την
Σελ.: 2/5
κατωτέρω παράγραφο στο αρχικό μου κείμενο, μόνο τότε έλαβα κάποιες έστω και ελάχιστες απαντήσεις (όλες
αρνητικές). Ιδού η προσθήκη που έκανα:
«Ωστόσο, οι επισταμένες προσπάθειές μου τις τελευταίες ημέρες, να προσεγγίσω κάποιο δικηγόρο για να κινήσω
νομική διαδικασία με έκαναν να αλλάξω την άποψη μου αυτή αφού ουδείς δικηγόρος από την πληθώρα αυτών
που προσέγγισα μέχρι τώρα εκδήλωσε ενδιαφέρον να αναλάβει την υπόθεσή μου. Δυο τινά κατά την άποψή μου
συμβαίνουν σε αυτή την ομοιόμορφη συμπεριφορά της πληθώρας των δικηγόρων. Είτε υπάρχει «γραμμή» από τα
πολιτικά κόμματα στα οποία αυτοί ενδεχομένως ανήκουν να μην τολμήσει να αναλάβει κάποιος την υπόθεσή μου
είτε κάποιοι «υπεράνω υποψίας» φρόντισαν να διαδώσουν το ενδεχόμενο ότι δεν έχω σώας τας φρένας μου με
αυτά που αναφέρω. (Άλλωστε ένας από τους ασφαλέστερους τρόπους για να βγάλεις κάποιον κοινώς από τη μέση
όταν αυτός αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα είναι να τον βγάλεις τρελό). Χρησιμοποιούν ίσως την «αυθεντία»
τους στο χώρο και την ομολογουμένως αδιαμφισβήτητη ακεραιότητα που όντως τους διέκρινε, ή παρουσιαζόταν
να τους διακρίνει, δεκαετίες τώρα (αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει το ενδεχόμενο να υποκύψουν σε «πιέσεις» έστω
και μετά από τόσες δεκαετίες ακεραιότητας και να μεταστραφούν 180 μοίρες, ανάλογα με το τι διακυβεύεται)
προκειμένου να επηρεάσουν συναδέλφους που ίσως θα σκέπτονταν να έρθουν σε επαφή μαζί μου και να
εξετάσουν την περίπτωσή μου. Πως αλλιώς να ερμηνεύσω το γεγονός ότι κανένας δικηγόρος δεν
ενδιαφέρεται!!!!!! να δει αποδεικτικά στοιχεία για τους ισχυρισμούς μου πριν διαμορφώσει οποιαδήποτε άποψη?»
(Ο λόγος που έκανα αυτή την προσθήκη είναι επειδή είχε προηγηθεί τηλ.επικοινωνία με ιδιαίτερα έγκριτη
δικηγόρο, η οποία με πίεζε να προσφύγω σε ψυχιατρικό κέντρο και να μην κινήσω καμμία νομική διαδικασία)
Επανέρχομαι λοιπόν, αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι συνεχίζοντας να γνωστοποιώ την υπόθεσή μου και σε
άλλους δικηγόρους οι απαντήσεις που ελάμβανα ήταν ελάχιστες των ελαχίστων ( στην πλειοψηφία τους
αρνητικές) ενώ οι ελαχιστότατες θετικές που συνοδεύονταν από πρόσκληση για συνάντηση, εκπίπταν και αυτές
σε αρνητικές όταν διευκρίνιζα εάν η συνάντηση θα γινόταν στη βάση της εκκίνησης νομικής διαδικασίας περι
μπουλινγ. Δεν είναι άξιον απορίας εγώ να θέτω ζήτημα μπουλιγκ και ο δικηγόρος να αγνοεί την καρδιά του
προβλήματος και να μου απαντά θετικά για συνάντηση αποκρύπτοντας μου ότι αυτή θα γινόταν στη βάση της
εκκίνησης νομικής διαδικασία για εργατικό ζήτημα?!
Αποτελεί σύμπτωση άραγε το γεγονός ότι όταν συνεχίζοντας την εν λόγω προσπάθεια εύρεσης δικηγόρου, έκανα
νύξη, στο ίδιο πάντα κείμενο μου, για την ομοιόμορφη στάση των συναδέλφων τους που παρουσίαζαν την
υπόθεσή μου ως εργατικό ζήτημα, αυτό αυτόματα σταμάτησε και έκτοτε χρησιμοποιήθηκε, από τους ελάχιστους
που με προσέγγισαν, το επιχείρημα ότι πρόκειται για αστικής φύσεως ζήτημα?
