Τα πιο όμορφα πράγματα και καταστάσεις στη ζωή, γεννιούνται, γίνονται αυθόρμητα. Χωρίς «μα» «γιατί» και «διότι». Χωρίς υπολογισμούς . Κάποιος έχει μια όμορφη ιδέα και το μόνο που χρειάζεται να πεις είναι ένα «είμαι μέσα». Εκεί ξεκινάει η μαγεία. Ν’ ακούσεις τη ψυχή σου. Να αφήσεις τα γκρίζα τετριμμένα για λίγο, χωρίς πολλά, μ ένα σάκο στον ώμο και με καλή παρέα να πας μέχρι το τέλος του δρόμου που διαλέξατε. Χωρίς πρόγραμμα, χαλαρά, να στέκεστε όπου είναι όμορφα, όπου ξεκουράζεται το μάτι κι όπου η ψυχή αναπαύεται. Καταλύτης είναι οι άνθρωποι. Αυτοί που ταιριάζουν τα χνώτα σου, οι ιδέες, η θεώρηση των πραγμάτων, ο τρόπος διασκέδασης. Μην διανοηθείς να το κάνεις αν ο ένας θέλει πεντάστερο ξενοδοχείο κι ο άλλος το μεγάλο ξενοδοχείο κάτω απ’ τα’ άστρα του ουρανού. Αν ο ένας ακούει γαυγάδικα και «νταπα ντούπα» κι ο άλλος μπλουζ και ροκιές. Θα φάτε αμφότεροι οικτρή ήττα. Προσωπικά αν και δεν οδηγώ, λατρεύω τη φάση να είμαι σε μια παρέα μέσα σε ένα αμάξι με πολλή μουσική κι όπου μας βγάλει ο δρόμος. Όπου γουστάρουμε να σταματάμε, γιατί είδαμε ένα παγκάκι μόνο του στη μέση του πουθενά, πάνω από ένα γκρεμό με θέα την απεραντοσύνη της θάλασσας. Να σταματάμε σε μέρη που εθελοντές φροντίζουν και ταΐζουν γάτες για να τις ταΐσουμε. Να σταματάμε κάθε που διψάμε για μπύρες και κουβέντα και καμιά βουτιά στη παραλία. Ή γιατί έτσι μας φάνηκε καλή ιδέα στη μέση του πουθενά. Να πηγαίνουμε σε κάμπινγκ και να στήνουμε σκηνή, αλλά να μην κοιμόμαστε μέσα γιατί θα χάναμε την ομορφιά των άστρων. Το σημαντικότερο είναι σε τέτοιου είδους ταξίδια η ευκαιρία που έχεις για να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους, να κάνεις νέες φιλίες και να μοιραστείς τη χαρά ενός αυθόρμητα στημένου από το σχεδόν τίποτα γλεντιού, να μάθεις πράγματα, να συγκινηθείς, να γελάσεις. Εξαρτάται βέβαια το τι είδους άνθρωπος είσαι, τι κουβαλάς μέσα σου. Διαλέγεις αυτά που θα δεις κι αυτούς που θα μιλήσεις, πριν καν μάθεις πως υπάρχουν. Βλέπεις αυτό που οι άλλοι προσπερνούν αλλά εσύ όχι. Λες ένα «γειά» στον άγνωστο κάθεται στην παρέα και λίγες ώρες μετά πίνετε και γλεντάτε και βγάζετε τα σώψυχα σας, λέτε αστεία και κάνετε πλάκες. Έχω γνωρίσει έτσι σπάνιους ανθρώπους, κινηματογραφικές ή μυθιστορηματικές φιγούρες κάποιοι. Είναι η ώρα που θα ακούσεις μια κουβέντα να σε σημαδέψει με το απλό μεγαλείο της ή να σου δώσει φως σ’ αυτό που σε βασανίζει. Είναι η ώρα των ανθρώπων. Ιδιαίτερη χαρά και τιμή είναι να έρχονται να καθίσουν στη παρέα οι άνθρωποι του χώρου που μένεις, μετά τη λήξη της κουραστικής βάρδιας τους, γιατί γουστάρουν τη συγκεκριμένη παρέα και γιατί και η παρέα τους γουστάρει. Ένας χώρος είναι οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτόν, πολλές φορές για πολύ λίγα λεφτά. Δεν είναι ούτε ο φιλελές ιδιοκτήτης, ούτε τα ντουβάρια ούτε οι ταμπέλες. Πάντα είναι οι

άνθρωποι. Οι εργαζόμενοι, αυτοί είναι που τους θέλω φίλους. Κι όταν όλα κάποια στιγμή αργά τη νύχτα ησυχάζουν και μια σχεδόν πληρότητα σε μεθάει πιότερο κι από το δυνατό κρασί κάτω από τον έναστρο ουρανό στο σιγανό παφλασμό μικρών νιογέννητων κυμάτων, γλυκό αγκάθι σε τρυπάει η απουσία της, η σκέψη της. Τότε είναι η ώρα να πεις, για να μη σε πάρει από κάτω πως,

«μάτια μου από τη δύση στην ανατολή σε κουβαλάω στη ψυχή μου, με μιά μαγεία που καταργεί την απόσταση και την απουσία σου. Ναι είσαι εδώ, μέσα μου, δίπλα μου σε νιώθω.»

Και σωπαίνεις, κοιτάς τα αστέρια. Αφήνεσαι να κοιμηθείς χύμα στο κύμα μέχρι να σε ξυπνήσει ο ήλιος.

Όταν έρθει η ώρα να πάρεις ανάποδα το δρόμο, σκέφτεσαι «μέχρι την επόμενη φορά» και χαμογελάς.

Ήταν μια όμορφη τρέλα.

Θα γεννήσει κι άλλες, με τον ίδιο τρόπο.

Έτσι γίνεται πάντα.

Φτάνει κάποιος φίλος να πετάξει την ιδέα και να πεις «μέσα!»

Οι όμορφες αθώες τρέλες του καλοκαιριού είναι τα εγκλωβισμένα στο χρόνο νιάτα μας που αρνούνται να μας εγκαταλείψουν κι επιμένουν να επιστρέφουν για να μας πιάσουν από το χέρι, να μας σύρουν στην ανεμελιά για λίγο, να μας θυμίζουν την ομορφιά που απεχθάνεται η σοβαροφάνεια. Έτσι μπορούμε και συνεχίζουμε ν αντέχουμε στο γκρίζο, όταν μοιραζόμαστε το κρασί, τη κουβέντα το χορό και τη μουσική, το χαμόγελο τα ηλιοβασιλέματα και τις ανατολές, χωρίς πρόγραμμα,

γιατί όλα είναι δρόμος.

(Αφιερωμένο στον Χρήστο και τον Παναγιώτη)