Κ.Μαραγκός για το Avantgarde
Διαβάζοντας ορισμένα από τα χθεσινά πανηγυρτζίδικα ρεπορτάζ για την απεργία της ΑΔΕΔΥ αναρωτιέται κανείς αν ζούμε στην ίδια χώρα.
«Στην απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα, που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Κλαυθμώνος και στην πορεία που ακολούθησε προς την πλατεία Συντάγματος και τη Βουλή, συμμετείχαν χιλιάδες εργαζόμενοι και τον αγωνιστικό τόνο έδωσαν τα μπλοκ των εκπαιδευτικών, των ΟΤΑ και άλλων κλάδων του δημόσιου τομέα», διαβάζουμε στην Ισκρα. «Ο Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια χαιρετίζει τους χιλιάδες εργαζόμενους του Δημοσίου που απέργησαν και διαδήλωσαν σήμερα 24 Νοέμβρη σε όλες τις πόλεις. Στην Αθήνα διαδήλωσαν χιλιάδες εργαζόμενοι από τα νοσοκομεία, τους Δήμους, την εκπαίδευση, τα υπουργεία, το ΙΚΑ κλπ. Μαζί με τους απεργούς του Δημοσίου, στους δρόμους βρέθηκαν εκατοντάδες φοιτητές με αποφάσεις των φοιτητικών τους συλλόγων, απεργοί ναυτεργάτες της ΠΕΝΕΝ με το πανό τους, εργαζόμενοι μηχανικοί» συμπληρώνει το ιστολόγιο του ΣΕΚ.
Θα νόμιζε κανείς, αν φυσικά δεν παραβρέθηκε στας τοιαύτας συγκεντρώσεις, ότι βούλιαξε η Αθήνα. Ότι επαναλαμβάνεται η εποποιία των τεράστιων συλλαλητηρίων του 2010-12. Ότι όλα πάνε περίφημα και το εργατικό κίνημα είναι στις επάλξεις του αγώνα. Είναι όντως έτσι, ή κάποιοι εδώ μας πουλάνε τρέλα;
Ρωτάμε λοιπόν: Πόσες χιλιάδες εργαζόμενοι συμμετείχαν στην πορεία από την Κλαυθμώνος στη Βουλή; Πόσοι εκπαιδευτικοί, πόσοι από τους ΟΤΑ; Πόσες «χιλιάδες εργαζόμενοι από τα νοσοκομεία, τους Δήμους, την εκπαίδευση, τα υπουργεία, το ΙΚΑ»; Μήπως όλες αυτές οι άπειρες χιλιάδες ήταν με το ζόρι 1300 άνθρωποι, με την πλειοψηφία τους να είναι μέλη και φίλοι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς; Συγκεκριμένα λοιπόν. Πόσοι εκπαιδευτικοί βρέθηκαν σε αυτή τη συγκέντρωση, για να μην θέσουμε το ακόμα πιο δύσκολο ερώτημα: πόσοι απέργησαν. Μήπως μιλάμε για καμιά 200αριά εκπαιδευτικούς και άλλους τόσους από τους δήμους; Βεβαίως την ίδια ώρα διαδήλωνε και το ΠΑΜΕ με διπλάσιο κόσμο (κοντά στις 3000), κυρίως όμως τις στενής επιρροής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και όχι ακριβώς απεργούς δημόσιο, αλλά ούτε αυτό άλλαζε τη γενική εικόνα.