Και τέλος αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι όταν αρνήθηκα να παγιδευτώ στο ότι η υποθεσή μου είναι αστικής
φύσεως (και εν τω μεταξύ είχα αποστείλει στον δικηγορικό σύλλογο Αθήνας και Πειραιά την υπόθεσή μου
γνωστοποιώντας τους ότι ουδείς από το πλήθος των 118 δικηγόρων που είχα προσεγγίσει μέχρι τότε δέχθηκε να
αναλάβει την υπόθεσή μου και ως εκ τούτου τους καλούσα να συνδράμουν στην προσπάθειά μου για εύρεση
δικηγόρου) τρεις μόνο δικηγόροι (από τους 156 περίπου που συνέχισα να ενημερώνω) μου ανέφεραν ότι θα με
ενημερώσουν αν θα ασχοληθούν με την υπόθεσή μου ως αντικείμενο ποινικής φύσεως εκ των οποίων οι δύο
ουδέποτε με ενημέρωσαν ενώ κατά τη συνάντηση που έγινε με τον τρίτο ήταν προφανέστατες οι προσπάθειές του
μέσω έωλων επιχειρημάτων να με αποθαρρύνει πάση θυσία ώστε να μην κινήσω νομική διαδικασία και μόνο
όταν η προσπάθειά του απέτυχε μόνο τότε μεταστράφηκε ολοσχερώς, αποδεχόμενος εν τέλει να δει τα
αποδεικτικά στοιχεία που διαθέτω! (υποθέτω, για να μην συνεχίζω να καταλογίζω στους πλείστους δικηγόρους
ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα δει) Ως εκ τούτου η ανειλικρινής αυτή συμπεριφορά θεωρώ ότι ενισχύει την
άποψή μου περί σκοπιμοτήτων που εξυπηρετούν όσοι από τους ελαχιστότατους των δικηγόρων «δέχονται» να με
ακούσουν είτε αυτό γίνεται στη βάση της υπόθεσής μου ως εργατικό ζήτημα, είτε ως αστικό είτε ως ποινικό….
Η προσπάθειά μου να βρω δικηγόρο, περιλαμβάνει μέχρι σήμερα περίπου 997 δικηγορικά
γραφεία/μεμονωμένους δικηγόρους (ενδεικτικά: μέλη της ένωσης ελλήνων ποινικολόγων και ισόβια μέλη της,
Σελ.: 3/5
ποινικολόγοι που προβάλλονται με εμπειρία σε υποθέσεις μπουλινγκ κλπ) Δεν έχω λάβει παρά μόνο περίπου 60
απαντήσεις !!! (στην συντριπτική πλειοψηφία τους αρνητικές υπό την έννοια είτε ότι δεν ασχολούνται με τέτοιες
υποθέσεις είτε δεν αναλαμβάνουν, ενώ οι όποιες ελαχιστότατες θετικές, σας ανέφερα σε ποια βάση εδράζονταν).
Και καμία απάντηση από τους δύο δικηγορικούς συλλόγους. Τα συμπεράσματα δικά σας…
Σύμφωνα με το νόμο 4194/2013 (ΦΕΚ Α 208) «Κώδικας Δικηγόρων» και συγκεκριμένα σύμφωνα με το Αρθρο 41 ο
δικηγόρος οφείλει να τηρεί α) τον ελληνικό Κώδικα Δεοντολογίας Δικηγορικού Λειτουργήματος και β) τον
«Καταστατικό Χάρτη θεμελιωδών αρχών του ευρωπαϊκού νομικού επαγγέλματος και Κώδικα Δεοντολογίας για
τους ευρωπαίους δικηγόρους» Η υπόθεσή μου αναδεικνύει ότι υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι αυτά
καταστρατηγούνται. Σύμφωνα με τον Κώδικα Δεοντολογίας του Δικηγορικού Λειτουργήματος Αρθρο 6:
Ο Δικηγόρος έχει υποχρέωση ν’ αναλάβει κάθε υπόθεση που του αναθέτουν, αν υπάρχει τρόπος υπερασπίσεώς της. Έχει όμως το
δικαίωμα ν’ αρνηθεί την υπεράσπιση υποθέσεως:
α) Αν κατά τη γνώμη του είναι παράνομη ή ολοφάνερα άδικη.
β) Αν με τα στοιχεία που του παρέχει ο πελάτης είναι βέβαιο ότι η δίκη θα χαθεί.
γ) Αν στρέφεται κατά συγγενικού ή πολύ φιλικού του προσώπου.
δ) Αν σε παρόμοια υπόθεση, που χειρίστηκε πριν απ’ αυτήν, είχε υποστηρίξει αντίθετες απόψεις, οι οποίες έγιναν δεκτές με
αμετάκλητες αποφάσεις Δικαστηρίων ή Διοικητικών Αρχών.
ε) Αν για την υπεράσπιση της υποθέσεως πρόκειται να έλθει σ’ αντίθεση με δημοσιευμένες γνώμες, θεωρίες, ερμηνείες ή απόψεις
του για το ίδιο νομικό ζήτημα.
στ) Αν δεν έχει αρκετό χρόνο για την καλή προετοιμασία και υπεράσπιση της υποθέσεως.
