https://ikariologos.gr/oroi-xrisis/
Όταν μαλώνουν τα βουβάλια ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

Όταν μαλώνουν τα βουβάλια ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

Στις 29 Ιουνίου, όταν ο Ημεροδρόμος πρώτος αναφέρθηκε στο διαφημιστικό κατακλυσμό πέριξ των αρχαιολογικών χώρων με μπουκάλια της Coca Cola που φέρουν απεικονίσεις μνημείων (βλ. https://www.imerodromos.gr/o-parthenonas-etiketa-tis-coca-cola/) έθετε τα ακόλουθα ερωτήματα:

Η εταιρεία προέβη σε αυτή την διαφημιστική καμπάνια αυτοκρατορικώ τω τρόπω (οπότε φέρει ευθύνες και πρέπει να κληθεί να αποσύρει τη διαφήμιση) ή ακολούθησε τη νόμιμη οδό και πήρε άδεια από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για να κάνει διαφημιστική χρήση του Παρθενώνα και άλλων μνημείων;
Εάν δεν πήρε άδεια από το ΚΑΣ, πήρε άδεια από Τοπικό Συμβούλιο ή από τις αρμόδιες Εφορείες Αρχαιοτήτων;
Εάν έχει δοθεί άδεια με ποιους όρους δόθηκε, αλλά κυρίως με ποια κριτήρια επετράπη τέτοιου είδους αγοραία χρήση των μνημείων;
Το τι συνέβη, ότι δηλαδή η εταιρεία ζήτησε άδεια από τις αρμόδιες Εφορείες Αρχαιοτήτων, αλλά δεν πήρε, διότι της δόθηκε κάτι ακόμα καλύτερο, το “laisser passer” εμπορικής εκμετάλλευσης και μάλιστα χωρίς να καταβάλει δεκάρα στο δημόσιο ταμεία ως τέλη χρήσης, αποκαλύφθηκε μόνο επειδή άρχισαν να «μαλώνουν τα βουβάλια». Όταν δηλαδή τρεις άλλες εταιρείες (Βίκος, Λούξ, ΕΨΑ) προσέφυγαν πρώτα στο Συμβούλιο Ελέγχου Επικοινωνίας (αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία για την αυτορρύθμιση της διαφημιστικής αγοράς) για αθέμιτο ανταγωνισμό, δικαιώθηκαν και στη συνέχεια απέστειλαν εξώδικο στο Υπουργείο Πολιτισμού.

Και εδώ, λοιπόν, συμβαίνουν τα εξής:

Παράδοξο (;) πρώτο: Τρεις επιχειρήσεις προσφεύγουν σε επιτροπή που ρυθμίζει τις συνθήκες ανταγωνισμού και αποστέλλουν εξώδικο εμφορούμενες από «πατριωτισμό» και αγωνία για την εμπορική χρήση των εθνικών συμβόλων.

Παράδοξο (;) δεύτερο: Το Υπουργείο Πολιτισμού σπεύδει, με κατάθεση εσωτερικών εγγράφων, να υπερασπιστεί όχι τα μνημεία και το αποκλειστικό του δικαίωμα επί αυτών συμπεριλαμβανομένης και της οικονομικής «εκμετάλλευσης», αλλά για να υπερασπιστεί μια πολυεθνική.

Η αλήθεια είναι πως τίποτα από τα παραπάνω δεν συνιστά κανένα παράδοξο. Αντίθετα, σε αυτόν τον «όμορφα» πλασμένο καπιταλιστικό κόσμο όλα είναι απολύτως λογικά και αναμενόμενα.

Η Coca Cola χρησιμοποίησε απεικονίσεις μνημείων (Ακρόπολη, Κνωσός, Λευκός Πύργος κ.ά) διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι το συμβολικό κεφάλαιο που αντλεί από αυτά μετατρέπεται και σε πραγματικό κεφάλαιο.

