Στην επιστήμη της ψυχολογίας το cope ή coping mechanism είναι ένας συνειδητός ή ασυνείδητος τρόπος αντίδρασης και προσαρμογής μπροστά σε απρόβλεπτα στρεσογόνα γεγονότα και καταστάσεις ανεπιθύμητες, με ενέργειες που έχουν σκοπό να καταπραΰνουν την οδύνη.
Ένα συνηθισμένο παράδειγμα μετά από μια αναπάντεχη ήττα, είναι ότι αποφεύγουμε τη διατύπωση «έχασα» και προτιμούμε το «δεν κέρδισα» ή τέλος πάντων ότι δεν έχασα φλουρί κωνσταντινάτο.
Το ενδιαφέρον είναι, ότι δεν πρόκειται μόνο για ατομική συμπεριφορά αλλά, κυρίως, για συλλογική. Οι πανίσχυροι και παγκόσμιοι μηχανισμοί προπαγάνδας, ο ασφυκτικός έλεγχος των τηλεοπτικών, ηλεκτρονικών και κοινωνικών μέσων, η αίσθηση της γενικής παντοδυναμίας και η βεβαιότητα ότι ο πόλεμος της προπαγάνδας είναι ισάξιος με τον κανονικό πόλεμο, τελικά παγίδευσαν τους πραγματικούς ενορχηστρωτές του ουκρανικού πολέμου στα ίδια τους τα ψέματα. «Εμείς δίναμε στους δημοσιογράφους τα ψέματα που θα γράψουν στις εφημερίδες και όταν τα βλέπαμε γραμμένα την άλλη μέρα τα πιστεύαμε κι εμείς», παραδέχονταν οι επιτελείς των πρωτόγονων μηχανισμών προπαγάνδας στον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι (όχι και ιδιαίτερα εξελιγμένοι από τότε) σημερινοί μηχανισμοί psyops, μετά από την αρχική «θριαμβική» μηντιακή ομοβροντία κατά της ρωσικής στρατιωτικής μηχανής, καταφεύγουν, μετά το στραπάτσο, στα ίδια ρεμέντια. «Η Ρωσία δεν χάνει και η Ουκρανία δεν κερδίζει». «Μην βλέπετε την προέλαση στο Σεβεροντονιέτσκ, η Ρωσία χάνει έδαφος» και το κλαψιάρικο των (πιο ρεαλιστών) γαλλογερμανών, «Η Ρωσία δεν πρέπει να νικήσει».
Τα ίδια και στα δικά μας. Το εθνικά εμψυχωτικό «Ο σουλτάνος είναι απομονωμένος», μεταφράζεται στο ότι ο Ερντογάν συνομιλεί και παζαρεύει ταυτόχρονα με Μπάιντεν και Πούτιν, ως ηγέτης περιφερειακής υπερδύναμης με ειδικό ρόλο στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Η «υποχώρηση» ή «αναδίπλωση Ερντογάν» (οι πιο πορωμένοι οπαδοί έγραψαν για «κωλοτούμπα») σημαίνει, ότι στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στις 28-29 Ιουνίου –η οποία ευθέως πλέον καθιστούσε την Ρωσία «αμεσότερη απειλή για την ασφάλεια»– η Τουρκία αξίωσε μια δέσμη ανταλλαγμάτων από τις υποτελείς Σουηδία και Φινλανδία, προκειμένου να άρει το βέτο ένταξης τους στο ΝΑΤΟ και προφανώς μια χωριστή δέσμη ανταλλαγμάτων από το Μεγάλο Αφεντικό της ΕΕ, την αμερικανική διοίκηση. Η πρώτη δέσμη έγινε ήδη γνωστή από την πρώτη στιγμή, καθώς δεν κοστίζει πολιτικά, για τη δεύτερη, όμως, που αφορά το Αιγαίο (;) πάμε ένα στοίχημα ότι δεν θα μάθουμε τίποτα;
Να σημειώσουμε εδώ, ότι η Αθήνα διέδιδε το παραμύθι (και μάλλον το είχε πιστέψει στο τέλος) μέχρι προ τινός ότι θα… επιβάλλονταν κυρώσεις της ΕΕ προς την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένης της επιβολής εμπάργκο σε εξαγωγές οπλικών συστημάτων, κρατηθείτε: από την Γερμανία για τα υποβρύχια, από την Ισπανία για ένα μίνι- αεροπλανοφόρο, από Ιταλία για ελικόπτερο!
