Άλλη μια αυτοκτονία ενός νέου ανθρώπου δημοσιοποιήθηκε· μία αυτοκτονία, αποτέλεσμα του τραμπουκισμού που του ασκούνταν από άλλους νέους εντός και εκτός των τειχών των σύγχρονων δεσμωτηρίων που τα ονομάζουν εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε από τα Μέσα «Ενημερώσεως» δεν έχει, βέβαια, σκοπό να διορθώσει αυτήν την κατάσταση, ούτε να παρέξει συμπόνια. Αποσκοπεί στο να συγκαλύψει τον εκτεταμένο και πολύμορφο τραμπουκισμό που υπάρχει εντός της κοινωνίας, δεν αφορά μόνον τους νέους ανθρώπους και είναι αποτέλεσμα των εξουσιαστικών σχέσεων που κυριαρχούν σ’ αυτήν.
Ανάλογα συμβάντα συνέβαιναν και, δυστυχώς, θα συνεχίσουν να εκδηλώνονται. Με αφορμή ένα παρόμοιο γεγονός είχε δημοσιευθεί ένα κείμενο στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (φύλλο 83, Μάϊος 2009), το οποίο και παραθέτουμε.
«Δεν έχω πλέον λόγο να συνεχίσω να ζω. Δυστυχώς για εσάς, είμαι πολύ εγωιστής για να φύγω και να σας αφήσω να ζήσετε τις γαμημένες ζωές σας. Πριν πεθάνω θα σας στερήσω ό,τι πολυτιμότερο έχετε. Δεν έχω σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Φτύνω κατάμουτρα στην «αξιοπρέπεια» και την «τιμή» σας και σε ό,τι έχετε ιερό. Έχω πάρει την απόφασή μου και δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Οποιοσδήποτε βρεθεί μπροστά μου το πρωί της 10ης Απριλίου 2009 γίνεται άμεσα στόχος – δεν θα υπάρξει καμία διάκριση στην ηλικία, το φύλο ή την καταγωγή εκείνων που θα δολοφονήσω, για εμένα είστε όλοι σκουπίδια. Θα σας σκοτώσω γιατί έτσι γουστάρω και θα φροντίσω να το… ευχαριστηθώ όσο περισσότερο γίνεται. Για τους περισσότερους από εσάς μπορεί να ακούγομαι παρανοϊκός, εγκληματίας ή δολοφόνος… Κάνετε λάθος, εσείς είστε τα νοητικώς στερημένα θρασύδειλα εγκληματικά καθάρματα, που βρίζουν υπό την κάλυψη της ανωνυμίας, της ιδιότητας του καθηγητή ή των πολυάριθμων παρεών. Μέχρι στιγμής δεν έχω εισπράξει τίποτα άλλο παρά την απόρριψη και την ύβρη των γύρω μου. Σας τα επιστρέφω με την υπόσχεση να περάσετε τις τελευταίες στιγμές σας παρακαλώντας για την ελεεινή και τρισάθλια ζωή σας – σύντομα θα δείτε πως είμαι άνθρωπος που τηρεί τις υποσχέσεις του… Δεν είμαι αναγκασμένος να δώσω περαιτέρω εξηγήσεις για τις πράξεις μου. Δεν έχω γνωρίσει παρά ένα άτομο που να αξίζει σαν άνθρωπος και με την οποία πίστευα πως είχα ερωτευτεί. Νιώθω πολύ άσχημα που με απέρριψε και ελπίζω πως με ό,τι κάνω την Παρασκευή θα αλλάξει γνώμη για μένα».
Ο 19χρονος σπουδαστής του ΟΑΕΔ Δ. Πατμανίδης καταγόμενος από τον Πόντο πυροβολεί έναν συμμαθητή του στο προαύλιο της σχολής, τραυματίζει δύο ακόμη περαστικούς, που αντικρύζοντάς τον οπλισμένο προσπαθούν να τον αφοπλίσουν και στην συνέχεια αυτοκτονεί. Η προαναγγελία ήρθε λίγες ώρες νωρίτερα με τα παραπάνω λόγια που καταγράφηκαν στο διαδίκτυο.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν να μιλήσουν για εξαγωγή ανάλογων συχνών φαινομένων από τις ΗΠΑ, αναφερόμενοι είτε στον μιμητισμό και στα προβλήματα «ενσωμάτωσης», που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει ένας ακόμα «ξένος», είτε στα παρεπόμενα της οικονομικής «κρίσης». Επίσης ως κυρίαρχο προβλήθηκε το ζήτημα της οπλοκατοχής (όπως και στις δεκάδες περιπτώσεις που έχουν σημειωθεί στις ΗΠΑ), ή γενικότερα της εύκολης πρόσβασης στην κατοχή όπλου.
