Σκεφτόταν ένα δέντρο ή ένα σπίτι, ίσως, έναν αργοπορημένο ήλιο. Μια πόρτα απ’ όπου οι αναμνήσεις, σπασμωδικές και θολές, σαν ανάερα έντομα γύρω από δυνατά φώτα ξετρύπωναν. Σαν Μοίρες με πονηρά χαμόγελα. Ο δεσμοφύλακας ήταν εκεί περιμένοντας τις τελευταίες σκέψεις του μελλοθάντου να του θολώσουν το μάτι. Η μητέρα του και οι δύο θείες πρόβαλαν στη σκηνή. Πίσω απ’ το τζάμι σούφρωσαν τα μαδημένα τους φρύδια. Τα μπράτσα τους πλεγμένα αγκαζέ. Τα ωχρά τους χείλη σάλευαν. Μέσα απ’ τη μελαγχολία της αγάπης ξέφυγε ένα μειδίαμα. Η ασπρομαλλούσα μητέρα κοιτά το γιό της δεμένο στην καρέκλα. Αυτός σ’ ένα συννεφάκι καπνού βυθισμένος. Να σκέφτεται πως, κάθε είδος ανθρώπου το βρίσκει εντάξει, αρκεί να είναι γνήσιος άνθρωπος, κι ας είναι πάντα αυτός ο ασυνήθιστα κακός άνθρωπος, ο ασυνήθητα καλός ή ο ασυνήθιστα αδιάφορος, αφού στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα πρότυπο για τον άνθρωπο.
Ο θάνατος στην Αμερική
Δημοσιεύτηκε just now από τον χρήστη selana