Ζούμε στην ίδια χώρα;
Ποιο ακριβώς νόημα έχει να μας λένε κάποιοι ότι αυτό εδώ είναι μια πετυχημένη απεργία; Από που και ως που «το εργατικό κίνημα σήμερα έκανε ένα μεγάλο βήμα, στη σύγκρουσή του με την πολιτική των μνημονίων που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Φάνηκε ότι χιλιάδες εργαζόμενοι δεν πιστεύουν τις κυβερνητικές φιλολογίες ότι… αυτό που ανοίγει, είναι ο δρόμος για να κλιμακώσουμε απεργιακά την πάλη ενάντια στα μέτρα που φέρνει η δεύτερη αξιολόγηση και ο προϋπολογισμός της λιτότητας», όπως ισχυρίζεται το ιστολόγιο του ΣΕΚ; Σε τι ακριβώς βασίζεται η αισιοδοξία «κύκλων συνδικαλιστών, που αναφέρονται στη ΛΑ.Ε, δήλωσαν στην Ισκρα ότι θα πάρουν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ώστε η απεργία στις 8 Δεκέμβρη να μετατραπεί σε πανεργατική πανελλαδική με τη συμμετοχή των εργαζομένων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και ότι θα πρέπει να πάρει, χαρακτήρα λαϊκού ξεσηκωμού με τη συμμετοχή εργαζομένων, συνταξιούχων, ανέργων, νέων, μικρομεσαίων επαγγελματιών, αγροτών και επιστημόνων»; Τι έχει να προσθέσει επ’ αυτού ο Γ.Ε. όταν έγραφε πριν 4 μέρες στο Πριν ότι «η απεργία στις 24 Νοέμβρη πρέπει και μπορεί να σημάνει συναγερμό στον χώρο του δημοσίου και ταυτόχρονα να συσπειρώσει όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις από τον ιδιωτικό τομέα, τη νέα βάρδια, την εργασιακή περιπλάνηση και την ανεργία»; Είχε όντως μια τέτοια εκτίμηση; Συνεχίζει ακόμα και τώρα να την υποστηρίζει;
Ακόμα κι αν υπάρχει μια διαφορετική απόχρωση στα «πρέπει/μπορεί να» του Πριν και της Ισκρα με το ήδη γίνεται του ΣΕΚ, οι δύο απόψεις συμφωνούν ότι υπάρχουν οι όροι για την αντεπίθεση, και μάλιστα αυτή η διάθεση επιβεβαιώνεται στην χθεσινή συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ. Απλά είναι θέμα κάποιων γραφειοκρατών που μας μπερδεύουν με τις ημερομηνίες (8/12 αντί για 24/11) και δεν οργανώνουν όπως θα έπρεπε την απεργία, για να επιβεβαιωθεί ακόμα περισσότερο ότι η εργατιά είναι έτοιμα να πάρει τα όπλα.
Ο χρόνος έχει παγώσει
Η αριστερά αυτή, καθώς φαίνεται, συνεχίζει να ζει στο αντιμνημονιακό έπος και το ηρωικό 62% που ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Ο χρόνος έχει παγώσει κάπου ανάμεσα στο 2011 και ένα δημοψήφισμα, που δεν θυμάται κανένας πια, το καλοκαίρι του 2015. «Ο αγώνας συνεχίζεται… και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί είμαστε όλοι απεργοί»και στο «ανυπακοή απεργία γενική». Σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να μην έχουμε υποστεί μια δεινή ήττα, σαν να μην έχει υποχωρήσει κάθε αγωνιστική διάθεση από την πλειοψηφία του κόσμου που για 3 χρόνια (2010-12 και λίγο το 2015) γέμιζε πλατείες και δρόμους. Σαν να μην έγιναν οι εκλογές του Σεπτέμβρη που έδωσαν 35% στο Σύριζα του 3ου μνημονίου και 3,5% στη ΛΑΕ και την Ανταρσία μαζί, επιβεβαιώνοντας τις ερμηνείες του Τσίπρα για το τι εννοούσε το 62% όταν ψήφιζε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα;
