Η δομή της κοινωνίας μας, οι σχέσεις και η καθημερινότητα μας βασίζονται σε μια πολύπλοκη δομή από μικρά ή μεγάλα ψεύδη. Τι θα γινόταν αν μια μέρα η ανθρωπότητα ξαφνικά δεν μπορούσε να ανεχτεί ΚΑΝΕΝΑ ψέμα;

Κατέβασε τα γυαλιά από τα μονίμως τον τελευταίο καιρό κοκκινισμένα μάτια του, μ’ έναν βαθύ αναστεναγμό. Οι τρεις αναμμένες οθόνες μπροστά του, μόνη συντροφιά και μάρτυρες του αναστεναγμού. Πως θα ήθελε τώρα ένα τσιγάρο! Μανιώδης, παθολογικός καπνιστής, από τα ύστερα μαθητικά του χρόνια έως σήμερα στα 58 του χρόνια, δεν κάπνιζε μόνο στα αμφιθέατρα και στα εργαστήρια. Βέβαια αυτό ήταν σημαντικό μια και σχεδόν το μισό χρόνο της ζωής του τον πέρασε και τον περνάει εκεί. Ο Δρ. Νίκος Κυριτόπουλος, αριστούχος της Ιατρικής Αθηνών, υπότροφος στο Department of Neurobiology and Anatomy.University of Texas Medical School at Houston, λέκτορας στη συνέχεια, επιστημονικός συνεργάτης και επίτιμος προσκεκλημένος στη συνέχεια των μεγαλύτερων ερευνητικών κέντρων και Πανεπιστημίων, με πλήθος δημοσιεύσεων πρωτοποριακών στους τομείς της Νευροβιολογίας του εγκεφάλου, της Ιολογίας και της Γενετικής, και μόνιμος βασικός ερευνητής του Ινστιτούτου Παστέρ και του ΚΕ.Ε.Λ. τα τελευταία δέκα χρόνια, ήξερε περισσότερο από τον καθένα τις επιπτώσεις του καπνίσματος φυσικά. Όμως η ζωή είναι μια ανταλλαγή, ένα αλισβερίσι σε παζάρι, κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις. Άλλοτε βγαίνεις κερδισμένος κι άλλες φορές χαμένος. Η λεπτή διαφορά είναι να ξέρεις τι δίνεις και τι παίρνεις, τι χάνεις και τι κερδίζεις κι ο Νίκος ήξερε και το αποδεχόταν. Έτσι αποδέχτηκε τη διάλυση δυο γάμων, ενός ανθρώπου και πέντε έξι δεσμών. Παιδιά δε μπορούσε να κάνει και ήταν ευτυχής γι’ αυτό, ειδικά τώρα. Η επιστήμη του, ή έρευνα, ήταν η μόνη ερωμένη που δεν είχε προδώσει και στη μόνη που είχε αφιερωθεί.
Σηκώθηκε αργά και κουρασμένα, πήγε προς την πόρτα που συνέδεε το γραφείο του εργαστηρίου με τον πρώτο από τους τρεις διαδοχικούς διαδρόμους που οδηγούσαν στο στεγανό εργαστήριο επιπέδου ασφαλείας 4. Έπρεπε να κάνει την επαλήθευση για τον παράγοντα που ήταν κι ο καταλύτης και μόνο εκεί υπήρχε η δυνατότητα. Μετά έπρεπε να ενώσει τον καταλύτη με τα υπόλοιπα. Η περισσότερη δουλειά είχε γίνει στο δεύτερο υπόγειο της μεζονέτας του στα Β. Προάστια. Τα λεφτά ευτυχώς δεν ήταν πρόβλημα, δόξα τις φαρμακευτικές και τη βιομηχανία βιολογικών όπλων. Βρισκόταν στην είσοδο και πληκτρολογούσε κωδικό. Η ώρα ήταν 02:17 το πρωί. Από το εργαστήριο βγήκε στις 03:34, αφού πρώτα πέρασε αυτός και το κουτάκι από τιτάνιο σε μέγεθος χοντρής παιδικής κασετίνας, τις διαδικασίες των πρωτοκόλλων απολύμανσης. Τώρα πραγματικά πέθαινε για ένα τσιγάρο, έξω, στο παγερό νυχτερινό αέρα του Γενάρη και την ησυχία της κοιμισμένης ακόμα Αθήνας.
Είχε σχεδόν μιάμιση ώρα να σκοτώσει μέχρι να ξεκινήσουν τα πρώτα δρομολόγια του ΜΕΤΡΟ, εξάλλου δε σκόπευε να μπει εκεί νωρίτερα από τις 07:00, άρα τρεισήμισι ολόκληρες ώρες.
Βγήκε αργά αργά έξω από το Ινστιτούτο, άναψε τσιγάρο και άρχισε να περπατάει στο έρημο πεζοδρόμιο της Β. Σοφίας . Στη Μαβίλη αγόρασε ένα βρώμικο που έφαγε συνοδεύοντας το με μια μπύρα. Κατόπιν κατευθύνθηκε προς το υπόγειο παρκινγκ εκεί κοντά, που λειτουργούσε επί εικοσιτετραώρου βάσεως και όπου νοίκιαζε θέση στάθμευσης με το μήνα. Θα έριχνε έναν υπνάκο στο αμάξι, ήταν 03:57 ακόμα.