Γιατί ενώ ο Δικηγόρος «έχει υποχρέωση να αναλάβει κάθε υπόθεση που του αναθέτουν», στην περίπτωσή μου
ουδείς δικηγόρος τηρεί αυτή την υποχρέωση? Εκ του αποτελέσματος λοιπόν θεωρώ ότι η εκκωφαντική σιωπή των
πλείστων δικηγόρων προφανώς δεν μπορεί να στηριχτεί ούτε στα σημεία α) & β) αφού η υποθεσή μου εδράζεται
στις παθογένειες του πελατειακού κράτους και στην ασύμμετρη εξουσιαστική ισχύ που ασκείται από ένα
υψηλόβαθμο στέλεχος σε μια απλή υπάλληλο για τα οποία υπάρχει πλήθος αποδεικτικών στοιχείων (που κανείς
δεν θέλει να δει!) άρα δεν είναι «βέβαιο ότι η δίκη θα χαθεί» το αντίθετο υποστηρίζω… ούτε στα σημεία γ) και δ)
αφού αναρωτιέμαι πόσοι από το πλήθος των δικηγόρων που προσέγγισα μπορεί να εμπίπτουν σε αυτές τις
κατηγορίες… και ειδικότερα για το γ) θέτω το ζήτημα του εάν προέχει για τον δικηγόρο η υπεράσπιση της αλήθειας
και της δικαιοσύνης όπως έχει ορκιστεί ή η συγκάλυψη της ένεκα φιλίας/συγγένειας. Γιατι εάν η φιλία/συγγένεια
υπερτερεί τότε ο δικηγόρος προφανώς παραβιάζει τον όρκο του περί δικαιοσύνης… Τέλος δεν μπορεί να στηριχτεί
ούτε στα σημεία ε) και στ) αφού υφίσταται η ίδια απορία για το πόσοι δικηγόροι από το πλήθος όλων αυτών
μπορεί να εμπίπτουν σε αυτές τις κατηγορίες…. Ως εκ τούτου θεωρώ ότι η στάση αυτή των πλείστων δικηγόρων
πειθαρχεί στα «δύο τινά» που ανέφερα ανωτέρω…
Γιατί λοιπόν η ελληνική δικαιοσύνη μου στερεί επι τοις ουσίας η δυνατότητα να ασκήσω το δικαίωμά μου μέσα
στα πλαίσια των αρχών και κανόνων ενός κράτους δικαίου προκειμένου να αποδείξω τους ισχυρισμούς μου?
ΤΕΛΟS ΠΑΡΑΘΕΣΗΣ
Πρέπει να τονίσω ότι μεταξύ των περίπου δύο χιλιάδων δικηγόρων που προσέγγισα περιλαμβάνονταν και γνωστά
ονόματα που έχουν αναλάβει δίκες αντιεξουσιαστών…πολύκροτες υποθέσεις της ελληνικής κοινωνίας…. Και ενώ
αυτοί οι υπεράνω υποψίας δικηγόροι παρουσιάζονται ως αντισυστημικοί… ως δικηγόροι που υπηρετούν τη
δικαιοσύνη και την ανάδειξη της αλήθειας οι αποδείξεις που διαθέτω υποδεικνύουν ότι υπηρετούν διαφορετικά
συμφέροντα….
Για να επανέλθω λοιπόν, προετοιμασμένη να κινήσω νομική διαδικασία εναντίον της ΣΤΑΣΥ προσέγγισα, για να με
συνδράμει, το μόνο σωματείο που θεωρούσα ότι είχε πιθανότητες να μην ήταν «διαβρωμένο» αφού
πρωτοστατούσε να αποκαλυφθεί τα μυστήριο που περιέβαλλε την παρουσία μου. Η ηχογραφημένη επικοινωνία
μου με τον εκπρόσωπο του σωματείου που δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν υφίσταται μπουλινγκ αποδεικνύει την
μετάλλαξή του και την σκοπιμότητα που υπηρετεί (στην περίπτωση βέβαια που εξ αρχής δεν υπηρετούσε αυτή την
σκοπιμότητα: υπηρέτης των συμφερόντων της Διοίκησης). Εκ των υστέρω λοιπόν και ανατρέχοντας στη συνολική
συμπεριφορά του θεωρώ όλο και πιο πιθανό να ισχύει ότι μάλλον ανέκαθεν υπηρετούσε τα συμφέροντα της
Διοίκησης υποδυόμενος τον ασυμβίβαστο επαναστάτη-διεκδικητή των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Όταν δε η
Σελ.: 4/5
στάθμη της αξιοπιστίας του βυθιζόταν επικίνδυνα στα μάτια των εργαζομένων, τότε η Διοίκηση αναλάμβανε να
του την αναβαθμίσει χρησιμοποιώντας ποικίλους τρόπους με εξέχοντα αυτόν της παραπομπής του στην ελληνική
δικαιοσύνη προκειμένου να παγιδευτεί και ο πιο υποψιασμένος και να πειστεί ότι όντως υπηρετεί τα συμφέροντα
των εργαζομένων.
Πρέπει να σημειώσω ότι, η περίπτωσή μου περιλαμβάνει ακόμα και εσκεμμένες προσπάθειες ιατρών είτε να
υποβαθμίσουν την υγεία της μητέρας μου είτε να την οδηγήσουν στο θάνατο και υπάρχουν αποδείξεις και περί
αυτού του ισχυρισμού μου που σας καλώ να αξιολογήσετε. Κρίνω απαραίτητο να διευκρινίσω ότι αυτές οι
εσκεμμένες προσπάθειες δεν θεωρώ ότι ήταν απόρροια της κακόβουλης φύσεως αυτών των ιατρών, αλλά
αποτελούσαν εκφάνσεις της επαναστατικής συνειδήσεως τους που παγιδευμένοι σε αυτά που μονομερώς είχαν
ακούσει έδρασαν με αυτό τον ανάρμοστο τρόπο.