Το να λες στον ηττημένο να ξαναβγεί στο πεζοδρόμιο όταν δεν ελπίζει σε τίποτα ή έστω όταν δεν βλέπει τον τρόπο να ανακόψει την επίθεση, είναι κάτι που πρέπει επειγόντως να απασχολήσει την αριστερά που νομίζει ότι κάθε μέρα είναι Κυριακή. Αλλά το να λες παραμύθια ότι ο κόσμος βγαίνει κατά χιλιάδες στο δρόμο, αυτό είναι σκέτος τσαρλατανισμός. Τι θέλετε σύντροφοι να μας πείτε, ότι το χθεσινό ρεζιλίκι είναι ένα ουσιαστικό βήμα αντεπίθεσης; Σοβαρολογείτε; Είσαστε λοιπόν ευχαριστημένοι; Γιατί άραγε; Μήπως στα μνημόσυνα αυτού του είδους εξαντλείται η επαναστατική σας αισιοδοξία; Μήπως νιώθετε δεσμευμένοι με τις φαντασιώσεις σας ότι η εργατική τάξη και ο λαός συνεχίζει μαζικά να είναι στους δρόμους και απλά τον εμποδίζουν οι ρεφορμιστές και οι γραφειοκράτες να ξεδιπλώσει τα επαναστατικά του ένστικτα και δεν θέλετε να ξυπνήσετε από το όνειρο; Μήπως, ακόμα χειρότερα, δεν θέλετε να σκεφτείτε ότι αυτού του είδους οι απεργίες, που κάποτε στην εποχή της ταξικής συνεννόησης είχαν αποτέλεσμα αλλά τώρα δεν συγκινούν κανέναν, είναι εκτός τόπου και χρόνου; Μήπως και σεις τελικά είσαστε ταυτισμένοι με αυτό το είδος «ταξικής πάλης» και δεν μπορείτε να δείτε το εαυτό σας πέρα από τις γνωστές περατζάδες μεταξύ Κλαυθμώνος και Συντάγματος, οπότε έτσι μπορεί να γίνει κατανοητή και η ικανοποίηση που εκφράζεται για το χθεσινό χάλι; Μήπως για να υπερασπίζετε με τόσο μένος τα άσφαιρα πυρά της ΑΔΕΔΥ που δεν ενοχλούν κανένα, είναι μια απόδειξη ότι δεν έχετε να πείτε κάτι περισσότερο από αυτό που λέει η ψοφοδεής γραφειοκρατία του πάλαι ποτέ πανίσχυρου δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλισμού;
Εν πάση περιπτώσει. Όποιος δεν έχει μυαλό, λέει μια παροιμία, έχει πόδια. Και στο σημείο αυτό γίνεται γελοίος. Το να αντιληφθεί κανείς ότι η μάχη χάθηκε, είναι μια βασική προϋπόθεση για να μπορέσει σαν αντεπιτεθεί αύριο. Να δει τι έφταιξε, τι λάθη έκανε. Να αποτιμήσει το αποτέλεσμα στις ευρύτερες συνέπειες που έχει, δεδομένου ότι δεν χάθηκε απλά μια απεργία, αλλά στην πραγματικότητα ανατράπηκε όλο το πλαίσιο της προηγούμενης καπιταλιστικής ισορροπίας, αλλά και ο τρόπος που η άρχουσα τάξη αντιμετωπίζει το εργατικό κίνημα. Οι απεργίες διαπραγμάτευσης και πολιτικού κόστους δεν αποδίδουν πλέον στην εποχή κατάρρευσης του κοινωνικού συμβολαίου. Η αστική τάξη δεν ενδιαφέρεται πλέον για συναναστροφές με το συνδικαλιστικό κίνημα. Πλέον χτίζει με άλλες κοινωνικές δυνάμεις το άρχων μπλοκ εξουσίας. Αυτό αποτελεί και τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ρεφορμισμού αλλά και όσων αδυνατούν να σκεφτούν πέρα απ’ αυτόν.
Το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να αναπνεύσει χωρίς ένα άλλο κοινωνικό όραμα.Χωρίς την προσδοκία μιας συνολικής εναλλακτικής λύσης. Για το χυδαίο συνδικαλισμό αυτό έχει ξεχαστεί. Νομίζουν ότι αρκεί να τρως σφαλιάρες για να ξυπνήσεις. Παραμύθια. Πάντοτε το εργατικό κίνημα αναπτύχθηκε παράλληλα με την εναλλακτική του σοσιαλισμού και στην ορμή που προκάλεσαν δύο κολοσσιαία γεγονότα. Η γαλλική και η ρώσικη επανάσταση. Και φυσικά όλες τις ενδιάμεσες εξεγέρσεις και επαναστάσεις που επικαιροποιούσαν την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, ή έστω μια βαθμιαίας, όπως υπόσχονταν οι ρεφορμιστές, εξέλιξης προς τα κει. Δεν έχει σημασία αν το τελευταίο ήταν αυτ(ή)απάτη. Σημασία έχει να υπάρχει το κίνητρο για να παλέψει κανείς. Στο βαθμό που οποιαδήποτε προοπτική χάνεται από τη σκέψη των καταπιεσμένων τότε παραιτούνται και από τα άμεσα, ειδικά όταν βλέπουν ότι ο αντίπαλος δεν υποχωρεί, ούτε έχει διάθεση συνεννόησης.
