Γράφει ο Δημήτρης Αντωνίου
Υποσχέθηκα να την προστατεύσω με όλες μου τις δυνάμεις, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το μεγαλύτερο μου πρόβλημα θα είναι οι άνθρωποι.
Από τη μία είναι αυτοί οι ‘ΜΗ άνθρωποι’’ που βάζουν φόλες γιατί η ψυχή τους έχει πεθάνει.
Αλλά από την άλλη είναι και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, κάποιες φορές καλοπροαίρετων και κάποιες άλλες όχι, που μου έχουν απαγορεύσει να βγαίνω βόλτα με τον σκύλο μου σε πολλά μέρη της πόλης, που μοιάζουν ιδανικά για σκύλους, αλλά απ’ ότι έμαθα, μόνο για συγκεκριμένους σκύλους.
Θα αναρωτηθείτε λογικά, πως γίνεται να μου απαγόρευσαν κάτι τέτοιο. Φανταστείτε με να προχωράω παρέα με την Ζωή δεμένη με λουρί στο πλάι του καροτσιού μου και δίπλα μου ο βοηθός μου, σε περίπτωση που χρειαστω κάτι. Πείτε μου τι μπορώ να κάνω όταν θα ορμήσει ένα δεσποζόμενο σκυλί χωρίς λουρί στην Ζωή. Εγώ να φωνάζω στον ιδιοκτήτη να πάρει τον σκύλο του και αυτός να μου λέει ‘’Αχ δεν είναι κακός, να παίξει θέλει’’. Και μετά έρχονται τα γρυλίσματα. Και μετά ακολουθούν τα δαγκώματα.
Μετά είναι και αυτοί που έχουν λουρί στο σκύλο τους αλλά θα στο φέρουν με το ζόρι γιατί έτσι θέλουν. Και αν τους πεις ότι δεν θέλεις ή δεν μπορείς αυτή τη στιγμή να διαχειριστείς το παιχνίδι, θα ζητήσουν και εξηγήσεις που δεν τις ακούν ποτέ και τελικά θα με ‘’γράψουν’’ και θα κάνουν του κεφαλιού τους.
Επίσης είναι και αυτοί που πετάνε παντού τα υγειονομικά τους σκουπίδια όπου βρουν, πχ μάσκες, μωρομάντηλα, μέχρι και προφυλακτικα, όπως επίσης και οι καλοπροαίρετοι αλλά εξίσου επικίνδυνοι τύποι που πετάνε τα αποφάγια τους στα πεζοδρόμια για να βρουν κάτι να φάνε τα αδέσποτα. Δεν τους πέρασε όμως ποτέ από το μυαλό τι ζημία μπορεί να κάνει ένα ψαροκόκαλο στον οισοφάγο ενός ζώου.
Συμπέρασμα. Δεν μπορώ ποτέ πια να βγω βόλτα με το σκύλο μου και τον συνοδό μου, χωρίς την κοπέλα μου τη Βίκυ, που είναι ο βασικός χειριστής της Ζωής, και σε ετοιμότητα για διαφόρων ειδών μάχες. Ακόμη και μαζί όμως, δεν μπορούμε να πάμε πια στα όμορφα πάρκα και τις ανοιχτοσιές με γρασίδι της περιοχής που αρέσουν στην Ζωή, γιατί εκεί κάνουν κουμάντο οι ‘’μάγκες’’ με σκύλους χωρίς λουρί ή οι καλοπροαίρετοι που θέλουν τα σκυλάκια μας να παίξουν, χωρίς όμως να δέχονται αρνητική απάντηση. Αναγκαζόμαστε να τριγυρνάμε στους δρόμους, έχοντας τον νου μας στους τρελούς με τα ι.χ και στους άλλους τους καλοπροαίρετους με τα αποφάγια τους σε κάθε γωνιά των δρόμων. Ξέρω ότι πολλοί από τους παραπάνω δεν διανοήθηκαν ποτέ ότι φέρνουν με τις συμπεριφορές τους άλλους ανθρώπους σε τρομερά δύσκολη θέση. Και όμως το κάνουν…
Στεναχωριόμαστε αλλά μετά κοιτάμε τη Ζωή στα μάτια και τα ξεχνάμε όλα. Το ξέρω και το ξέρει και αυτή ότι η αγκαλιά μου θα είναι πάντα το πιο όμορφο μέρος στο κόσμο και δεν θα της λείψει ποτέ. Όσο υπάρχουν τέτοιες αγκαλιές στις ζωές μας, κανένα εμπόδιο δεν μοιάζει ικανό να σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη μας. Τουλάχιστον σε μένα, θέλω να πιστεύω ότι η μέρα αυτή αργεί πολύ..
ΥΓ : Η ανάρτηση αυτή έγινε για πρώτη φορά ένα χρόνο πριν και δυστυχώς θα παραδεχτώ πως έχουν αλλάξει λίγα. Ευτυχώς υπάρχουν και οι 5-10 συμπολίτες που πράγματι άλλαξαν τις συνήθειες τους που έφερναν εμένα και πολλούς άλλους σε δύσκολη θέση και αυτό όχι γιατί είχαν αρχικά κακές προθέσεις αλλά απλώς δεν το είχαν συνειδητοποιήσει. Χάρη σε αυτούς αλλά και όλους εμάς που θα βοηθήσουμε ακόμη περισσότερους να μας καταλάβουν, θέλω να ελπίζω πως του χρόνου ή του παραχρόνου αυτή η ανάρτηση δεν θα έχει πια και τόση σημασία. Για την ώρα όμως έχει μεγάλη σημασία να επιμείνουμε!
ΠΗΓΗ: enallaktikos.gr