Η υπόθεσή μου έχει βέβαια έχει και πολλές άλλες πτυχές .. αλλά αυτές αρκούν πιστεύω για να αντιληφθεί κανείς
την δυσοσμία του πελατειακού κράτους στην καταβαράθρωση της ποιότητας της ζωής των Ελλήνων. Για ότι
αναφέρω υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία και αυτό είναι ακριβώς το πρόβλημα που δεν αφήνει η εξουσία να
φτάσει η υποθεσή μου στο δικαστήριο…γιατι υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία που δεν επιδέχονται
διαστρέβλωσης….
Τελος, σας επισυνάπτω το κείμενο που έστελνα στους δικηγόρους το οποίο προσάρμοζα ανάλογα με την
ομοιόμορφη συμπεριφορά των απαντήσεων που δεχόμουν από τα ανδρείκελα της εξουσίας που απαντούσαν
(ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΕΛΛΑ ΚΟΚΚΩΝΑ 1ε.)…

ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΕΛΛΑ ΚΟΚΚΩΝΑ  
Show optionsΕίμαι 49 ετων, πρώην υπάλληλος της ΣΤΑΣΥ ΑΕ (Σταθερές Συγκοινωνίες) από την οποία αναγκάστηκα να
αποχωρήσω Ιούνιο 2018. Επειδή τυχαία βρέθηκα υπάλληλος της ΣΤΑΣΥ, χωρίς να αποτελώ πελάτη του πελατειακού
συστήματος, ενώ είχα αξιόλογα προσόντα στο χώρο της διαχείρισης ποιότητας τα οποία είχαν οικοδομηθεί σε
αμερικάνικη πολυεθνική του ιδιωτικού τομέα, η αδηφαγία του πελατειακού συστήματος δεν με τοποθέτησε, κατά
την πρόσληψή μου το 2009, σε θέση του οργανογράμματος που άρμοζε στα προσόντα μου. Προσλήφθηκα λοιπόν
ως απλή υπάλληλος. Αυτό όμως είχε στη συνέχεια ιδιαίτερα αρνητικά επακόλουθα όπως θα διαπιστώσετε.
Λόγω αφανών πιέσεων που δεχόμουνα από την άσχετη με το αντικείμενο της διαχείρισης ποιότητας, προϊσταμένης
μου, προκειμένου να διεκπεραιώνω εγώ τη δουλειά της, «έτρεχα» κοινώς εγώ το αντικείμενο της διαχείρισης
ποιότητας στο μετρο δρέποντας κάποιας μορφής προνομιακή μεταχείριση. Υποθέτω, ότι όταν η Διοίκηση
ανακάλυψε με κάποιο τρόπο ότι μια απλή υπάλληλος έκανε τη δουλειά μιας Διευθύντριας (περίπτωση
βραδυφλεγούς βόμβας για την περίπτωση του status quo του μετρο έτσι όπως εξελίχθηκε η υπόθεση), η
προϊσταμένη μου έχασε την διπλή οργανογραμματική της θέση: δηλ και τη θέση της Διευθύντριας Διοικητικών
Υπηρεσιών που μέχρι τότε κατείχε και τη θέση της προϊσταμένης Ποιότητας. Βίωνα χρόνια άγριο μπουλινγ, εντός
και εκτός εταιρίας, από μυριάδες αγνώστους χωρίς να γνωρίζω το λόγο. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι επειδή με
θεώρησε υπεύθυνη για την καρατόμησή της, εξαπέλυσε έναν ανελέητο πόλεμο εναντίον μου χτίζοντας μου ένα
προφιλ που μόνο ένα βρώμικο μυαλό θα μπορούσε να συλλάβει. (δηλ ότι είμαι πράκτορας, λαμόγιο, κακιά, ότι
έχω πάρει μίζες εκατομμυρίων ευρώ, ότι ύπουλα ενεργώ εις βάρος των συναδέλφων μου, ότι δρομολογώ την
ιδιωτικοποίηση του μετρο, ότι φέρω ευθύνη για την οικονομική υποβάθμιση των Ελλήνων και πολλά άλλα). Το
προφίλ αυτό, που υποστηριζόταν από την αυτοπεποίθηση της παρουσίας μου και το ότι διέφερα ουσιαστικά από
τους συναδέλφους μου, συνδυαζόμενο με την δύναμη της εξάπλωσης της πληροφορίας που προσφέρουν τα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης, έκανε δυνατή την γνωστοποίηση της υπόθεσης μου σε μεγάλες μάζες ανθρώπων, όπως
αντιλήφθηκα, και ρίζωσε σε αυτούς ως μη αμφισβητήσιμο δεδομένο. Επι έξι χρόνια βίωνα από τους ανθρώπους
που πίστευσαν όλα αυτά ένα ανελέητο μπουλινγ όπου κι αν πήγαινα που αδυνατούσα να καταλάβω γιατί. Όταν
άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι μου είχαν προσάψει, γιατί η Διοίκηση φρόντιζε να με απομονώνει για να μην
καταλαβαίνω, αγανάκτησα από την αχαριστία και τη βρωμιά της προϊσταμένης μου, που απέδειξε ότι ουδείς
αχαριστοτέρος του ευεργετηθέντος, και υιοθέτησα το ρόλο του πράκτορα που μου είχε προσάψει, αφενός μεν για
να συλλέξω στοιχεία για το τι πραγματικά μου καταλογίζεται προκειμένου να εκκινήσω νομική διαδικασία (αφού
ήξερα ότι όποιον κι αν ρωτούσα δεν θα μου έλεγε, γιατί το «ήθος» μας, μας επιβάλλει να «μιλούμε» δυστυχώς
μεταξύ ανθρώπων της ίδιας νοημοσύνης και ηθικότητας κάτι το οποίο και επιβεβαίωσα πρόσφατα με άτομο του
οικογενειακού μου περιβάλλοντος το οποίο δεν δίστασε να δηλώσει, ανερυθρίαστα, πλήρη άγνοια για όλα τα
ζητήματα που θέτω σε αυτό το κείμενο, κάτι που φυσικά δεν ισχύει) και αφετέρου, για να δημιουργήσω τη μέγιστη
δυνατή αντίδραση του κόσμου και να τον στρέψω κατά της Διοίκησης που τόσα χρόνια με την συμπεριφορά της με
έκανε να υποφέρω για να καλύψει τόσο το υψηλόβαθμο διεφθαρμένο στέλεχός της όσο και τις ατασθαλίες του
πελατειακού της κράτους.