Μια από τα ίδια
Ο Σύριζα στην κυβέρνηση απέδειξε ότι το σύστημα δεν αλλάζει με μικροεπεμβάσεις. Ότι οι εξωτερικοί και εσωτερικοί δεσμοί που το κρατάνε στη ζωή είναι πανίσχυροι. Ότι μια εκλεγμένη κυβέρνηση μπροστά στην πραγματική εξουσία της αστικής τάξης, της τρόικα και του βαθέως κράτους καταντάει απλά μια παράσταση με μαριονέτες. Αυτό είναι το αντικειμενικό αποτέλεσμα της ρεφορμιστικής στρατηγικής. Δεν είναι ζήτημα προθέσεων, ούτε κάποιων λιγόψυχων που πρόδωσαν την υπόθεση, όπως λίγο πολύ ισχυρίζεται η ΛΑΕ, αλλά και η υπόλοιπη αριστερά όταν μιλάει για προδοσίες.
Άλλωστε τα σημερινά στελέχη της ΛΑΕ ήταν τότε πρωτοκλασάτα μέλη της κυβέρνησης. Στην κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα είχαν περί το 1/3 των εδρών. Θα μπορούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση αμέσως όταν ο Τσίπρας μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Δεν το έκαναν όμως, αφήνοντας την κυβέρνηση να φτάσει μέχρι το 15αύγουστο και να ψηφίσει το 3ο μνημόνιο. Γιατί δεν την έριξαν; Μήπως είναι και αυτοί προδότες; Όχι βέβαια. Απλά άφησαν το χρόνο να περάσει περιμένοντας το μοιραίο, όπως έκαναν από τον Φλεβάρη του 2015 μέχρι το καλοκαίρι όταν όλα έδειχναν ότι ο Σύριζα πάει για συμβιβασμό και τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος μας έλεγαν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.
Ο ρεφορμισμός είναι μια διαρκή αναβολή της αναμέτρησης μέχρι δήθεν να διαμορφωθούν ευνοϊκότερες συνθήκες. Αυτό μας έλεγαν και πριν να εκλεγεί ο Σύριζα, όταν ο κόσμος ήταν πραγματικά στο δρόμο. Όχι 1500 άτομα όμως χθες, αλλά 200 χιλιάδες διαδήλωναν στο κέντρο της Αθήνας. Αλλά και τότε, που οι ίδιες δυνάμεις τους μέτραγαν για 500 χιλιάδες, πάλι δεν τους έφταναν. «Να κατέβουν όλοι στο δρόμο, να μαζευτούμε ένα εκατομμύριο». Αλλά και ένα εκατομμύριο να μαζευόταν πάλι δεν θα τους έφτανε, θα θέλανε δυο. Κάθε φορά βρίσκουν κάτι για να αποφύγουν τη σύγκρουση. Και όταν λέμε σύγκρουση δεν εννοούμε 3 λεπτά στα λουλουδάδικα για να βγούνε οι σχετικές φωτογραφίες. Σύγκρουση για να φύγει η κυβέρνηση με τις κλωτσιές. Για να περάσει η εξουσία στους εξεγερμένους. Για να τσακιστεί ο παλιός κατασταλτικός μηχανισμός.