Ο Πατμανίδης, παρ’ όλα αυτά, «ενσωματώθηκε», έστω και νεκρός από τους επαγγελματίες του σιναφιού των δημοσιολογούντων, στο «είδος» των μοναχικών και λιγομίλητων νέων, των χαρακτηριζόμενων ως αντικοινωνικών, καταθλιπτικών και με μανία καταδίωξης. Οι οδηγίες των «ειδικών» σε γονείς και κηδεμόνες, μαθητές και εκπαιδευτικούς, διατυπώθηκαν με σαφήνεια: στενή παρακολούθηση και επαγρύπνηση για την διάγνωση «συναφών» συμπτωμάτων.
Όχι, δεν μίλησαν για Καιάδα για τους «προβληματικούς». Δεν υπάρχει λόγος να το πουν ευθέως. Η υποκρισία είναι βολικότερη. Εμφανίστηκαν με την συναίσθηση του «υπόλογου», του «υπεύθυνου», του βαθιά «ανήσυχου» πολίτη. Η αφαιρετική μέθοδος, όπως πάντα πρόσφορη. Λίγη ψυχολογία, λίγη κοινωνιολογία, καμιά αναφορά στην ανεργία, στο «πολιτισμικό σοκ», που υφίστανται οι «ξένοι» λόγω «παγκοσμιοποίησης», και οπωσδήποτε μπόλικη αποστροφή στα ηλεκτρονικά εικονικά (;) πολεμικά παιχνίδια. Όσο για την «κουλτούρα» της βίας με την οποία μπολιάζονται οι νέοι εννοείται ότι περιλαμβάνει τις βίαιες σκηνές και τις δολοφονίες που επαναλαμβάνονται κατά εκατοντάδες στην τηλεόραση. Η πραγματική, όμως, συστηματική βία των κυρίαρχων, οι σφαγές στις οποίες επιδίδονται τα κράτη μοιάζουν εξαφανισμένες λες κι αυτές συνιστούν την εικονική πραγματικότητα. Η βαρβαρότητα, η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους υπηκόους, ούτε φαίνεται ότι μπορούν να διαβρώσουν την ανθρωπινότητα, ούτε εθίζουν μέσω της απαιτούμενης από τους εξουσιαστές κοινωνικής συναίνεσης, ανοχής και της αδιαφορίας!!!
Ας σταθούμε όμως στην ομογενοποίηση των «ανάλογων» περιπτώσεων που επίσης έρχεται, όπως πάντα να κρύψει κάτω από το χαλί την πραγματικότητα και την ουσία.
Οι πραγματικές διαφορές και όχι οι διαχωρισμοί, εξαλείφονται. Οι «ταυτότητες», δίνονται και ανακαλούνται με ευκολία από κάθε μορφής εξουσία. Η αποξένωση, η αλλοτρίωση πρέπει να καταναλώνονται κοινωνικά, έστω και με δόσεις. Φθάνει να υπάρχουν εξαρτημένοι, ειδάλλως αρχίζουν οι «μικρές» απορρίψεις.
Μόνο που ο σκουπιδότοπος της απόρριψης (όπως τον βίωσε κυριολεκτικά και μεταφορικά ο Πατμανίδης), όταν βιώνεται ως καθολική διαγραφή των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών ενός ανθρώπου και ως αμετάκλητη συντριβή της προσωπικότητάς του, δεν εμπεριέχει μόνο την ανάκληση της όποιας «ταυτότητας» αναγνωρίζεται και προσδίδεται σ’ έναν εργασιακό χώρο ή μέσω θεσμών και μηχανισμών, όπως η οικογένεια, η εκπαίδευση ή οι διωκτικές αρχές. Ακόμα και ο συνήθης χαρακτηρισμός «παρέκκλιση», μια χιλιοδιατυπωμένη έκφραση για τους πάσης φύσεως «προβληματικούς», νέους ή μη, αφήνει περιθώρια «επιστροφής» στα λεγόμενα παραδεκτά πλαίσια ως ένδειξη προτροπής για κοινωνική ανοχή. «Όταν είσαι ο κανείς εύκολα πυροβολείς τον οποιονδήποτε», έσπευσαν βιαστικά να συμπεράνουν χαρακτηριστικά ορισμένοι κοινωνιολογούντες στην περίπτωση του Δ. Πατμανίδη, αμφισβητώντας και αυτή την ίδια την πατρότητα του γράμματος που άφησε πίσω του διεκδικώντας έστω νεκρός το να μην είναι ο «κανείς». Ο «κανείς», λοιπόν, είναι ο κάθε «ψυχολογικά πιεσμένος, ο απελπισμένος και στερημένος, ο μοναχικός και λιγομίλητος ή ο μιμητής». Ο «κανείς» είναι ο «παρανοϊκός» που «σκοτεινιάζει το μυαλό του και οπλίζεται το χέρι του».