Η Διοίκηση τα ΣΤΑΣΥ, πέρα από το πρωταρχικό της μέλημα που ήταν να εξασφαλίζει να μην καταλαβαίνω τι
γίνεται, φρόντισε να με παρουσιάζει ως ένα άτομο που έδρεπα υψηλότατη προστασία με σκοπό να αποθαρρύνει
τους δικαιολογημένα αγανακτισμένους συναδέλφους να κινήσουν οποιαδήποτε νομική ή άλλης μορφής
διαδικασία εναντίον μου. Η αγανάκτησή τους μάλλον δεν εδραζόταν τόσο στα προνόμια που έδρεπα όσο στο
γεγονός της υψηλής προστασίας -που τονίζω εν αγνοία μου μου παρείχε η Διοίκηση- ενισχύοντας προφανώς την
διαδοθείσα φήμη ότι όντως μπορεί να αποτελούσα κρυφό στέλεχος που εμπλεκόμουν στην τυχόν ιδιωτικοποίηση
της ΣΤΑΣΥ. Ταυτόχρονα με την παροχή προς εμένα «υψηλής προστασίας» αξιοποίησε όλους αυτούς τους
μυριάδες κόσμου στο μπούλινγ εναντίον μου με απώτερο σκοπό να με εξοντώσει, αφού αποτελούσα κίνδυνο για
να ξεσκεπάσω τις ατασθαλίες του πελατειακού κράτους. Εξι χρόνια έστελνα εμπιστευτικά σημειώματα στην
Διοίκηση χωρίς να λαμβάνω οποιαδήποτε απάντηση στα ερωτήματα μου. Αναγκάστηκα να αποδεχτώ οικειοθελή
αποχώρηση από τη ΣτΑΣΥ ως αποτέλεσμα σχετικής γνωστοποίησης που μου έγινε από δικαστικό επιμελητή ότι
έπρεπε να επιστρέψω στην εργασία μου αφού για κάποιο χρονικό διάστημα αναγκάστηκα να μην προσέρχομαι σε
1/4
22/10/2018
αυτή. Ετσι όμως ενισχυόταν το μένος των συναδέλφων μου εναντίον μου που θεωρούσαν ότι αφού είχα
καταχραστεί εκατομμύρια, όπως μου καταλογιζόταν, δεν είχα ανάγκη να εργάζομαι, και φυσικά ότι η Διοίκηση με
«κάλυπτε». Η αναγκαστική μου αποχώρηση από την ΣΤΑΣΥ όμως σηματοδοτούσε για τη Διοίκηση την πρόθεσή
μου να κινήσω νομική διαδικασία εναντίον της αφού είχα χάσει τον μοναδικό τρόπο βιοπορισμού μου.