Οι μαζικές κινητοποιήσεις που διαρκούν 2-3 χρόνια αναγκαστικά φτάνουν σε ένα σημείο βρασμού, όπου η σύγκρουση με το κράτος γίνεται αναπόφευκτη. Το κίνημα στην Ελλάδα έφτασε σε αυτό το σημείο στις 12 Φλεβάρη του 2012. Η αριστερά μας ούτε που το πήρε χαμπάρι. Αντιμετώπισε αυτή τη μέρα, όπως και άλλες μεγάλες μέρες και νύχτες, όπως αντιμετωπίζει και τα μνημόσυνα σαν το χθεσινό. Όλα είναι μια μεγαλειώδης διαδήλωση και τα καθήκοντα είναι πάντα τα ίδια. Διαδηλώνουμε, μετά πάμε για τσίπουρα και μετά γράφουμε πόσο μεγάλο πλήθος κατέβηκε στη διαμαρτυρία και πάμε για την επόμενη κλιμάκωση. Την περίοδο 2010-12 έγιναν καμιά 30ριά γενικές απεργίες. Σε αρκετές από αυτές το πλήθος και η ένταση ήταν όντως μεγαλειώδης. Έμπαινε κάποιο διαφορετικό καθήκον για αυτές τις μέρες; Όχι, απλά ακούγαμε από τις ντουντούκες τα γνωστά: «Ανυπακοή-απεργία γενική» λες και δεν ήμασταν στη μέρα της γενικής απεργίας. «Και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί είμαστε όλοι απεργοί». Λες και πρέπει να απεργούμε 40 μέρες για να γίνει κάτι. Δεν μας φτάνει η σημερινή γενική απεργία, πρέπει να ταλαιπωρηθούμε, να εξαντληθούμε για να γίνει κάτι. Ακόμα κι αυτοί που μας έχουν τρελάνει με τις απεργίες διαρκείας στην πραγματικότητα άφηναν το χρόνο να περνάει γιατί δεν είχαν στο μυαλό τους την συγκεκριμένη μέρα ή νύχτα που θα κριθεί η μάχη. Όλοι τους πίστευαν ότι ο κόσμος θα βρίσκεται επ’ αόριστον στο δρόμο συσσωρεύοντας εμπειρίες και «συνειδήσεις». Ε «στο δρόμο -δεν- γεννιούνται οι συνειδήσεις»; Μέχρι που ο κόσμος εξαντλήθηκε. Είδε και απόειδε και μαζεύτηκε σπίτι του.
Η απογοήτευση ήρθε σε δύο φάσεις. Πρώτα στο δρόμο όταν εξαντλήθηκε η δυναμική των διαδηλώσεων και ο πολύς κόσμος έβλεπε ότι δεν κάμπτεται η κυβέρνηση. Και δεύτερον με το Σύριζα που ήταν και η τελευταία ελπίδα «μήπως έτσι γίνει κάτι». Αυτή είναι η σειρά των γεγονότων. Οι δεκάδες απεργίες εκτός από συνείδηση μπορεί να παράγουν και κούραση. Η κούραση «πολιτικοποίησε» την αντιπαράθεση, αλλά σε ένα χαμηλότερο επίπεδο προσδοκιών που ήταν ο Σύριζα και το «ας κάνει έστω το 1/10 από αυτά που λέει». Ήταν η πολιτικοποίηση της ήττας των οδοφραγμάτων. Όμως δεν είχε απομείνει άλλος δρόμος ανοιχτός.
Με τον Σύριζα στην κυβέρνηση ήρθε το δεύτερο και τελειωτικό σοκ. Αλλά στη δίνη αυτή παρασύρθηκε και συνεχίζει να παρασύρεται ολόκληρη η αριστερά γιατί δεν κομίζει έναν άλλο δρόμο. Απλά λέει ότι πρέπει να επαναλάβουμε την ίδια διαδρομή. Αγώνες-αγώνες και έτσι θα ενισχυθεί η πραγματική αριστερά (όπως η ΛΑΕ ή η Ανταρσία) που δεν θα προδώσει (όπως ο Τσίπρας). Αυτό όμως ακούγεται σαν περσινά ξινά σταφύλια. Η ίδια διαδρομή θα καταλήξει στα ίδια αποτελέσματα. Αυτό το αντιλαμβάνονται οι πάντες γι΄αυτό και δεν ακολουθούν τα κελεύσματα της συνδικαλιστικής αριστεράς της ΑΔΕΔΥ της ΛΑΕ και της Ανταρσύα. Λέμε συνδικαλιστική γιατί αυτή η αριστερά σκέφτεται μόνο συνδικαλιστικά και όχι πολιτικά, επιμένοντας στη γνωστή πεπατημένη του μεταπολιτευτικού συνδικαλισμού που πλέον δεν αποδίδει τίποτα. Αυτός είναι και ο λόγος που μας λένε παραμύθια για τη χθεσινή περατζάδα της ΑΔΕΔΥ.
