Το πεθυμήσαμε και είπαμε να το ξαναβάλουμε να το θυμηθούμε όλοι μαζί.

Γέρος και σοφός. Το βλέμμα του ευθύ στα μάτια, που τα κοιτάζει ψάχνοντας να βρει το μονοπάτι που συνδέει το κέντρο του εγκεφάλου σου με τον κόσμο της φύσης.

«Λοιπόν; Καλά τα περνάτε; Πήγατε σήμερα στο μπάνιο;»

«Ναι. Και ήταν καταπληκτικά. Μεγάλη ταλαιπωρία βέβαια για να φτάσουμε. Μακρύς ο χωματόδρομος, κακοτράχαλο το μονοπάτι στη συνέχεια… κάναμε και λάθος οδηγούμενοι στο γκρεμό, λόγω μιας φυλλωσιάς που έκρυβε τη σωστή κατεύθυνση του… λιώσαμε απ’ τον ήλιο πισωγυρνώντας.

Η σκέψη όμως να τα παρατήσουμε ήταν σαν πλάκα που δεν τη σηκώνει ο νους.

Φτάσαμε τελικά στην κοίτη του ποταμού με τη βοήθεια ενός σκοινιού που κάποιοι προνόησαν να ρίξουν ελεύθερο, στο έμπα της, δεμένο από τα πάνω δέντρα.

Από κει και κάτω κυλήσαμε σαν το νερό, που περνάει αβίαστα από κει το χειμώνα και σμίγει με τη θάλασσα στο σημείο της παραλίας.

Πλαταμώνας. Εκεί κάναμε το μπάνιο μας. 200 περίπου μέτρα
κάτω από τον κεντρικό δρόμο που πάει στην άνω Πλαγιά. Ήταν τέλεια !» .

«Μπράβο…! Και βουτήξατε απ’ τα βράχια; »

«Όχι. Έχει παραλία. Μετά το κοφτό τελείωμα των βράχων που στάζουν νερό απλώνεται μια πεντακάθαρη βοτσαλάδα. Εκεί κάτσαμε».

«Ααααα… Έγινε εκεί παραλία; Χρόνια πριν δεν υπήρχε. Η θάλασσα ήταν μέχρι την κοίτη του ποταμιού και πηδάγαμε απ’ τους βράχους. Μιλάω για παλιά βέβαια.Πριν γίνει ο δρόμος… όταν από τη μεσαριά πηγαίναμε στην Πλαγιά με τα πόδια από τα μονοπάτια του δάσους. Μα ξέρει η φύση και ν’ αλλάζει και να ταιριάζει τα πράματα. »

«Αν ξέρει λέει…!!! »