Αναμφισβήτητα η συνεπέστερη και αξιοπρεπέστερη στάση για τον καθένα/μία είναι η πλήρης και συνειδητή απεργία από κάθε εκλογική διαδικασία. Αλλά όσο και να θέλεις να απεργήσεις δεν μπορείς να απέχεις από αυτό το πανηγύρι αφού είναι αδύνατο να μην πέσεις πάνω σε ένα εκλογικό κέντρο, να μην βγάλεις τις photoshop-φάτσες των υποψηφίων από τους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου, από το γραμματοκιβώτιο ή από την εξώπορτα σου. Και το κυριότερο. Είναι στατιστικά αδύνατο κάποιος συμμαθητής σου ή γείτονας σου να μην έχει ζητήσει τη ψήφο σου! Υποψήφιος σύμβουλος ο… γείτονας της διπλανής πόρτας! Περισσότερη δημοκρατία διαφημίζει το σύστημα με ντουζίνες υποψηφίων να περιλαμβάνονται στα ψηφοδέλτια για περιφερειακά, δημοτικά και κοινοτικά συμβούλια. Τη δημοκρατία τους τη συνδέουν με πλήθος των υποψηφίων και με τις ποσοστώσεις κατά φύλο. Λογικό, θα λέγαμε, αφού ως σύγχρονο πολίτευμα χρησιμοποιεί όλα τα μέσα εξαπάτησης που κατά καιρούς διαθέτει. Ας φύγουμε, όμως, από τη κεντρική Διοίκηση και τις αποφάσεις της και ας παρατηρήσουμε λίγο το μικρόκοσμο της Δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο.
Στο τεραίν, λοιπόν, του εκλογικού παζαριού σε κοινότητες και πόλεις, που δεν διαθέτουν τον πληθυσμιακό όγκο των μητροπόλεων είναι συχνό και λογικό να γίνονται περισσότερο γνωστές και φανερές διάφορες όψεις και στιγμές του εκλογικού «αγώνα». Είναι τα στιγμιότυπα εκείνα που πραγματικά δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Κατ’ αρχήν όσο επικριτικοί και αν είμαστε στη διεξαγωγή και συμμετοχή σε κάθε εκλογική διαδικασία –δημοτικές, περιφερειακές, εθνικές, ευρωπαϊκές εκλογές– αναγνωρίζουμε στον καθένα το δικαίωμα της συμμετοχής αλλά ταυτόχρονα διατηρούμε αναφαίρετα το δικαίωμα (και την υποχρέωση μαζί) της πλήρους αποδόμησης και απαξίωσης όλης αυτής της διαδικασίας που εμφανίζεται ως επιλογή των πολιτών. Η εμπειρία μάς έχει δείξει –ανεξάρτητα από θεωρητικά πλαίσια και «πιστεύω»– ότι η ανικανότητα πορεύεται μαζί με τη πολιτική και τη διαμεσολάβηση. Και αυτό για λόγους επιβίωσης και αυτοσυντήρησης.
Ας δούμε ένα παράδειγμα, που το βιώνουμε στη Χαλκίδα κάθε 4-5 χρόνια. «Φίλοι» και συμμαθητές μας, που είχαν επιδείξει μια λαμογίστικη συμπεριφορά από τα μαθητικά τους χρόνια ως μέλη συμβουλίων και οι οποίοι μέσω των εκδρομών και άλλων φιλανθρωπικών δράσεων «μασουλούσαν» κάτι, είναι εκείνοι που στριμώχνονται για να πιάσουν σειρά στα ψηφοδέλτια. Άλλοι εκπαιδεύτηκαν μέσα από τις φοιτητικές παρατάξεις για να ενταχθούν στο «σύστημα» και έλαβαν τα οφέλη τους, όταν περνούσαν τα μαθήματα των κομματικών τους καθηγητών ξεκούραστα. Πραγματικά πιστεύει κανείς ότι κατεβαίνει κάποιος υποψήφιος με κοινωνικά και μόνο κίνητρα; Για να μην είμαστε μηδενιστές, θα πούμε απειροελάχιστοι. Ποιοί είναι όμως οι κύριοι λόγοι; Σε τοπικό επίπεδο, κυρίως, είναι η προβολή και η αυτοσυντήρηση. Προβολή γι’ αυτούς που την έχουν ανάγκη για ψυχολογικούς κυρίως λόγους (σχήματα αποδοχής, αυταρέσκειας κλπ) και για την αυτοσυντήρηση για λόγους επαγγελματικούς.
