Κι ήρθαμε, πάλι, να μιλάμε για την εφαρμογή του «νόμου και της τάξης», για την εγκληματικότητα και τις προεκτάσεις της, για την αστυνομία και τη δράση της.
Κι αυτή η συζήτηση (;) γίνεται πάλι με τους ίδιους όρους: Επιφανειακούς, κατασταλτικούς, τρομοκρατικούς, αλλά και, από την άλλη, με τα «δεν συμβαίνει τίποτα», τα «εσείς τα κάνατε» και τα «είμαστε και… λίγο αριστεροί».
Και κάπου μέσα σε αυτόν τον «διάλογο» είδαμε εκείνους τους …συναδέλφους, εκείνους τους δημοσιογράφους και πνευματώδεις αρθρογράφους και σχολιαστές να θυμούνται το ρόλο τους: Η βία και η ανομία πρέπει να παταχτεί, επαναλαμβάνουν με ύφους γυμνασιάρχη από άλλες δεκαετίες.
Ποια βία και ποια ανομία; Η βία και η ανομία απ’ όπου κι αν προέρχεται; Όχι βέβαια. Το τελευταίο, το «όπου κι αν προέρχεται» είναι μόνο για να λέγεται. Η κρατική βία, η αστυνομική βία, η πολιτική βία της εξουσίας δεν συγκαταλέγεται στη βία που τους απασχολεί. Δεν συμπεριλαμβάνεται στο αγαπημένο τους «νόμος και τάξη».
Είναι οι ίδιοι που με αγωνία περιγράφουν, με ύφος εισαγγελέα, την ανάγκη εφαρμογής του νόμου. Αναπαράγουν πως θα έρθει η ώρα που θα θρηνήσουμε νεκρό αστυνομικό από την ανομία. Ακόμα και σε αυτό, όμως, είναι επιλεκτικοί: Δεν φαίνεται να τους ενδιαφέρει η λειτουργία της αστυνομίας, η απαραίτητη στελέχωση της. Αυτά είναι απλά ένα όχημα για ρηχές και στοχευμένες «αναλύσεις» λες και, είτε η εγκληματικότητα, είτε οι διάφοροι μηχανισμοί που παίζουν τους «κλέφτες με τους αστυνόμου», έχουν ξεπηδήσει από την απόλυτη αθωότητα.
Αλήθεια, τους έχετε δει ποτέ να παίρνουν αυτό το ύφος εισαγγελέα, που λέγαμε πριν, όταν υπάρχουν καταγγελίες για αστυνομικά τμήματα και τη λειτουργία τους (π.χ Α.Τ Ομόνοιας); Τους έχετε δει ποτέ να αναδεικνύουν τέτοια θέματα, δηλαδή αστυνομικής αυθαιρεσίας, να «πονάνε» με το ξύλο, τις γκλομπιές και δακρυγόνα σε εργαζόμενους και συνταξιούχους; Έχετε ακούσει πώς λένε τη λέξη «διαδηλωτής»; Με έναν ειρωνικό τόνο και μια αμετροέπεια εκείνου που πάντα «τα λέει σωστά» και «άριστα».
Αλήθεια, τους έχετε ακούσει ποτέ να λένε κάτι άλλο για τους χουλιγκάνους εκτός τη γενική έκφραση καταδίκης; Ρώτησαν ποτέ εάν οι ιθύνοντες των ομάδων τους γνωρίζουν; Εξέφρασαν ποτέ τη σκέψη ότι αυτές ομάδες είναι «στρατοί» μετακινούμενοι;
Ας γυρίσουμε, όμως, σε αυτούς τους πολιτικούς ταγούς της χώρας που λένε πως όταν έρθουν στην εξουσία δεν θα ανεχθούν τη βία και την εγκληματικότητα. Η αστυνομία, υποστηρίζουν, θα κάνει τη δουλειά της όπως πρέπει, τονίζοντας αυτό το «όπως πρέπει» απειλητικά και βάζοντας στο τσουβάλι της «ανομίας» ό, τι επιθυμούν να καταστείλουν.
Είναι, βέβαια, και οι άλλοι, οι …αριστεροί κυβερνητικοί, εκείνοι που κάποτε φώναζαν με… επαναστατικό στόμφο για τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας και την κατάργηση των ΜΑΤ. Τώρα, βέβαια, όταν τα ΜΑΤ αναλαμβάνουν δράση ενάντια στον «εχθρό λαό» ή λένε πως τα δακρυγόνα ήταν αναγκαία ή (όταν τους πιάνουν τα …αριστερά τους) πως υπάρχουν ομάδες στην αστυνομία που δρουν αυτόνομα από την πολιτική ηγεσία! Και αυτό τελευταίο το λένε ενώ κυβερνάνε τον τόπο εδώ και τέσσερα χρόνια!
Με λίγα όλα τα παραπάνω μπορούν να συμπυκνωθούν στο εξής: Αυτή την περίοδο οι… άτεγκτοι υπερασπιστές του «νόμου και της τάξης», με όποιο πρόσωπο ή προσωπείο κυκλοφορούν, λειτουργούν (πάλι) ευκαιριακά, τρομοκρατικά, αντιλαϊκά και φυσικά προεκλογικά. Όσο για τις «ευαισθησίες» τους; Πάντα επιλεκτικές.