Τέλος Μαϊου 2018 ανακάλυψα ένα πρόβλημα υγείας, μόρφωμα στο αιδοίο (υποθέτω λόγω του υπέρμετρου στρες
που βίωνα έξι χρόνια από το μπουλινγκ) το οποίο μου αφαιρέθηκε από το νοσοκομείο Μεταξά. Ωστόσο, έχω
ισχυρές ενδείξεις (θα αξιολογήσετε και την δυνατότητα του αν αποτελούν αποδείξεις) ότι ενώ θεωρώ ότι επρόκειτο
για καλοήθη όγκο, η ιστολογική που μου δόθηκε σκοπίμως το παρουσίαζε ως θανατηφόρο καρκίνο (μελάνωμα). Για
ποιο λόγο? Για να οδηγηθώ να αποδεχτώ την εγχείριση που θα ακολουθούσε σε μια τέτοια περίπτωση (και που
σημειωτέον δέχτηκα ισχυρότατες πιέσεις να αποδεχτώ) προκειμένου να επέλθει αργά η γρήγορα ο θάνατος μου
και επομένως να μην κινήσω καμμία νομική διαδικασία η οποία θα αναδείκνυε τη δυσοσμία του πελατειακού
κράτους. Μέχρι πρότινος, θεωρούσα ότι ήταν πολύ πιθανό, βασιζόμενη στην υπαρκτή υπόθεση με το
νοσοκομείο Μεταξά, ότι η Διοίκηση θα προσέμενε την στιγμή που θα χρειαζόμουν ιατρική βοήθεια ώστε να
φρόντιζε, αργά η γρήγορα, να επιτευχτεί την κατάλληλη όμως στιγμή (για να μην υπάρξει η υποψία ότι όντως
επιβεβαιώθηκε η θέση μου αυτή) αυτό που επιδίωξαν, αλλά απέτυχαν στο Μεταξά. Αλλά η άρνηση των πλείστων
δικηγόρων, να αναλάβουν την υπόθεσή μου, αποδυναμώνει την θέση μου αυτή αφού έτσι εξασφαλίζεται ότι η
υπόθεση μου δεν θα πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης που εναγωνίως επιδιώκω. Ωστόσο η εξουσία εκδικείται. Και
αυτός είναι πλέον ο λόγος που είναι πιθανόν να επαναληφθεί εν καιρώ η προσπάθεια εξόντωσής μου…
Αναρωτιέμαι λοιπόν εάν αποτελεί σύμπτωση άραγε το γεγονός ότι όταν γνωστοποίησα την υπόθεσή μου
στέλνοντας εμαιλ για πρώτη φορά σε 80 γνωστά και λιγότερο γνωστά δικηγορικά γραφεία ουδείς μου απάντησε,
και όταν προσπαθώντας να ερμηνεύσω αυτή την σιωπή, επαναπροσέγγισα τα ίδια δικηγορικά γραφεία
προσθέτοντας την κατωτέρω παράγραφο στο αρχικό μου κείμενο, μόνο τότε έλαβα κάποιες έστω και ελάχιστες
απαντήσεις (όλες αρνητικές). Ιδού η προσθήκη που έκανα:
«Ωστόσο, οι επισταμένες προσπάθειές μου τις τελευταίες ημέρες, να προσεγγίσω κάποιο δικηγόρο για να κινήσω
νομική διαδικασία με έκαναν να αλλάξω την άποψη μου αυτή αφού ουδείς δικηγόρος από την πληθώρα αυτών
που προσέγγισα μέχρι τώρα εκδήλωσε ενδιαφέρον να αναλάβει την υπόθεσή μου. Δυο τινά κατά την άποψή μου
συμβαίνουν σε αυτή την ομοιόμορφη συμπεριφορά της πληθώρας των δικηγόρων. Είτε υπάρχει «γραμμή» από τα
πολιτικά κόμματα στα οποία αυτοί ενδεχομένως ανήκουν να μην τολμήσει να αναλάβει κάποιος την υπόθεσή μου
είτε κάποιοι «υπεράνω υποψίας» φρόντισαν να διαδώσουν το ενδεχόμενο ότι δεν έχω σώας τας φρένας μου με
αυτά που αναφέρω. (Άλλωστε ένας από τους ασφαλέστερους τρόπους για να βγάλεις κάποιον κοινώς από τη μέση
όταν αυτός αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα είναι να τον βγάλεις τρελό). Χρησιμοποιούν ίσως την «αυθεντία»
τους στο χώρο και την ομολογουμένως αδιαμφισβήτητη ακεραιότητα που όντως τους διέκρινε, ή παρουσιαζόταν
να τους διακρίνει, δεκαετίες τώρα (αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει το ενδεχόμενο να υποκύψουν σε «πιέσεις» έστω
και μετά από τόσες δεκαετίες ακεραιότητας και να μεταστραφούν 180 μοίρες, ανάλογα με το τι διακυβεύεται)
προκειμένου να επηρεάσουν συναδέλφους που ίσως θα σκέπτονταν να έρθουν σε επαφή μαζί μου και να
εξετάσουν την περίπτωσή μου. Πως αλλιώς να ερμηνεύσω το γεγονός ότι κανένας δικηγόρος δεν
ενδιαφέρεται!!!!!! να δει αποδεικτικά στοιχεία για τους ισχυρισμούς μου πριν διαμορφώσει οποιαδήποτε άποψη?»
(Ο λόγος που έκανα αυτή την προσθήκη είναι επειδή είχε προηγηθεί τηλ.επικοινωνία με ιδιαίτερα έγκριτη
δικηγόρο, η οποία με πίεζε να προσφύγω σε ψυχιατρικό κέντρο και να μην κινήσω καμμία νομική διαδικασία.)
Επανέρχομαι λοιπόν, αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι συνεχίζοντας να γνωστοποιώ την υπόθεσή μου και σε
άλλους δικηγόρους οι απαντήσεις που ελάμβανα ήταν ελάχιστες των ελαχίστων ( στην πλειοψηφία τους
αρνητικές) ενώ οι ελαχιστότατες θετικές που συνοδεύονταν από πρόσκληση για συνάντηση, εκπίπταν και αυτές
σε αρνητικές όταν διευκρίνιζα εάν η συνάντηση θα γινόταν στη βάση της εκκίνησης νομικής διαδικασίας περι
μπουλινγ. Δεν είναι άξιον απορίας εγώ να θέτω ζήτημα μπουλιγκ και ο δικηγόρος να αγνοεί την καρδιά του
2/4
22/10/2018
προβλήματος και να μου απαντά θετικά για συνάντηση αποκρύπτοντας μου ότι αυτή θα γινόταν στη βάση της
εκκίνησης νομικής διαδικασία για εργατικό ζήτημα?!