Εμείς λέμε ότι με παραμύθια απλά κοιμίζεις τον εαυτό σου. Ο πολύς κόσμος άλλωστε ούτε που διαβάζει τις καταναγκαστικές δήθεν αισιόδοξες εκτιμήσεις του αριστερού εξωκοινοβουλίου. Μόνο ο στενός πυρήνας τις διαβάζει και όλοι καταλαβαίνουν ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αυτός είναι και ο λόγος που η αμηχανία στις οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς ζει και βασιλεύει. Ο λόγος που δεν γίνεται καμία ουσιαστική συζήτηση για το τι δεν πήγε καλά, τι έγινε, τι δεν έγινε, τι κάνουμε τώρα. Είναι προφανές ότι τα στελέχη αυτής της αριστεράς δεσμεύονται από το παρελθόν τους και από τις απόψεις τους περί ταξικής πάλης. Για αυτούς ταξική πάλη είναι οι απεργίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Είναι η διαπραγμάτευση με τα αφεντικά. Ζούνε τσιμπολογώντας από τα ψίχουλα αυτής της διαπραγμάτευσης στην οποία τα συνδικάτα είχαν θεσμικό ρόλο. Τώρα που τελείωσε αυτή η εποχή, οι αριστεροί μας επιμένουν στην ίδια πεπατημένη, όπως κάτι παππούδες που είχαν κολλήσει στον Ελευθέριο Βενιζέλο, όταν η εποχή του είχε τελειώσει με τη μικρασιατική καταστροφή.
«Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά»
Πέρα από τις προθέσεις. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι μια απεργία για το εργασιακό ή το υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων δεν θα έχει καμία τύχη. Όποιος θέλει να μην περάσει το εργασιακό θα πρέπει να χτυπήσει το σχέδιο διάσωσης του ελληνικού καπιταλισμού στο ψαχνό. Και φυσικά να ξέρει τι θα κάνει την επόμενη μέρα. Αυτή η μάχη δόθηκε και χάθηκε το Φλεβάρη του 2012 και το καλοκαίρι του 2015. Η ήττα αυτή είχε διεθνείς προεκτάσεις. Τα μάτια όλου του πλανήτη ήταν καρφωμένα στην Ελλάδα. Ο κόσμος της αριστεράς παγκόσμια ήλπιζε ότι εδώ μπορεί να σπάει το ΤΙΝΑ (there is no alternative) του καπιταλισμού. Τώρα η απογοήτευση μεταφέρθηκε και έξω. Η πτώση από τα δεξιά των αριστερών και κεντροαριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής επιτείνει το πρόβλημα σε συνδυασμό με την άνοδο εθνικιστικών και αντιδραστικών κυβερνήσεων σε κομβικά σημεία του πλανήτη.
στη φάση αυτή το να επιμένει κανείς σαν αυτιστικό ότι η απεργία της ΑΔΕΔΥ σηματοδοτεί κάποιο «πανεργατικό ξεσηκωμό» μάλλον τον κάνει εντελώς ανυπόληπτο. Σήμερα το καθήκον είναι να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας. Η αριστερά είναι ένα σκορποχώρι. Ο κόσμος μας χρειάζεται όχι πλασέμπο αισιοδοξίας, αλλά ένα νέο ιδεολογικοπολιτικό χτίσιμο. Αυτή είναι η μάχη που πρέπει να δώσουμε τώρα, για να είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε τα στραβοπατήματα του συστήματος. Πολύ περισσότερο να ενισχύουμε κάθε αντίσταση που βάζει σε δοκιμασία το ΤΙΝΑ στα θερμά σημείο που η αυτοκρατορία επιχειρεί την επικαιροποίηση της ηγεμονίας της (Ουκρανία, Συρία κλπ) και όχι να υποστηρίζουμε τις πορτοκαλί επαναστάσεις ως δικά μας μαζικά κινήματα. Αυτό παθαίνει κανείς όταν βλέπει κάθε μέρα την επανάσταση στη γωνία. Να μας βγάζει τις κηδείες της ΑΔΕΔΥ απόδειξη της εργατικής αναταραχής (λογικό είναι όταν επενδύεις στις εμμονές σου) και τις αντεπαναστάσεις στην Ουκρανία τη Λιβύη και τη Συρία «λαϊκές επαναστάσεις ενάντια στο δικτάτορα».
Ο Λένιν έλεγε κάποτε: «Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά». Η ευκαιρία χάθηκε. Τώρα είναι αργά. Ας ετοιμαστούμε τουλάχιστον για την επόμενη φορά, διατηρώντας την αξιοπρέπειά μας και ακονίζοντας τη σκέψη μας.
sort link: http://wp.me/pryYN-2Ry