Coping mechanism και στην οικονομία: Παράδειγμα, «οι Τούρκοι θα ψοφήσουν/ψοφάνε/ψόφησαν από την πείνα». Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει, ότι οι Ρώσοι πωλούν καύσιμα και σιτάρι στην (απομονωμένη) Τουρκία, που δεν συμμετέχει στις κυρώσεις και η ΕΕ θα αγοράζει μέσω Τουρκίας τα ρωσικά προϊόντα σε τριπλάσια τιμή…
Τί άλλο; Α! Οι διεκδικήσεις του Ερντογάν είναι «ανιστόρητες». Όμως και οι κυρίαρχες δυνάμεις, με την ισχύ των κανονιών που διαθέτουν, σπανίως ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν κάποιο ακαδημαϊκό ιστορικό pattern, να είναι συνεπείς σε ένα ιστορικό «φαντασιακό» ή να τηρήσουν κατά γράμμα παλιές συνθήκες και δη σε έναν κόσμο, που αλλάζει ριζικά. Οπότε, είναι λιγότερο «ανιστόρητες» οι αιτιάσεις δυτικώς του Αιγαίου;
Πόσοι γνωρίζουν, για παράδειγμα, ότι τα κείμενα της συνθήκης της Λωζάννης ουδέποτε μεταφράστηκαν στα ελληνικά, με αποτέλεσμα να είναι κτήμα μόνο μερικών ειδικών στη διπλωματική ιστορία;
Πόσοι γνωρίζουν, ότι η μερική αποστρατιωτικοποίηση της Λέσβου, της Χίου, της Σάμου και της Ικαρίας, προέκυψε από εισήγηση υποεπιτροπής εμπειρογνωμόνων με πρόεδρο τον φημισμένο Γάλλο στρατηγό Weygand, ο οποίος απέρριψε αίτημα για πλήρη αποστρατιωτικοποίηση, καθώς θα έπρεπε να ισχύσει και για τη γειτονική Μικρά Ασία (THE DEMILITARISATION OF THE GREEK EASTERN AEGEAN ISLANDS THE CASE OF THE CENTRAL AEGEAN AND DODECANESE ISLANDS, Yannis Stivachtis, 1999).
Φυσικά, ο Πούτιν και πριν πολλά χρόνια ο Ερντογάν, είναι βαριά άρρωστοι, έχουν δεν έχουν τρεις μήνες ζωής, όπως διαβεβαιώνουν διάσημοι αναλυτές των επιτελείων και του καναπέ, που παρακολουθούν με αγωνία τα βίντεο από τις ομιλίες και τις κινήσεις για να ανιχνεύσουν τα συμπτώματα, που θα τους στείλουν στον άλλο κόσμο για να ησυχάσουμε.. Παρηγοριά στον «ευρωπαίο ασθενή», που θα ουκρανοποιηθεί λίαν συντόμως, έχοντας πάρει τριτεύοντα και θνησιγενή ρόλο, και στην Ουκρανία που θα διαλυθεί.
Πως το είπε ο Πρόεδρος Μπάιντεν; Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να είναι τεστ αντοχής για την ΕΕ και τη Ρωσία. Έχει κάποιος αντίρρηση να καεί το σπίτι του αν είναι να «χάσει» ο Πούτιν;
Λ.
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com