Η κακομοιριά και το μελό ταίριαζε γάντι στον Σταύρο τον Θεοδωράκη ακόμα και στις παλιές καλές εποχές, πόσο μάλλον τώρα, που του διέλυσαν την κοινοβουλευτική ομάδα τα μεγάλα αρπακτικά της κοινοβουλευτικής ζούγκλας.
Η κοινοβουλευτική ομάδα του Ποταμιού καλώς ή κακώς, υπήρξε μία από τις παράπλευρες απώλειες της «συμφωνίας των Πρεσπών», όμως ο Σταύρος δεν μπορεί ακόμα να το χωνέψει πως έχασε εξ αφορμής του Αμυρά και του Ψαριανού, τα αρχηγιλίκια, τους μετακλητούς αυλοκόλακες και τα λοιπά προνόμια, που εξασφάλιζε ως αρχηγός ενός (ανύπαρκτου) κόμματος. Αυτή η κλάψα ήταν, που τον έκανε κάπως συμπαθή σε μια μερίδα ψηφοφόρων πριν λίγα χρόνια.
Τώρα είναι απλώς ανυπόφορος. Τον πόνο του τον κουβαλά παντού.
Μια Κυριακή –φαντάζομαι συννεφιασμένη για να ταιριάζει στην απέραντη θλίψη του Σταύρου– κατέβηκε στο Ζάππειο και γνώρισε αμέσως-αμέσως δύο κοπέλες, τη Μαρία και τη Μαρκέλλα. Βγήκε μάλιστα και σέλφι, να αντάλλαξαν και αριθμούς τηλεφώνων; Την άλλη μέρα σκέφτηκε να τραγουδήσει τον καημό τους με άρθρο στα Νέα και να ενώσει τα δάκρυα τους με τα δικά του.
Κλάψτε και ξαλαφρώστε, κάνει πολύ καλό.
Έχετε ακούσει το τραγούδι; «Εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες/περήφανα περπάτησα μες στης ζωής τις στράτες». Έτσι ακριβώς. Ούτε δάνεια. Ούτε προστάτες. Ούτε παλιά κόλπα με αποσπασμένους δημόσιους υπαλλήλους και γραφεία στην επαρχία για υποσχέσεις και ρουσφέτια.
Με την Μαρία και την Μαρκέλλα γνωρίστηκα την Κυριακή στο Ζάππειο. (…) Δούλευαν Κυριακή σαν να ήταν Δευτέρα, δεν θα έπαιρναν «κυριακάτικο» δηλαδή. Όλοι στις παρέες τους τα ίδια προβλήματα. Παιδιά που σκέφτονται πως θα φύγουν και φίλοι που κλείνουν τα μαγαζιά τους. Πολλά εμπόδια, λίγη ελπίδα.
Παρακάτω εσωκλείει «πέντε προτεραιότητες» του Ποταμιού –ο Σταύρος είναι πολιτικό ον ας μην το ξεχνάμε– μουσκεμένες και αυτές από τον καημό του.
Η μία λέει «Και τα δικαιώματα του ΕΝΟΣ έχουν για μας σημασία», μια άλλη «Ναι στην δική σου δουλειά. Να μην είναι μονόδρομος οι τυφλές γραμμές παραγωγής των μεγαθηρίων» και η τρίτη περιέχει ένα βαθύ οικολογικό μήνυμα για τη «γη και τη θάλασσα».
Τις άλλες δύο τις ξεχάσαμε από τη συγκίνηση…
Λ.