από ZAM
περιεχεται στο zero geographic 24
https://zerogeographic.wordpress.com/
Μετά τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (ΣΓΤΙΩ),
άλλο ένα πολυτελές έργο «πολιτισμού» εγκαινιάστηκε το περασμένο
καλοκαίρι στο ευρύτερο μητροπολιτικό συγκρότημα της Αθήνας. Μιλάμε για το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ).
Σε μια περίοδο που θα καταγραφεί στην Ιστορία για την Ελλάδα ως μια
μακρά εποχή μνημονίων και φτωχοποίησης των ανθρώπων που ζουν σε
αυτή, ένα έργο «πολιτισμού» αφήνει σίγουρα αδιάφορους όσους
παλεύουν καθημερινά να εξασφαλίσουν τα βασικά για την επιβίωσή
τους, πόσο μάλιστα όταν αυτό το έργο προέρχεται από τον
πλουσιότερο, σύμφωνα με τη λίστα του περιοδικού Forbes, έλληνα
επιχειρηματία τον Φίλλιπο Νιάρχο. Ο γιος δηλαδή του Σταύρου Νιάρχου
με περιουσία που ανέρχεται στα 2,5 δις δολάρια. Αλήθεια, μεγάλη
αντίθεση σε σύγκριση με τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας των
απλών ανθρώπων και εκτός συναγωνισμού σύγκρισης αν σκεφτούμε
τους χιλιάδες άστεγους (υπολογίζονται περί τις 20.000) και τους
εκατομμύρια ανέργους (υπολογίζονται περί τα 1,2 εκατομ.).
Με αυτόν τον τρόπο οι οικογένειες των πλουσιότερων Ελλήνων, Ωνάσης
και Νιάρχος εν προκειμένου, προσπαθούν να σώσουν την υστεροφημία
τους και να θρέψουν την ματαιοδοξία τους προσφέροντας στον κοσμάκη
ελιτίστικη τέχνη πολλές φορές δωρεάν, κάτι που πράγματι δελεάζει
κάποιους που δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι θα μπορέσουν να
ζήσουν τέτοιες μεγαλειώδεις στιγμές ούτε στα όνειρά τους. Σε αυτό το
σημείο να σημειώσουμε ότι πιθανώς αυτές οι «κοινωνικές προσφορές»
αποφέρουν στα Ιδρύματα των πλουσίων επιπλέον φοροαπαλλαγές ενώ
δεν αποκλείεται να λειτουργούν κι ως ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.
Ποιοι είναι όμως πραγματικά αυτοί που ευχαριστιούνται αυτή την
απλόχερα ελιτίστικη προσφορά πολιτισμού;
Μια επίσκεψη στην πρόσφατη έκθεση για τη δεκαετία του 80 που έγινε
στη ΣΓΤΙΩ (Gr80s) μας αποκάλυψε την απάντηση. Η έκθεση συνοδευόμενη
από μουσικές της χρυσής δεκαετίας και με δωρεάν είσοδο συγκέντρωσε
μεγάλο αριθμό καλοντυμένων θαμώνων με γουναρικά, φο-μπιζού και
αρώματα, ακριβά χτενίσματα και λουκ της τελευταίας μόδας. Από ότι
φαίνεται η νοσταλγία πουλάει, αλλά όχι στους γνήσιους ανθρώπουςπου έζησαν τη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα των 80ς και δεν
ξέχασαν τι σημαίνει να ονειρεύεσαι. Οι παριστάμενοι θέλησαν να
θυμηθούν ότι κάποτε υπήρξαν άγρια νιάτα, πίνοντας το ακριβό τους
ποτό ακούγοντας μουσικές disco και punk, έχοντας καταφέρει να
αυτοεπιβεβαιωθούν μέσα από μια ευχάριστη ανάμνηση επαναστατικής
ψευδαίσθησης.