Σε πολλές περιπτώσεις η προβολή συμβαδίζει με την αυτοσυντήρηση, αλλά ενίοτε ακολουθούν διαφορετική ρότα. Ένας «ανίκανος» δικηγόρος, με βάση τους κανόνες της αγοράς ή των δικαστικών του αποτυχιών, γνωρίζει ότι μέσω της «ανεπάρκειας» του δεν έχει τύχη επιτυχούς σταδιοδρομίας και είναι κάτι που τη χρειάζεται τόσο μα τόσο πολύ! Η πολιτική τού δίνει αυτή την ευκαιρία και φυσικά προσπαθεί να την τραβήξει από τα μαλλιά. Πελατεία μέσω της πολιτικής. Ρεμούλες μέσω της πολιτικής. «Δουλειές» μέσω της πολιτικής. Πολιτική δεν είναι μόνο δημοτικά και άλλα συμβούλια αλλά και επιτροπές, φορείς, ενώσεις και πολλά άλλα, έτσι ώστε «ο καλός ο μύλος όλα να τα αλέθει». Επί πλέον, στους απάνθρωπα γρήγορους ρυθμούς που βιώνουν οι συνήθεις επαγγελματικές κατηγορίες υποψηφίων, όπως είναι αυτές των δικηγόρων, γιατρών, μηχανικών, επιχειρηματιών, η κοινή λογική λέει ότι δεν υπάρχει χρόνος και για τα «κοινά». Για ποιό λόγο ένας επιχειρηματίας να δεσμεύσει ώρες για τα «κοινά» και να τις απωλέσει από την επιχείρηση του, όταν από την επιχείρηση του, θεωρητικά, βιοπορίζεται; Για την δημοκρατική του ευσυνειδησία…;
Οι πάντες γνωρίζουν και άπαντες –εκτός των αφελών εξαπατημένων– προσδοκούν. Και γι’ αυτό ακούμε συχνά: θα ψηφίσω τον τάδε ή τη δείνα γιατί τον γνωρίζω/του έχω υποχρέωση/είναι συγγενής μου. Η Δημοκρατία συμβαδίζει με την ομάδα αίματος και την εκδούλευση. Εννοείται ότι ούτε μας πέφτει λόγος και ούτε και μας αφορούν, στο κάτω-κάτω της γραφής, τα κίνητρα και οι λόγοι καθόδου του κάθε υποψηφίου. Αλλά να μια ευκαιρία για άτυπη κοινωνιολογική μελέτη!
Όπως είναι γνωστό σε όλη τη χριστιανική ελλαδική επικράτεια η μεγάλη Παρασκευή είναι μια ημέρα όπου οι πιστοί αποφεύγουν να κάνουν δουλειές, νηστεύουν και πράττουν τα άκρως απαραίτητα. Φέτος, λοιπόν, σε χωριό της Εύβοιας, προεκλογικώς, ετούτη τη μέρα που είναι «αμαρτία» να δουλεύεις, ο «κοινοτάρχης» του χωριού και υποψήφιος, άλλαζε ο ίδιος μόνος του τις λάμπες από τους ιστούς της ΔΕΗ! Θα δούμε εάν οι συγχωριανοί του το εκτιμήσουν ή θα τον «μαυρίσουν» ως αντίχριστο. Ίδωμεν…
Στη Χαλκίδα υποψήφιος δήμαρχος που λανσάρει την άποψη ότι είναι ο βαθύς γνώστης των προβλημάτων της πόλης, όντας είκοσι χρόνια σύμβουλος και αντιδήμαρχος τεχνικών υπηρεσιών, όταν έλαβε μια επιστολή από κατοίκους της πόλης, για κάποιες άθλιες και σκουριασμένες κούνιες μιας παιδικής χαράς, φρόντισε την επόμενη μέρα να στείλει ένα συνεργείο για να πασαλείψουν πάνω στις σκουριές χρωματιστές μπογιές. Η πρακτική του παντού ίδια: βάψτε πάνω στη σκουριά, μπαλώστε τις λακκούβες πρόχειρα και μπλα μπλα μπλα. Το παρακείμενο γηπεδάκι μπάσκετ –σε χειρότερη κατάσταση– φέρει το όνομα συγγενή του!
Άλλος υποψήφιος δήμαρχος σε κωμόπολη της Εύβοιας διώκεται με κάμποσα κακουργήματα για υπεξαιρέσεις δημοσίου χρήματος, η ευρωπαϊκή επίτροπος να έχει καταθέσει ότι υπήρχαν εντολές πληρωμών χωρίς εγκρίσεις από την ΕΕ αλλά παρ’ όλα αυτά αυτός ο τύπος να επιμένει να κατεβαίνει στις εκλογές διότι είναι …πολιτικά διωκόμενος! Ευελπιστεί να τον ψηφίσουν οι τόσοι και τόσοι βολεμένοι είτε σε Δημόσιο είτε σε Ιδιωτικό τομέα. Άνθρωποι που εργάζονται για 300€ σε σούπερ μάρκετ αισθάνονται υποχρέωση στον Δήμαρχο.
