Αυτό το προτεκτοράτο από την αρχή της ύπαρξης του το κυβερνούν οι ξένες τράπεζες, οι δανειστές. Το πώς θα εφαρμοστούν οι επιθυμίες τους, σκληρά ή πολύ σκληρά, δεν το αποφασίζουν οι πολιτικοποιημένοι συνειδητά πολίτες, αλλά το καθορίζει η κατ εξοχήν απολιτίκ, εμετική γλοιώδης μάζα, η οποία ονομάζεται «μεσαίος χώρος». Αυτός ο μεσαίος χώρος όλα τα παστρεύει και τα ξεπλένει στη λιγούρικη προσδοκία να γίνει η δουλίτσα του, όχι συλλογικά φυσικά, αλλά του καθενός ατομικά. Τους ψηφίζει όλους οπορτουνιστικά, με περίσσιο αμοραλισμό, μόνο με το κριτήριο αυτό.
Τους ψηφίζει πάντα, χωρίς ενοχές, χωρίς μνήμη, χωρίς προοπτική.
Η δουλίτσα του να γίνει. Αν δε γίνει, θα ψηφίσει τους άλλους.
Τί κι αν οι άλλοι δουλεύουν για τα ίδια αφεντικά; Αυτές είναι ενοχλητικές και δυνάμει επικίνδυνες για τη δουλίτσα σκέψεις.
Ο μεσαίος χώρος δεν σκέφτεται, καταναλώνει το μέλλον επενδύοντας σε ένα σαθρό παρόν.
Αυτός είναι το κυρίαρχο κόμμα. Το κόμμα του Κώματος.
Και ανέκαθεν αλληθώριζε προς τον φασισμό εάν αυτό εξυπηρετούσε τη δουλίτσα του.
Οι εκλογές είναι η ζοφερή και θλιβερή γιορτή του μεσαίου χώρου λοιπόν.
Ποιά είναι τα φάρμακα και η λύση;
Απλό.
Το διάβασμα της ιστορίας με κριτήρια ορθολογιστικά, η συνειδητοποίηση, η απόκτηση ταξικής συνείδησης, η πολιτικοποίηση.
Η μετάβαση από το Εγώ στο Εμείς. Από την δουλίτσα στην κοινωνία.
Η εναντίωση στον φασισμό.
Η άρνηση υποταγής στις Τράπεζες και τις μαριονέτες τους.
Μιλάω για συνειδητοποιημένη ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΟΧΗ.
Για να μπορέσουμε κάποτε να ελπίζουμε σε εκλογές με συλλογικά, πολιτικά και κυρίως ΤΑΞΙΚΑ κριτήρια.
Όπου δεν θα βρίσκουν τόπο και τρόπο ναζί και φασίστες να σταθούν και να ξεράσουν δηλητήριο.
Ξέρω ότι πολλοί που θα το διαβάσουν θα ενοχληθούν.
Ας αναρωτηθούν μέσα τους το ΓΙΑΤΙ.
Η συνειδητοποίηση κι η μετάβαση από την «δουλίτσα μου» στην κοινωνία του ΕΜΕΙΣ, πάντα είναι επώδυνη διαδικασία και ενέχει γενναίες δόσεις συντριβής των βολικών αυταπατών.
Έτσι όμως γίνεται μόνο.