Αποτελεί σύμπτωση άραγε το γεγονός ότι όταν συνεχίζοντας την εν λόγω προσπάθεια εύρεσης δικηγόρου, έκανα
νύξη, στο ίδιο πάντα κείμενο μου, για την ομοιόμορφη στάση των συναδέλφων τους που παρουσίαζαν την
υπόθεσή μου ως εργατικό ζήτημα, αυτό αυτόματα σταμάτησε και έκτοτε χρησιμοποιήθηκε, από τους ελάχιστους
που με προσέγγισαν, το επιχείρημα ότι πρόκειται για αστικής φύσεως ζήτημα?
Και τέλος αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι όταν αρνήθηκα να παγιδευτώ στο ότι η υποθεσή μου είναι αστικής
φύσεως (και εν τω μεταξύ είχα αποστείλει στον δικηγορικό σύλλογο Αθήνας και Πειραιά την υπόθεσή μου
γνωστοποιώντας τους ότι ουδείς από το πλήθος των 118 δικηγόρων που είχα προσεγγίσει μέχρι τότε δέχθηκε να
αναλάβει την υπόθεσή μου και ως εκ τούτου τους καλούσα να συνδράμουν στην προσπάθειά μου για εύρεση
δικηγόρου) τρεις μόνο δικηγόροι (από τους 156 περίπου που συνέχισα να ενημερώνω) μου ανέφεραν ότι θα με
ενημερώσουν αν θα ασχοληθούν με την υπόθεσή μου ως αντικείμενο ποινικής φύσεως εκ των οποίων οι δύο
ουδέποτε με ενημέρωσαν ενώ κατά τη συνάντηση που έγινε με τον τρίτο ήταν προφανέστατες οι προσπάθειές του
μέσω έωλων επιχειρημάτων να με αποθαρρύνει πάση θυσία ώστε να μην κινήσω νομική διαδικασία, και μόνο
όταν η προσπάθειά του απέτυχε μόνο τότε μεταστράφηκε ολοσχερώς, αποδεχόμενος εν τέλει να δει τα
αποδεικτικά στοιχεία που διαθέτω! (υποθέτω, για να μην συνεχίζω να καταλογίζω στους πλείστους δικηγόρους
ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα δει) Ως εκ τούτου η ανειλικρινής αυτή συμπεριφορά θεωρώ ότι ενισχύει την
άποψή μου περί σκοπιμοτήτων που εξυπηρετούν όσοι από τους ελαχιστότατους των δικηγόρων «δέχονται» να με
ακούσουν είτε αυτό γίνεται στη βάση της υπόθεσής μου ως εργατικό ζήτημα, είτε ως αστικό είτε ως ποινικό….
Η προσπάθειά μου να βρω δικηγόρο, περιλαμβάνει μέχρι σήμερα περίπου 997 δικηγορικά
γραφεία/μεμονωμένους δικηγόρους (ενδεικτικά: μέλη της ένωσης ελλήνων ποινικολόγων και ισόβια μέλη της,
ποινικολόγοι που προβάλλονται με εμπειρία σε υποθέσεις μπουλινγκ κλπ) Δεν έχω λάβει παρά μόνο 57
απαντήσεις !!! (στην συντριπτική πλειοψηφία τους αρνητικές υπό την έννοια είτε ότι δεν ασχολούνται με τέτοιες
υποθέσεις είτε δεν αναλαμβάνουν, ενώ οι όποιες ελαχιστότατες θετικές, σας ανέφερα σε ποια βάση εδράζονταν).
Και καμία απάντηση από τους δύο δικηγορικούς συλλόγους. Ο καθείς ας επιστρατεύσει την κρίση του για να
βγάλει τα δικά του συμπεράσματά γιατί συμβαίνει αυτό.
Όπως γνωρίζετε καλύτερα από εμένα, ενώ ο δικηγόρος οφείλει να τηρεί το νόμο 4194/2013 (ΦΕΚ Α 208) «Κώδικας
Δικηγόρων» στην περίπτωσή μου αυτό μάλλον καταστρατηγείται (αναφέρομαι συγκεκριμένα στο Άρθρο 41).
Αλλά το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για το Αρθρο 6 του Κώδικα Δεοντολογίας του Δικηγορικού Λειτουργήματος
όπου αναφέρεται ότι ο « Δικηγόρος έχει υποχρέωση ν’ αναλάβει κάθε υπόθεση που του αναθέτουν, αν υπάρχει
τρόπος υπερασπίσεώς της. Έχει όμως το δικαίωμα ν’ αρνηθεί την υπεράσπιση υποθέσεως:» στις περιπτώσεις α), β)
γ), δ), ε) και στ).