Δεν παραγνωρίζουμε από τη μία το ενδεχόμενο της εξαθλίωσης του ανθρώπου που σέρνεται στα κομματικά γραφεία, αλλά ασφαλώς οφείλουμε να είμαστε απολύτως αυστηροί σε τέτοιες συμπεριφορές. Η όποια εξαθλίωση δεν λύνεται με την απώλεια της αξιοπρέπειας σε γλειψίματα αρχόντων. Λύνεται συνολικά και όχι ατομικά και ιδιωτικά. Την ίδια αυστηρή στάση κρατούμε και για τις περιπτώσεις εκείνες που έχουν βγει στη δημοσιότητα τελευταία, σχετικά με τις καθαρίστριες χωρίς απολυτήριο που προσλήφθηκαν παράτυπα. Κατ’ αρχήν δεν μας εκπλήσσει η κοινή στάση ΜΜΕ και κομμάτων ως προς το δίκαιο των καθαριστριών, αφού μέσω της χρήσης τέτοιων ειδήσεων καταφέρνουν να περνούν έμμεσα τα μηνύματα τους. Θα αναρωτηθούμε μόνο για το εξής: γνωρίζουμε ποια είναι/ήταν η οικονομική κατάσταση των υποψήφιων εργατών/τριών, που τελικά δεν προσλήφθηκαν, διότι οι θέσεις καταλήφθηκαν παράτυπα από τις διωκόμενες; Δηλαδή ως αναρχικοί είμαστε αλληλέγγυοι σε κάποιον/α που, πιθανότατα, με τη καθοδήγηση κάποιου κομματικού στελέχους, πείραξε ή «γέννησε» το απολυτήριο και προσλήφθηκε δημόσιος υπάλληλος; Οι επιλαχόντες που δεν σύρθηκαν σε κομματικά γραφεία και δεν εξαπάτησαν και μπορεί να ήταν σε ακόμη πιο άθλια οικονομική κατάσταση από τις επιλεχθείσες είναι δίκαια η μη επιλογή τους; Επειδή, λοιπόν, αυτή η στάση ΜΜΕ, κομμάτων και πλειοψηφούσας «κοινής γνώμης» δεν μάς εκπλήσσει, να πούμε ότι οι εξαθλιωμένες γυναίκες, χήρες, διαζευγμένες και οι εξαθλιωμένοι άνδρες που είναι χιλιάδες στην ελλαδική κοινωνία και οι περισσότεροι με αξιοπρέπεια, δεν γλύφουν ούτε για να μπουν στο δημόσιο, ούτε σε βολεμένες θέσεις του ιδιωτικού, οφείλουν να χαίρουν της όποιας εκτίμησης αλληλοεπιδρά μεταξύ των ανθρώπων. Για τους αριστερούς ασφαλώς και είναι λογικό να συντάσσονται με τη λογική των ΜΜΕ και των κομμάτων, αφού το αίσθημα δικαιοσύνης τους είναι πάντα αλά κάρτ.
Και συνεχίζουμε με λοιπά στιγμιότυπα από τα προεκλογικά αλισβερίσια. Για τους γυρολόγους τί να πει κάποιος; Όσοι δεν βρήκαν στέγη στον Α συνδυασμό, είτε λόγω βέτο ετέρου υποψηφίου είτε για λόγους απόρριψης, βολεύονται στον Β ή Γ. Και ο τηλεαστέρας Γκλέτσος έχει μαζέψει αρκετούς από αυτούς. Κάπου να «τρουπώσουν» τα παιδιά ορέ!
Τέλος μιας και ο Μπακογιάννης κατεβαίνει στην Αθήνα και αποχαιρετά την αγαπημένη του Στερεά(sic) να πούμε ότι ως ένας σύγχρονος businessman με όνομα βαρύ, μάθετε τί έπραξε όταν το Εμπορικό Επιμελητήριο Ευβοίας ζήτησε τη συνδρομή του, ώστε ως Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας να συνδράμει στην ανακατασκευή κεντρικού και σημαντικού κτιρίου της πόλης της Χαλκίδας, ιδιοκτησίας του Επιμελητηρίου. Ζήτησε πολύ απλά την ιδιοκτησία του. Αθεόφοβος και αυτός! Ας το κρατήσουμε αυτό το τελευταίο για την πλούσια και ανενεργή περιουσία πλήθους φορέων στο κέντρο της Αθήνας.
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
ΠΗΓΗ:https://anarchypress.wordpress.com