Έτσι ο Πατμανίδης ως «κανείς», εμφανίζεται σα να μην έχει καμμία διαφορά από τους πέντε νεαρούς που συνελήφθησαν πριν λίγο καιρό αφού για να «καθαρίσουν» την πόλη τους προχώρησαν στις άγριες δολοφονίες αστέγων και αλκοολικών στη Σιβηρία. Ξυλοκοπούσαν τα θύματά τους με σιδηρολοστούς και τα έκαιγαν ζωντανά, άλλες φορές έκοβαν μέλη του σώματός τους, και τα φύλαγαν στα σπίτια τους ως τρόπαια. Ένα από τα θύματα βρέθηκε κατατεμαχισμένο και αποκεφαλισμένο στην αυλή ενός σχολείου, ενώ το κεφάλι του ήταν κρεμασμένο σε φράχτη. Οι ίδιοι δήλωσαν ότι το έκαναν για να διασκεδάσουν. «Ήθελα να μάθω πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι. Ήταν για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου», δήλωσε ένας απ’ αυτούς, ο Τσουμκώφ, ο οποίος ονειρευόταν να γίνει δάσκαλος και είχε αποβληθεί από παιδαγωγικό ινστιτούτο.
Και τα παραδείγματα είναι ουκ ολίγα. Ο Έρικ Χάρις και ο Ντύλαν Κλέμποντ (Κόλουμπαϊν) δεν ήταν εθισμένοι στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, δεν είχαν πέσει θύματα κακοποίησης είτε στο σχολικό περιβάλλον είτε έξω απ’ αυτό, δεν ήταν μοναχικοί ούτε λιγομίλητοι, δεν στοχοποιούσαν λευκούς ή μαύρους συμμαθητές τους, ενώ είχαν συλληφθεί για διάρρηξη και κλοπή ηλεκτρονικών. Ο Έρικ Χάρις διάβαζε επίσης ασταμάτητα και είχε καλούς βαθμούς.
Και μετά την «διάγνωση» έρχεται η στιγμή της «θεραπείας».
Τα σχολεία έχουν μεταβληθεί σε φρούρια σε ΗΠΑ – Γερμανία – Βέλγιο, μετά τις πολύνεκρες επιθέσεις. Οι μαθητές έχουν πλέον συνηθίσει στις ΗΠΑ να περνούν από μηχανήματα εντοπισμού μεταλλικών αντικειμένων, που άρχισαν να τοποθετούνται μαζί με κάμερες μετά την πολύνεκρη επίθεση σε γυμνάσιο του Κόλουμπαϊν, τον Απρίλιο του 1999. Όταν υπάρχει η καχυποψία αναταραχής μέσα στο κτίριο, οι καθηγητές κλειδώνουν την πόρτα της κάθε τάξης και οι μαθητές προσπαθούν να κρυφτούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη δυετία 1997-1998 συνελήφθησαν περίπου έξι χιλιάδες παιδιά επειδή μετέφεραν πιστόλια στα σχολεία τους, ενώ έχουν σημειωθεί 120.000 ανθρωποκτονίες στις ΗΠΑ από το 2001 μέχρι σήμερα. Στη Γερμανία, ο διευθυντής ανακοινώνει από το μεγάφωνο ένα κωδικοποιημένο μήνυμα και τότε οι καθηγητές κλειδώνουν πόρτες και παράθυρα και οι μαθητές πέφτουν στο πάτωμα. Στο Βίνεντεν η φράση – κλειδί ήταν «η φράου κόμα έρχεται»: όπου «κόμα» είναι το «αμόκ» αν διαβαστεί ανάποδα.
Καινούργιες περιφράξεις, νέα συρματοπλέγματα.
Μόνο που ο «σκουπιδότοπος» της απόρριψης θα παραμένει ο βιότοπος κάθε εξουσίας, που θα συνεχίσει να κατασκευάζει «ενισχυμένους πρωταγωνιστές», να αξιολογεί και να επιστατεί τα παιδιά που δεν «παίρνουν τα γράμματα», να απομονώνει τους αληταράδες που τα «σπάνε», και να στιγματίζει τους κάθε λογής «παρεκκλίνοντες».
Συσπείρωση Αναρχικών