Σήμερα είχαμε την πρώτη συνάντηση στον παιδικό του μικρού.
Πρώτη και για μένα μιας και το πιτσιρικάκι μου μόλις ξεκίνησε την σχολική του μεταβρεφική καριέρα .
Δεν φανταζόμουν με τίποτα όμως όλα αυτά που άκουσα ή τέλος πάντων δεν ήξερα πως και οι άλλοι μπορούν να τ’αντιληφθούν..
Για αρχή δεν περίμεναν οτι θα παρευρεθώ και δεν το περίμεναν λέει γιατί δεν είχαν τίποτα να μου παρατηρήσουν πέρα απο την φευγάτη προσωπικότητα του σπόρου μου.
Το παραμικρό πέρα απο την έκπληξη τους για το ποσό ιδιαίτερος τρυφερός καλόκαρδος ισορροπημένος και ευφυής είναι.
Είναι ο αγαπημένος όλου του παιδικού, εχει ενσυναίσθηση ωριμότητα,
καθόλου εγωισμό ή ναρκισσισμό βοηθάει και φροντίζει τα αλλά μικρά οταν κλαίνε ή δυσκολεύονται.
Ακόμα και επικουρικά οταν τρώνε .
Το μόνο που με ρωτούσαν κατ’εξακολούθηση ειναι Τι ακριβώς έχω κάνει;
Πώς το έχω κάνει εγώ και έχω αυτο το αποτέλεσμα;
Οσο λοιπόν οι δασκάλες του προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν όσα για μένα ειναι καθημερινότητα πέρασε σαν ταινία μπροστά στα μάτια μου η ιστορία της μικρής του ζωής.
Ποσό πόνο, ζόρι θλίψη και πείσμα βίωσα για να τον κρατήσω και να τον φέρω στην ζωή.
Πόσες νοσηλείες, εξετάσεις και μοναξιά βίωσα σαν να μην μ’ένοιαζε τίποτα .
Ποσό αποφασισμένη ήμουν να καταφέρω όσα μου λέγαν πως ίσως δεν μπορώ .
Πόσες υποσχέσεις του’ χα δώσει πριν καν γεννηθεί .
Ποσά ατέλειωτα βραδιά τον ξενύχτησα μόνη μου χωρίς κανέναν να μοιραστεί το βάρος .
Πόσες στιγμές ράγισα και λίγο πριν σπάσω πήρα αποφάσεις που άλλες γυναίκες ούτε θα τόλμησαν να σκεφτούν.
Ποσά, ποσά, ποσά;
Όλα αυτά που δεν μπορούσα να πω στις δασκάλες του, οι οποίες βλέπουν απλά το αποτέλεσμα μιας αποφασισμένης μονής μάνας να ολοκληρώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που ξεκίνησε.
Όπως κάθε μάνα που σέβεται το παιδί της.
Οι γυναίκες ήμαστε εγωιστικά και ναρκισσιστικά πλάσματα.
Φέρουμε παιδιά απο μια καθαρά προσωπική ανάγκη για ολοκλήρωση.
Μόνο που ο εγωισμός πρέπει να σταματάει με την γέννα.
Εκεί που θα ‘χει την έναρξη της η Αγάπη.
Ανιδιοτελής και τόσο αυθεντικά απόλυτη που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη.
Και αν εγώ είμαι μια τρελή διαφορετική ανύπαντρη μάνα ένα μονάχα μπορώ να του εγγυηθώ.
Πως θα μπορέσει να ζήσει την ζωή του όπως ο ίδιος νιώθει ευτυχής ακόμα και αν ειναι μόνο 3,5 χρόνων .
Αυτό λοιπόν είχα εγώ να τους ρωτήσω.
Οχι αν τρώει, αν ειναι υπάκουο “καλό παιδάκι” κι αν κάνει οτι του ζητούν,
αυτο νομίζω είναι αυταπόδεικτο.
Μονάχα αν ειναι Ευτυχισμένος.
Μονάχα αυτό.
Και απο τον τρόπο που με κοίταξαν κατάλαβα πως μάλλον απαντήθηκαν όλα τα παραπάνω ερωτήματα τους.
Τι κάνω εγώ λοιπον;
Ολοκληρώνω και κρατώ τις υποσχέσεις μου απέναντι του.
Τον συντροφεύω όπου μου ζητηθεί και τον αφήνω μόνο του όταν το θέλει.
Δεν είναι συνέχεια της ζωής μου δεν είναι απάντηση σε απωθημένα και μητρικό εγωισμό .
Είναι ένας καινούργιος όμορφος άνθρωπος με ονειράκια, Θέλω και χαρακτήρα που ώρες ώρες με αφήνει άφωνη.
Τι κάνω εγώ λοιπον;
Βοηθάω τον γιό μου να μάθει πως να ειναι ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΟΣ !
Χρειάζεται τίποτα άλλο;