Οι τρεις ανταγωνίστριες εταιρείες, στ’ αλήθεια «πονούν» για την μη εμπορευματική χρήση των μνημείων και όχι για τα διαφυγόντα κέρδη και το λυσσαλέο ανταγωνισμό στην αγαπημένη τους «ελεύθερη αγορά»; Δηλαδή, στην αγορά όπου όλα ρυθμίζονται με ένα αόρατο χέρι, αλλά και που κάποια άλλα αόρατα ή ορατά χέρια είναι πιο επιδέξια και αρπάζουν περισσότερο πλούτο, ώστε τελικά όλοι μαζί να καταφεύγουν στο ορατό κρατικό χέρι για να εξισορροπήσει τα κέρδη τους.

Μόνο που προκειμένη περίπτωση δεν θα μπορούσαν να προτάξουν την επαπειλούμενη θέση τους στην αγορά, αλλά την «αγωνία» για τα «εθνικά σύμβολα». Στην δική τους γλώσσα λέγεται «washing» ή αλλιώς «ηθικό ξέπλυμα».

Το Υπουργείο Πολιτισμού, από την άλλη πλευρά (ή μήπως από την ίδια;) υιοθετεί ερμηνευτικές ακροβασίες περί ζωγραφικών απεικονίσεων που δήθεν δεν υπόκεινται στη νομοθεσία για την απεικόνιση μνημείων για εμπορευματική χρήση και μιλάει για κινδύνους λογοκρισίας γενικότερα της τέχνης (οι ετικέτες της Coca – Cola είναι άραγε τέχνη;) μέχρι και των παιδικών ζωγραφιών. Για να κατανοήσουμε το λογικό άλμα, είτε πρόκειται για τη γραφιστική ζωγραφιά η οποία χρησιμοποιείται για την προώθηση ενός εμπορικού προιόντος, δηλαδή για την επίτευξη της υπεροχής του στη αγορά, είτε πρόκειται για τον Παρθενώνα που ζωγραφίζει το παιδάκι σε ένα κομμάτι χαρτί είναι ακριβώς το ίδιο! Δηλαδή, το Υπουργείο Πολιτισμού δεν οφείλει εκ του Συντάγματος και του νόμου να εξετάσει τη χρήση και το σκοπό μιας απεικόνισης.

Πίσω, όμως, από όλο αυτό εξακολουθεί να υπάρχει το ίδιο πολιτικό επίδικο, το οποίο και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση υπηρέτησε παρά τις μετεκλογικές «αριστερούτσικες» ακροβασίες. Είναι το μονοπάτι που έχει χαράξει η Ε.Ε. της σταδιακής απεμπόλησης των αποκλειστικών δικαιωμάτων του κράτους επί των μνημείων και της απελευθέρωσης της οικονομικής τους εκμετάλλευσης. Οδεύοντας προς αυτό θα είναι ενδεχομένως πολύ βολικό να περιοριστεί η υποχρέωση προηγούμενης άδειας και καταβολής τελών για την απεικόνιση μνημείων στη φωτογράφηση – βιντεοσκόπηση – κινηματογράφηση, διότι το μεγάλο «πάρτυ» γίνεται πλέον στις γραφιστικές – ψηφιακές απεικονίσεις.

Είτε πρόκειται για τα αρχαία που αποκαλύπτονται εκεί όπου γίνονται επενδύσεις ή μεγάλα έργα και πρέπει άρον – άρον να φεύγουν από τη μέση, είτε πρόκειται για τα σχέδια αλλαγής του νομικού πλαισίου λειτουργίας των μουσείων, είτε πρόκειται για το θέμα των απεικονίσεων μνημείων με μεγάλο οικονομικό αντικείμενο στην εποχή των νέων τεχνολογικών και των ψηφιακών μέσων η κατεύθυνση είναι μία: η απελευθέρωση των προϋποθέσεων αγοραίας χρήσης και οικονομικής εκμετάλλευσης των δημόσιων αγαθών και των δημόσιων και κοινωνικών πόρων. Διότι εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι το αγαθό, αλλά ο πόρος. Σε απλά ελληνικά, το ταμειακό αποτύπωμα…

ΠΗΓΗ:https://www.imerodromos.gr 

Κοινοποίηση άρθρου: