https://ikariologos.gr/oroi-xrisis/
ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΗΣ (Μέρος α΄)

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΗΣ (Μέρος α΄)

Είχαμε αναφερθεί σε προηγούμενο κείμενό μας στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ πως, στην παρούσα κατάσταση, το ζητούμενο, από την κυριαρχία και τους συνοδοιπόρους των επιλογών της, δεν βρίσκεται στο ποιοι θα μπουν στην καμπίνα του κυβερνήτη, αλλά να υπάρχουν πάντα οι προϋποθέσεις να μπει κάποιος ή κάποιοι ομαλά.

Αυτό επαναβεβαιώνεται σε όλες τις εκφάνσεις των κινήσεων που πραγματοποιούν οι πολιτικοί διαχειριστές των εξουσιαστικών υποθέσεων. Το πλέον πρόσφατο περιστατικό των ομιλιών, στην έκθεση Θεσσαλονίκης, των δύο από τους βασικούς εκφραστές των διαθέσεων και σχεδιασμών της κυριαρχίας, είναι αρκετά εύγλωττο.

Δεν είναι να απορεί κανείς πως ο ένας, κάτω από τέτοιες συνθήκες μπορεί να συγκαλύπτει τους υπουργούς που εμπλέκονται σε «σκάνδαλα», ενώ ο άλλος με μειλίχιους τόνους υποσχέθηκε πως θα καταργήσει τα νέα φορολογικά μέτρα. Όταν και όποτε έλθει στη διαχείριση των πραγμάτων. Μέχρι τότε όμως συνίσταται υπομονή, περίσκεψη, αυτοσυγκράτηση και προσήλωση στις δημοσκοπήσεις, που κατασκευάζουν πλέον μια άνοδο κατά μονάδες. Η ελπίδα για την καθήλωση έρχεται να αντικαταστήσει την ελπίδα που κινητοποιεί, δρα, εξεγείρει.

Η εναλλαγή των διαχειριστών των υποθέσεων της εγχώριας και ευρύτερης κυριαρχίας συμπορεύεται, από ένα σημείο και μετά, με κάποιου είδους χρονικά όρια που φαίνεται πως έχουν συμφωνηθεί ότι θα πρέπει να τηρούνται με την ανάλογη μεταβλητότητα που θα καθορίζεται από τις εκάστοτε συνθήκες.

Είναι φανερό πως η μεγάλη αναταραχή που υπήρξε στα χρόνια 1988-1990, καθόρισε μια άτυπη(;) συμφωνία ανάμεσα στα κορυφαία στελέχη της εξουσιαστικής πυραμίδας. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν τα δεδομένα των περιόδων διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων, με μια ισομερή κατανομή από το 1990 και μετά. Πιο συγκεκριμένα έχουμε: 1990-1993 ΝΔ με Κ. Μητσοτάκη, 1993-1996 Πασόκ με Α. Παπανδρέου, 1996-2004 Πασόκ με Σημίτη και 2004 μέχρι σήμερα ΝΔ με Καραμανλή.

Είναι φανερό πως το σπάσιμο μιας τέτοιου είδους κομματικής και χρονικής αλληλουχίας θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί μόνο όταν διαπιστωθεί πως δεν μπορεί να συγκρατηθεί ένα κοινωνικό ξέσπασμα.

Σ’ αυτές τις προδιαγραφές εντάσσονται και οι σχεδιασμοί που στοχεύουν στη συγκράτηση και τον αποπροσανατολισμό του κόσμου, οι συγκαλύψεις αλλά και οι εσωκομματικές αντιθέσεις, κοινώς φαγωμάρες.

Μέσα από τα «σκάνδαλα» προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή του κόσμου μακριά από τα μέτρα που συνεχώς επιβάλλονται. Μέτρα οικονομικής καταστολής, που εφαρμόζονται με τέτοιο τρόπο ώστε ξεγυμνώνουν την επίπλαστη εικόνα της ελευθερίας και αποκαλύπτουν την ουσία που δεν είναι άλλη από τις συνθήκες σκλαβιάς κάτω από τις οποίες βρίσκονται οι άνθρωποι.

Άλλωστε τα «σκάνδαλα» είναι μια εύκολη παγίδευση που προκαλεί την «κοινή γνώμη» να ασχοληθεί με τα ζητήματα διανομής και αναδιανομής της λείας ανάμεσα στους παρατρεχάμενους της εξουσίας. Είναι εξωπραγματικό να γίνονται αναφορές σε «χρήματα του λαού» και άλλες παρόμοιου είδους κουταμάρες, αφού είναι δεδομένο πως ο πλούτος δεν έχει καμία ιδιοκτησιακή σχέση με τον «λαό» αλλά με αυτούς στους οποίους έχει περιέλθει με άμεσους ή έμμεσους φόρους και την εκμετάλλευση των εκατομμυρίων σκλάβων, που φέρουν τον παραπλανητικό τίτλο πολίτες.

Από τη στιγμή που ο τεράστιος πλούτος βρίσκεται στα χέρια των εξουσιαστών – εκμεταλλευτών, η διαχείρισή του ανήκει αποκλειστικά σ’ αυτούς, η δε διανομή μέρους αυτού του πλούτου αφορά και τις αμοιβές όσων συνεπικουρούν ενεργά διεκπεραιώνοντας τις υποθέσεις του κράτους και στηρίζοντας το σύστημα. Προς τί λοιπόν όλη αυτή η φασαρία και οι κραυγές;

Είναι προφανές πως οι «παραμερισμένοι» στα οικονομικά και πολιτικά οφέλη εκπρόσωποι άλλων κομματιών της κυριαρχίας επιδιώκουν μια αναδιανομή (με την ευκαιρία και της ισχνής πλειοψηφίας της ΝΔ στο κυνοβούλιο) χαρακτηρίζοντας ως «σκάνδαλα» τμήματα και διαδικασίες του συνολικού σκανδάλου, που έχει το όνομα κρατισμός.

Μ’ αυτό τον τρόπο η «εύρυθμη» διανομή της λείας (χωρίς «παρεκτροπές» από τους κανόνες) δικαιώνεται και ο κρατισμός παραμένει αλώβητος με τις ευλογίες μάλιστα όσων παλεύουν ενάντια στους «άρπαγες», που σίγουρα δεν πρόκειται ούτε να τιμωρηθούν ούτε και να χάσουν τα «κεκτημένα», αφού η αλληλεγγύη μεταξύ τους στηρίζεται σε ισχυρή οικονομική βάση.

Ο παραπλανημένος, όμως, μπορεί να νοιώθει ικανοποίηση με το να «πλήττεται» ο τάδε ή ο δείνα υπουργός ή ηγούμενος. Έτσι περνά απαρατήρητο το γεγονός πως στην πραγματικότητα τα ποσά που συνδέονται με το «σκάνδαλο» ουδέποτε του ανήκαν, αφού οι «εκπρόσωποί» του στην πραγματικότητα είναι αντιπρόσωποι του κράτους και των κεφαλαιούχων, των οποίων τις επιδιώξεις υλοποιούν.