Ερχόμαστε να δούμε και μια άλλη πτυχή της ιστορίας, αυτή τη φορά
σχετικά με τη κατασκευή του ΚΠΙΣΝ, που διήρκησε πολλά χρόνια και για την οποία εργάστηκαν πάρα πολλά χέρια και για πολλές ώρες , όχι
πάντα με τις καλύτερες συνθήκες. Η ανάθεση του έργου έγινε στους λίγο
πολύ γνωστούς εργολάβους που λυμαίνονται τον κατασκευαστικό κλάδο
και σε υπερεργολάβους. Με τον τρόπο αυτό το Ίδρυμα αλλά και το
δημόσιο αποποιείται οποιαδήποτε ευθύνη σχετικά με τις συνθήκες
εργασίας στην κατασκευή του έργου. Συνθήκες που αποδείχθηκε ότι δεν
υπήρξαν όχι απλά αξιοπρεπείς αλλά πολλές φορές ούτε καν
ανθρώπινες.
Για την κατασκευή του πολυτελούς ΚΠΙΣΝ εργάστηκαν χιλιάδες με
συμβάσεις που δεν παρείχαν κανένα δικαίωμα στον εργαζόμενο, με
εξαντλητικά ωράρια που ξεκινούσαν από την αυγή και τελείωναν με τη
δύση του ηλίου (υπερωρίες που δεν πληρώνονταν και εργασία ακόμα και
τα Σαββατοκύριακα) και με κίνδυνο της ζωής όπως αποδεικνύουν τα
στοιχεία για τα εργατικά ατυχήματα που συνέβησαν. Ύστερα από ένα
από τα σοβαρότατα εργατικά ατυχήματα που συνέβησαν το συνδικάτο
οικοδόμων είχε βγάλει ανακοίνωση με τίτλο: «Οι Φιέστες Συνεχίζονται,
Οι Εργάτες Τσακίζονται». Επίσης καταγράφηκε σε φύλλο μεγάλης
εφημερίδας η μαρτυρία εργαζόμενου που ανέφερε: λίγα 24ωρα μετά το
τελευταίο σοβαρό ατύχημα, ήταν προγραμματισμένη στην κεντρική σάλα της υπό κατασκευή βιβλιοθήκης βραδιά ποίησης: «Γι’ αυτό δουλεύαμε υπερωρίες φουλ. Έκλειναν τρύπες, έβαλαν σίδερα και περιφράξεις για τους επισκέπτες». Επίσης λίγες ημέρες μετά το ατύχημα έγινε γιορτή για τους εργαζόμενους με δωρεάν φαγητό και έξοδα της επιχείρησης.
Οι μαρτυρίες αυτές καταδεικνύουν την υποκρισία των εμπλεκομένων στην
κατασκευή του ΚΠΙΣΝ που σήμερα προβάλλεται ως ένα από τα σύγχρονα
στολίδια πολιτισμού της Ελλάδας, αλλά υποκρύπτοντας πολλά χρόνια
εκμετάλλευσης των εργαζομένων και τα πραγματικά κίνητρα
προσφοράς του ΚΠΙΣΝ στο δημόσιο από τον πλουσιότερο έλληνα
μεγιστάνα.
Γύρω από το πανηγύρι ελιτίστικης τέχνης και πολιτισμού έχουν
σπεύσει να αρπάξουν ότι μπορούν οι γλύφτες του συστήματος
πολιτικοί, καλλιτέχνες, κοινωνικοί φορείς, ΜΚΟ, ολοκληρώνοντας την
αποστροφή μας σε ένα έργο που απευθύνεται μόνο σε ανθρώπους της
τάξης τους και τους αυλικούς τους που τους θαυμάζουν με την ελπίδα
να επωφεληθούν κι αυτοί όταν μοιραστούν μερικά ψίχουλα από το
μεγάλο τραπέζι.
Δωρεάν ή μη, οι εκδηλώσεις στο ΚΠΙΣΝ και στη ΣΓΤΙΩ βρωμάνε σαπίλα που είναι αρκετή για να μας κρατήσει μακριά τους. Άλλωστε η αυθεντική τέχνη δεν προβάλλεται στα σαλόνια των Ιδρυμάτων των πλουσίων αλλά στα βρώμικα υπόγεια των ρομαντικών και ονειροπόλων ταραχοποιών του πνεύματος.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ Σ
τευχος 24
http://www.mediafire.com/file/v6318lh8kp97phi/ZG24Final++.pdf
https://athens.indymedia.org/post/1588455/