Γιατί ενώ ο Δικηγόρος «έχει υποχρέωση να αναλάβει κάθε υπόθεση που του αναθέτουν», στην περίπτωσή μου
ουδείς δικηγόρος τηρεί αυτή την υποχρέωση? Εκ του αποτελέσματος λοιπόν θεωρώ ότι η αρχική εκκωφαντική
σιωπή των πλείστων δικηγόρων και η μετέπειτα απότομη αντικατάσταση της σιωπής από απαντήσεις έστω και
ελάχιστες – αρνητικές στην πλειοψηφία τους, οι δε θετικές στη βάση σκοπιμοτήτων – προφανώς δεν μπορεί να
στηριχτεί ούτε στα σημεία α) & β) αφού η υποθεσή μου εδράζεται στις παθογένειες του πελατειακού κράτους και
στην ασύμμετρη εξουσιαστική ισχύ που ασκείται από ένα υψηλόβαθμο στέλεχος σε μια απλή υπάλληλο (για τα
οποία υπάρχει πλήθος αποδεικτικών στοιχείων που ουδείς ενδιαφέρεται να δει με μια εξαίρεση όπως ανέφερα
παραπάνω, εξαίρεση που όμως υπηρετεί σκοπιμότητα…). Ως εκ τούτου θεωρώ ότι όχι μόνο δεν είναι «βέβαιο ότι η
δίκη θα χαθεί» αλλά είναι μάλλον βέβαιο ότι η δίκη θα κερδηθεί …….. ούτε μπορεί να στηριχτεί στα σημεία γ) και
δ) αφού αναρωτιέμαι πόσοι από το πλήθος των δικηγόρων που προσέγγισα μπορεί να εμπίπτουν σε αυτές τις
κατηγορίες… και ειδικότερα για το γ) θέτω το ζήτημα του εάν προέχει για τον δικηγόρο η υπεράσπιση της αλήθειας
και της δικαιοσύνης όπως έχει ορκιστεί ή η συγκάλυψη της ένεκα φιλίας/συγγένειας. Γιατι εάν η φιλία/συγγένεια
3/4
22/10/2018
υπερτερεί τότε ο δικηγόρος προφανώς παραβιάζει τον όρκο του περί δικαιοσύνης… Τέλος δεν μπορεί να στηριχτεί
ούτε στα σημεία ε) και στ) αφού υφίσταται η ίδια απορία για το πόσοι δικηγόροι από το πλήθος όλων αυτών
μπορεί να εμπίπτουν σε αυτές τις κατηγορίες.
Εχω πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι όντως κάποια από αυτά που αναφέρω ακούγονται «τρελά». Τι γίνεται
όμως στην περίπτωση που είναι αλήθεια? Τι γίνεται δηλαδή όταν η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία? Γιατί
λοιπόν μου στερείται επι τοις ουσίας η δυνατότητα να ασκήσω το δικαίωμά μου μέσα στα πλαίσια των αρχών και
κανόνων ενός κράτους δικαίου προκειμένου να αποδείξω τους ισχυρισμούς μου?
Για να επανέλθω λοιπόν, προετοιμασμένη να κινήσω νομική διαδικασία εναντίον της ΣΤΑΣΥ προσέγγισα, για να με
συνδράμει, το μόνο σωματείο που θεωρούσα ότι είχε πιθανότητες να μην ήταν «διαβρωμένο» αφού
πρωτοστατούσε να αποκαλυφθεί τα μυστήριο που περιέβαλλε την παρουσία μου. Η ηχογραφημένη επικοινωνία
μου με τον εκπρόσωπο του σωματείου που δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν υφίσταται μπουλινγκ αποδεικνύει την
μετάλλαξή του και την σκοπιμότητα που υπηρετεί (στην περίπτωση βέβαια που εξ αρχής δεν υπηρετούσε αυτή την
σκοπιμότητα: υπηρέτης των συμφερόντων της Διοίκησης). Εκ των υστέρω λοιπόν και ανατρέχοντας στη συνολική
συμπεριφορά του θεωρώ όλο και πιο πιθανό να ισχύει ότι μάλλον ανέκαθεν υπηρετούσε τα συμφέροντα της
Διοίκησης υποδυόμενος τον ασυμβίβαστο επαναστάτη-διεκδικητή των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Όταν δε η
στάθμη της αξιοπιστίας του βυθιζόταν επικίνδυνα στα μάτια των εργαζομένων, τότε η Διοίκηση αναλάμβανε να
του την αναβαθμίσει χρησιμοποιώντας ποικίλους τρόπους με εξέχοντα αυτόν της παραπομπής του στην ελληνική
δικαιοσύνη προκειμένου να παγιδευτεί και ο πιο υποψιασμένος και να πειστεί ότι όντως υπηρετεί τα συμφέροντα
των εργαζομένων.
Μετά τα ανωτέρω, σας ρωτώ: δύναστε να αναλάβετε την υπόθεσή μου?
Εάν όχι, μπορείτε να με ενημερώσετε τουλάχιστον για την νομική κίνηση στην οποία μπορώ να προβώ σε
επίπεδο ευρωπαϊκής ένωσης αφού καταστρατηγείται το δικαίωμά μου να φέρω την υπόθεση μου στη δικαιοσύνη?
«Η συνείδηση είναι ένας αλάνθαστος κριτής, όταν δεν την έχουμε μπορεί ακόμα και να δολοφονήσει.» Ονορε ντε Μπαλζακ.

Αποστολέας: Stella Kokkona