Οι «λύσεις» και τα πλαίσιά τους

Οι κρατούντες επιδιώκουν οι «λύσεις», σε κάθε «κρίση» και σε κάθε ζήτημα που καλούνται να διευθετήσουν, να προέρχονται από τις δικές του επιλογές σε χρόνο και τρόπο.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, αυτήν την περίοδο, η προσπάθεια καθήλωσης των κοινωνικών αντιδράσεων, είναι συνδυασμένη πολύ περισσότερο από προηγούμενες περιπτώσεις. Αυτός ο συνδυασμός δεν προέρχεται μόνο από μια προσδιορισμένη και οργανωμένη κατεύθυνση όπως αυτή των διαφόρων κέντρων εξουσίας. Συνδέεται και με την «αυτόματα» διαχεόμενη και εντεινόμενη λειτουργία όλων των μηχανισμών χειραγώγησης. Άλλωστε, προκειμένου να ενεργοποιηθεί ένα μηχανισμός αρκεί να «κουρδιστεί» κεντρικά. Από εκεί και μετά μπαίνουν σε κίνηση ακόμα και τα πλέον απομακρυσμένα γρανάζια, που έχουν ταχθεί να υπηρετούν το σύστημα.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Σε κάθε περίπτωση επαναπροσανατολισμού των κατευθύνσεων του συστήματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης προτείνονται και προεκτείνονται οι «ευκαιρίες» ένταξης σ’ αυτό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως οι συνθήκες έντονων διαταραχών, από τη στιγμή που διακυβεύουν την συντομότερη και σύμφωνα με τις επιδιώξεις των κρατούντων περαίωση των σχεδιασμών, εμπεριέχουν κινδύνους εκτροπής.

Αυτός είναι ο λόγος που αφήνεται να φανεί πως υπάρχουν «ευκαιρίες». Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα γίνονται προσκλήσεις και προκαλούνται «ιδεολογικές» και πολιτικές προσμίξεις. Όμως από όλα τα «συμβαλλόμενα» μέρη, παρά τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις που διαχέονται για το τώρα και τα «αποτελέσματα», εν τούτοις είναι έκδηλη η ασάφεια ως προς τις απώτερες επιδιώξεις.

Γιατί, αντίθετα, το να κατατίθεται ανοιχτά μια ολοκληρωμένη στάση με προοπτική και αποκαλύπτοντας τις προθέσεις, καθιστά όσους το κάνουν ευάλωτους και μειώνουν μεγάλο μέρος του συγκαλυμμένου ή φανερού εξουσιαστικού τους προφίλ αλλά και τους πραγματικούς τους σκοπούς.

Οι ξεκαθαρισμένες και δημόσια κατατεθειμένες απόψεις, αντιθέτως, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Σ’ αυτή την περίπτωση κάθε κατεργάρης θα βρεθεί στον πάγκο του. Γι’ αυτό η αοριστία, η γενίκευση και η αφαιρετικότητα είναι εργαλεία που χρησιμοποιεί η εξουσία. Είναι πολύ εύκολο να γίνεται αναφορά σε μέτρα, στην τάδε ή δείνα επαναστατική ή μη αλλαγή, όταν όχι μόνο είναι απροσδιόριστος ο στόχος, αλλά και τα μέσα δεν ανταποκρίνονται σε μια διαφορετική από την υπάρχουσα κατάσταση. Τουναντίον. Είναι εύπεπτη η υπόσχεση πως θα αλλάξουν πολλά πράγματα όταν αναλάβει τη διαχείριση το Α ή το Β κόμμα ή κομματίδιο, με ή χωρίς συνεργασία, χωρίς, όμως, να προσδιορίζονται με σαφήνεια, ούτε και σε ποιο χρόνο.

Έτσι, όταν αποσπασθεί η εκλογική συναίνεση ενός κομματιού της κοινωνίας, τότε οι χρόνοι, οι τρόποι, τα μέσα και τα πράγματα, γενικότερα, παίρνουν τη θέση που τους έχει προδιαγράψει ο εξουσιαστικός σχεδιασμός. Κάθε τί έχει τη σημασία του και εναπόκειται στη σύμπραξη των θεσμών και των μηχανισμών χειραγώγησης, στο να «χωνευτεί» η διαδικασία από την μια και από την άλλη στην κοινωνική αντικρατική δράση να αναδείξει και να φέρει στο προσκήνιο το απελευθερωτικό πρόταγμα. Μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται με αρκετές διαφοροποιήσεις την κάθε φορά.

