Από τον Γιάννη Δημογιάννη
Η καθημερινή εικόνα της Ελληνικής ενδοχώρας αποτελεί τον πλέον αδιάψευστο μάρτυρα. Ενώ, στατιστικά, οι ανάπηροι καλύπτουν περίπου το 10% του ενεργού πληθυσμού, εντούτοις σπάνια τούς συναντάς στις πόλεις.
Εδώ, η πραγματικότητα βοά στην έρημο… Η κοινωνία μας αποδεικνύεται κατεξοχήν ρατσιστική και συντηρητική, περιθωριοποιώντας έτσι τα Άτομα με αναπηρία. Εξάλλου, στις κοινότητες των ΑΜΕΑ είναι γνωστό, το γλυκόπικρο ανέκδοτο που μιλά όχι για Ανθρώπους, αλλά για Αόρατους, μιας και η Αναπηρία ηχεί συχνά, όχι τόσο σαν κατάσταση, αλλά πρωτίστως σαν ανεπάρκεια ή ανεξήγητη καταδίκη. Που πρακτικά σημαίνει: ανεπιθύμητοι ανάπηροι ∙ ανύπαρκτοι άνθρωποι.
Εν μέσω μνημονίων, όμως, η υφιστάμενη παθογένεια όχι μονάχα εκτραχύνθηκε, αλλά άγγιξε τον πιο ακραίο κανιβαλισμό. Σε φυσιολογικές συνθήκες, βέβαια, οι αρχές της ανθρωποκεντρικής Δημοκρατίας θα υπαγόρευαν να προστατευτούν στοιχειωδώς, τουλάχιστον οι πιο ευάλωτοι, όσοι δηλαδή αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητες εξωγενείς δυσκολίες. Και σίγουρα, ανάμεσα τους, θα αξίωνες ή έστω θα προσδοκούσες, οι ανάπηροι να απολαμβάνουν εμπράκτως την αλληλεγγύη και τη στήριξη όλων.
Σε φυσιολογικές συνθήκες, όχι όμως σ’ ένα σύστημα εκ φύσεως ανάλγητο και μισάνθρωπο, όπως ο τοκογλυφικός καπιταλισμός των μνημονίων. Γιατί, όπως δήλωσε ανερυθρίαστα ο εθνικός τραπεζίτης: «κανείς δεν εξαιρείται από τη συνεισφορά στον κορβανά, επομένως, απαλλαγές ή εκπτώσεις δε χωρούν ούτε καν στους ανάπηρους»! Έκτοτε, δόθηκαν αμετάκλητες εντολές προς τα «δρεπανηφόρα» άρματα, ώστε να μην αφήσουν όρθιο ούτε ένα στάχυ, ακόμη και τα χτυπημένα από τις θεομηνίες. Προς μεγάλη μας απογοήτευση, λοιπόν, ξεθεμελιώθηκαν κατακτήσεις και δικαιώματα, για τα οποία μόχθησαν επί δεκαετίες, το αναπηρικό κίνημα, και άλλες συλλογικότητες αλληλεγγύης.
Η κατάσταση θα ήταν δραματική, αν δεν ήταν και επικίνδυνη. Για παράδειγμα, αν προηγουμένως ένας ανάπηρος θα έπρεπε να έχει Τύχη βουνό, για να εργαστεί, τώρα μόνον αγωνιά! Ως εκ τούτου, φυτοζωεί στηριζόμενος είτε στη φιλανθρωπία των οικείων, είτε στο μειωμένο προνοιακό επίδομα ή ενδεχομένως στις αναπηρικές συντάξεις – φιλοδωρήματα (600, αναλόγως των ποσοστών βλάβης). Αρκεί, άρα, κάποιος να σκεφτεί ποιο είναι το αδιέξοδο για όποιον δεν πρόλαβε να συγκεντρώσει τα απαραίτητα ένσημα, έστω και γι’ αυτές τις πενιχρές παροχές. Διότι υπάρχουν συνάδελφοι που περιμένουν δύο μήνες, για να μεταγγιστούν με τα 300e της Πρόνοιας… Να φάνε, να ζήσουν, να πάρουν και τα φάρμακά, με δεδομένο το υψηλότατο κόστος ζωής τους.
Και φτάνουμε στην τραγωδία της περίθαλψης. Μετά χρόνια καταλήστευσης των ταμείων από τα αρπαχτικά της υγείας, τη νύφη πλήρωσαν οι ανάπηροι. Οι υγειονομικές μονάδες διαλύθηκαν, οι ιατρικές επισκέψεις κατάντησαν διαρκής ταλαιπωρία, η μηδενική συμμετοχή στα φάρμακα καταργήθηκε για τους χρόνιους πάσχοντες, ενώ αυξήθηκε, δίχως εξαιρέσεις, το κόστος συμμετοχής. Για να μην αναφέρω την κατάργηση πολλών φαρμάκων από τις λίστες ή τις απαγορευτικές πια θεραπείες αποκατάστασης που, αν και απαραίτητες για πολλούς, κατάντησαν απλησίαστη πολυτέλεια. Καταλαβαίνεις προφανώς τι συμβαίνει, όταν καλείσαι να πληρώσεις επιπροσθέτως και ληστρικούς φόρους, όπως ο Ένφια ή η Εισφορά αλληλεγγύης, συνυπολογίζοντας επίσης τη μείωση των επικουρικών και την κατάργηση του ΕΚΑΣ.
Για να πάμε, τέλος, στα σφαγεία των ΚΕΠΑ. Σε αντίθεση με τους ανάπηρους που ανέκαθεν αξίωναν την επιστημονική και αξιοκρατική αξιολόγηση, ώστε να καταπολεμηθούν πελατειακά κυκλώματα δημιουργίας πλαστών αναπήρων, τα ΚΕΠΑ αποδείχθηκαν ένας επιπλέον μηχανισμός καταστρατήγησης και περιορισμού των επιδομάτων και συντάξεων. Ο Σύριζα, δε, υιοθέτησε εκτός των προηγούμενων, και την έμπνευση κάποιων να κερδίσει κιόλας, σε βάρος των ανάπηρων άνω του 80%! Υποχρεώνει ακόμη και όσους πέρασαν από τα ΚΕΠΑ, να προσέλθουν ξανά (για να απαλλαγούν από την εισφορά αλληλεγγύης), καταβάλλοντας επιπλέον 50e παράβολο στην μπάνκα, προκειμένου να γραφτεί μονάχα ο όρος «κινητική αναπηρία», προς την εφορία. Για να προσθέσουμε και το «νταβατζιλίκι» της μείωσης 6%, «υπέρ υγείας» (βλ. μνημόσυνα).
Αποτέλεσμα, η αύξηση μίας γενιάς περιθωριοποιημένων συμπολιτών, που καταλήγουν στο τραγικό σημείο να σαρκάζουν: «μακάρι, να είχα και εγώ αναπηρία άνω του 80%». Άνθρωποι που εύχονται, δηλαδή, την καταδίκη τους… Περιφερόμενα ράκη των μνημονίων, που καθημερινά «τρώνε βρώμικο ψωμί». Μόνο που εδώ, δεν υπάρχει καμία Σωτηρία, για παρηγοριά!
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 5.11.2016