Στις 07:41 επιβιβαζόταν στο συρμό του ΜΕΤΡΟ με κατεύθυνση προς αεροδρόμιο, από τους Αμπελόκηπους. Ένας ακόμα επιβάτης ανάμεσα σε δεκάδες, έλληνες και ξένους. Μετρίου αναστήματος, αδιάφορο παρουσιαστικό καλοδιατηρημένου πενηντάρη, απλά καθημερινά ρούχα κι ένα μικρό σακίδιο πλάτης. Όμοιος με πολλούς που ξεκινούν άλλη μια μέρα εργασίας. Στην αριστερή του παλάμη, κρατούσε απαλά μια μικρή γυάλινη αμπούλα – φιαλίδιο, δυόμιση εκατοστά μήκος, μισό εκατοστό πλάτος. Προχώρησε προς ένα βαγόνι όπου βρίσκονταν περισσότεροι άνθρωποι από τα άλλα και άφησε με τρόπο το φιαλίδιο να πέσει προς το αριστερό παπούτσι του. Το επόμενο δευτερόλεπτο από τη στιγμή που αυτό άγγιξε το πάτωμα, το ένιωσε να συντρίβεται κάτω από τη σόλα του. Κανείς δεν είχε πάρει είδηση τίποτε. Στις 07:55 αποβιβαζόταν στο σταθμό της Δ. Πλακεντίας και περνούσε στην απέναντι αποβάθρα με κατεύθυνση προς Αγ. Μαρίνα.
Τη διαδρομή αυτή, επανέλαβε συνολικά δεκαεννιά φορές στη διάρκεια εκείνης της μέρας. Ήταν το βράδυ της 12ης Ιανουαρίου. Στην κασετίνα από τιτάνιο απέμενε πλέον ένα και μοναδικό φιαλίδιο με την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Ονόμασε συμβολικά το αόρατο τέρας που είχε δημιουργήσει ΑΛΗΘΕΙΑ, μια και τα αρχικά του ήταν T.R.U.T.H. (T–cell,Retrovirus, Ufactor, Thyrotropine ,HTLV-3). Η ειρωνεία δεν ήταν στο αρκτικόλεξο του ιού, αλλά στο τι προκαλούσε κυρίως. Ο χρόνος επώασης ήταν 1-6 ώρες και εκδήλωσης συμπτωμάτων 4-12 ώρες από τη στιγμή της έκθεσης στον ιό, τα συμπτώματα παρόμοια με ελαφριάς μορφής κοινής γρίπης τύπου C, δεν θα προκαλούσε ιδιαίτερη προσοχή. Τα πρωτογενή συμπτώματα, διαρκούσαν 3 με 5 ημέρες, πονοκέφαλος, πόνοι στις αρθρώσεις και τη πλάτη, ζάλη, ίλιγγος, αδυναμία και κομμάρες, υψηλός πυρετός κι εφίδρωση, έντονα συναισθήματα και παραισθήσεις προς το τέλος της τρίτης μέρας. Τα δυο τελευταία δεν ανήκουν σε καμιά μορφή από τις τρεις του ιού της γρίπης. Ο ιός κατέστρεφε περιοχές του εγκεφάλου υπεύθυνες για τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς και κυρίως αδρανοποιούσε πλήρως την επίκτητη ικανότητα να διαχειριζόμαστε κατά το δοκούν πληροφορίες προς όφελός μας, δηλαδή να λέμε ψέματα. Ο απόλυτος “ορός της αλήθειας” σε μορφή ιού. Επίσης μεγιστοποιούσε την βιούμενη δύναμη των συναισθημάτων σε ένταση και αριθμό. Ο ασθενής με απλά λόγια, δεν μπορούσε να πει ψέματα, αλλά ούτε και να τα ανεχτεί και το “ανεχτεί” δρούσε αναδρομικά. Θυμόταν ότι ψέματα είχε πει ή υποστεί και καταλαμβάνονταν από οργή και μανία.
Τα πρώτα κρούσματα βανδαλισμών και ανεξήγητων φόνων ξεκίνησαν τα ξημερώματα της 13ης Ιανουαρίου. Δύο πτήσεις της Aegean, μια της Qantas και μια της British Airways, ήταν τέσσερεις από τις επτά συνολικά πτήσεις που συνετρίβησαν πριν προσγειωθούν, όλες σε αστικά κέντρα. Το σημείο 0 ήταν φυσικά το ΜΕΤΡΟ της Αθήνας και το σημείο διασποράς κι εξάπλωσης στον υπόλοιπο κόσμο το διεθνές της αεροδρόμιο.
Στις 20 Ιανουαρίου είχε εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη, τη Μ. Ανατολή και Β. Αφρική. Τα Χρηματιστήρια κατέρρευσαν μαζί με τις μεγαλύτερες πολυεθνικές και funds,σε 2 μόλις ημέρες. Οι κυβερνήσεις και οι μέχρι τότε δομές, στην ουσία δεν υφίσταντο πια. Είπαμε, κανείς και με τίποτα δεν μπορούσε να ανεχτεί το ψέμα.
Το πρώτο πυρηνικό εξαπέλυσε η Γαλλία, το Ισραήλ το δεύτερο.
Μετά ακολούθησαν όλοι οι άλλοι….
Ο Δρ. Νίκος Κυριτόπουλος ήταν ο ασθενής 0 και ήταν νεκρός, από τα ξημερώματα της 13ης Ιανουαρίου. Ο Νίκος, δεν άντεξε όλα τα ψέματα που είχε πει στη ζωή του, κυρίως στη πρώτη γυναίκα του, η οποία κρεμάστηκε δύο μήνες μετά τον οριστικό χωρισμό τους. Το πτώμα του, κρεμόταν από ένα καλώδιο στο 2ο υπόγειο του σπιτιού του, αλλά δεν υπήρχε πλέον κανείς λογικός να το αναζητήσει.

Μανόλης Κωνσταντάκης ©
26/2/2016