Εφ’ όσον, όπως ειπώθηκε, οι κίνδυνοι εκτροπής ή και ανατροπής των κατευθύνσεων της κυριαρχίας παραμένουν και πάντοτε υπάρχει δυνατότητα να πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, μια άλλη διαδικασία έρχεται να βάλει κι αυτή το χεράκι της.

Πρόκειται για εκείνες τις κινήσεις που προέρχονται από την ερμηνεία των συνθηκών, όχι από την σκοπιά της εντατικοποίησης της κοινωνικής δράσης, που θα συμβάλλει στην όλο και μεγαλύτερη αποδιοργάνωση του συστήματος, αλλά σαν ευκαιρία για να υπάρξουν άμεσα και «χειροπιαστά» οφέλη. Πόσες και πόσες εξεγέρσεις δεν χαντακώθηκαν μέσα από κάποιες αυξήσεις μισθών, τη στιγμή που θα μπορούσαν να μεταβληθούν σε επαναστάσεις!

Για τους κυβερνήτες είναι μια ευχάριστη «έκπληξη» να γεμίζει ο κοινωνικός χώρος από κάθε είδους συσπειρώσεις γύρω από τα πιο απίθανα ζητήματα. Αυτή είναι μια θετική κατάσταση για την κυριαρχία. Γι’ αυτό και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δείχνουν μια αξιοπρόσεκτη εύνοια προς τέτοιες καταστάσεις που βασίζονται στη λογική πως θα υπάρξει «πολύ ψωμί» με «αγωνιστικές» κινητοποιήσεις.

Άλλωστε, όσο αυτές οι κινήσεις εντάσσονται σε διαδικασίες, δρουν αφομοιωτικά και αποσυμπιέζουν την κοινωνική δυσαρέσκεια. Έτσι, μέσα από τις κινήσεις για καθαρισμούς ρεμμάτων και αναδασώσεις – δεντροφυτέματα μέχρι και τις προσπάθειες για τα διάφορα πάρκα και ακόμα παραπέρα με διάφορες συσπειρώσεις, που αναζητούν διευθετήσεις για την καλύτερη λειτουργία του συστήματος (πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, χώροι για παρκάρισμα κλπ), κατασκευάζονται τεχνικού χαρακτήρα ασχολίες, οι οποίες, εξ αιτίας της δεδομένης μερικότητάς τους, είναι αδύναμες να πραγματοποιήσουν μια ουσιαστική παρέμβαση σε πολύ πιο ουσιαστικά ζητήματα, που βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Κάθε ενασχόληση, όση διάρκεια κι αν έχει, εφ’ όσον καταπιάνεται με ζητήματα που φαινομενικά δείχνουν πως κινούνται ανταγωνιστικά, (ενώ στην πραγματικότητα συμπορεύονται με την ένταξη διαφόρων αντιθέσεων μέσα στην προοπτική «ανάπτυξης» και «εκσυγχρονισμού»), αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μοιραστούν κάποια ψίχουλα από το τεράστιο τραπέζι στο οποίο συνδαιτημονούν οι εξουσιαστές.

Αυτά τα ψίχουλα, που είναι πάντα διαθέσιμα όταν οι κοινωνικές συνθήκες γίνονται πιεστικές για τους άρχοντες, χρησιμεύουν στο να παραπλανήσουν τον κόσμο και να προσελκύσουν τους εκκολαπτόμενους χειραγωγούς των διάφορων ανθρώπινων ομάδων, πολιτικών συσπειρώσεων και κινήσεων. Εκείνους, δηλαδή, που θα διαδεχθούν όσους πρόκειται να αποσυρθούν στα πλαίσια της διαδικασίας ανασχηματισμού του συστήματος και των προσώπων, που θα επανδρώσουν τους ενδιάμεσους μηχανισμούς για την καθήλωση του κοινωνικού χώρου.

Συσπείρωση Αναρχικών

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 76, Οκτώβριος 2008
(Συνεχίζεται)

ΠΗΓΗ

Κοινοποίηση άρθρου: